Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Ρούση, Ο ελεύθερος χρόνος μέτρο του πλούτου, αντί να χάνουμε τη ζωή κερδίζοντάς την (εκδ. Γκοβόστη), έγινε την Τρίτη 14 Νοέμβρη 2017 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.

Το βιβλίο παρουσίασαν ο Αλέκος Χαλβατζής, η Μαρία Παπαγεωργίου, ο Ευθύμης Φλέγκας και η Ζωή Χρύση. Τ ην εκδήλωση συντόνισε ο Κάρολος Ρούσης. Ιδιαίτερο χρώμα έδωσε στην εκδήλωση η παρουσία μόνο νέων στο πάνελ, οι οποίοι μίλησαν διεξοδικά για το περιεχόμενο του βιβλίου, για την αναγκαιότητα και την έννοια του ελεύθερου χρόνου στον καπιταλισμό αλλά κυρίως στην προοπτική μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.

Το θέμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και επικαιρότητα και η ελπίδα είναι γίνει αντικείμενο προβληματισμού και συζήτησης τόσο στους χώρους των αγωνιστικών κινημάτων όσο και στην καθημερινότητα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.

Τα αναγραφόμενα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, σηματοδοτούν το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα  του βιβλίου: «Βιώνουμε τον παραλογισμό, οι παραγωγικές δυνάμεις να είναι πιο αναπτυγμένες από ποτέ και η κατάσταση της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων να χειροτερεύει. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Μια από τις πιο κραυγαλέες πτυχές αυτού του παραλογισμού συνίσταται στο ότι, αντί ο χρόνος που κερδίζεται με την αυτοματοποίηση να έχει ως επακόλουθο την απαλλαγή των ανθρώπων από τον βραχνά της καταναγκαστικής δουλειάς, αυτός να παίρνει τη μορφή της ανεργίας, ενώ παράλληλα να εντείνεται η εκμετάλλευση όσων συνεχίζουν να εργάζονται.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κυρίαρχη τάξη των κεφαλαιοκρατών, μπροστά στη νέα πραγματικότητα, όχι μόνον δεν αυτοκαταργείται οικειοθελώς, όπως σε τελευταία ανάλυση διατείνονται ορισμένοι (λόγου χάρη ο Negri), αλλά για να διατηρήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία της στα σύγχρονα μέσα παραγωγής και την εξουσία της, οξύνει ακόμη παραπέρα τις αντιθέσεις του συστήματος, με κύριο θύμα τους εργαζόμενους.

Και όλα αυτά, ενώ σήμερα με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής είναι δυνατόν, με προϋπόθεση την ανατροπή του καπιταλισμού, ο ελεύθερος χρόνος να γίνει κυρίαρχος και να είναι αυτός και όχι ο βαθμός εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο το μέτρο του πλούτου.

Προς αυτήν την κατεύθυνση υποστηρίζεται ότι στο πλαίσιο ενός επαναστατικού πολέμου θέσεων, η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας –δίχως μείωση των απολαβών και εντατικοποίηση της εργασίας–, και όχι η διατήρησή του, πρέπει να αποτελέσει άμεση αγωνιστική διεκδίκηση για το λαϊκό κίνημα και τους φορείς του, ένα οχυρό προς άμεση κατάληψη».