Την Τρίτη 5 Οκτώβρη, στο γήπεδο Σπόρτιγκ, πραγματοποιήθηκε η πλατιά σύσκεψη για την οργάνωση του αγώνα, που καλούσαν Σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα .
Η κίνηση αυτή δημιούργησε μια αρχική θετική αντίδραση στα ταξικά και αγωνιστικά ρεύματα του συνδικαλιστικού κινήματος, αφού όλοι, τουλάχιστον στα λόγια, καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της κοινής δράσης των αγωνιστικών & ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος.Το κάλεσμα αυτή τη φορά δεν το απευθύνει το ΠΑΜΕ, αλλά σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα που συμμετέχουν και επηρεάζονται από αυτό.
Η θετική αντίδραση αποτυπώθηκε και από την μεγάλη συμμετοχή συνδικάτων και συνδικαλιστών που πήραν μέρος στην σύσκεψη.
Το κάλεσμα για μια πλατιά σύσκεψη όπου όλα τα αγωνιστικά σωματεία θα συζητήσουν από κοινού είναι σίγουρα ένα θετικό βήμα. Ιδιαίτερα όταν πάνω από 20χρόνια έχει αποτυπωθεί η πλήρης κομματική περιχαράκωση και διάσπαση του στο εσωτερικό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, με κύρια ευθύνη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Ακόμα και το αυτονόητο της κοινής συζήτησης, δυστυχώς φαντάζει και είναι βήμα.
Η σφοδρή επίθεση της αστικής τάξης, η ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη, τα αδιέξοδα και οι δυσκολίες της ανάπτυξης της πάλης των συνδικάτων και η ανάγκη να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων, δημιουργεί προβληματισμούς στους ίδιους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στους πρωτοπόρους και σε ταξικούς συνδικαλιστές, για την μέχρι τώρα πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος και ιδιαίτερα στο τι πρέπει να αλλάξει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτοί οι προβληματισμοί και η αμφισβήτηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους είναι που δημιουργούν και την αμφισβήτηση για την μέχρι τώρα γραμμή όλου του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά μέχρι τώρα πορείας και γραμμής όλων των ταξικών ρευμάτων. Αυτοί οι προβληματισμοί υπάρχουν και αναπτύσσονται και στο εσωτερικό του ΠΑΜΕ & του ΚΚΕ και αναγκάζουν τις ηγεσίες τους σε αναπροσαρμογές.
Ήταν όντως όμως ένα ώριμο και συνειδητό κάλεσμα για κοινή οργάνωση της πάλης;
Το ίδιο το κάλεσμα των σωματείων, τόσο σε περιεχόμενο αιτημάτων όσο και στην γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων, έχει θετικές αναπροσαρμογές σε σχέση με παλιότερα καλέσματα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Παραδέχεται για πρώτη φορά την ανάγκη για την συγκρότηση ενός μαζικού, ενωτικού, αγωνιστικού μετώπου. Ενώ ταυτόχρονα κάνει ένα μικρό και με αντιφάσεις βήμα να θέσει σαν βάση για ένα τέτοιο αγωνιστικό μέτωπο ένα συγκεκριμένο συνδικαλιστικό και πολιτικό πλαίσιο διεκδικήσεων.
Παρόλα αυτά ο ίδιος ο τρόπος οργάνωσης της σύσκεψης (το γρήγορο του καλέσματος που δεν έδινε επαρκή χρόνο να συζητήσουν ουσιαστικά τα σωματεία), η πρόσκληση στην σύσκεψη που είχε διαμορφωθεί μόνο από σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ χωρίς καμία προεργασία με άλλα συνδικάτα, η ίδια η εισήγηση στην σύσκεψη, πάρα τις συνεχείς επικλήσεις για κοινό αγώνα, η οποία είχε μόνο αποφασισμένες και ληγμένες δράσεις και κινητοποιήσεις, δεν βοηθούσαν να υπάρξει ένας ουσιαστικός συντονισμός μεταξύ των σωματείων. Δεν υπήρξε καμία πρόταση από την εισήγηση πως θα αποφασιστούν αυτά που προτείνονται, να υπάρξει μια οργανωτική επιτροπή των σωματείων που συμφωνούν, μια δέσμευση για κοινές συγκεντρώσεις και εξορμήσεις στου χώρους δουλειάς.
