Πυρήνας του σχεδίου πρέπει να είναι η προγραμματική αντιπαράθεση με την ουσία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας και του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, που είναι οι βασικοί νόμοι του κεφαλαίου και του καπιταλισμού, από τη σκοπιά του μαρξισμού και μιας σύγχρονης Κομμουνιστικής Εναλλακτικής
1.Νέος μνημονιακός γύρος χωρίς μνημόνια
Οι πρώτες ενέργειες της νέας κυβέρνησης απαντούν με πειστικότητα στο ερώτημα «ποια τακτική» θα ακολουθήσει το κεφάλαιο και η αστική τάξη της χώρας μας, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου: νέα σαρωτική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, στο σύνολο της εκμεταλλευόμενης και διευθυνόμενης μισθωτής εργασίας, στα συνδικάτα, στα λαϊκά στρώματα, στη δημοκρατία, στο περιβάλλον, στις γυναίκες, στους μετανάστες και με κινδύνους για την ειρήνη, ειδικά με τον τουρκικό λαό. Με αυξομειούμενη, βεβαίως, ταχύτητα, ανάλογα με το «πόσο την παίρνει», αλλά και με μέτρα ενάντια στην ακρότατη φτώχεια, ώστε να αποφευχθούν κίνδυνοι κοινωνικών εκρήξεων και με κάποιες συμμαχίες κατώτερης βάσης, ιδιαίτερα με τα στρώματα της μικρής ιδιοκτησίας, στη βάση της ελάφρυνσης της φορολογίας, μαζί με τη μεγάλη ιδιοκτησία.
Πρόκειται για ένα νέο μνημονιακό γύρο χωρίς μνημόνια «απ’ έξω», αλλά με ελληνική, νεοδημοκρατική «ιδιοκτησία του προγράμματος». «Θα παίρνουμε μέτρα εμείς για μας», όπως είπε ο «καλός ο μαθητής» Μητσοτάκης προς την Μέρκελ.
Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε το έδαφος. Η ευρωκομμουνιστική εναλλακτική της «αριστερής κυβέρνησης» πάση θυσία και με τον ελληνικό «κινηματισμό» ως υποστηρικτή, οδήγησε το κίνημα σε οριακή αφασία και ευρύτερα στρώματα, στον εγκλωβισμό μέσα στο «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική» πέρα από το κεφάλαιο και έξω από τον ευρωνατοϊκό ιμπεριαλισμό. Τη θέση του παίρνει, όμως, μια νέα ποιότητα: το «Υπάρχει Επιθετική Εναλλακτική» του Μητσοτάκη, της Κεραμέως και του Βρούτση.
Το «αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο», αντί να επιβάλει φιλολαϊκά μέτρα, οδήγησε στη διαχείριση του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού» με «ανθρώπινο πρόσωπο», με «δημοκρατική ευαισθησία» και με «καλύτερο» μοίρασμα της φτώχειας και της ανεργίας. Για να ανοίξει το δρόμο στο αντεργατικό, αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό μέτωπο του αστικού συνασπισμού εξουσίας και των ξένων δανειστών με ένα νεοφιλελευθερισμό χωρίς αναισθητικό, βαθιά βουτηγμένο στον εθνικισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό του τραμπισμού. Η πολιτική αυτή αναπόφευκτα θα ξαναγεννήσει κοινωνικές αντιδράσεις, αχνό προανάκρουσμα των οποίων ήταν οι διαδηλώσεις υπέρ του ασύλου και της δημόσιας παιδείας, στη ΔΕΘ κ.α.
