Σε μια εποχή όπου ο Μπαλάσκας αναδεικνύεται σε πολιτειακό παράγοντα… Όπου ο Μπογδάνος επαναφέρει με πολύ «γλυκό» τρόπο τα νοήματα και τα ζητούμενα της εποχής του Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών… Όπου η εικόνα κυριαρχεί του λόγου, χωρίς απαραίτητα να είναι χίλιες λέξεις, αλλά δια τις συνεχούς επαναλήψεως να το λες και πλύση εγκεφάλου… Των Πετσομένων δελτίων ειδήσεων που δεν είναι ακριβώς ειδήσεις αλλά περισσότερο φέρνουν στα σκονάκια που έδινε στον Μητσοτάκη ο Πορτοσάλτε, όταν του έπαιρνε συνέντευξη… Στην εποχή των υπέρκομψων και των ανέμελων, αλλά και της πατρικής μορφής του Τσιόδρα να μας νουθετεί ως άτακτα παιδιά που δεν ακούμε τους μεγαλύτερους… Του Χαρδαλιά που καραδοκεί ως αυστηρός δάσκαλος με την βέργα να μας τις βρέξει επειδή ξεχάσαμε την τελευταία παράγραφο από το «πάτερ υμών», αλλά και του Άδωνη, όπου στο τελευταίο διάγγελμα του για το άνοιγμα της αγοράς να μας θυμίζει κάποιον από αυτούς που θαύμαζε παλαιοτέρα στις τηλεεκπομπές του… Του Χρυσοχοΐδη που άγρυπνος φρουρός μεριμνά στο να μην διαταραχθεί ο ύπνος των «ΚυρΠαντελήδων» από τους άνομους και τους απείθαρχους, από όσους επιμένουν να βγαίνουν στο δρόμο κάθε 17 Νοέμβρη…
Σε αυτή την εποχή, δεν κάνουμε καμιά φοβερή ανακάλυψη όταν διαπιστώνουμε ότι όλος αυτός ο θίασος είναι αλληλοδιαπλεκόμενος με το μιντιακό και κρατικό κατεστημένο που το ταΐζει αδρά. Οι σχέσεις αυτές υπήρχαν και παλιότερα, όμως σε αυτή την εποχή παίρνουν άλλες διαστάσεις και άλλο περιεχόμενο όταν επιχειρείται η καθήλωση και η υποταγή όχι μόνο του μαχόμενου κόσμου αλλά συνολικά μιας κοινωνίας η οποία φοβισμένη για τα μελλούμενα που έρχονται παρακολουθεί με απάθεια.
Στην εποχή της κυριαρχίας του μπατσισμού σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, όπου με λυμένα πια τα χέρια από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους και με την βεβαιότητα ότι τίποτα δεν μπορεί να τους αγγίξει, αφού μπορούν και ξυλοφορτώνουν χωρίς καμιά επίπτωση από την οικογένεια Ινδαρέ μέχρι τον Παφίλη, τους υγειονομικούς κλπ. Έχοντας αποκτήσει ένα ακόμα ισχυρότερο όπλο από αυτό που έχουν στην ζώνη τους, το «υπερόπλο» των προστίμων που μπορούν ελεύθερα να τα επιβάλουν επί δικαίων και αδίκων, ανάλογα με την εμφάνιση, και τον τρόπο που τους κοίταξαν, ανάλογα με το τι εφημερίδα κρατάνε, σε παππούδες που ξεχάστηκαν με την μάσκα κάτω από την μύτη, σε ντελιβεράδες που είχαν την ατυχία να πέσουν επάνω τους, σε εκείνη την γυναίκα που πήγε να καταθέσει μόνη της ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο, στις 4 γυναίκες που συνελήφθηκαν και τους επιβλήθηκε πρόστιμο στο Σύνταγμα για ένα πανό, αλλά και όσους αψήφησαν τις απαγορεύσεις και άσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα πέρα από τις προσαγωγές τους επιβλήθηκαν και βαριά πρόστιμα, στους ίδιους και τις συλλογικότητες τους.
