Όλα τα κόμματα και πολιτικά πρόσωπα, τα οποία είχαν ιδιαίτερη συμβολή κατά τη δεκαετία του 2010 στην επιβολή των μνημονίων και την καταστολή της αντίστασης του λαϊκού κινήματος, κατέχουν πρωταγωνιστικές θέσεις στο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.
Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί το ασφυκτικό περιοριστικό πλαίσιο των μεταξύ τους πολιτικών αντιπαραθέσεων, την παρατηρούμενη στασιμότητα των πολιτικών συσχετισμών και τη βάση των μελλοντικών συνεργασιών.
Το ΠΑΣΟΚ το οποίο αναγκάστηκε λόγω χρεών στο δημόσιο να αλλάξει όνομα και να εμφανίζεται ως ΚΙΝΑΛ, είναι το κόμμα το οποίο πρώτο εισηγήθηκε, εφάρμοσε και υπεράσπισε αυτές τις απάνθρωπες μνημονιακές πολιτικές. Σήμερα λοιπόν θεωρεί ότι δικαιούται καλύτερης τύχης.
Έτσι τα ίδια πρόσωπα, αυτά που συνέβαλαν στη φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του Ελληνικού λαού εμφανίζονται… χωρίς χρέη πολιτικά και οικονομικά, να διεκδικούν καλύτερη θέση στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Προέχει η σωτηρία και αναβάθμιση του ΚΙΝΑΛ
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρώην εκπρόσωπου τύπου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και νυν υποψήφιου για την αρχηγία Π. Χρηστίδη στον ΑΝΤ1: «Το ΠΑΣΟΚ είναι η πιο βαριά φανέλα της ελληνικής πολιτικής ζωής και έχει έλθει η ώρα να ξαναπαίξει μπάλα».
Την άποψη φαίνεται ότι ασπάζεται και η αστική τάξη της χώρας. Έχοντας δικτατορικό έλεγχο των μέσων ενημέρωσης προκαλεί το μέγιστο δυνατό ενδιαφέρον της λεγόμενης κοινής γνώμης. Χρειάζονται το ΠΑΣΟΚ. Με δεδομένη την απλή αναλογική γνωρίζουν ότι πιθανόν θα είναι αναγκαίος ο σχηματισμός συμμαχικής κυβέρνησης.
Αλλά ποιο είναι το σχήμα που θα εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή σταθερότητα; Μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ θάταν μια λύση αν δεν περιείχε τους ορατούς πλέον κινδύνους ανεπιθύμητης πολιτικής ενδυνάμωσης της ακροδεξιάς – αλλά και σχετικής στην κατάσταση που βρίσκεται- παγίωσης ή και ενδυνάμωσης της κομμουνιστικής αριστεράς. Τα αποτελέσματα της συγκυβέρνησης ΝΔ -ΠΑΣΟΚ δεν συνηγορούν σε αυτή την προοπτική. Οι συνέπειες θα ήταν απρόβλεπτες.
Προσαρμόζει λοιπόν την τακτική της στην πολιτική συγκυρία που προέκυψε. Η σωτηρία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ είναι η βάση του ζητήματος.
Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις ο πρώτος στόχος επιτυγχάνεται. Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να αυξάνει την επιρροή του στον Ελληνικό λαό.
Έπεται ποιος θα είναι αρχηγός
Ποιος θα είναι αρχηγός είναι δευτερεύον ζήτημα αλλά όχι χωρίς σημασία. Η τελική επιλογή των ψηφοφόρων έχει ιδιαίτερη αξία. Θα είναι ένα ακόμη δείγμα των πολιτικών τάσεων που επικρατούν και θα είναι σημαντικός παράγοντας στη μορφή των πολιτικών συμμαχιών και των πολιτικών που θα ακολουθήσουν.
Η εκλογή του Α. Λοβέρδου αθροίζει τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ στις επιθετικές δυνάμεις της ΝΔ. Ο μέχρι τώρα πολιτικός του βίος επιβεβαιώνει αυτή την προοπτική. Η συντηρητική πολιτική διαδρομή του Ανδρέα Λοβέρδου διανθίζεται από πολιτικά ανήθικες ενέργειες κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπουργός υγείας…γεγονότα ξεχασμένα βέβαια από τα ΜΜΕ αλλά και από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών και η εισαγγελική παραπομπή του για το διεθνές σκάνδαλο NOVARTIS συμπορεύονται με ενέργειες όπως και η τροχιοδεικτική βολή υποστήριξης της ΝΔ στο Ν/Σ για τον νέο ποινικό κώδικα κόντρα στη θέση του κόμματός του.