2. Σήμερα με ορμή, αύριο σε αδιέξοδα
Άμεσα, το επιθετικό «εναλλακτικό σχέδιο» δίνει ορμή στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σε μια πορεία, όμως, θα εμφανιστούν τα αδιέξοδά του. Γιατί, το κύριο σύνθημά του, οι «επενδύσεις χωρίς εμπόδια», ακόμη και με ποινικές ευθύνες, όπως είπε ο Άδωνις στο όνομα του θεού – ανταγωνισμού, με υποκατώτατους μισθούς, με χτύπημα των συμβάσεων προστασίας των εργαζομένων, με αποδυνάμωση των όρων προστασίας του περιβάλλοντος, δεν απαντά στα ερωτήματα: Γιατί όλα τα αντίστοιχα μέτρα, σχεδόν σε κάθε χώρα του πλανήτη, αντί να λύσουν το πρόβλημα, οδήγησαν στο καινούριο φαινόμενο του «στασιμοεπενδυτισμού»; Γιατί, αντί να οδηγήσουν σε ένα «μπουμ» ανάπτυξης, στη δεκαετία που πέρασε από την κρίση, οδήγησαν σε μια σαθρή, αδύναμη και κυρίως, αντιδραστική ανάπτυξη, κάτω από τους ρυθμούς των δυο δεκαετιών πριν από την κρίση, η οποία προετοιμάζει ήδη την επόμενη, όπως δείχνει η γερμανική οικονομία;
Η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν ανατάχθηκε σταθερά το μέσο ποσοστό κέρδους, διότι δεν καταστράφηκαν επαρκώς τα αδύναμα κεφάλαια, οι χρεοκοπημένες μέγα – επιχειρήσεις, γεννώντας το άλλο καινούριο φαινόμενο του καπιταλισμού: των υπερεθνικών «εταιρειών ζόμπι», που στην Ελλάδα –και όχι μόνο- εμφανίζεται με τα ακαθάριστα τοξικά δάνεια των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ωστόσο, με το να καταδεικνύεις το αδιέξοδο της πολιτικής οικονομίας του Σταϊκούρα, δεν αποφεύγεις τα καταστροφικά αποτελέσματά της πάνω στην εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα. Απαιτείται η θεωρητική και η έμπρακτη, πολιτική και μαζική πάλη για την αναχαίτισή της, για το σπάσιμο και την ανατροπή της.
3. Ζητείται αντιπολίτευση
Το να περιμένει κανείς από έναν σεσημασμένο των συμβιβασμών, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που στρέφεται όλο και πιο δεξιά από τον «μεσσία» και επηρμένο αρχηγό του, να κάνει ασυμβίβαστη αριστερή αντιπολίτευση απέναντι σε αυτή την καταιγιστική επίθεση, είναι σα να περιμένει να πάρει η «Διεθνής» το πρώτο βραβείο στην επόμενη Γιουροβίζιον.
Αλλά και το κόμμα του «μικρομεσσία» Βαρουφάκη, παρά ορισμένες θετικές θέσεις, δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, διότι είναι εγκλωβισμένο στο «Δωμάτιο με Ενήλικες» της πιο αντιδραστικής και περιχαρακωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έφτασε να δημιουργεί Επίτροπο «προστασίας» του νεορατσιστικού «ευρωπαϊκού πολιτισμού» της.
Μπροστά στη μαχόμενη Αριστερά, ιδιαίτερα μπροστά στα επαναστατικά κομμουνιστικά ρεύματα, τίθεται το καθήκον μιας ενωτικής, μαχητικής, εργατολαϊκής και νεολαιίστικης αντιπολίτευσης, με την έμπρακτη οργάνωση της κοινής δράσης, στην προοπτική μιας ανατρεπτικής αριστερής συμμαχίας. Όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι αυτό το καθήκον, για να επιτευχθεί αυτή τη φορά, απαιτείται να συνδυαστεί με μια προγραμματική – στρατηγική επαναθεμελίωση της άμεσης τακτικής μας. Διαφορετικά, θα επαναληφθεί το ίδιο έργο των προηγούμενων χρόνων, όπου η κοινή δράση χιλιοτραγουδήθηκε, αλλά έμεινε στα χαρτιά, αδυνατώντας να κατακτήσει ακόμη και κοινή ημέρα απεργιακής δράσης.
