Το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη αποτελεί ένα από τα τραγικότερα γεγονότα στη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Μετά από αυτό τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι όπως πριν.
Η εγκληματική αμέλεια του σταθμάρχη της Λάρισας, για την οποία και πρέπει να τιμωρηθεί, αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις τεράστιες διαχρονικές ευθύνες του κεφαλαίου και όλων των κυβερνήσεων, που εφάρμοσαν τις εγκληματικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων. Στα χρόνια της λιτότητας και των μνημονίων όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, προώθησαν τον κατακερματισμό και την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών, την υποστελέχωσή τους, μέσω των απολύσεων χιλιάδων εργαζομένων ακόμα και την κατάργηση της διπλής βάρδιας σε νευραλγικές θέσεις όπως αυτή στο σταθμαρχείο της Λάρισας. Πρόκειται για ένα έγκλημα προδιαγεγραμμένο λόγω της συστηματικής και απόλυτα συνειδητής υποβάθμισης των σιδηροδρομικών μεταφορών της χώρας – θυσία στο βωμό του κέρδους των ιδιωτικών εταιρειών. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να υπάρξει κανένα περιθώριο στην κυβερνητική προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος αυτού.
Η καταδίκη του σταθμάρχη ή η εκτόνωση της πίεσης μέσω της παραίτησης ενός υπουργού δεν αρκούν. Σήμερα χρειάζεται να μιλήσουμε για τους πραγματικούς υπεύθυνους της τραγωδίας των Τεμπών. Να μιλήσουμε για τη μετωπική σύγκρουση των δύο τραίνων των ιδιωτικοποιήσεων και των μνημονίων πάνω στις ράγες της ελεύθερης αγοράς. Τα κροκοδείλια δάκρυα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης της ΝΔ, προκαλούν αγανάκτηση, εφόσον πρόκειται για την κυβέρνηση που ομνύει στο δόγμα των ιδιωτικοποιήσεων των πάντων. Ακόμα και της υγείας, με τις μνήμες της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας να είναι ακόμα νωπές.
Αντίστοιχα όλα τα κόμματα, που ήταν ή συμμετείχαν σε κυβερνήσεις τα χρόνια των μνημονίων, χρειάζεται να λογοδοτήσουν για τις δικές τους πολιτικές ευθύνες, αντί να επιχειρούν να αποσπάσουν εκλογική υπεραξία μέσω μιας τυμβωρύχικης αντιπολίτευσης. Ποια είναι αλήθεια η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση (ξε)πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην αμφιβόλου ποιότητας ιταλική εταιρεία FSI και προσπαθεί να κάνει αντιπολίτευση με αλλαγές προσώπων και ανάβοντας κεριά ως ένδειξη διαμαρτυρίας ? Πως απαντάει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ που μας έμαθε τι σημαίνει μνημόνιο, ιδιωτικοποιήσεις – αποκρατικοποιήσεις και ΤΑΙΠΕΔ ? Ποια η θέση της ακροδεξιάς και των νεοφασιστών, που επιχειρούν να παρέμβουν στις κινητοποιήσεις ψαρεύοντας στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας, για τις ιδιωτικοποιήσεις ?
Τι έχουν να πουν για όλα αυτά τα συστημικά ΜΜΕ, που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τη μη ύπαρξη και λειτουργία των δικλείδων ασφαλείας? Είναι τα ίδια ΜΜΕ που επί 15 σχεδόν χρόνια καθημερινά επιδίδονται σε μια ανεξέλεγκτη πλύση εγκεφάλου για το προβληματικό δημόσιο και την ανάγκη παρέμβασης της ιδιωτικής πρωτοβουλία σε όλους τους τομείς, φιμώνοντας παράλληλα κάθε πολιτική ή συνδικαλιστική φωνή που θίγει τέτοια ζητήματα.
