Χρειάστηκε να φτάσουμε στο ψυχορράγημα του ΔΟΛ, για να θυμηθούμε ότι εκτός από εκείνους που υπογράφουν τα κείμενά τους, υπάρχουν και οι αφανείς εργάτες της δημοσιογραφικής θαλάσσης - και αυτοί οι εργάτες έχουν πρόσωπο και ονοματεπώνυμο. Υπάρχουν οι άνθρωποι της λάντζας, οι διορθωτές, οι γραφίστες, οι τεχνικοί, οι κλητήρες, οι καθαρίστριες.
Στη μνήμη της Βιβής Προσκεφαλά (1952-2016)
Το λογοκριμένο έργο του Μάικ Έιλγουιτς αποτελείται από τέσσερα πάνελ που αφηγούνται τους αγώνες, τις θυσίες, τις ελπίδες και τις δυνατότητες της αμερικανικής εργατικής τάξης: το παρελθόν, το παρόν και το (μη καπιταλιστικό) μέλλον της.
Και μόνο οι λέξεις «εργατική τάξη» φέρνουν αλλεργία στους αρχισυντάκτες. Μυρίζουν λαϊκισμό, ναφθαλίνη, καθυστέρηση ή γραφικότητες του τύπου «βασιλικό κι ασβέστη».
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.