4.«Πάμε γερά» με… business us usual
Σε αυτές τις συνθήκες, είναι πρωτοφανές και τουλάχιστον απογοητευτικό, για τους εργαζόμενους, το θέαμα ρευμάτων και ηγεσιών της μαχόμενης, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, να σιωπούν για τα οδυνηρά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές, τα οποία ξεπετάχτηκαν με μια Απόφαση της Κεντρικής ή της Πολιτικής ή της Συντονιστικής Επιτροπής και με δυο τρία άρθρα στο …πόδι. Για να αποφύγουμε, έτσι, ή να μειώσουμε τις ιδιαίτερες και μεγάλες, δικές μας ευθύνες, στην καλύτερη περίπτωση, για να καλύψουμε την αμηχανία μας. Με λίγες εξαιρέσεις, όπως, μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση του Συντονισμού Διαλόγου και Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων που θέτει βαθύτερα το πρόβλημα, όχι βεβαίως με πλήρη επάρκεια.
Κι εδώ, πρόκειται για μια σοβαρή ήττα, για εκλογικά αποτελέσματα – δείκτη μιας κατάστασης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όχι φυσικά σε εξαφάνιση, αλλά οπωσδήποτε σε μια ιδιαίτερα ανησυχητική υποχώρηση. Για μια υποχώρηση πίσω από την κατάσταση πριν την κρίση και την εξέγερση του ελληνικού λαού, πίσω ακόμη και από τις αρχές του 1990, μετά τις καταρρεύσεις του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όπως δείχνουν οι αριθμοί και τα ποσοστά.
Έτσι, βοηθούντος του καλοκαιριού, γυρίζουμε στη ΔΕΘ και στα αμφιθέατρα, με τη γνωστή τακτική των προπονητών, «πάμε γερά», «να κοιτάξουμε τον αντίπαλο στα μάτια» κ.λπ. Οπωσδήποτε, η αντίσταση στην επίθεση της κυβέρνησης δεν χωρά καμιά αναβολή. Η προγραμματική κομμουνιστική επανίδρυση και η πανθομολογούμενη ανάγκη για μια ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος δεν θα γίνουν με θεωρητική αγρανάπαυση. Αλλά δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ούτε με την τακτική business us usual. Με μια τακτική αντιμετώπισης των δραματικών γεγονότων όπως στα δελτία ειδήσεων, όπου η μια φυσική καταστροφή προσπερνιέται από την επόμενη.
5. Η αναγκαία υπέρβαση, ο χαρακτήρας και η κατεύθυνσή της
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση της Νέας Δημοκρατίας και την επανενσωμάτωση στο «νέο» ΣΥΡΙΖΑ της «δημοκρατικής και προοδευτικής συμπαράταξης», για την αναγκαία ανατρεπτική αριστερή συμμαχία, δεν αρκεί μια «αναδιάταξη» και «επανασυγκόλληση» δυνάμεων, με μαρκαρίσματα και αντιμαρκαρίσματα ανάμεσα στη σημερινή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ, τη Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά, το ΚΚΕ (μ-λ) και άλλους, με τα ίδια θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά εργαλεία που οδήγησαν καθέναν μας χωριστά και όλους μαζί στην αποτυχία.
Δεν ωφελεί σε τίποτε η προσμονή να αλλάξει ριζικά κι επαναστατικά το ΚΚΕ μέσα από την πάλη του «πιο ενωτικού» ρεύματος απέναντι στο «πιο στενό», πάνω στην ίδια ηττηθείσα στρατηγική, πολιτική τακτική και οργανωτική δομή, που την σώζει πρόσκαιρα, το γεγονός ότι «έχασε λιγότερο» από τους άλλους. Δεν θα βοηθήσει, αντίθετα, θα χειροτερέψει την κατάσταση ένας οργανωτικός «πόλεμος για την πλειοψηφία» ή «για το όνομα» και την ιδιοκτησία, π.χ. στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τη ΛΑΕ.
