Βρισκόμαστε πλέον στην τελική ευθεία πριν τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Εκλογές κρίσιμες μετά από μία τετραετία επιθετικής νεοφιλελεύθερης – αυταρχικής διακυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και μία οκταετία μετά τη μεγάλη διάψευση από τον ΣΥΡΙΖΑ των αγώνων των κινημάτων το 2015, με αποκορύφωμα το συγκλονιστικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Την ίδια στιγμή, ο προεκλογικός λόγος των συστημικών κομμάτων είναι θλιβερός, μένοντας κυρίως σε σκιαμαχίες για σκάνδαλα, πρόσωπα και διαφθορά. Υποβαθμίζοντας σημαντικά την πολιτική – προγραμματική αντιπαράθεση, ακριβώς επειδή αυτά τα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελλ.Λύση) συμφωνούν και δεσμεύονται σε ένα βασικό πυρήνα μνημονιακών θέσεων και πολιτικών διαχείρισης παρά τις επί μέρους σημαντικές διαφορές τους. Από αυτή τη σκοπιά, σε αυτή την συγκυρία και με βάση τους υπαρκτούς συσχετισμούς, το ζήτημα της κυβέρνησης αφορά τον τρόπο, το ρυθμό και τη μέθοδο με την οποία θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα της νέας σκληρής αστικής επίθεσης. Οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει σήμερα θα είναι αντεργατική και αντιλαϊκή. Το εργατικό λαϊκό κίνημα και η Αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμμετάσχει, να στηρίξει ή να ανεχτεί οποιαδήποτε τέτοια κυβέρνηση.
Είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο το ότι δεν μπήκαμε σε μία προεκλογική περίοδο κινηματικής νηνεμίας, αφού το προηγούμενο διάστημα σφραγίστηκε από τις μεγάλες κινητοποιήσεις μετά το έγκλημα των Τεμπών. Αυτό το νεανικό και λαϊκό ξέσπασμα οργής ήρθε σε συνέχεια μαζικών κινητοποιήσεων από το φθινόπωρο (απεργία 9/11, Πολυτεχνείο 17/11, 6 Δεκέμβρη, κινητοποιήσεις καλλιτεχνών και εκπαιδευτικών, κινητοποιήσεις ενάντια σε πλειστηριασμούς κλπ.). Οι κινητοποιήσεις μετά το έγκλημα των Τεμπών, και ειδικά η συγκλονιστική απεργία της 8ης Μάρτη, πλησίασαν σε μέγεθος και γεωγραφική διασπορά αυτές των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων. Και έδειξαν ξανά την αγωνιστική διαθεσιμότητα ενός σημαντικού μέρος της κοινωνίας, ειδικά στη νεολαία. Κάτι δείχνει να κινείται ξανά, ελπίζουμε και δουλεύουμε για να γίνει αυτό μία εικόνα από το κοντινό μέλλον.
Φυσικά το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά που το υπηρετούν παραμένουν σε σημαντική απόσταση από τις ανάγκες και τις αγωνίες αυτού του κόσμου. Δεν αμφισβητούν τις ιδιωτικοποιήσεις, παρά τις επί μέρους κριτικές τους, δεν μιλάνε για κοινωνικό και εργατικό έλεγχο ή για αλλαγή του νεοφιλελεύθερου πλαισίου λειτουργίας των μεταφορών και γενικότερα των επιχειρήσεων που αφορούν δημόσια αγαθά (νερό, ρεύμα, μεταφορές, υγεία κλπ.).
Οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς στήριξαν τις κινητοποιήσεις και οργάνωσαν δράσεις σε χώρους δουλειάς, σχολεία, γειτονιές και πόλεις. Έδωσαν τον τόνο σε αυτές δημιουργώντας πολιτικό κόστος τόσο στην κυβέρνηση της ΝΔ όσο καιστην αναιμική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή όμως έδειξαν και σοβαρά όρια με την άρνηση της πλατιάς υιοθέτησης του συνθήματος για δημόσιες, φθηνές και ασφαλείς μεταφορές για όλο το λαό. Είτε θεωρώντας ότι η κατεύθυνση της «εθνικοποίησης» ή της «κοινωνικοποίησης» είναι ενσωματώσιμη στο βαθμό που το κράτος παραμένει αστικό (ΚΚΕ), είτε υιοθετώντας μία θολή οριοθέτηση «ούτε δημόσιο, ούτε ιδιωτικό» (ΜεΡΑ25), που προσπαθώντας να απαντήσει σε πραγματικά προβλήματα του δημόσιου τομέα τελικά λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Απονευρώνοντας έτσι το κίνημα πολιτικά και στερώντας την ύπαρξη ενός σαφούς και αιχμηρού στόχου κόντρα στη λογική των ιδιωτικοποιήσεων που κυριαρχεί στην περίοδο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Και τελικά χωρίς λογική και πρόταση συνέχειας, υποτάσσοντας το κίνημα στις αναγκαιότητες και τους στόχους της προεκλογικής περιόδου. Οι δυνάμεις της μαχόμενης ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς συμμετείχαν ολόψυχα στις κινητοποιήσεις αλλά δεν μπόρεσαν να δώσουν τον κυρίαρχο τόνο σε αυτές, και λόγω συσσωρευμένων αδυναμιών και προβλημάτων από όλη την προηγούμενη περίοδο.
Απάντηση θα έπρεπε να είναι η ενωτική λαϊκή αριστερή αντιπολίτευση. Με ένα ενωτικό πρόγραμμα γύρω από το οποίο θα οργανώνεται μετωπικά η άμυνα με προϋποθέσεις μαζικής αντεπίθεσης και ανατροπής της επίθεσης. Για την επιβολή ριζοσπαστικών κατακτήσεων και υλικών νικών που μπορούν να βελτιώσουν στο σήμερα τους όρους ζωής των ανθρώπων, μακριά από λογικές “όλα ή τίποτα”, κοιτώντας, όμως, σταθερά σε μια κατεύθυνση ρήξης με τη μεταμνημονιακή κανονικότητα, τον καπιταλισμό, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτή η οπτική απαιτεί την κοινή δράση της Αριστεράς και εντός της την ενωτική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.
Η αδυναμία αλλά και η ανάγκη πολιτικής έκφρασης του δυναμικού των ριζοσπαστικών κινημάτων και της ανατρεπτικής Αριστεράς παραμένει και δυστυχώς διαπερνά και το προεκλογικό τοπίο. Από τον Ιούλη οι τρεις οργανώσεις που συνυπογράφουμε προχωρήσαμε σε κάποιες συγκεκριμένες παρεμβάσεις και μία ανοιχτή πρόταση πολιτικής, κινηματικής και εκλογικής συμπόρευσης μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις που ανοίγονται για τους εργαζόμενους/ες και το λαό μας. Με σκοπό την ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, για να δοθούν όλες οι μάχες του επόμενου διαστήματος από όσο γίνεται καλύτερες θέσεις και να αποκτήσει πολιτική έκφραση αυτό το δυναμικό.
Η προσπάθεια για το εγχείρημα αυτό δυστυχώς δεν ευδοκίμησε, αφού πολλές από τις διαφορές μας δεν κατάφεραν να γεφυρωθούν, με ευθύνες τόσο της ΛΑΕ όσο και της πλειοψηφίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επέλεξαν άλλα πολιτικά και εκλογικά σχέδια. Ωστόσο, εκτιμούμε ότι συνεχίζει να βοά η ανάγκη να σταθούμε όλοι και όλες με ειλικρίνεια και αίσθημα ευθύνης κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε για να ενισχυθεί μια κατεύθυνση διεξόδου από την υπάρχουσα κρισιακή κατάσταση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η πρόταση που στηρίξαμε για κοινή πορεία πολιτικά, κινηματικά και εκλογικά δεν αγνοούσε αυτό το στοιχείο. Η γνώμη μας είναι ότι για κάθε προσπάθεια ενότητας και τελικά υπέρβασης και ανασύνθεσης σήμερα είναι αναγκαία μία κατεύθυνση με κάποια ουσιώδη χαρακτηριστικά:
1. Διεκδίκηση ριζοσπαστικών κατακτήσεων. Για την ουσιαστική βελτίωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής θέσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, των νέων, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ, των μεταναστών/τριων και των προσφύγων, υπέρ της ειρήνης και του περιβάλλοντος, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Παρά τις θετικές επιδιώξεις και τις ενωτικές προθέσεις ή διακηρύξεις, οι λογικές ενός προγράμματος «άμεσης ανακούφισης» χωρίς ουσιαστική προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα για την αναγκαία ρήξη ή ενός ιδεολογικού «αντικαπιταλιστικού προγράμματος» δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της περιόδου.
