Σίφουνας! Αμμοθύελλα που σαρώνει ό,τι θυμίζει λαϊκό κίνημα και δη αριστερά.
Φαν του Λιάγκα, της Ναταλίας Γερμανού και της Καινούργιου αλλάζει θέσεις ανάλογα με το ακροατήριο (δες δηλώσεις στον ΣΕΒ για την εργασία και το ρόλο του κεφαλαίου) αλλά προς σταθερή πολιτική φορά, προς το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ, τα συμφέροντα του μικρού και μεγάλου κεφαλαίου.
Προχθές ήταν δεξιός, χτες αριστερός, σήμερα κεντρώος, αύριο και μεθαύριο… ποιος ξέρει, εξάλλου «οι παλιές διαιρέσεις έχουν, (κατ’ αυτόν), πεθάνει».
Κασσελάκης: “Το ΝΑΤΟ Είναι Μια Ιερή Αμυντική Συμμαχία” !
«Ιερή αμυντική συμμαχία» χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ σε συνέντευξή του στο ZARPA RADIO 89,6, εκτίμηση που δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα να εκστομίσει ούτε ο ίδιος γ.γ. του ΝΑΤΟ!
Έχει ταχθεί συνολικά και ωμά υπέρ των στρατιωτικών εξοπλισμών, υπέρ του ΝΑΤΟ, υπέρ του φράχτη στον Έβρο, υπέρ της αποστολής φρεγάτας στην Ερυθρά θάλασσα, υπέρ της επέμβασης της Αστυνομίας στα ΑΕΙ.Και πολλά ακόμη που δεν τα συναντάς στο ιδεοδρόμιο όχι μόνο της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς αλλά ακόμη και των φιλελεύθερων αστικών κομμάτων.
Τα δυο αναφυόμενα ζητήματα
Από αυτές τις χειρουργικές και ωμές πολιτικές παρεμβάσεις Κασελάκη αναφύονται δυο, εκτός των άλλων, ζητήματα.
Το πρώτο (στην κυριολεξία) ζήτημα είναι αυτό της σιωπής, της μη αντίδρασης, της «σιωπηλής αποδοχής» 700.000 και πάνω λαού που εξακολουθεί να συμπορεύεται με αυτόν τονΣΥΡΙΖΑ.
Το δεύτερο ζήτημα είναι το «ποια είναι η αιτία αυτής της τόσο γρήγορης και ολοκληρωτικής, συνολικής, επιχειρούμενης μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ».
Το πρώτο, το να δηλώνει περήφανος,για το ΝΑΤΟ, δηλαδή για την “ιερή” αμυντική Νατοϊκή αποστολή των επεμβάσεων σε κάθε γωνιά της υφηλίου ο τρίτος πολιτειακός παράγοντας της χώρας και να σιωπούν 700.000 και πάνω πολίτες που εξακολουθούν να συμπορεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ, στην Ελλάδα της ανοιχτής πληγής της Κύπρου, της Νατοϊκής «Κόκκινης Προβιάς» και της χούντας των αμερικανοθρεμμένων συνταγματαρχών, δεν είναι μικρό πράμα.
Αυτή η «σιωπηλή, μαζική, μετάλλαξη» αγωνιστών που μέχρι πρότινος θεωρούσαν πως το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης – ακόμη και ο Μακρόν μιλούσε το 2019 για εγκεφαλικά νεκρή συμμαχία – μετά και τη διάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν είναι μόνο μια νίκη του συστήματος σε βάρος του ευρύτερου φιλειρηνικού και αντινατοϊκού κινήματος της χώρας.
Είναι κάτι σοβαρότερο:
Πρόκειται για διολισθήσεις συνειδήσεων, μέσα σε τέσσερα χρόνια, προς ένα ιδιότυπο ρεαλισμό που θεωρεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων μοιραία και αναπόφευκτη. Διολισθήσεις στις οποίες συνέβαλαν δραστικά η κυβέρνηση της ΝΔ, οι ακροδεξιοί σχηματισμοί και ο Τσίπρας με την πολιτική του.
Φυσικά απέχει πολύ από το να είναι όλοι αυτοί «οι σιωπηλοί συμπορευόμενοι» ενεργοί και δημόσιοι υποστηρικτές της Κασελάκιας πολιτικής. Ωστόσο η απόσταση ανάμεσα στην παθητική αποδοχή μιας πολιτικής και στην ενεργό στήριξη της ενίοτε είναι μερικά κοινωνικά επεισόδια δρόμος και ορισμένες από τα πάνω πολιτικές παρεμβάσεις.
Το δεύτερο ζήτημα, – το «ποια είναι η αιτία αυτής της επιχειρούμενης αστραπιαίας και ολοκληρωτικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ» – συνδέεται με γενικότερες εξελίξεις και πολιτικές επιδιώξεις στη συγκεκριμένη περιοχή.