Οπωσδήποτε υπάρχει ανάγκη πρωτοβουλιών, αλλά δεν βοηθούν οι μικροκινήσεις και οι βιασύνες. Όλα αυτά θα αποτύχουν γρήγορα, ενισχύοντας την περιρρέουσα ηττοπάθεια, την κατάπτωση του ηθικού, την παράλυση.
Αντίθετα, οφείλουμε να αντιστρέψουμε δημιουργικά, μαχόμενα, αισιόδοξα αυτή την κατάσταση. Κι αυτό απαιτεί μια μεγάλη προσπάθεια διαλεκτικής υπέρβασης στο θεωρητικό – στρατηγικό, στο πολιτικό και στο κινηματικό επίπεδο. Διαλεκτική υπέρβαση σημαίνει κατανόηση ότι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «έκλεισε τον κύκλο» της, ότι η μακρόχρονη ανταγωνιστική συμμαχία του ΝΑΡ με το ΣΕΚ και με τα άλλα ρεύματα σε ρόλο τροχονόμου πλειοψηφιών, πάνω σε μια καθηλωτική και πλέον, δομικά κρισιακή, προγραμματική βάση, δεν μπορεί να αποδώσει. Αντίθετα, οδηγεί ακόμη και σε θλιβερά φαινόμενα, όπως αυτά των διασπάσεων και εκατέρωθεν επιθέσεων του τελευταίου διαστήματος, που διαλύουν τη συνοχή της σκέψης και του ηθικού των αγωνιστών της.
Διαλεκτική υπέρβαση δεν σημαίνει, βεβαίως, μηδενιστική απόρριψη – κατάργηση των συνεισφορών π.χ. του ΚΚΕ, του ΝΑΡ, του ΣΕΚ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και των προσπαθειών όλων των σχηματισμών της Αριστεράς που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, το φασισμό, για την ανατροπή της επίθεσής τους και για μια εργατική έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια.
Διαλεκτική υπέρβαση σημαίνει αξιοποίηση του δευτερεύοντος επαναστατικού πυρήνα που οδήγησε σε κατακτήσεις αλλά και αυτοκριτική για τον εντοπισμό του κύριου, στρατηγικού και πολιτικού πυρήνα των ανεπαρκειών και των λαθών μας. Σημαίνει έμπρακτη, νέα θεωρητική και πολιτική προσπάθεια, αυστηρή αλλά συντροφική αντιπαράθεση και νέα σύνθεση. Σημαίνει –πάνω από όλα- νέο περιεχόμενο, αλλά και νέους φορείς της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής. Οι δυσκολίες είναι προφανείς, δεν υπάρχει φυσιολογικός τοκετός χωρίς τις ωδίνες του.
6. Για μια νέα Κομμουνιστική Εναλλακτική
Για να αντιμετωπιστεί η καταιγιστική επίθεση της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου, για να αποφύγουμε τόσο την παράλυση της σκέψης όσο και την παραλυτική υπερκινητικότητα, απαιτείται ένα συγκεκριμένο, ρεαλιστικό σχέδιο για τα βασικά προβλήματα της ιστορικής συγκυρίας και περιόδου.
Πυρήνας αυτού του σχεδίου πρέπει να είναι η προγραμματική αντιπαράθεση με την ουσία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας και του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, που είναι οι βασικοί νόμοι του κεφαλαίου και του καπιταλισμού, από τη σκοπιά του μαρξισμού και μιας σύγχρονης Κομμουνιστικής Εναλλακτικής.