Βέβαια όταν το πράγμα παραχοντραίνει με κραυγαλέες αυθαιρεσίες όπως η περίπτωση του Ματατζή που ποδοπατούσε τα λουλούδια στον τόπο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, τότε διατάσσεται καμιά ΕΔΕ για την πλάκα που κανένας δεν θα ξέρει την τύχη της, όπως για παράδειγμα η ΕΔΕ που διατάχτηκε για την περίπτωση του Β. Μάγκου που, καθώς καταγγέλλει η οικογένεια του, παραμένει εδώ και 4 μήνες στο επίπεδο της προκαταρτικής. Ενίοτε ζητούν και καμιά συγγνώμη όχι φυσικά οι ίδιοι αλλά εξ ονόματος τους οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι που είναι σίγουρο ότι θα την ακούνε σκασμένοι στα γέλια.
Δεν ήταν λοιπόν κεραυνός εν αιθρία η λογοκρισία του κειμένου της Έλενας Ακρίτα. Είναι η φυσική εξέλιξη όλων αυτών. Είναι η αντανάκλαση ενός πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού που τους δίνει τα περιθώρια ακόμα και στοιχειώδεις συνταγματικές επιταγές, ακόμα και στοιχειώδη αστικά δημοκρατικά δικαιώματα να τα καταπατούν και να τα καταστέλλουν με την κοινωνία απαθή παρατηρητή. Όμως αν το καλοσκεφτεί κανείς το κόψιμο του άρθρου της Ακρίτα μοιάζει αλλά δεν είναι ακριβώς λογοκρισία όπως αυτή την ξέρουμε από άλλους καιρούς. Η λογοκρισία σήμερα δεν εφαρμόζεται με τις γνωστές μορφές που γνωρίζαμε, δηλαδή την προληπτική ή την κατασταλτική της μορφή.
Στην εποχή του διαδικτύου και της αστραπιαίας μετάδοσης της είδησης, τίποτα επί της ουσίας και του αποτελέσματος δεν μπορεί να εξαφανιστεί, συνεπώς η κίνηση αυτή από μεριάς της ιδιοκτησίας του ΔΟΜ είναι κάτι παραπάνω από μια ακόμα προληπτική λογοκρισία. Το κείμενο της Ακρίτα αν δημοσιευόταν κανονικά στα ΝΕΑ θα είχε την αναγνωσιμότητα που συνήθως έχουν τα κείμενα της, τώρα με το κόψιμο πρέπει να την πολλαπλασιάσεις επί 1.000 ίσως και παραπάνω. Αυτό φυσικά το γνώριζαν οι επιτελείς του Μαρινάκη. Απλά δεν τους ενδιαφέρει, δεν θέλουν να στείλουν κάποιο μήνυμα στην Ακρίτα ή να την απειλήσουν για να «σκιαχτεί». Άλλοι είναι οι αποδέκτες του μηνύματος.
Θέλουν να στείλουν μήνυμα στους κάτω, στους πολλούς, που είναι ότι το όποιο πολιτικό και κοινωνικό κόστος το γράφουν στα παλαιοτέρα των υποδημάτων τους. Δεν είναι απλά η 4η εξουσία, αλλά υπεράνω κάθε εξουσίας, υπενθυμίζοντας ότι τίποτα δεν τους αγγίζει, δίνοντας παράλληλα γραμμή και στις πολιτικές καρικατούρες που μας κυβερνούν να πράξουν το ίδιο, και το πράττουν με τα αλλεπάλληλα νομοσχέδια που ισοπεδώνουν εργατικά δικαιώματα, μισθούς, περιορίζοντας ακόμα και αυτά αστικά δημοκρατικά δικαιώματα, καταστέλλοντας με αγριότητα αυτούς που τολμούν να αντισταθούν, εκμεταλλευόμενοι τον καθηλωτικό φόβο που προκαλεί η πανδημία αλλά και το τι θα γίνει μετά από αυτήν στην ζωή των ανθρώπων.
Είναι η εποχή του ΠετσοΜαρινακισμού, η εποχή της πλάνης και των ανοχών, καλύτερα δεν θα μπορούσε να περιγραφεί από το ποίημα του Καβάφη.
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά, δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Όμως ακόμα και στις πιο μαύρες εποχές υπήρχαν οι μειοψηφίες που άνοιγαν ρωγμές στα περίκλειστα τείχη της εξουσίας, από τις οποίες εισχωρούσε το φως, διαβρώνοντας το μαύρο και ανοίγοντας προοπτική στον ορίζοντα.
Πάντα όπως και τώρα!..