Συνδέεται κυρίως με τις ολοένα εντεινόμενες και πολλαπλές δυσκολίες, που αγγίζουν το όριο της χρεοκοπίας,που αντιμετωπίζει ηπολιτική της πλήρους ευθυγράμμισης της διπλωματικής πολιτικής της κυβέρνησης με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και τις ήττες που συνοδεύουν αυτή την πολιτική.
Η πρώτη μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική πολιτική και οι ευθυγραμμιζόμενοι μαζί της (π.χ. Μητσοτάκης) είναι οι εξελίξεις στην Ερυθρά Θάλασσα, εξελίξεις συσχετιζόμενες ευθέως με το Παλαιστινιακό.
Ήδη από το 2019, οι Χούθι και άλλες λαϊκές ομάδες που εκτιμάται ότι σχετίζονται με το Ιράν έχουν βάλει στο στόχαστρο εμπορικά πλοία και τάνκερ, ανεβάζοντας το επίπεδο της ανασφάλειας αλλά και απωλειών. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο αυξημένης ανασφάλειας οι πλοιοκτήτες αναζητούν ασφαλέστερες, εναλλακτικές διαδρομές και περισσότερη προστασία στα ύδατα της Μέσης Ανατολής.
Τώρα πλέον η μετακίνηση του 40% του διά θαλάσσης παγκόσμιου εμπορίου πετρελαίου και οι αποστολές υγροποιημένου φυσικού αερίου από το Κατάρ, που βοήθησαν το περασμένο διάστημα την Ευρώπη να αντικαταστήσει το ρωσικό αέριο με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν δυσκολεύεται απλά.
Η δράση των Χούθι, του πλέον πολύπειρου πολεμικού λαού, οδηγεί τις ναυτικές αποστολές στην αλλαγή των δρόμων διακίνησης εμπορευμάτων από και προς την Ερυθρά Θάλασσα και τους ευρύτερους δρόμους προς Ασία.
Τα κόστη και ο χρόνος διακίνησης εμπορευμάτων από τον αναγκαστικό πλέον περίπλου της Αφρικής είναι πολύ υψηλά, τόσο υψηλά που απαιτούν δραστικές στρατιωτικές και διπλωματικές επιχειρήσεις.Αλλά αυτές με τη σειρά τους απαιτούν όχι μόνο μονολιθικές εθνικές κυβερνήσεις αλλά και μονολιθικό πολιτικό σύστημα, πλήρως ευθυγραμμισμένο με την αμερικάνικη πολιτική.
Ανάλογη μονολιθικότητα απαιτεί και ο πόλεμος στην Ουκρανία ενόψει μάλιστα της βεβαίας πλέον στρατιωτικής, και διπλωματικής ήττας της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ αλλά και της εν εξελίξει οικονομικής αποδυνάμωσης της Δυτικής Ευρώπης αντί της Ρωσίας που επιδίωκαν και επιδιώκουν οι «Δυτικοί».
Βαλκάνια, επιπλέον δυσκολίες
Στις δυσκολίες προστίθενται και εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων. Στη Βόρεια Μακεδονία, τις εκλογές θα τις κερδίσει καθώς φαίνεται το δεξιό εθνικιστικό κόμμα (VMRO-DPMNE) και όχι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SDSM). Οι σοσιαλδημοκράτες θέλουν να τηρηθεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Το VMRO, όχι. Και υπόσχεται ότι θα εγκαταλείψει το «Βόρεια Μακεδονία» και θα επανέλθει στο σκέτο «Μακεδονία».
Τι θα γίνει τότε; Πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση και τι θα κάνει η ακροδεξιά αλλά και πως θα πορευτεί ο δήθεν «ούλτρα πατριώτης» Κασσελάκης;
Το δεύτερο αναδυόμενο ζήτημα αφορά την αναγνώριση του Κοσσόβου από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η Ντόρα Μπακογιάννη τάχθηκε υπέρ.Η αναγνώριση του Κοσσόβου θα έχει επιπτώσεις και στο καθεστώς των Κατεχομένων της Κύπρου.
Τότε;
Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτείται το πλήρως ευθυγραμμισμένο πολιτικό σύστημα με την αμερικάνικη πολιτική.
Γι’ αυτούς τους λόγους επιχειρείται η πλήρης, ρητή και προγραμματική πλέον ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ, η κατάλληλη επεξεργασία του. Εκ των πραγμάτων φαίνεται πως δεν αρκούσε η επεξεργασία από τις κατά καιρούς φιλονατοϊκές δηλώσεις Τσίπρα και τα ανατριχιαστικά τραγουδάκια αγκαζέ του Κοντζιά με τους συναδέλφους του υπουργούς Εξωτερικών του ΝΑΤΟ.
Στοιχείο αυτής της επιχειρούμενης μετατόπισης είναι και η προσωποποίηση της πολιτικής αντιπαράθεσης και οι ατομικές αρετές ως κριτήριο της ψήφου που συνηθίζεται στις ΗΠΑ. Αυτό, η μεταφορά στα καθ’ ημάς της αντιπαράθεσης Μπάιντεν – Τραμπ επιχειρεί δασκαλεμένος ο Κασελάκης.
