Ενισχύεται το αυταρχικό ρεύμα, έρχονται νέες κοινωνικές εκρήξεις με στρατηγικά αδύναμη αριστερά.
Η πρωτιά του Κανένα στο ερώτημα της καταλληλότητας για την πρωθυπουργία, η αποδυνάμωση της πολιτικής επιρροής της ΝΔ στους ψηφοφόρους του Κέντρου, η αναγκαστική στροφή του Μαξίμου προς το δεξιό ακροατήριο, αποτελούν σαφή σημάδια κρίσης του σημερινού πολιτικού συστήματος. Είναι κρίση στρατηγικής της ΝΔ, και κρίση πολιτικής εκπροσώπησης.
Προσέξτε την τελευταία έρευνα της public issue η οποία μετράει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Δικαιοσύνη και δικαστές, Αστυνομία, Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, Βουλή, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, βουλιάζουν μαζί στις μετρήσεις της τελευταίας διετίας, σε ορισμένες περιπτώσεις σε πρωτοφανή επίπεδα, με τις αρνητικές δηλώσεις να υπερβαίνουν το όριο του 60%.
Με το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων να επιδεινώνεται, γεγονότα και θέματα της επικαιρότητας (υποκλοπές, Τέμπη, εγκληματικότητα, πόλεμος στην Ουκρανία, εισβολή Ισραήλ στη Γάζα) έχουν συσσωρεύσει αρνητικά βιώματα και συναισθήματα σε ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο που δεν εμπιστεύεται πια τους βασικούς πυλώνες του κράτους και του πολιτικού συστήματος.
Τι αναζητά αυτό το ακροατήριο και πώς θα εκφραστεί πολιτικά;
Στην πλατεία Συντάγματος του 2011 συναντήθηκαν όλα τα ρεύματα που έδωσαν στη συνέχεια – σε μια συνέχεια που σφραγίστηκε από τη μικροαστική πολιτική, άρνησης του αποφασιστικού ρόλου του μαζικού κινήματος – ώθηση στον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τη Χρυσή Αυγή. Είδαμε τότε να ενισχύονται και το δημοκρατικό και το αυταρχικό ρεύμα με σαφή υπεροχή του πρώτου.
Το δημοψήφισμα του 2015 ήταν η τελευταία δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα, με το συντριπτικό 62% του Οχι, που το «ιππικό» της αστικής τάξης, με φυσικό αυτουργό τον Αλέξη Τσίπρα, έκανε τα πάντα για να το καταπνίξει. Στην πορεία, ο τελευταίος παρέδωσε και το κόμμα του στο «ιππικό» για να ακολουθήσει τα μονοπάτια της ευρωπαϊκής κεντροαριστερής νηφαλιότητας.
Ετσι και τώρα, στο πρωτοφανές ναδίρ της αποδοχής των θεσμών, σε ένα εκρηκτικό μίγμα αντιθέσεων, ενισχύονται όλα τα ρεύματα, όλες οι πολιτικές αποχρώσεις του αυταρχικού και δημοκρατικού ρεύματος, που μπλέκονται και μεταξύ τους, με πολύχρωμες σημαίες στα ατομικά δικαιώματα και τη σημαία του ΝΑΤΟ στην εξωτερική πολιτική.
Στρατηγικό δημοκρατικό έλλειμμα της Αριστεράς
Είναι σαφές ότι αυτή τη φορά το προβάδισμα δεν το έχει το ριζοσπαστικό δημοκρατικό ρεύμα, το οποίο έχει αδύναμη στρατηγική παρουσία, και κινείται ασύντακτο πίσω από επιμέρους θέσεις και κινήσεις του ΚΚΕ, του ΜΕΡΑ25, άλλων μικρότερων σχημάτων της οικολογικής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Λείπει από όλο τον αριστερό ριζοσπαστικό χώρο, μια πολιτική με σαφείς τακτικούς στόχους και κατεύθυνση που να μπορεί να επιφέρει πολιτικά ρήγματα. Όλα σβήνουν στη μαζική κινητοποίηση χωρίς πολιτική προοπτική, στη γενική συνθηματολογία. Αυτό που χρειάζεται είναι πιο σαφής και γενναία τοποθέτηση, που να υπηρετείται με συνέπεια σε όλα τα σημεία πολιτικής παρέμβασης (στη Βουλή, στο μαζικό κίνημα, στους χώρους εργασίας, στον χώρο των ιδεών και του πολιτισμού), στην περιοχή ριζικών δημοκρατικών αλλαγών και ανατροπών στους θεσμούς, όχι γενικόλογα αλλά συγκεκριμένα.
Η τέχνη της πολιτικής δεν εξαντλείται στα σλόγκαν και στην ευκαιριακή επικοινωνία. Μετριέται στην αύξηση της επιρροής και στη δημιουργία πολιτικών γεγονότων. Και απαιτεί μεθοδικότητα, ερευνητικά εργαλεία, διεισδυτική αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι, ανάπτυξη δυναμικής φυσιογνωμίας και ενός πολιτισμού πολιτικής ένταξης απελευθερωμένου από τη «θυσία» και το «καθήκον», που σέβεται την προσωπικότητα και την προσφορά του κάθε ανθρώπου.
