Την ημέρα της προκήρυξης των εκλογών η Μέρκελ περιχαρής δήλωσε ότι δεν «ανησυχεί» και ότι δεν θα υπάρξουν εμπόδια εξαιτίας των εκλογών. «Η συμφωνία θα εφαρμοσθεί και η χρηματοδότηση θα συνεχιστεί κανονικά».
Η ικανοποίηση αυτή και η «δημοκρατική» αβρότητα που την συνοδεύει προέρχονται από τη βάσιμη πεποίθηση ότι μετά τις εκλογές θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» ανάμεσα σε όλα τα κόμματα που επιθυμούν διακαώς την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου.
Ευελπιστούν ότι με Τσίπρα ή χωρίς Τσίπρα θα έχουν μια πανίσχυρη κυβέρνηση που θα οδηγήσει τους εργαζόμενους στην (πλήρη) εξαθλίωση και τη χώρα στο ανοιχτό ξεπούλημα.
Μια κυβέρνηση που δεν θα είναι μονομερώς δεσμευμένη και με ολίγη από λαϊκό παράγοντα αλλά μια κυβέρνηση μοιρασμένη σε «καλούς εφαρμοστές» και σε «στυγνούς και αδίστακτους» με τη λαϊκή αντιπολίτευση ανύπαρκτη ή παράλυτη.
Ποιος θα το φανταζόταν ότι λίγες μέρες μετά το «Όχι» θα συνέβαινε ένα τέτοιας έκτασης και τέτοιας μορφής πραξικόπημα;
Όσο όμως δεν ανησυχεί η Μέρκελ τόσο ανησυχούν κάθε μέρα και περισσότερο όλο και περισσότεροι που συνειδητοποιούν τον κίνδυνο να ξημερώσουμε τη Δευτέρα μετά τις εκλογές εντελώς ανίκανοι να αντισταθούμε.
Ο Εφιάλτης μιας παντοδύναμης κυβέρνησης τετραετίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ εφαρμογής του τρίτου μνημονίου δια πυρός και σιδήρου και χωρίς αντίπαλο βασανίζει το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού που δεν είχε κάποια σχέση με την οργανωμένη αριστερά.
Την ίδια στιγμή η αριστερά παρουσιάζεται ανίκανη να εκφράσει την εργατική και λαϊκή αναγκαιότητα.
Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στοιχειώδης πολιτική εκπροσώπηση ενός λαού που πριν λίγες μέρες είχε ψηφίσει κάτω από αφόρητες πιέσεις «όχι».
Τη στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά στον ορατό κίνδυνο να μείνουμε με 300 ευρώ μισθό και σύνταξη, με τις υποδομές της χώρας στο σφυρί και την αστική δημοκρατία παντελώς ανύπαρκτη, το ΚΚΕ στρέφει τα πυρά του στον… Λαφαζάνη ο οποίος συγκροτεί ντε και καλά «ένα νέο ΣΥΡΙΖΑ και ένα νέο ανάχωμα» (στη νικηφόρα πορεία της εργατικής τάξης της οποίας αυτό ηγείται).
Κατά τον ίδιο τρόπο ο Τσίπρας τα έχει βάλει με τη Ζωή Κωσταντοπούλου η οποία είναι αυταρχική, εξουσιομανής, εριστική, μισότρελη, ανικανοποίητη κλπ.
Κουβέντα για το τρίτο μνημόνιο!
Η Αγωνία του κόσμου της δουλειάς, των ανέργων και των εξαθλιωμένων υπερβαίνει κατά πολύ τις πολιτικές αγωνίες των μηχανισμών μιας αρρωστημένης αριστεράς και θα βρει διέξοδο ούτως ή άλλως το επόμενο διάστημα.
Αυτή τη στιγμή είναι άμεση ανάγκη να υπάρξει μια εκλογική συνεργασία που να δώσει τη μάχη για να υπάρξουμε την επόμενη μέρα σε θέση τέτοια που να μπορούμε να ακυρώσουμε στην πράξη τις επιθέσεις που θα δεχτούμε.
Να συγκροτηθεί αμέσως μετά τις εκλογές λαϊκό μέτωπο και επαναστατική πολιτική πρωτοπορία.
Το τελευταίο που απασχολεί είναι η πολιτική διαδρομή του Λαφαζάνη ή το ταμπεραμέντο της Ζωής.
Η καλπάζουσα παγκόσμια οικονομική κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού σε συνδυασμό με την πολιτική κρίση στην χώρα μας θα μας οδηγήσει σε ακόμα πιο ακραίες καταστάσεις.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να περιμένουμε να γιατρευτούν οι προαιώνιες (και χρόνιες) αρρώστιες των αριστερών διαιρέσεων μιας άλλης εποχής.
Να στήσουμε τώρα τα οδοφράγματα της εποχής μας.
Εικ.: Norman Rockwell Maternity Waiting Room, Oil on canvas, 1946.
