Την τελευταία εβδομάδα στα κοινωνικά δίκτυα περίσσεψε η ποιητική διάθεση με αναπαραγωγή ποιημάτων με υστερόγραφο «δικό σας συνάδελφοι…» για να συμπληρώνεται άρρητα το γνωστό σύνθημα «γ… Μητσοτάκη». Κατ αρχή να δηλώσω ότι δεν υποστηρίζω κανένα πολιτικό καθωσπρεπισμό, ούτε υποτιμώ την λαϊκή αγανάκτηση που μπορεί να εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους κ εκφράσεις. Αντίθετα πρέπει να υπάρχει κάθετη εναντίωση στην δήθεν αριστερόστροφη «πολιτική κορεκτίλα», όπως και στην υποκριτική στάση των δεξιών που πίσω από την δήθεν αγανάκτηση για το βρισιδι στο πρωθυπουργό, πρωτοστατούν σε οργανωμένο λεκτικό χουλιγκανισμό και διακινούν ιστοσελίδες όπως «Έρχεται Που…» , κλπ. Δεν υπάρχουν πραγματικά κινήματα χωρίς βία και χωρίς τα «γαλλικά»τους. Όμως εδω έχουμε μάλλον το αντίστροφο, δηλαδή την υποκατάσταση δημιουργίας κινήματος από τα «γαλλικά». Ας μιλήσουμε λοιπόν πολιτικά, γιατί το σύνθημα έχει πολιτική διάσταση, εφόσον εκφράζει την αγανάκτηση απέναντι στον πρωθυπουργό.
Υπάρχουν 2 πολιτικές γραμμές για να υλοποιηθεί το σημαινόμενο του συνθήματος , δηλαδή να “ηττηθεί” η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο πρώτος είναι αυτός που επενδύει στη λογική της κυβερνητικής φθοράς και σε ενδοαστικές διαφωνίες , οι οποίες θα στρέψουν κοινωνικά στρώματα καθώς και τμήματα του Κεφαλαίου προς άλλη κατεύθυνση. Είναι το σχέδιο της σοσιαλδημοκρατίας (δηλαδή ΣΥΡΖΑ, ΚΙΝΑΛ) και κατ επέκταση του ΜΕΡΑ25 καθότι δεν έχει διαφοροποιηθεί από το «Μπλοκ των Δημοκρατικών η Προοδευτικών Δυνάμεων για μια άλλη Ευρώπη». Είναι η επιλογή που επικεντρώνει στο πρόσωπο του Μητσοτάκη και όχι στην πολιτική Μητσοτάκη, γιατί επί της ουσίας το 80% της πολιτικής του Μητσοτάκη θα εφαρμόσει, όπως απέδειξε με την εφαρμογή του 100% των Μνημονίων τα οποία φυσικά εξακολουθούν κ δεσμεύουν. Είναι η πολιτική του γιακωβινισμού στο πληκτρολόγιο, της ανάθεσης, της ανάδειξης σαν βασικής προτεραιότητας της επικοινωνίας, γι αυτό και η αναγόρευση του ελέγχου των ΜΜΕ σαν μοναδική αιτία της ηγεμονίας της ΝΔ. Είναι η λογική που εξέφρασε πρόσφατα κατά την απεργία για το νομοσχέδιο Χατζηδάκη , ο βουλευτής του Συριζα, Κυρίτσης : «απεργήσετε δεν απεργήσετε ο νόμος θα περάσει, ψηφίστε Συριζα να καταργηθεί». Σε αυτά τα πλαίσια, το «Δικό σας συνάδελφοι…» , κολλάει με τον «να φύγουν», θεωρώντας ότι το βασικό είναι το πρόσωπο του Μητσοτάκη.
