To 2019 διαβαίνει το χρόνο και ο μήνας Μάιος σηματοδοτείται από μια σειρά εκλογικών γύρων, που δεν αφορούν μόνο τους δήμους και τις περιφέρειες (αυτοδιοικητικές εκλογές) αλλά και τις εκλογές για την ανάδειξη των μελών του ευρωκοινοβουλίου.
Για πρώτη φορά οι 17άρηδες έχουν δικαίωμα ψήφου που σημαίνει ότι ακόμη και οι μαθητές της Β’ Λυκείου θα μπορούν πλέον να ψηφίζουν. Οι δημοτικές εκλογές αποτελούν το πρώτο βήμα και το πιο άμεσο για τα ζητήματα που βιώνουν οι μαθητές στο σχολειό και στη γειτονιά τους.
Οι δημοτικές εκλογές πολλές φορές χαρακτηρίζονται από τον κόσμο με αδιαφορία, ενώ αποτελούν εύκολο πεδίο για την εκλογή προσώπων φιλικών ή συγγενικών μακριά από πολιτικές θέσεις και αντιλήψεις. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από κάποιο καθηγητή, φίλο και συγγενή να μας πει με ύφος χαλαρό «κατεβαίνω για δημοτικός σύμβουλος» ζητώντας μας να τον ψηφίσουμε.
Μια τέτοια λογική όχι μόνο δεν έχει χώρο σε καμία εκλογική διαδικασία αλλά αποτελεί μια κουλτούρα που εμείς οι νέοι πρέπει πρώτοι να αντιπαρατεθούμε. Οι δημοτικές εκλογές δεν είναι μια απλή ψηφοφορία χωρίς νόημα. Σε αυτή καθορίζεται η διοίκηση που τα επόμενα 5 χρόνια θα επιλέγει ή να συγκρουστεί με την κυρίαρχη λογική του κεντρικού κράτους ή να συνταχθεί απόλυτα με τα όσα έχουν υπογράψει με τα μνημόνια όλες οι κυβερνήσεις στα χρόνια της κρίσης και της αναιμικής ανάπτυξης που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτές τις εκλογές οι υποψήφιοι δήμαρχοι που στηρίζονται από κόμματα που ακολουθούν τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, κ.λπ.) έρχονται για να υλοποιήσουν, ο καθένας από την δικιά του μεριά, τα συμφέροντα των αντίστοιχων κομμάτων, στα οποία πρόσκεινται. Ακόμα και αυτοί που βγαίνουν με το προσωπείο των δήθεν ανεξάρτητων πουλάνε το παραμύθι του «Αγαπάμε την πόλη μας».
Το κυρίαρχο, όμως, για εμάς τους νεολαίους της μαχόμενης Αριστεράς και των κινηματικών αγώνων είναι ότι όλες αυτές οι παρατάξεις, που ανήκουν στο αστικό κυρίαρχο μπλοκ, όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τους δημότες νεολαίους, εργαζόμενους και τους περισσότερους ανέργους αλλά αντίθετα ενστερνίζονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκούνται, όπως επιτάσσει ο «Καλλικράτης». Πρότυπο μιας τέτοιας διοίκησης αποτελεί η διοίκηση Καφατσάκη στο Δήμο Ζωγράφου αφού ξέπλυνε και κάλυψε όλα τα σκάνδαλα των προηγούμενων διοικήσεων, όπως ήταν η διοίκηση του χουντικού Καζάκου.
Το ενδιαφέρον μας όμως δεν μένει μέχρι εκεί. Το σημαντικότερο για τους μαθητές αυτή την στιγμή αποτελεί το νομοσχέδιο Γαβρόγλου για την παιδεία. Νομοσχέδιο το οποίο σηματοδοτεί μια νέα αντιδραστική κατεύθυνση στην εκπαίδευση και δημιουργεί σχολεία εντατικοποιημένα και με διαφορετικές ταχύτητες. Αλλάζει το σκηνικό στα Γενικά αλλά και Επαγγελματικά Λύκεια (ΓΕΛ –ΕΠΑΛ) και οι αλλαγές είναι καταστροφικές.
Το σημαντικότερο από αυτά τα μέτρα είναι ότι στην ουσία της η Γ’ λυκείου καταργείται και δημιουργείται ένα προπαρασκευαστικό έτος. Αυτό συνεπάγεται ότι η νέα Γ’ λυκείου θα είναι μια φροντιστηριακού τύπου τάξη, η οποία θα προετοιμάζει τους μαθητές για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ, με αποτέλεσμα η ύλη να συμπυκνώνεται στα 2 πρώτα έτη του λυκείου!
Ενώ ο κ. Γαβρόγλου λέει ότι όλο αυτό το μέτρο διευκολύνει τους μαθητές, που δεν έχουν την ικανότητα να παρακολουθούν φροντιστήρια. Στην πραγματικότητα, όμως, το αποτέλεσμα είναι η αύξηση της διδακτέας ύλης για τα 4 πλέον μαθήματα των πανελλήνιων εξετάσεων, γεγονός που δημιουργεί ένα κλίμα πλήρους εντατικοποίησης και συνεχούς διαβάσματος. Αυτό το μέτρο όχι μόνο δεν αποφορτίζει τον μαθητή αλλά σημαίνει αύξηση της διδακτέας ύλης κατά 30% – 60% . Αυτονόητο είναι δηλαδή ότι ο κ. Γαβρόγλου και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τα μέτρα που προτείνει, όχι μόνο δεν θα πολεμήσει τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης αλλά αντιθέτως θα αναβαθμίσει και το ρόλο τους. Εκτός, όμως, από τις αλλαγές στα ΓΕΛ μεγάλες αλλαγές προβλέπονται και για τα ΕΠΑΛ, το οποία σταδιακά υποβαθμίζονται σε δευτεροβάθμια τμήματα κατάρτισης, με δικαίωμα μόνο στο 5% των μαθητών να εισέλθουν στα πανεπιστήμια. Η συντριπτική πλειοψηφία των αποφοίτων ΕΠΑΛ θα είναι να βγαίνουν απευθείας στην εργασία, με πολύ χειροτέρους όρους (μισθούς πείνας, χωρίς ειδίκευση , ασφάλιση, εξοντωτικά ωράρια κ.α).