Για παράδειγμα, απέναντι στην ιδεολογική και υλική μονοκρατορία της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού δεν αρκεί η κριτική και η υπεράσπιση του παλιού καπιταλιστικού δημόσιου και των κοινωνικών αγαθών, ακόμη και η (αναγκαία από ορισμένες πλευρές) υπεράσπιση της κρατικής ιδιοκτησίας των μετεπαναστατικών, μεταβατικών κοινωνιών που κατέρρευσαν. Απαιτείται πρόταση – προοπτική για τα εργαλεία κοινωνικού ελέγχου και σχεδίου που θα αντικαταστήσουν την αγορά και τον ανταγωνισμό, ως εργαλείων που «δεν αποδίδουν» στη νέα εποχή, που δεν μπορούν να ελέγξουν τα καταστροφικά αποτελέσματα του κέρδους πάνω στην εργασία, τη φύση και τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Με άλλα λόγια, απαιτείται μια βαθύτερη, πειστική εκπόνηση ενός γενικού σχεδίου για την ανάγκη και τη δυνατότητα μιας κομμουνιστικής επανάστασης, με εθνική αφετηρία, διεθνή πορεία και παγκόσμια κατάληξη, που θα αντικαταστήσει την παλιά, σαπισμένη και βάρβαρη καπιταλιστική κοινωνία με την καινούρια.
Απαιτείται ένα κομμουνιστικό «χάρντγουερ», ένα «σκληρό υλικό» στρατηγικής εναλλακτικής που πάνω του θα αναπτύσσονται πολλαπλά «σόφτγουερ», πολλαπλά κι ευέλικτα λογισμικά τακτικής, απέναντι σε κάθε φάση ή συγκυρία, απέναντι σε κάθε νόμο και μέτρο των κυβερνήσεων, στους καθημερινούς αγώνες. Όπως, για παράδειγμα, απέναντι στην «ηλεκτρονική» επίθεση της κυβέρνησης, σήμερα, ενάντια στις συλλογικές συμβάσεις και στον αγώνα των συνδικάτων για την προάσπιση των ζωτικών αναγκών της εργατικής τάξης και της μισθωτής εργασίας, που δικαιολογείται και πείθει στο όνομα των επενδύσεων, της αγοράς και του ανταγωνισμού.
Έτσι, μπορεί να φωτιστεί με προοπτική το σημερινό σκοτάδι της άμεσης πάλης, όχι για να δραπετεύσουμε από αυτήν με ονειροπολήσεις, αλλά για να ανταποκριθούμε στις επείγουσες ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας, όπως δεν κάναμε ή κάναμε μισά, μέχρι τώρα.
Για να αναζωογονηθεί η Αριστερά και οι κομμουνιστικές τάσεις, για «να μην φαγωθούμε μεταξύ μας», για να αναπνεύσει σήμερα η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και η νεολαία, για να προσεγγίσουν οι ίδιοι τα ανώτερα καθήκοντα της επανάστασης και της κομμουνιστικής προοπτικής, χρειάζεται η συγκέντρωση μαρξιστικών, εργατικών, ριζοσπαστικών και επαναστατικών δυνάμεων για έναν Εργατικό Διαφωτισμό που θα νικήσει θεωρητικά και πολιτικά το σύγχρονο αστικό σκοταδισμό. Στις ιδέες και στη ζωή.
Σε αυτά θα προσπαθήσει να συμβάλει το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο με τη δική του Προγραμματική Πρόταση, σε συμπόρευση με την Αναμέτρηση και τη Μετάβαση, σε συνεργασία με όλες τις δυνάμεις του Συντονισμού Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων, σε διάλογο και κοινό αγώνα με όλες τις μαχόμενες αριστερές δυνάμεις και τα μαρξιστικά, αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά ρεύματα. Για τη δική τους και δική μας διαλεκτική υπέρβαση σε έναν πόλο κομμουνιστικών ρευμάτων, στη δύσκολη και μακρά πορεία προς μια νέα ενωτική οργάνωση που θα συμβάλει στο κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας, αλλά και στο αντίστοιχο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο και κίνημα.