Φυσικά το ότι δεν υπήρξαν αυτές οι προτάσεις, αλλά απλά ανακοινώθηκαν κάποιες αποφασισμένα πλαίσια και κινητοποιήσεις δεν αποτελεί έκπληξη αλλά λογική απόληξη της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ. Η πρωτοβουλία αυτή δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί καθώς συγκρούεται σε 2 βασικές πολιτικές και ιδεολογικά όρια και αντιφάσεις της γραμμής του ΚΚΕ. Αντιφάσεις οι οποίες μπορούν να ξεπεραστούν στο βαθμό τον οποίο συγκροτείται ένα διακριτό μαζικό ταξικό και κομμουνιστικό ρεύμα, με μετωπική δράση και στο βαθμό που θα ωριμάζουν αυτές οι απόψεις και την βάση των αγωνιστών του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ, κυρίως με την πολιτική πρακτική του, αρνείται ότι στους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς μπορούν να υπάρξουν αγώνες που θα καταφέρουν ουσιαστικές νίκες και πολιτικές ανατροπές υπέρ των εργαζομένων, δημιουργώντας ρήγματα στην αστική πολιτική και μέσα από αυτή την διαδικασία θα ανασυγκροτείται το εργατικό κίνημα.
Ενώ την ίδια στιγμή ακόμα και στις τελευταίες συνεδριακές θέσεις του, θεωρεί ότι το δεν υπάρχει ανάγκη για μετωπική πολιτική, ότι το υποκείμενο της ανατροπής και της επανάστασης είναι το ίδιο το κόμμα και η λαϊκή συμμαχία που συσπειρώνεται γύρω του και την καθοδηγεί το ίδιο. Οδηγώντας στην αντίληψη ότι «κίνημα για το κόμμα αντί κόμμα για το κίνημα». Άρα το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα τμήμα της λαϊκής συμμαχίας που πρέπει, να ελέγχει και τελικά να ποδηγετεί το κόμμα και όχι το όργανο των ίδιων των εργατών, με την σχετική του αυτοτέλειά και ανεξαρτησία του, με την ύπαρξη και άλλων ρευμάτων και άρα την ανάγκη για συνεργασία, σύνθεση και την συναγωνιστική δημοκρατική πάλη για την πολιτική ηγεμονία που θα την κρίνουν οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι εργάτες.
Το αποτέλεσμα αυτών των αντιφάσεων είναι, ανεξάρτητα από προθέσεις και με κάποιες εξαιρέσεις, να δημιουργεί μέτωπο και συσπειρώσεις μόνο με τις δικές του δυνάμεις διασπώντας πολλές φορές τον αγώνα αλλά και να μην μπορεί να οργανώσει αγώνες γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα, να συσπειρώσει δυνάμεις γύρω από αυτά με πίστη ότι μπορεί να τα κερδίσει σήμερα, Δημιουργώντας έτσι αγώνες διαμαρτυρίας και νεκρώνοντας τον ίδιο τον συνδικαλιστικό αγώνα.
Απροετοίμαστα όμως βρεθήκαμε και όλα τα υπόλοιπα ρεύματα που τοποθετηθήκαμε στην σύσκεψη. Δεν είχαμε καταφέρει να διαμορφώσουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση για το πως μπορεί να κάνει ένα βήμα παραπάνω αυτή η σύσκεψη, πως μπορεί να δημιουργηθεί μια επιτροπή των ίδιων των σωματείων που θα οργάνωνε την δράση. Υπήρξαν τμήματα που βάλανε τέτοια στοιχεία αλλά δεν κατάφεραν να επηρεάσουν ευρύτερα.
Φαίνεται ότι ούτε τα υπόλοιπα ρεύματα είναι επαρκώς πολιτικά και θεωρητικά προετοιμασμένα για την αναγκαία συγκέντρωση δυνάμεων που χρειάζεται στο συνδικαλιστικό κίνημα και αναγκαία στροφή που απαιτείται στον αγώνα για τα συγκεκριμένα αιτήματα που αφορούν τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα της εργατικής τάξης.
Ιδιαίτερα οι δυνάμεις του ΝΑΡ στο συνδικαλιστικό κίνημα επιμένουν σε ένα γενικό και πολιτικό αγώνα που πρέπει να δώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, αποθεώνοντας έτσι τις μορφές πάλης, αρνούμενοι την συγκέντρωση δυνάμεων γύρω από άμεσα συγκεκριμένα οικονομικά αιτήματα που θα συσπειρώσουν τον κόσμο ξανά τα συνδικάτα και θα βοηθήσει να δημιουργηθούν νέα. Από άλλο δρόμο καταλήγουν, να αρνείται ότι σήμερα μπορούν να υπάρξουν ουσιαστικές νίκες για τους εργαζόμενους αφού αυτά τα συνδέουν άμεσα με τα συνολικότερα αντικαπιταλιστικά αιτήματα και ανατροπές. Την ίδια στιγμή συνεχίζουν και επιμένουν στην γραμμή του 3ου ταξικού ανεξάρτητου πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα, περιγράφοντας στην ουσία τις δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από την δική τους πολιτική γραμμή, αντί για την γραμμή ενός δημοκρατικού ανεξάρτητου αγωνιστικού συντονισμού όλων των σωματείων που θα θέλουν να αντιπαρατεθούν στην αστική πολιτική στην παρούσα φάση. Έκφραση αυτή της αντίληψης είναι και η πρωτοβουλία για την δημιουργία ταξικής κίνησης για την εργατική χειραφέτηση, όπου με βάση το περιεχόμενο αποτελεί μια κομματική παράταξη.