Όλα δείχνουν, πως αυτό το νομοσχέδιο έρχεται να ενισχύει την αντιδραστική κατεύθυνση, που θέλει να υποβαθμίσει την εκπαίδευση. Μια κατεύθυνση, που χαράζεται από την ΕΕ και σκοπεύει να πετάξει ένα κομμάτι των μαθητών έξω από τα πανεπιστήμια, να δημιουργήσει μαθητές και σχολεία διαφορετικών τύπων, να εντείνει το κλίμα του ανταγωνισμού ανάμεσά μας και να δημιουργήσει φθηνά εργατικά χέρια.
Από αυτήν την οπτική πρέπει να είναι αυτονόητο ότι τίποτα από όλα αυτά δεν πρέπει να αφήνει τους νεολαίους παθητικούς σε ότι έρχεται με αυτό το νομοσχέδιο αλλά και με τις γενικότερες πολιτικές που αφορούν στη ζωή μας. Μαθητές, καθηγητές και γονείς είναι αυτοί που πρέπει πρώτοι να πάρουν την μοίρα των σχολείων τους στα χέρια τους, ώστε οποιαδήποτε κυβέρνηση θέλει τους μαθητές διασπασμένους και αφοσιωμένους εξολοκλήρου σε ένα σχολείο που θα δίνει ελπίδα στους λίγους να μας βρει απέναντί της.
Αλλά η καταστροφική πολιτική προς την εκπαίδευση δεν είναι το μόνο που πρέπει να μας απασχολεί. Εκτός από μαθητές, δεν παύουμε να είμαστε και κομμάτι ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτονόητο λοιπόν πρέπει να θεωρούμε ότι είναι καθήκον μας να δρούμε εντός και εκτός σχολείου αλλά και στην γειτονιά και συνολικότερα σε όλη την κοινωνία.
Σε αυτή τη βάση, ενώ οι εκλογές είναι ένα μικρό κομμάτι της συνολικότερης πάλης μας, είναι μια κατάσταση, η οποία πρέπει να μας βρει ενεργά συμμετέχοντες και ενήμερους τόσο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές όσο και για τις ευρωεκλογές. Οι μαθητές έχουν άποψη και η προηγούμενη χρονιά (βλέπε πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις) τους βρήκε να αντιμάχονται ό,τι δεινό έρχεται να ισοπεδώσει το μέλλον τους.
Η 26η Μάη, λοιπόν, είναι μια ημερομηνία που για πρώτη φορά οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να δείξουν ότι έχουν άποψη για το μέλλον της ζωής τους και για το μέλλον της γειτονιάς τους. Ειδικότερα οι μαθητές σε κάθε δήμο καλούνται να έρθουν κόντρα στις λογικές που έφτιαξαν απαίδευτους και αδύναμους πολίτες. Στις 26 Μαΐου οι μαθητές μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στο Δήμο Ζωγράφου και στους Δήμους όλης της χώρας.
Οι νεολαίοι τα τελευταία χρόνια ζουν την τσιμεντοποίηση των ελευθέρων χώρων. Ελάχιστοι είναι οι χώροι που δεν έχουν τσιμεντοποιηθεί ή δεν δίνονται βορά στα μεγαλοσυμφέροντα για να αυγατίσουν τα κέρδη τους. Στου Ζωγράφου έχουμε δώσει μάχες και αγώνες για να μην γίνει εμπορικό κέντρο η Βίλλα Ζωγράφου που ακόμα δεν γνωρίζουμε πώς θα την αξιοποιήσουν. Έχουμε ζήσει πολλάκις την παρουσία των ΜΑΤ ενάντια στους μαχόμενους κατοικους.
Στους δήμους τα τελευταία χρόνια οι θάνατοι εργαζομένων έχουν αυξηθεί. Την πρωτιά έχει ο Δήμος Ζωγράφου με το θάνατο δύο εργαζομένων εν ώρα εργασίας. Στο δήμο μας οι μαθητές και οι κάτοικοι έζησαν την επέμβαση των ΜΑΤατζήδων στη βίλα Ζωγραφου.
Η 26η Μάη θα είναι η πρώτη φορά που οι μαθητές θα μπορούν να εκφράσουν όσα σκέφτονται και να ψηφίσουν με γνώμονα τα προβλήματά τους και την πολιτική τους συνείδηση και όχι με το αν είναι υποψήφιος ο γνωστός καθηγητής τους, ο θείος ή ξάδελφος τους.
Η ψήφος των μαθητών να γίνει φωνή που θα εναντιωθεί στα ληστρικά σχέδιά τους για το μέλλον μας. Για να γίνουμε η μάνικα που εκτοξεύει το νερό με ορμή απέναντι στην φωτιά που καίει ένα δάσος. Για να γίνουμε το ανάχωμα σε όσους μοιράζουν καθρεφτάκια, γιρλάντες και μπιχλιμπίδια.
Η νεολαία στη μάχη των εκλογών με τα ενωτικά σχήματα της μαχόμενης Αριστεράς στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
*Ο Κώστας Τζιάκας είναι Υποψήφιος με τη δημοτική κίνηση «Ζωγράφου Ανυπόταχτη Πόλη», μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δραστηριοποιείται στη συλλογικότητα Ενεργοί Άνεργοι.
