Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Τρίτης, 28 Φεβρουαρίου 2023, η επιβατική αμαξοστοιχία που πραγματοποιεί το νυχτερινό δρομολόγιο Αθήνα- Θεσσαλονίκη, συγκρούεται μετωπικά με εμπορικό συρμό στην περιοχή των Τεμπών. 57 άνθρωποι πεθαίνουν.
Στις 14 Ιουνίου 2023, περίπου στις 02:20, μεταδίδεται η είδηση για ναυάγιο σκάφους 47 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Πύλου, σε διεθνή ύδατα ελληνικής ευθύνης, το οποίο μετέφερε περίπου 750 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. 82 άνθρωποι ανασύρονται νεκροί, εκατοντάδες αγνοούνται μέχρι σήμερα.
Όπως αποκαλύφθηκε πριν λίγες μέρες, στην περίπτωση της Πύλου, το Λιμενικό έκρυψε από την εισαγγελία του Ναυτοδικείου κρίσιμες επιχειρησιακές συνομιλίες. Τελείως τυχαία, λείπουν όλες οι συνδιαλέξεις δυόμισι ώρες πριν από το ναυάγιο ενώ επιπλέον δεν καταγράφονται επικοινωνίες με το αλιευτικό και με το ΠΠΛΣ 920 που κατηγορείται για τη ρυμούλκηση. Όπως επίσης αποκαλύφθηκε στο σχετικό ρεπορτάζ η επιχείρηση ‘’διάσωσης’’ συντονιζόταν από διπλανά τηλέφωνα χωρίς καταγραφή, καθοδηγώντας τους πρόσφυγες να δηλώσουν ότι θέλουν να πάνε στην Ιταλία και μεθοδεύοντας την επιχείρηση κουκουλώματος μέχρι ακόμη και την ώρα που περισυνέλεγαν νεκρούς.
Στην περίπτωση των Τεμπών φυσικά είναι πλέον γνωστή και καταφανής η προσπάθεια συγκάλυψης του συμβάντος και δε χρειάζεται να πούμε πολλά.
Από τη μία, οι αποφάσεις των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων να ξεπουλήσουν το δημόσιο σιδηρόδρομο στη Hellenic Train, οι οποίοι με τη σειρά τους θυσίασαν την ασφάλεια των επιβατών στο βωμό του δικού τους κέρδους. Από την άλλη, η πολιτική και φυσική ηγεσία του Λιμενικού που δε θέλει τους πρόσφυγες να μπαίνουν στην Ελλάδα. Κοινός παρονομαστής φυσικά η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κατευθύνσεις της στο προσφυγικό ζήτημα και το ζήτημα διάλυσης των δημόσιων φορέων.
Καταλήγουμε λοιπόν στο εξής. Δε πρόκειται για δυστυχήματα, ατυχήματα ή για λάθος χειρισμούς. Πρόκειται για κρατικά πολύνεκρα εγκλήματα. Για μαζικές κυβερνητικές δολοφονίες. Πρόκειται για περιπτώσεις συγκάλυψης, που οργανώθηκαν και διευθύνθηκαν από το υψηλότερο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας.
Στο ίδιο έργο θεατές, μιας και στο πέρασμα των χρόνων κάθε κρατική δολοφονία έχει επιδιωχθεί να ‘’κουκουλωθεί’’, πολλές φορές δυστυχώς με επιτυχία. Πάντα ο δολοφόνος προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία, να αποποιηθεί τις ευθύνες, να στρέψει αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης.
Βέβαια, το έγκλημα δεν είναι ποτέ αρκετό. Πρέπει να ακολουθήσει η βεβήλωση των νεκρών: υπουργοί στα κανάλια να κουνάνε το δάχτυλο στους συγγενείς των θυμάτων, παπαγαλάκια της εξουσίας να κατηγορούν τους ‘’παράνομους μετανάστες’’ σε κάποιο παράθυρο εκπομπών, ψεύτικες ειδήσεις σωρό… Πρέπει επίσης να ακολουθήσει η τρομοκράτηση όσων σπάνε τη σιωπή και στέκονται απέναντι στο ψέμα: απαγόρευση εκδήλωσης φοιτητικών συλλόγων με θέμα το έγκλημα των Τεμπών (καμία σημασία δεν έχει που την αναίρεσαν), προσαγωγή μελών φοιτητικών συλλόγων που θέλανε να κρεμάσουν πανό για τα Τέμπη, βία και καταστολή των διαδηλώσεων.
Και πάντα εμείς, ‘’οι από κάτω’’ θα πρέπει να ζούμε γνωρίζοντας ότι στο βυθό της θάλασσας βρίσκονται νεκρά μωρά. Άλλωστε στον κόσμο μας, μέχρι και ο θάνατος είναι ταξικός. Μα δεν είμαστε φτιαγμένοι να αντέξουμε έτσι τη ζωή, ούτε να δεχθούμε αυτόν, τον δικό τους θάνατο.
Κάθε φορά όμως, το ‘’πάντα’’ μπορεί να διακοπεί από το τώρα. Και εμείς μπορούμε να θρηνήσουμε τους δικούς μας νεκρούς έτσι όπως πρέπει: αποδίδοντας δικαιοσύνη, αλλάζοντας τα πράγματα, καθαιρώντας τους δολοφόνους τους και γκρεμίζοντας τον κόσμο τους.
Παραφράζοντας, κάθε ‘’υπέροχη κατάσταση’’ απαιτεί μια ‘’μεγάλη αναταραχή’’.
Κάθε αναταραχή θα ‘ρθει από μας. Όλες και όλοι στις 28 Φλεβάρη, δε μπορούμε παρά να είμαστε στο δρόμο.
