Να μη συμβιβαστούμε τα ψίχουλα που μας τάζει η κυβέρνηση!
Να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας να πάρουμε από τα κέρδη τους!
Είναι δεδομένο: Οι μεγάλες επιχειρήσεις που δίνουν τον τόνο στην ελληνική οικονομία αυξάνουν ραγδαία τα κέρδη τους τα τελευταία χρόνια, κέρδη που βγαίνουν από την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, τους μισθούς πείνας, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Οι εργοδότες δρουν ανενόχλητοι, χωρίς κανέναν έλεγχο, εκβιάζουν τους εργαζομένους, και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση στρώνει χαλιά για τους «φίλους» Αμερικανούς και τα εγκληματικά τους σχέδια, μοιράζει φιλέτα για να στρατοπεδεύει το ΝΑΤΟ και δίνει υπέρογκα ποσά σε στρατιωτικές δαπάνες.
«Τέλος των Μνημονίων» αλλά τα Μνημόνια είναι εδώ!
Μιλάνε για συλλογικές συμβάσεις όταν αρνούνται να πάρουν καθολικά μέτρα απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, μέτρα για την υποχρεωτική καθολική εφαρμογή των συμβάσεων, μέτρα που να χτυπούν τη μαύρη κι ανασφάλιστη εργασία, τις απλήρωτες υπερωρίες και όλα τα τερτίπια που έχουν βρει οι εργοδότες για να γλιτώνουν από τις υποχρεώσεις τους.
Θέλουν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις! Ό,τι θέλουν οι βιομήχανοι κι οι εφοπλιστές!
Τι μέτρα παίρνουν για την αντιμετώπιση της ανεργίας πέρα από τα 8μηνα προγράμματα που ανακυκλώνουν τους εργαζόμενους; Τι μέτρα παίρνει για τη μόνιμη κάλυψη των κενών σε παιδεία, υγεία, πρόνοια, δήμους;
Όλοι οι μνημονιακοί νόμοι, όλο το μνημονιακό αντεργατικό καθεστώς σε εργασία, πρόνοια, υγεία, παιδεία παραμένει. Όλο το καθεστώς επιτροπείας των δανειστών, το χρέος παραμένει!
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όπως παλιά!
Δε μπορούμε να αφήσουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να κάνει παιχνίδι, αυτούς που δε μπαίνουν ούτε καν στην συζήτηση για το σχεδιασμό του αγώνα και απεργία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα. Αυτούς που σφίγγουν τα χέρια του ΣΕΒ, που θέλουν να κάνουμε συμμαχία με τους εργοδότες μας για να «αναπτυχθεί ο τόπος» πάνω στα τσακισμένα μας δικαιώματα.
Δε μπορούμε να πάμε πάλι σε εθιμοτυπικές απεργίες, χωρίς να υπολογίζεται η μαζικότητα, η πιο πλατιά δυνατότητα συμμετοχής, μακριά από τις μαζικές διαδικασίες. Τέτοιες λογικές, ανεξάρτητα από προθέσεις, μας πήγαν και συνεχίζουν να μας πάνε πίσω, το όπλο της απεργίας χάνει την δύναμη του, ευτελίζεται στα μάτια των εργαζομένων. Όποιος συνεχίζει αυτές τις λογικές έχει ευθύνη για την κατάσταση σήμερα. Η απεργία δεν είναι παιχνίδι να αποφασίζεται και να πετιέται σα μπαλάκι κατά το δοκούν των πολιτικών γραφείων.
Δε γίνεται άλλο τα σωματεία κι οι αποφάσεις τους να γίνονται μπαλάκι στα παιχνίδια στενών κομματικών σκοπιμοτήτων που διασπούν τα συνδικάτα, τους αγώνες, την ενότητα των εργαζομένων.
Με ενωτικό μαζικό αγώνα, με σχέδιο διαρκείας μπορούμε να κερδίσουμε!
Με αποφασιστικότητα, με ταξική ενότητα, με δημοκρατία στην οργάνωση του αγώνα!
Όλες μας οι δυνάμεις να δοθούν ώστε να πυκνώσουν οι γραμμές των σωματείων μας, με ενεργή συμμετοχή όλων μας, να αναπτυχθούν οι αγώνες στο χώρο δουλειάς, να βγουν μπροστά τα αιτήματα μας.
Να αναπτυχθεί ένα ΔΙΚΤΥΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ που θα μπορεί να πάρει στα χέρια του αυτό την οργάνωση των διεκδικήσεών μας, χωρίς αποχωρήσεις από τα άλλα συνδικάτα, για να μπορεί να ενοποιεί πανελλαδικά τον αγώνα. Να αναπτυχθεί η πάλη μας με διάφορες μορφές και μέσα, με κύριο στοιχείο την μαζική συμμετοχή όλων μας. Για την επανεκκίνηση των ταξικών αγώνων διάρκειας για να πετύχουμε ρήγματα στην αντεργατική πολιτική, να έχουμε κατακτήσεις και να δημιουργήσουμε τους όρους να νικήσουμε. Έτσι μπορεί να χτιστεί το εργατικό μέτωπο της ανατροπής!
Όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την ανάγκη να βγει το εργατικό κίνημα μπροστά, χρειάζεται να δράσουν από κοινού σε τέτοια κατεύθυνση. Τέρμα πια στις ιδιοκτησιακές λογικές.
Στήριξη στις απεργιακές κινητοποιήσεις!
Η απεργία κλαδικών σωματείων την 1 Νοέμβρη, οι αγώνες στην Cosco, οι κλαδικοί αγώνες κι όλες οι μικρές και μεγάλες προσπάθειες που γίνονται σε χώρους δουλειάς χρειάζεται να στηριχθούν. Είναι δύναμη που πρέπει να πολλαπλασιαστεί. Τα ρυάκια αγώνα να συναντηθούν και στις 14 Νοέμβρη να συνενωθούν.
Η απεργία στις 14/11 να είναι μια αρχή για να εκφραστεί με κάθε τρόπο στους χώρους δουλειάς αλλά και σε πανελλαδικό επίπεδο η εργατική αμφισβήτηση και διεκδικητικότητα. Να βγουν μπροστά τα εργατικά αιτήματα. Να διαχωριστούμε από την εργοδοτική γραφειοκρατική συνδικαλιστική ηγεσία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και διάφορων ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων, και να υπάρξει με μια μεγάλη ενιαία κοινή ταξική συγκέντρωση και πορεία όλων των συνδικάτων που βάζουν αγωνιστικό πλαίσιο και δράση, με κοινό σχέδιο κλιμάκωσης, μετά τις 14 Νοεμβρίου, σχέδιο ενότητας και πάλης για:
· Επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων. Υποχρεωτική καθολική εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων.
· 751 ευρώ βασικός μισθός. Αυξήσεις στους μισθούς.
· Κατάργηση του υποκατώτατου μισθού για τους κάτω των 25 ετών.
· Άμεσα μαζικές προσλήψεις. Απαγόρευση των απολύσεων.
· Επίδομα ανεργίας για όλους για όσο διαρκεί η ανεργία.
· Κατάργηση του συνταξιοδοτικού νόμου Κατρούγκαλου.
· Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.
· Προστασία της λαϊκής κατοικίας. Κατάργηση της φοροληστείας. Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο. Καμία μείωση του αφορολόγητου, αύξησή του.