Χαρακτηριστικό των ορίων αυτή της πολιτικής πρότασης στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι η πρόταση που κατέθεσαν και στην σύσκεψη των σωματείων στο Σπόρτινγκ πρωτοβάθμια σωματεία για γενική απεργία των Οκτώβρη, αντί να πιέσουν για την αναγκαία ενωτική συσπείρωση σωματείων πάνω σε ένα πρόγραμμα πάλης και την αναγκαία ενωτική δράση στους χώρους δουλειάς. που θα βοηθούσε να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι, να γίνουν διαδικασίες στους χώρους δουλειάς ώστε από τα κάτω και μέσα από τα ίδια τα σωματεία να προκύψει μια γενική απεργία.
ΜΙΣΟ ΒΗΜΑ ….ΑΛΛΑ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΣΤΙΒΑΡΟ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ
Η σύσκεψη αυτή αποτελεί ένα μισό βήμα αφού επιτέλους το αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα, μπόρεσε επιτέλους να συζητήσει από κοινού, Στην σημερινή εποχή όμως απαιτείται άλμα προς τα εμπρός στον τρόπου που δρουν οι αγωνιστικές και ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε όλα τα επίπεδα.
Απαιτείται πρώτα και κύρια η διαμόρφωση ενός συνεκτικού προγράμματος πάλης που θα βελτιώνει την ζωή της εργατικής τάξης τώρα, θα ενοποιεί ταξικά την εργατική τάξη και θα σπάει την αστική νεοφιλελεύθερη επίθεση στην πράξη, που θα γεννάει αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να υπάρξουν νίκες σήμερα άρα για αυτό έχει νόημα ο συνδικαλισμός και ο αγώνας.
Ένα πρόγραμμα που θα κινείται στην κατεύθυνση να διεκδικεί, με πίστη ότι μπορούν να κατακτηθούν εδώ και τώρα, 9ΟΟΕ κατώτατο μισθός, σταθερή δουλειά για όλους, 6ώρο-30ώρο για όλους, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, Κατάργηση όλων των αντί-ασφαλιστικών νόμων-παλιότερων και πρόσφατων. Δημόσια καθολική ασφάλιση για όλους, ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, εμπλουτισμένο φυσικά από τα ίδια τα σωματεία, με βάση την εμπειρία τους, τους ταξικούς συσχετισμούς αλλά και με άλλα ζητήματα που προκύπτουν κάθε φορά. Μια τέτοια διαδιακασία μπορεί να συσπειρώσει και να συγκινήσει τους εργαζόμενους και να αναπτυχθεί η πάλη.
Σήμερα περισσότερο από χθες είναι αναγκαία η συμπόρευση και κοινή δράση όλων των δυνάμεων του εργατικού κινήματος που κινούνται σε ταξική κατεύθυνση, για να μπορέσουν οι αγώνες να αναχαιτίσουν την αστική νεοφιλελεύθερη επίθεση. Μέσα από την κοινή δράση να δημιουργηθούν νέα σωματεία, να υπάρξουν επιτροπές αγώνα. Να συνδεθεί το συνδικαλιστικό κίνημα με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους όπου στην πλειοψηφία δεν υπάρχουν σωματεία. Με ταξική ενότητα στην βάση, δημοκρατία στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Μέσα από αυτή την διαδικασία θα υπάρξει μια βαθιά ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, θα δημιουργούνται οι ουσιαστικοί όροι να ξεπεραστεί η αστικοποιημένη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και ο επιχειρηματικός αστικοποιημένος συνδικαλισμός.
Με αυτό τον τρόπο θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα στο εργατικό κίνημα και τους αγώνες του. Θα εμπνευστούν και πάλι, παλιοί και νέοι εργαζόμενοι, να ξαναπυκνώσουν τις γραμμές των συνδικάτων, για νέους νικηφόρους αγώνες. Μέσα από την ανάπτυξη της πάλης γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα θα σπάσει στην πράξη ο νόμος Χατζηδάκη ώστε οι απεργοί να επιβάλουν το δίκιο τους.
