Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, εμείς όπως και τα γεγονότα, πως για τον πόλεμο στην Ουκρανία οι ΗΠΑ είναι οι εμπρηστές. Εκείνοι που επιτέθηκαν πρώτοι. Δεν ξέρω να πω μετά βεβαιότητος αν οι Ρώσοι δεν είχαν άλλον τρόπο να απαντήσουν, μπορώ να πως όμως μετά βεβαιότητος πως ο πόλεμος που διεξάγουν εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά των πολέμων, άδικο και καταστροφή. Και την εισαγωγή στη βαρβαρότητα τους μέλλοντός μας.
Για κάποιο λόγο, που δεν είναι τυχαίος, έρχεται στο μυαλό μου η περίοδος που ακολούθησε την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. Τότε που έσπευδαν οι «Μένουμε Ευρώπη» της εποχής να δηλώνουν πως ήσαν Αμερικανοί. Εκείνη την επίθεση την πληρώσαμε, όλοι οι λαοί, συμπεριλαμβανομένου και του αμερικανικού, με τρεις, τουλάχιστον, πολέμους και μια παγκόσμια εκστρατεία καταστολής, παρακολουθήσεων, αστυνόμευσης, η οποία διαρκεί.
Σχετικά με τα τελευταία, διάβασα πρόσφατα το βιβλίο του Μπάρτον Γκένσερ «Σκοτεινός καθρέφτης» (εκδ. Καστανιώτη), το οποίο αναφέρεται στα αρχεία της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, της περίφημης NSA, που αποκάλυψε ο Έντουαρντ Σνόουντεν. Πέραν των πολλών αποκαλυπτικών που περιέχονται, εκείνο που περισσότερο από όλα εντυπωσιάζει είναι το πως η κυβέρνηση της χώρας άρπαξε την αφορμή για να ανατρέψει, ουσιαστικά, συνταγματικές ρυθμίσεις που ίσχυαν σχεδόν από την ίδρυση της χώρας, και να απλώσει ένα ευρύτατο δίχτυ παρακολούθησης των συνομιλιών, συμπεριφορών και δράσεων των πολιτών της ίδια της Αμερικής.
«Οι κυβερνήσεις δεν είχαν ως τώρα μια τέτοια δύναμη. Ποτέ οι επικοινωνίες δεν θεωρούνταν τόσο ανοιχτές για τις υπηρεσίες πληροφοριών… Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή θα ήταν αδιανόητη η κατά το δοκούν συγκέντρωση των πρακτικών οποιασδήποτε συνομιλίας και πολύ περισσότερο όλων των συνομιλιών. Σήμερα μια τέτοια φιλοδοξία έμοιαζε λογική και στην κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών πίστευαν ότι η επίτευξή της είχε θεμελιώδη σημασία. Όχι το να γνωρίζει κάποιος τα πάντα, αλλά να έχει τη δυνατότητα να τα γνωρίζει. Κάθε καταφύγιο ενάντια στην παρακολούθηση, κάθε ζώνη ουσιαστικής ιδιωτικότητας έπρεπε να αλωθεί», σημειώνει ο συγγραφέας.
Για να κάνει πιο σαφή την εικόνα λέει πιο κάτω πως το 2012 ο Γκας Χαντ, επικεφαλής της CIA επί τεχνικών θεμάτων υποστήριζε: «η κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών έπρεπε να συλλέγει όλα τα dots, όλα όσα επιτρέπει η επιστήμη των δεδομένων. Με τις τεχνικές των μεγάλων δεδομένων το 6.998.329.787 είναι ένας μικρός αριθμός. (Αυτός ήταν ο παγκόσμιος πληθυσμός εκείνο το χρόνο). Είναι πολύ κοντά στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας να επεξεργαζόμαστε μέσω υπολογιστών όλες τις ανθρωπογενείς πληροφορίες».
Όλες τις ανθρωπογενείς πληροφορίες!
Ακούγεται ασύλληπτο αλλά είναι πραγματικό. Να το (ή ΝΑΤΟ) το κράτος επιτηρητής, η παγκόσμια παρακολούθηση και παρέμβαση, η αδιόρατη και δυνητική βία, ο ρευστός φόβος, ένας μηχανισμός πληροφοριών, ψεύδους και επιθετικότητας.