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι όποιος εκφράζει την συγκεκριμένη ποιητική διάθεση εντάσσεται είτε στην αναπαραγωγή χουλιγκανικού λόγου είτε στο σχέδιο της σοσιαλδημοκρατίας; Η απάντηση είναι προφανώς όχι, αρκεί η συνολική δράση να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί το σημαινόμενο του στίχου. Δυστυχώς για τους περισσότερους η ευκολία στην «ποίηση» δεν συνοδεύεται με πολιτική ενεργοποίηση. Η ευκολία του πληκτρολογίου δεν συνοδεύεται από διάθεση να ρισκάρουν κοινωνικά και εργασιακά, να κατέβουν σε απεργίες και συγκεντρώσεις, να δημιουργήσουν σωματεία. Γιατί εκεί οικοδομείται η ταξική συνείδηση, ακόμη και αν δεν πετύχει η απεργία και η συγκέντρωση τους στόχους της. Μεγάλο βάρος στην πολιτική της ατάκας, αλλά λίγη προσπάθεια σε μια σοβαρή ανάλυση, και στην επεξεργασία ενός διαφορετικού οράματος για την κοινωνία. Εκτός αν νομίζουμε ότι η ιδεολογική ηγεμονία του Μητσοτάκη αμφισβητείται με επίκληση αντινεοφιλελευθερου μετώπου με την σοσιαλδημοκρατία , όταν η σοσιαλδημοκρατία έχει υιοθετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και οι νεοφιλελεύθεροι έχουν υιοθετήσει την μεγαλύτερη επέκταση κρατικού χρήματος τα τελευταία 40 χρόνια.
Η σύνδεση με λαϊκά στρώματα δεν γίνεται με ένα πρόγραμμα «εγγυημένου κατώτατου εισοδήματος» και «ενιαίου ευρωπαϊκού επιδόματος ανεργίας» (πρόσφατη πρόταση του Συριζα) μαζί με υιοθέτηση της «αγανάκτησης», Γίνεται με αίτημα την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων , σταθερή και μόνιμη δουλειά, με μείωση του χρόνου εργασίας και αξιοπρεπή μισθό, με την οικοδόμηση ταξικού κινήματος , με την Αριστερά στο ρόλο ανόδου της συνειδητοποίησης και όχι της προσαρμογής στο μέσο όρο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι κάθε κίνημα η λαϊκή αγανάκτηση έχει «γαλλικά». Είναι τι συνοδεύει τα «γαλλικά» . Αλλιώς δεν εκφράζεις τους σύγχρονους «ξεβράκωτους» , ούτε την Αριστερά που αφουγκράζεται την λαϊκή αγανάκτηση, αλλά την Αριστερά που θα «κατεβάσει τα βρακιά» αντί να πάρει το κεφάλι του Λουδοβίκου.
Υπάρχει επιπλέον ένα ακόμη σημείο προβληματισμού. Τα ποιηματάκια είναι μεν εικονοκλαστικά ως προς την εξουσία, αλλά όπως και να το κάνουμε εντός πλαισίου ενός λόγου με στοιχεία σεξισμού. Θέμα που αν δεν προσεχθεί θα το βρούμε μπροστά μας. Ο ακροδεξιός λόγος μια χαρά μπορεί να αναπαράγεται εντός τέτοιων συνθημάτων. Η κυβέρνηση είναι σίγουρο ότι θα το χρησιμοποιήσει σαν αντεπιχείρημα αν την εγκαλέσεις για σεξισμό. Συγχρόνως όμως δείχνει και τα όρια της λεγόμενης «πολιτικής ταυτοτήτων». Αν αγνοηθεί ο καθοριστικός ρόλος του πολιτικού πεδίου, είναι δύσκολο να επιλυθεί η αντίφαση για όσους-ες υιοθετούν πολιτική ατζέντα ενάντια στον σεξισμό στην καθημερινή ζωή και συγχρόνως με ευκολία αναπαράγουν το αντίθετο με στιχάκια. Δεν αποτελεί στοιχείο μομφής ούτε προφανώς αφορμή για να σταματήσει η ανάδειξη υπαρκτών φαινομένων, αλλά αφετηρία προβληματισμού.
Σαν πρώτο βήμα ας ανεβάσουμε το πολιτικό μας επίπεδο, εκτός από την αναπαραγωγή τετράστιχων. Σαν δεύτερο βήμα ας οικοδομήσουμε τα δικά μας δίκτυα πληροφόρησης,. Σαν τρίτο ας ανεβάσουμε το «ποιητικό» μας επίπεδο χωρίς να χάνουμε την λαϊκότητα. Σε διαφορετική περίπτωση , ούτε την πολιτική Μητσοτάκη θα αμφισβητήσουμε, ούτε θα αναπαράγουμε μια αυτοεκτόνωση για να γελάσει το χειλάκι μας, αλλά πιθανό το «δικό σας συνάδελφοι…» στην πραγματικότητα να είναι «δικό τους συνάδελφοι…».
*Οικονομολόγος , Τραπεζικός Υπάλληλος.