Όλα αυτά χρειάζεται να ειπωθούν, ειδικά βλέποντας ότι η τραγωδία των Τεμπών, δημιούργησε ξανά κοινωνικά ρήγματα και έφερε στο προσκήνιο μια έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια. Οι μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας είναι ενδεικτικές. Εξίσου ενθαρρυντική η αντίδραση της νεολαίας, με δράσεις και καταλήψεις σε πολλά σχολεία, και οι άμεσες αποφάσεις δεκάδων φοιτητικών συλλόγων πανελλαδικά. Το κύριο χαρακτηριστικό των, σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητων, αυτών κινητοποιήσεων, είναι η έκφραση της οργής και της καταδίκης των υπευθύνων απέναντι στα επιχειρούμενα σχέδια συγκάλυψής τους.
Σε τέτοιες στιγμές πρώτιστο καθήκον για τις πρωτοπόρες δυνάμεις είναι η παρουσία στις κινητοποιήσεις αυτές και η επίπονη προσπάθεια εμπλουτισμού τους, ώστε να αντέξουν σε διάρκεια και να κλιμακωθούν σε περιεχόμενο και μορφές για να είναι αποτελεσματικές. Σήμερα δεν είναι η ώρα καταγγελίας του αυθόρμητου. Χρειάζεται η δράση για την μετατροπή του σε λαϊκή πολιτική μάχη υπέρ των αναγκών και των συμφερόντων του λαού, της νεολαίας και των εργαζομένων – όσων δηλαδή επέβαιναν και στα βαγόνια του θανάτου στα Τέμπη.
Τώρα είναι η ώρα για πραγματική συγκέντρωση δυνάμεων της Αριστεράς πρώτα και κύρια σε επίπεδο μαζικού κινήματος. Ειδικά στο εργατικό κίνημα, που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δείχνει ξανά τα όρια και τις επιλογές της, για τις αγωνιστικές δυνάμεις χρειάζεται να ανοίξει ξανά η συζήτηση για ένα άλλο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με άλλες μορφές και περιεχόμενο και στα χέρια των εργαζομένων. Γι’ αυτό και η απεργία στις 8 Μαρτίου είναι ιδιαίτερα κρίσιμο να έχει επιτυχία, μετά και την ιδιαίτερα μαζική κινητοποίηση της Κυριακής στο Σύνταγμα στην απεργία των σιδηροδρομικών. Σήμερα δεν χωρούν λογικές διαφοροποιήσεων στο πεδίο του δρόμου, προς αποφυγή κοινοβουλευτικών συναντήσεων, όπως έκαναν δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Αθήνα στις 3/3. Σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ οι δυνάμεις της μαχόμενης ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, να βγούμε μπροστά προωθώντας ένα άμεσο πολιτικό πλαίσιο πάλης και διεκδικήσεων με το βλέμμα στραμμένο στην τεράστια κοινωνική πλειοψηφία με αιτήματα :
Να τιμωρηθούν οι πολιτικοί υπεύθυνοι και αυτουργοί του εγκλήματος
Να αποζημιωθούν οι οικογένειας των θυμάτων και οι τραυματίες
Να ξαναλειτουργήσει το σιδηροδρομικό δίκτυο, μόνο όταν είναι ασφαλές
Να μειωθεί το κόστος των εισιτηρίων – συγκοινωνίες φθηνές για τον λαό
Να κρατικοποιηθούν και να ενοποιηθούν ξανά οι σιδηρόδρομοι με κοινωνικό, δημοκρατικό και εργατικό έλεγχο κόντρα στην ιδιωτικοποίηση και τον κατακερματισμό
Αιτήματα που θέτει η ίδια η πραγματικότητα και κυρίως οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, τα συνδικάτα των οποία είχαν από καιρό προειδοποιήσει για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών της χώρας.
Απέναντι στη λογική μιας μακράς προεκλογικής περιόδου, που δείχνει να ανατρέπεται και η ατζέντα να αλλάζει, χρειάζεται να μην υποτιμηθούν ή να υποταχθούν εκλογικά, οι δυνατότητες που ανοίγονται. Δεν θα λογαριαστούμε μετά, γιατί η ώρα του λογαριασμού έφτασε και αυτός είναι ιδιαίτερα σκληρός. Χρειάζεται να συγκεντρώσουμε δυνάμεις πολιτικά και κοινωνικά για μια λαϊκή και εργατική αριστερή αντιπολίτευση που θα τσακίσει την κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτική της αλλά και κάθε επίδοξου κυβερνητικού διαχειριστή της με κορμό την ίδια, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και κάθε άλλο αστικό κόμμα.
