Στην παιδαγωγική υπάρχει ένα προβληματικό και παράξενο θέμα, το οποίο συνήθως περιγράφεται ως το πρόβλημα της «πρακτικής εφαρμογής της γνώσης στη ζωή».
Και είναι όντως αλήθεια ότι ο απόφοιτος του σχολείου (είτε δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είτε πανεπιστημίου) βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα του να μην ξέρει πώς να «εφαρμόσει» τις γνώσεις του στα προβλήματα που εμφανίζονται έξω από τους τοίχους του σχολείου.
«Οι εξωτερικές αλυσίδες τοποθετήθηκαν απλά µέσα στον άνθρωπο. Οι επιθυµίες και οι σκέψεις µε τις οποίες τον γεµίζει ο µηχανισµός της κοινωνίας τον αλυσοδένουν πολύ περισσότερο από όσο οι εξωτερικές αλυσίδες. Αυτό συµβαίνει γιατί ο άνθρωπος µπορεί να συνειδητοποιεί τις εξωτερικές του αλυσίδες αλλά όχι και τις εσωτερικές, έχοντας έτσι την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος.
Μπορεί να προσπαθήσει να αποτινάξει τις εξωτερικές αλυσίδες, αλλά πώς µπορεί να απαλλαγεί από τις εσωτερικές όταν δεν γνωρίζει καν ότι υπάρχουν;» (Fromm, 1992, σ. 7)
Φτωχά παιδιά και παιδιά μειονοτήτων που πιστεύουν σε μια ψευδή αρχή «αξιοκρατίας» μπορεί να οδηγηθούν σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης και επικίνδυνη συμπεριφορά, υποστηρίζει πρόσφατη έρευνα που χρηματοδοτήθηκε από το πανεπιστήμιο της Αριζόνας και δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Child Development.
Από τα μέσα του Οκτώβρη μαθητικές κινητοποιήσεις έχουν ταρακουνήσει ολόκληρη τη χώρα. Οι μαθητές στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα στο υπουργείο: δεν υπακούουν, δεν τρομοκρατούνται! Το μέλλον τους ανήκει και θα είναι όπως το έχουν ονειρευτεί. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Οι αλλαγές στη δομή και στο περιεχόμενο που προβλέπονται στο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να ψηφίσει το καλοκαίρι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πηγάζουν από την ανάγκη περαιτέρω συντονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ανάγκες της «αγοράς».
Με αφορμή το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή για «ορισμένα επείγοντα ζητήματα της εκπαίδευσης», έχει ξεσπάσει αντιπαράθεση, ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Η «συγκέντρωση» στο Μαρούσι και στο Σύνταγμα είναι πιθανά μια εικόνα από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις του μέλλοντος που έρχεται!
Το κείμενο πού ακολουθεί είναι, ή εισήγηση του κοινωνιολόγου Νίκου Πουλαντζά στη "Συνδιάσκεψη για την Παιδεία", που οργανώθηκε από τους συλλόγους Διπλωματούχων Μηχανικών τον Μάιο του 1975 στο Ε.Μ.Π.
Τα μνημόνια και οι δεσμεύσεις με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. φαντάζουν σαν μια ατελείωτη μπάμπουσκα: Από τις πρώτες δεσμεύσεις προκύπτουν νέες δεσμεύσεις, από τις οποίες προκύπτουν πάντα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
Υπάρχει μια αφήγηση για τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού που διαπνέεται από τη σύγκριση ανάμεσα στον αντικειμενικό ηρωισμό του Ρωμανού με την αριστερά που “σέρνεται” μαζί με το λαό στον οποίο αναφέρεται.
Είναι στατιστικά εμφανές πως παιδιά των εργατικών, αγροτικών και χαμηλόμισθων οικογενειών όλο και περισσότερo βρίσκονται εκτός Πανεπιστημίων και κυρίως εκτός σημαντικών θέσεων εργασίας.
Η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας λαμβάνουν προληπτικά μέτρα, ενόψει του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης, σε πλήρη εναρμόνιση με το σύνολο των αντεργατικών μέτρων που προωθούν.
Πέφτει η αυλαία των φετινών «πανελλήνιων εξετάσεων» εν μέσω πλήθους κριτικών για την εξαιρετική δυσκολία των θεμάτων σε ορισμένα μαθήματα.
Νικητής για ακόμη μια χρονιά η αποχή, αποτυπώνοντας έτσι τη συνολικότερη απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού από τους φοιτητές και την ηγεμονία των τάσεων ατομικού επιβιωτισμού.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.