Ο πρόσφατος αγώνας και η νίκη που πέτυχαν οι διανομείς -ντελιβεράδες της efood, δείχνει το δρόμο. Η κοινή δράση, οι κοινές ανακοινώσεις για πρώτη φορά και πορείες των σωματείων του κλάδου, οι μαζικές συνελεύσεις, ο αγώνας γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα τα οποία πίστευαν και έδρασαν με τρόπο να τα επιβάλουν τώρα και η συμμαχία με την κοινωνία συνέβαλαν ουσιαστικά στην επιτυχία και την αναδίπλωση της εργοδοσίας. Από την γενικότερη στάση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και από το συνέδριο του ΚΚΕ, δείχνει να μην κινείται με συνειδητά σε μια τέτοια αλλαγή γραμμής.
Οι δυνάμεις την ανεξάρτητης ταξικής δράσης και την νέας κομμουνιστικής αναζήτησης πρέπει να προωθήσουμε στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος:
Α) Την συνέχιση αυτώ των πρωτοβουλιών διαλόγου. Να συνεχιστούν, να παρθούν νέες πρωτοβουλίες, να αναβαθμιστεί η κοινή δράση στην κατεύθυνση όλα αυτά τα σωματεία μαζί και με άλλα αγωνιστικά σωματεία, να δημιουργήσουν ένα δημοκρατικό αγωνιστικό συντονισμό σωματείων. Μια συνεργασία η οποία πρέπει να βασίζεται στην ανεξαρτησία των συνδικάτων, το σεβασμό στη διαφορετικότητα των προσεγγίσεων κάθε σωματείου και στην κοινή αναδιαμόρφωση ενός αγωνιστικού ταξικού διεκδικητικού πλαισίου.
Β) Να αναπτύξουμε την ουσιαστική κοινή δράση όλων των αγωνιστικών και ταξικών δυνάμεων, να υπάρξουν συνεργασίες πάνω σε αρχές και προγράμματα για να παρθούν αγωνιστικές πλειοψηφίες σε σωματεία, να υπάρξει η κοινή δράση για να δημιουργηθούν νέα σωματεία και επιτροπές αγώνα
Γ) Την αναγκαιότητα να συγκροτηθεί το ρεύμα της ταξικής ανεξαρτησίας και της νέας εργατικής χειραφέτησης εντός του συνδικαλιστικού κινήματος, όποιο πολιτικό σχέδιο και αν ακολουθούν. Την αναγκαιότητα αυτή την αντιλαμβάνονται ταξικοί συνδικαλιστές, αλλά με διάφορες μορφές. Σε όλες τις εργατικές πρωτοπορίες, που όμως ακόμα παραμένουν διασκορπισμένες και δεν βρίσκουν κοινό βηματισμό και μία νέα προγραμματική ενότητα.. Ένας από τους λόγους αυτής της αδυναμίας είναι τα εμπόδια που θέτουν οι δυνάμεις του κοινοβουλευτικού και εξωκοινοβουλευτικού κομματισμού.
Στο σήμερα πρέπει να παρθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ώστε να συγκεντρωθούν αυτές οι δυνάμεις, πάνω σε μια σύγχρονη προγραμματική βάση για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, με στόχο την δημιουργία μιας νέας ανεξάρτητης ταξικής εργατικής κίνησης που θα λειτουργεί με δημοκρατικό τρόπο και ισοτιμία των αγωνιστών που θα συμμετέχουν, αυτοτέλεια, ανεξαρτησία και συντροφικές συναγωνιστικές σχέσεις με τα εργατικά κόμματα και πρωτοπορίες. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συμβάλουν όλες οι ταξικές δυνάμεις και εργατικές συλλογικότητες που με τον ένα η άλλο τρόπο αντιλαμβάνονται αυτή την αναγκαιότητα
Η σημερινή σαρωτική επίθεση του κεφαλαίου και η στρατηγική υποχώρηση του κεφαλαίου, δημιουργούν δυσμενής συνθήκες για την ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος, όμως η συνεχής επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, γεννάει την βουβή και υπόγεια δυσφορία που αποτελεί την αντικειμενική βάση για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Εκεί πρέπει να πατήσουν οι δυνάμεις της εργατική χειραφέτησης και της κομμουνιστικής προοπτικής ώστε να γονιμοποιήσουν την υπόγεια βουβή οργή σε ένα μεγάλο ταξικό κίνημα αντεπίθεσης και ανατροπής.