Ταυτόχρονα όμως προσθέτει χώρο κίνησης στο ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο για να τον καλύψει θα χρειαστεί, σύμφωνα με την τακτική που ακολουθεί η ηγετική του ομάδα, να μετατοπιστεί ακόμη δεξιότερα.
Η εκλογή του Γ. Παπανδρέου με την παραδοσιακή αντιδεξιά του ρητορική αφαιρεί σε πρώτη φάση τουλάχιστον χώρο από το ΣΥΡΙΖΑ και βάζει εμπόδια σε κυβερνητικές συνεργασίες υπό την ηγεμονία της ΝΔ. Ταυτόχρονα αξίζει να επισημανθεί ότι όταν χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες αντιλαϊκές κινήσεις, στην κυβέρνηση ήταν Σοσιαλδημοκρατικού τύπου κυβερνήσεις. Πρόσφατα στη χώρα μας με κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου μπήκαμε στα μνημόνια και με ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση ψηφίστηκε το 2015 το τρίτο μνημόνιο.
Η εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη φαίνεται να εκφράζει όσους ενδιαφέρονται για την ενίσχυση της σταθερότητας του συστήματος διακυβέρνησης και την ενότητα του κόμματος η οποία εξυπηρετεί τον πρωταρχικό στόχο ισχυροποίησης του κόμματος. Με αρχηγό το Ν. Ανδρουλάκη το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μπορεί να συνεργαστεί, χωρίς να προκαλέσει τριβές, με όλους. Με ΝΔ, με ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη και με τους δύο μαζί αν χρειαστεί.
Αντίθετα, η επιλογή του Α. Λοβέρδου ή του Γ. Παπανδρέου, ο καθένας από τη δική του πλευρά, περιορίζει τις δυνατότητες απρόσκοπτων εναλλακτικών συμμαχικών λύσεων τις οποίες θα απαιτεί πιθανά η πολιτική συγκυρία που θα προκύψει από τις εκλογές.
Παρόλα αυτά φαίνονται να υπάρχουν ιδιαίτερα επιθετικοί πολιτικοί κύκλοι οι οποίοι στο όνομα ικανοποίησης ιδιαίτερων οικονομικών συμφερόντων και ευρύτερων πολιτικών στοχεύσεων εξυπηρετούνται από …καθαρότερες λύσεις. Η κρίση στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στα Βαλκάνια σοβεί. Στο μόνο ζήτημα όπου υπήρξε ουσιαστική διαφοροποίηση με πρακτική πολιτική αξία μεταξύ των υποψηφίων στο debate της ΕΡΤ1, ήταν η εξωτερική πολιτική. Για τη συμφωνία των Πρεσπών από την πλευρά του Α. Λοβέρδου.
Άξιος αναφοράς είναι ο ξεπεσμός της αντίληψής τους για την δημοκρατία. Όπως προκύπτει από τους προεκλογικούς διαλόγους τους δημοκρατικό για το κόμμα θεωρείται ό,τι εξυπηρετεί συγκυριακά τη συλλογή ψήφων για τον κάθε υποψήφιο. Αφού πέρασαν πρώτα σε πλήρως αρχηγικό προσωποκεντρικό κόμμα όπου ψήφιζαν εκτός από τα μέλη και οι φίλοι, τώρα, το κύριο πρόβλημά τους είναι πως θα ψηφίσουν μέλη… άλλων κομμάτων τον εαυτό τους και πώς θα αποκλείσουν μέλη… άλλων κομμάτων που θα ψηφίσουν άλλους συνυποψηφίους!
Είμαστε σε μια περίοδο όπου τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα μεγεθύνονται με αυξανόμενους ρυθμούς και αποκτούν παγκοσμιότητα. Εντός αυτής της περιόδου οι αυτοπαρουσιαζόμενοι και προβαλλόμενοι υποψήφιοι πολιτικοί αρχηγοί ως Σοσιαλδημοκράτες, αναζητούν μικρές αποσπασματικές λύσεις σε επιμέρους ζητήματα.
Αυτά τα αδιάφορα για τον πολύ κόσμο εξελίσσονται εντός ενός συστήματος διακυβέρνησης το οποίο, παρόλη την εξαιρετικά αδύναμη πολιτική του αμφισβήτηση, ανησυχεί και φροντίζει για την περαιτέρω θωράκιση της σταθερότητάς του.
Αυτό από μόνο του σηματοδοτεί τις αλλεπάλληλες δυνατότητες λαϊκής παρέμβασης που αναγεννούνται από την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων.
Έχει σημασία και τη δική του αξία ο βαθμός και η μορφή της δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού το οποίο θα προκύψει από τη διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών του ΚΙΝΑΛ.