«Εγώ ή ο Κυριάκος», συνοδεία χαρακτηρισμών, θα επαναλαμβάνει συνεχώς στην πορεία προς τις εκλογές.
Γι’ αυτό έχει ανάγκη και αντίστοιχο πολιτικό κοινό.
Εξ ου και οι επισκέψεις στα πρωϊνάδικα, η απεύθυνση στο «απολίτικο κουρελοπρολεταριάτο» και στους οπαδούς των πολιτικών μονομαχιών.
Αυτοί οι νεοπροσύλητοι οπαδοί του Κασελάκη έως τώρα, στην πλειοψηφία τους, γέμιζαν το ποσοστό της αποχής. Τώρα μπορεί να αποδειχθούν πιο χρήσιμοι για το σύστημα.
Να αποτελέσουν την κοινωνική εμπροσθοφυλακή στη διαμόρφωση του σύγχρονου αντιδραστικού πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα.
Αλλά αυτό απαιτεί να καταφέρει, ο εφοπλιστής αρχηγός του made in America ΣΥΡΙΖΑ,να τους σηκώσει από τον καναπέ και να τους στείλει στην κάλπη.
Τότε πράγματι μπορεί να υπάρξει ανατροπή και το κόμμα του κ. Κασελάκη να βρεθεί στη δεύτερη θέση και μάλιστα με καλό ποσοστό.
Η σύγχρονη εργατική πολιτική βρίσκεται επομένως αντιμέτωπη απέναντι πρωτότυπες δυσκολίες.
Θα μπορέσει;
Υπάρχουν αντικειμενικές δυνατότητες πάνω στις οποίες μπορεί να πατήσει;
Υπάρχουν.
Βρίσκονται στις ίδιες τις ήττες και στις ορατές και ανυπέρβλητες πολλές φορές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ιμπεριαλιστική πολιτική, πρωτίστως η αμερικάνικη.
Βρίσκονται στις ενδοαντιθέσεις και αντιφάσεις της ίδιας της αστικής πολιτικής.
Βρίσκονται στη διαρκώς αυξανόμενη ανικανότητα του κεφαλαίου, και του ελληνικού, να τιθασεύει και να αξιοποιεί τις νέες εκρηκτικές δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας, του χρόνου εργασίας καθώς και τις γενικότερες αντικαπιταλιστικές σχέσεις και αντιφάσεις που εκτινάσσονται μέσα στη σημερινή κοινωνία.
Βρίσκονται στην ανάγκη και στη δυνατότητα ένα επίκαιρο εργατολαϊκό σχέδιο να αποκαταστήσει την πολιτική πάλη για το «κοινωνικό ζήτημα», να αναπτύξει την αυτοτελή συνολική μετωπική πολιτική του σε διαρκή αλληλεπίδραση και ενωτική κοινή δράση με τη συντριπτική πλειοψηφία των καταπιεζομένων.
Βρίσκονταιστην ανάγκη και στη δυνατότητα ένα επίκαιρο εργατολαϊκό σχέδιο να προωθεί την πιο τολμηρή κριτική υπέρβαση (με βάση τις σημερινές δυνατότητες) των αντικειμενικών ορίων, των υποχρεώσεων και των λαθών, του εργατικού κινήματος και να την διαχωρίζει από την αδιάλλακτη αντιπαράθεσή του απέναντι στις αστικές και αντεπαναστατικές μορφές επικυριαρχίας, εκφυλισμού και εξόντωσής του έτσι όπως αυτές μορφοποιούνται αλά ΣΥΡΙΖΑ και πλασάρονται αλά ΠΑΣΟΚ.
Από αυτή τη σκοπιά, έχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ανάγκη και τη δυνατότητα να αναπτύξει ποιοτικά τη θεωρία του πολύπλευρου μαχόμενου υλισμού, πάντα ανοικτού στην πάλη και στις κατακτήσεις του κοινωνικού πολιτισμού. Να διεκδικεί την ανακατάκτηση και το σχετικό «μετασχηματισμό» του παρελθόντος και της ιστορίας των επαναστάσεων από την «ιδιοκτησία» της αδράνειας και της στασιμότητας.
Χωρίς υπόκλιση στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση όλες ανεξαίρετα οι αγωνιζόμενες εργατικές αριστερές δυνάμεις πρέπει να διαχωριστούμε απ’ την κοινωνική τάση που βλέπει σαν αιώνια τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.
Να ενωθούμε προς τα επάνω και προς τα εμπρός σε μια νέα ελπιδοφόρα εκκίνηση.
Έτσι που τις αντίθετες, τις απελευθερωτικές τάσεις της σημερινής πραγματικότητας, να επιχειρούμε – η εργατική αριστερά – να εκφράζουμε τόσο στην άμεση πολιτική τακτική και αναγκαιότητα όσο και στην ιστορική προοπτική τους.
