KOMMON
Την ώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζει σοβαρότατες ελλείψεις στα βασικά είδη ατομικής προστασίας (γάντια, μάσκες, ειδικές στολές), οι σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες ανοίγουν νέους δρόμους αντιμετώπισης της πανδημίας, αλλά και των συνολικών σύγχρονων υγειονομικών αναγκών της ανθρωπότητας.
Πριν λίγες ώρες το ΙΝΕΔΙΒΙΜ τηρώντας πιστά τις οδηγίες της κυβέρνησης για το κλείσιμο των εστιών αποφάσισε να αφήσει τους φοιτητές των εστιών Κομοτηνής χωρίς νερό και ρεύμα με σκοπό να τους εξαναγκάσει να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αδιαφορώντας για το αν αυτά τα παιδιά έχουν κάπου να πάνε ή αν κινδυνεύει η υγεία αυτών και των οικείων τους . Οι φοιτητές είχανε έρθει μάλιστα σε συνεννόηση με τον πρύτανη ο οποίος είχε δεσμευτεί να βρεθεί λύση για το πρόβλημα και τώρα δηλώνει ότι ψάχνει να βρεί κατάλυμα αστέγων για να τους στεγάσει!
Κείμενο συλλογής Υπογραφών για γιατρούς, νοσηλευτές και εργαζόμενους στα Νοσοκομεία σηκώνει το γάντι απέναντι στην κυβέρνηση, τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης και συρρίκνωσης της Δημόσιας Υγείας, απέναντι στο σύστημα που υπέρτατη αξία θεωρεί το κέρδος και τις αγορές κι όχι τις ανθρώπινες ανάγκες. Μόνο η Δημόσια Υγεία μπορεί να σώσει το λαό! Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τη Δημόσια Υγεία!
Η Συλλογή υπογραφών του κειμένου συνεχίζεται εδώ.
Ο κίνδυνος από την κορύφωση της εξάπλωσης του κορονοϊού τις δυο ερχόμενες εβδομάδες είναι υπαρκτός, δεν επιτρέπεται να υποτιμηθεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί με την άμεση θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας και την υπεράσπιση της υγείας, των εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων στους χώρους εργασίας, αλλά και με σοβαρά υγειονομικά μέτρα προσωπικής ευθύνης των πολιτών. Η μάχη δίνεται με άνισους όρους και στηρίζεται στον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων στο ΕΣΥ και στην κοινωνική συνείδηση των πολιτών.
Με αόρατο τρόπο μπροστά στο « αόρατο εχθρό » η Κυβέρνηση της ΝΔ πάλι με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος έρχεται να χτυπήσει τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές συνδικαλιστικές ελευθερίες. Συγκεκριμένα με το δωδέκατο άρθρο έκτακτης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου ( ΦΕΚ 68/Α/20-03-2020 ) αποφασίζεται η « αναστολή »της απαγόρευσης της πολιτικής επιστράτευσης και κάθε μορφής επίταξης κατά τη διάρκεια απεργίας. Αναστέλλεται δηλαδή η ισχύς της παραγράφου 2 του άρθρου 1 του ν. 4325.2015 ( Α’ 47 ) έως τις 30-04-2020.
Οι εικόνες των γεμάτων αυτοκινητόδρομων της χώρας σήμερα, με χιλιάδες Αθηναίους να εγκαταλείπουν την πόλη τρέχοντας στα χωριά τους για να σωθούν από την πανδημία του κορωνοϊού, μάλλον δεν έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη αλλά θλίψη και εκνευρισμό. Πέραν του ότι πιθανόν ανάμεσά τους να βρίσκονται και πολλοί που πριν λίγες μέρες φώναζαν για τους πρόσφυγες που «δεν μένουν πίσω να πολεμήσουν», ενδιαφέρον έχει να δούμε τις υγειονομικές προεκτάσεις μιας τέτοιας επιλογής.
Ανακοίνωση της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης
Ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας και τώρα και για πάντα για όλη την κοινωνία
Προστασία των εργαζομένων και των δικαιωμάτων μας
Πρόληψη, δύναμη και αλληλεγγύη
Η Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση και η Λέσχη Εργατικού Πολιτισμού με αφορμή την 8η Μάρτη διοργανώνουν εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, Αγώνας για ισότητα, δημοκρατία, χειραφέτηση»
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
-
Η Ιωάννα Καρυστιάνη για τον Γιώργο Παυλάκη.
-
Οι λέξεις της σιωπής, του Θανάση Σκαμνάκη
-
Τα φτωχόπαιδα του Πολυτεχνείου, της Μαριάννας Τζιαντζή
-
Μια μαρτυρία από το Πολυτεχνείο, έξω από το Πολυτεχνείο… της Αντωνίας Πάνου
-
Φεστιβάλ αισιοδοξίας από τον ελληνισμό της Αζοφικής, του Λεωνίδα Βατικιώτη – ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΝΤΟΜΠΑΣ
-
Μισός αιώνας πολυτεχνείο τα αιτήματα για ψωμί – παιδεία – ελευθερία, έξω οι βάσεις του ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί, είναι ακόμα εδώ. BINTEO-ΦΩΤΟ
-
50 ΧΡΟΝΙΑ Η συλλογική μνήμη του λαού ενάντια στη λήθη του κατεστημένου, της Κατερίνας Θανοπούλου
-
Μιλέι: ο Αργεντινός ακροδεξιός πρόεδρος με το αλυσοπρίονο, του Αλέκου Αναγνωστάκη
-
Το ΚΚΕ 50 χρόνια μετά, του Θανάση Σκαμνάκη
-
Η Μαριούπολη κλείνει τις πληγές της, του Λεωνίδα Βατικιώτη – Αποστολή στον Ντονμπάς
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.