Αυτό το κράτος επιτηρητής, δεν διαθέτει μόνο τις υπηρεσίες πληροφοριών αλλά και τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, οι οποίες συνεργάζονται στενά με τον σκληρό πυρήνα του (όπως έδειξαν τα γεγονότα τού πρόσφατα παρελθόντος, και δείχνουν τα εν εξελίξει), για να παρακολουθεί, να επηρεάζει και να κατευθύνει τον παγκόσμιο πληθυσμό. Τι είναι άραγε σήμερα ολοκληρωτισμός;
Μπορεί να χάρηκαν κάποιοι όταν έβλεπαν τα αεροπλάνα να πέφτουν πάνω στους πύργους. Να μια φορά που οι αλαζόνες την πληρώνουν στο ίδιο τους το σπίτι, σκέφτονταν κι έλεγαν. Κόστισε πολύ ακριβά και για μακρύ διάστημα αυτή η στιγμιαία ικανοποίηση.
Και τώρα, στην Ουκρανία, δίνεται μια ακόμη ευκαιρία στους παγκόσμιους θύτες να αποκαταστήσουν τη διαταραγμένη κυριαρχία τους.
Το ζήτημα, κατά τη γνώμη μου (και) αυτή τη φορά, δεν είναι να επιλέξουμε μεταξύ δίκαιου και άδικου πολέμου. Φυσικά η ιστορία μας έμαθε πως υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι. Μας έμαθε όμως και πως η αξιολόγηση των πολέμων, επίσης, από γεωπολιτική άποψη, εν τέλει από την άποψη της ιστορίας, δεν γίνεται μόνο με ηθικά κριτήρια αλλά και με κριτήρια πολιτικής αποτελεσματικότητας.
Εν προκειμένω, η Ρωσία επέλεξε να αμυνθεί στην αμερικανική και νατοϊκή επίθεση ξεκινώντας μια πολεμική περιπέτεια. Αν ήταν ένας περίπατος μερικών ημερών, θα μπορούσε να ειδωθεί από αυτό το πρίσμα, πως παράγει ένα αμυντικό αποτέλεσμα. Η πολεμική εμπλοκή όμως, ο ξεριζωμός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι θάνατοι και μαχομένων και αμάχων, οι καταστροφές υποδομών, η πολιτική και ανθρωπιστική κρίση που παράγεται, μπορεί να μην μετράει στην αξιολόγηση;
Και τι θα γίνει εν συνεχεία; Θα καταλάβουν οι Ρώσοι ολόκληρη την Ουκρανία; Θα αποσπάσουν περιοχές; Θα εγκαταστήσουν κυβερνήτες της επιλογής τους; Κι ύστερα; Ένας λαός που έχει δει τον πόλεμο τι θα λέει; Ποια μακροπρόθεσμα αποτελέσματα παράγονται;
Το επίσης σημαντικό, ίσως σημαντικότερο από πολιτική άποψη, είναι πως η ρωσικά επέμβαση έδωσε, όπως τουλάχιστον φαίνεται, ένα μεγάλο τακτικό πλεονέκτημα στη Δύση, στην αμερικάνικη Δύση, να κάνει πιο συμπαγές (όσο γίνεται μέσα στο πλαίσιο των ανθρωποφαγικών καπιταλιστικών ανταγωνισμών) το στρατόπεδό της, να διαμορφώσει μια δήθεν δίκαιη οργή, να επιβάλλει πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ηθικά μέτρα τα οποία στρώνουν το έδαφος για να βαδίσει ο φθίνων μεν, αλλά και γι’ αυτό πιο επιθετικός και επικίνδυνος, ιμπεριαλισμός τους.
Αυτός ο πόλεμος προκαλεί μια κρίση και εντός της Αριστεράς. Αλλά καλό είναι να αρχίσουμε να τον σκεφτόμαστε με βάση τα αποτελέσματα που παράγει κι όχι με βάση το άδικο του ιμπεριαλισμού και τη φανατική μονομέρεια των μισθωμένων καναλιών και δημοσιογράφων.
Και πρωτίστως με βάση το αίτημα να σταματήσουν οι επεμβάσεις και ο πόλεμος.