2. Λαϊκό μεταβατικό πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής της αστικής επίθεσης. Που να συνδέει τις μάχες για σημερινές κατακτήσεις με την προοπτική ευρύτερων ρήξεων, συγκροτώντας έτσι πολιτικά το «μπλοκ των δυνάμεων της ρήξης». Για αυτό απαιτείται μία σαφήνεια στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τις επιλογές του κεφαλαίου και της απειθαρχίας, ρήξης κι εξόδου από ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες και προσπαθώντας να συσπειρώνει και δυνάμεις που δεν έχουν πειστεί ακόμη, ειδικά για την έξοδο από την ΕΕ. Δεν βοηθά ούτε ένα άνευρο «μίνιμουμ πρόγραμμα» ενότητας, ούτε ο επαναστατικός βερμπαλισμός.
3. Μετωπική συγκέντρωση ευρύτερων δυνάμεων. Ενάντια στον κύριο αντίπαλο πάνω στο στόχο της ανατροπής της αστικής επίθεσης και στο περιεχόμενο των εργατικών – λαϊκών κατακτήσεων. Σε αυτή τη βάση, επιδιώκουμε τη συνάντηση στο δρόμο και σε μια σειρά από πολιτικές και εκλογικές μάχες, μάχες του ριζοσπαστικού και αντικαπιταλιστικού χώρου με ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, όπως αυτές του ρεφορμισμού.Με ισοτιμία, αυτοτέλεια και ανοιχτή δυνατότητα για τη δημοκρατική ηγεμονία των δυνάμεων επαναστατικής αναφοράς. Η προοπτική του «άμεσου προγράμματος ανακούφισης» οδήγησε και στο πρόσφατο παρελθόν στην ενσωμάτωση στο ρεφορμισμό, αυτή του ιδεολογικού «αντικαπιταλιστικού προγράμματος» στην πλήρη απομόνωση των επαναστατικών ρευμάτων.
4. Εργατικό, λαϊκό, νεανικό αριστερό μέτωπο ανατροπής. Στη τωρινή συγκυρία και στην ευρύτερη ιστορική περίοδο που διανύουμε, ένα τέτοιο πρόγραμμά μπορεί να προωθείται από ένα μαχητικό μαζικό κίνημα και μέτωπο των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων με καρδιά ένα μέτωπο της ανατρεπτικής Αριστεράς. Που να στοχεύει στην απαλλαγή της χώρας από την αντιδραστική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, να αντιπαλεύει τη δήθεν «προοδευτική κυβέρνηση» και τη νέα κεντροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, να στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη της ακροδεξιάς και φασιστικών ρευμάτων.
5. Δέσμευση για ενωτική παρέμβαση σε όλα τα πεδία. Στις κινηματικές, πολιτικές κι εκλογικές μάχες που έρχονται, στα σωματεία, τους συλλόγους, στο φοιτητικό κίνημα, στις γειτονιές και την αυτοδιοίκηση, στις ευρωεκλογές. Δεν μπορεί να συνεχίζονται άλλο οι κατακερματισμένες συγκεντρώσεις, πορείες, ψηφοδέλτια, σχήματα και σχεδιασμοί των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.
6. Προοπτική υπέρβασης και νέας συγκέντρωσης δυνάμεων. Είναι ανάγκη να υπερβούμε τη σημερινή κρισιακή και διασπασμένη κατάσταση με την ενωτική συσπείρωση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, όσων δυνάμεων μπορούν και θέλουν να κινηθούν σε μία τέτοια πορεία. Ακόμα και αν φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει τώρα, πιστεύουμε ότι είναι ο αναγκαίος δρόμος που πρέπει να χαράξουμε, που θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε τους κινδύνους της ενσωμάτωσης αλλά και της περιχαράκωσης και της απομόνωσης.
7. Δημόσιες και ανοιχτές διαδικασίες συγκρότησης, ενότητας, ανασύνθεσης. Να γίνουν όλα ανοιχτά, δημόσια, μπροστά και μαζί με όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Κάνοντας συμμέτοχο ολοένα και ευρύτερο μαχόμενο δυναμικό, απομειώνοντας το ρόλο των «επιτελείων».
8. Πλήρη ισοτιμία και σεβασμός των συμμετεχόντων. Για μία ουσιαστική δημοκρατική μετωπική μορφή ενότητας, με συλλογική δημόσια εκπροσώπηση, συντονιστικά όργανα, μορφές και τρόπους λειτουργίας. Με ειλικρίνεια και ανοιχτά χαρτιά, κόντρα στον παραγοντισμό και τους τακτικισμούς που έχουν πληγώσει τον κόσμο των κινημάτων και της Αριστεράς.
Ακόμα και αν τίποτα από αυτά δεν φαινόταν ακόμα ως ανάγκη, είμαστε πλέον πεισμένοι και πεισμένες ότι το αύριο θα χτιστεί με τέτοια υλικά. Στο αύριο λογοδοτούμε όλες και όλοι, σε αυτό χρωστάμε και όχι στα παρελθόντα μας. Αυτό σκοπεύουμε να προσπαθήσουμε. Συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο πιστεύοντας πως η ανάγκη και το παράδειγμα είναι τελικά που θα πείθουν όλο και περισσότερες και περισσότερους σε αυτή την πορεία.Με εμβάθυνση πολιτικών – προγραμματικών συμφωνιών και ανοιχτό διάλογο, με δέσμευση για ενωτική συσπείρωση σε κοινωνικούς χώρους και πολιτικές μάχες (αυτοδιοίκηση, ευρωεκλογές). Με το βλέμμα στραμμένο στις μάχες για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης που θα ακολουθήσει τις εκλογές, θα δουλέψουμε για αυτή την κατεύθυνση γνωρίζοντας τις δυσκολίες αλλά κυρίως τις δυνατότητες που κυοφορεί η σημερινή περίοδος
Εν όψει των εκλογών εκτιμούμε ότι η ψήφος χρειάζεται να εκφραστεί με κριτήριο την πολιτική πρόταση για μια ισότιμη, αυτοτελή, πολιτική και εκλογική συνεργασία της ανατρεπτικής Αριστεράς χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισμούς, με ένα αιχμηρό και λαϊκά κατανοητό πλαίσιο αξόνων, με δεσμεύσεις για κοινή παρέμβαση στο μαζικό κίνημα και σε όλες τις πολιτικές και εκλογικές μάχες. Η οπτική αυτή δεν υπάρχει ολοκληρωμένα σε κανέναν από τους εκλογικά διαμορφωμένους χώρους της Αριστεράς. Οι ανάγκες του αύριο και του κινήματος επιβάλλουν όμως να μην χαθεί καμία αριστερή ψήφος ενάντια στην κυβέρνηση, την αστική ενσωμάτωση και την ακροδεξιά. Για τον λόγο αυτό, και διατηρώντας τις απόψεις μας, συμμετέχουμε στις εκλογές επιλέγοντας ψηφοδέλτια της μαχόμενης Αριστεράς σε όλες τις εκλογικές εκδοχές της (ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική). Ψηφίζουμε κριτικά χωρίς να ταυτιζόμαστε πολιτικά, με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη προώθησης της ενωτικής κατεύθυνσης και στις επόμενες κινηματικές και πολιτικές μάχες.
Αναμέτρηση – Οργάνωση για μία Νέα Κομμουνιστική Αριστερά
Αριστερή Ανασύνθεση
Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο
