Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στις εκλογές της 25ης Γενάρη μαύρισαν τα κόμματα – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.α. – που τους είχαν μαυρίσει την ζωή με τα μνημόνια και συνολικά με την αντεργατική βαρβαρότητα που επέβαλαν. Έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ελπίζοντας πως το κακό θα σταματήσει εδώ και θ’ αλλάξει η κατάσταση προς όφελος τους.
Ο ενθουσιασμός και οι προσδοκίες των πρώτων ημερών, όμως, πολύ σύντομα έγιναν προβληματισμός, επιφυλακτικότητα κυρίως από τον κόσμο που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμετείχε στις διαδικασίες και τους αγώνες του εργατικού κινήματος.
Η αρχή έγινε με τις κουτσουρεμένες προγραμματικές δηλώσεις, όπου κρίσιμα ζητήματα, τα οποία αφορούσαν το σύνολο των εργαζομένων, όπως τα 751 ευρώ βασικό με νόμο, τα 12.000 αφορολόγητο, πήγαν σε βάθος διετίας.
Ακολούθησε η εκλογή Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας που ενισχύει την κατεύθυνση της «εθνικής συνεννόησης», δηλαδή της ταξικής συνεργασίας.
Το πιο κρίσιμο όμως είναι η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δυνάστες στις 20 Φλεβάρη, που συνιστά σαφή υποχώρηση στους εκβιασμούς της γερμανικής ολιγαρχίας, του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε., όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια του συστήματος. Η συμφωνία αυτή καταπατά την λαϊκή εντολή και δίνει το δικαίωμα στους δανειστές να αυξήσουν τις απαιτήσεις και την αδιαλλαξία τους. Ματαιώνει τις εξαγγελίες της κυβέρνησης ενάντια στην λιτότητα και μέτρα υπέρ των εργαζομένων, ενώ στόχοι όπως, η διαγραφή του χρέους και η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικων νόμων έχουν εξαφανιστεί από τις εξαγγελίες κυβέρνησης και υπουργών. Όλα δείχνουν πως έχουμε μπει σε πορεία που οδηγεί σε νέο μνημόνιο με ονομασία Συμβόλαιο για την Ανάπτυξη, με συνέχιση της ταπεινωτικής ευρωεποπτείας από την τρόικα την οποία θα ονομάζουμε πλέον θεσμούς.
Βέβαια μεγάλα τμήματα των εργαζόμενων θα χρειαστούν χρόνο για να την κατανοήσουν αυτή την τάση υποχωρήσεων και συμβιβασμών της κυβέρνησης με την Ε.Ε. και με την ντόπια και ξένη ολιγαρχία, γι’ αυτό κρατούν στάση αναμονής απέναντι στην κυβέρνηση και εξακολουθούν να ελπίζουν για κάτι καλύτερο, χαμηλώνοντας τις προσδοκίες τους. Αυτό, βέβαια, οφείλεται κυρίως στην αντεργατική βαρβαρότητα που επιβλήθηκε τα χρόνια των μνημονίων και την τεράστια αναδιανομή πλούτου υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρους του συνόλου των εργατικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα ακόμα και τα λίγα να φαίνονται αρκετά προκειμένου να σταματήσει το κακό εδώ και να αρχίσει η αναστροφή της κατάστασης προς όφελος των εργαζομένων. Σε αυτό συμβάλλει και η προπαγάνδα του μιντιακού κατεστημένου, που κάνει το παν για να συγκαλύπτει τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης και για να μας πείσει πως δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος έξω από την Ε.Ε και την φυλακή του ΕΥΡΩ.
Όμως καμία καινούργια εξουσία και προπαγάνδα δεν μπορεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα που ζουν σήμερα πλατιά τμήματα του λαού, την ανεργία, την εξαθλίωση και τον εργασιακό μεσαίωνα. Και δεν μπορούν να ματαιώσουν την ελπίδα χωρίς να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη ενός νέου γύρου βαθύτερων αμφισβητήσεων και αντιστάσεων.
Απέναντι σε αυτή την νέα κατάσταση οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς καλούνται να σταθούν με ευθύνη. Επειδή στην ταξική πάλη δεν υπάρχουν κενά, αν η ανατρεπτική Αριστερά δεν παρέμβει αποτελεσματικά, την λύση θα επιχειρήσουν να την δώσουν οι συστημικες δυνάμεις, η Δεξιά, η Ακροδεξιά, τα θολά «Ποτάμια» και τα νέα μορφώματα που πιθανόν να δημιουργηθούν από την παρέμβαση του επιχειρηματικού κεφαλαίου.
Είναι αναγκαίο να παρθούν πρωτοβουλίας τώρα για τη συγκρότηση μιας μαχητικής Αριστερής Συμμαχίας για την ανατροπή που θα εκπονήσει και προβάλλει ένα πειστικό συνολικό, διεκδικητικό πολιτικό πρόγραμμα, ένα μεταβατικό πρόγραμμα με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, το οποίο θα απαντά από τη σκοπιά των εργαζομένων και του λαού και προς όφελός τους, στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και του κομμουνισμού της εποχής μας. Να μπει μπροστά για την οργάνωση της αντίστασης και διεκδίκησης του λαού, των εργαζόμενων, των ανέργων και της νεολαίας για να συγκροτηθεί ένα εργατικό λαϊκό μέτωπο αντεπίθεσης και ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.
ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΝΑ ΔΙΔΑΧΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
Η κρίση την τελευταία τριετία μείωσε 20% το ΑΕΠ της χώρας, δημιούργησε μέχρι τώρα 1.250.000 ανέργους, φτωχοποίησε χιλιάδες νοικοκυριά και διέλυσε τις δομές του αστικού κοινωνικού κράτους. Είναι σίγουρα η ελληνική εκδοχή της βαθύτερης καπιταλιστικής κρίσης από την εποχή της μεγάλης ύφεσης, το 1929. Μαζί με τα οικονομικά δεδομένα βιώνουμε βαθιές ανακατατάξεις στην εργατική τάξη. Μεγάλα τμήματα της παραδοσιακής εργατικής τάξης οδηγήθηκαν στην ανεργία και με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας επικράτησε σε μεγάλο βαθμό ο εργασιακός μεσαίωνας. Ελαστική εργασία, ατομικές συμβάσεις, ενοικιαζόμενοι, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία όλο το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί ενισχύει την αδηφαγία του κεφαλαίου. Οι αλλαγές αυτές, μαζί με τις χρόνιες ανεπάρκειες του συνδικαλιστικού κινήματος, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην συνδικαλιστική οργάνωση ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα και στους νέους. Οι νέες διασπάσεις της εργασίας διαμορφώνουν συνθήκες αποσύνδεσης του παλιού κοινωνικού ιστού και της συλλογικής πάλης, αλλά ταυτόχρονα γεννούν προϋποθέσεις για μια ενότητα σε πιο ταξικές κατευθύνσεις.
Τα αισθήματα ανασφάλειας και αγανάκτησης από την δραματική επιδείνωση της ζωής μας, οι δυσοίωνες προοπτικές για το μέλλον κάθε εργατικής οικογένειας και κάθε νέου ανθρώπου θα δημιουργούν προϋποθέσεις κινητοποιήσεων και μαχητικούς προσανατολισμούς. Η κατάσταση στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό είναι τέτοια ώστε ακομα κι όταν ξεπερνιέται η κρίση, η ανάπτυξη θα είναι άτονη και περιορισμένη, χωρίς να συνοδεύεται και από ουσιαστικές βελτιώσεις στο εισόδημα των εργαζομένων και των επιπέδων της ανεργίας.
Η καπιταλιστική κρίση, συνεπώς, η κρίση της ευρωζώνης, οι πιέσεις που θα εξασκούν στην κυβέρνηση οι κηδεμόνες, θα οξύνουν την ταξική πάλη, θα αποκαλύπτουν τα όρια του σημερινού σ.κ. και θα απαιτούν από τις ταξικές πρωτοπορίες βαθύτερες απαντήσεις για το πώς μπορούν να νικήσουν οι αγώνες, με ποια αιτήματα, ποιες μορφές, ποιο πολιτικό περιεχόμενο. Από τις απαντήσεις που θα δοθούν θα εξαρτηθεί αν το συνδικαλιστικό κίνημα θα μπει σε πορεία ταξικής ανασυγκρότησης και θα αποτελέσει την αιχμή για μια εργατική λαϊκή αντεπίθεση για την ανατροπή της επίθεσης για ΨΩΜΙ – ΔΟΥΛΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Οι ταξικές πρωτοπορίες καλούνται να εκτιμήσουν σωστά τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τις εκλογές και χωρίς μεγαλόστομες εξαγγελίες και βερμπαλισμούς να αποφύγουν καταρχήν δύο κινδύνους: Ο πρώτος είναι να προσαρμοστούν στις κυβερνητικές αυταπάτες για «έντιμο συμβιβασμό» με τους δανειστές, την ΕΕ, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο, να μείνουν στην ανάθεση και την αναμονή, να ενσωματωθούν στις «ζεστές θεσούλες» στον κρατικό μηχανισμό, όπως έλεγε ο Λένιν, όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις.
Ο δεύτερος είναι να αποκοπούν από την πλατιά εργατική και λαϊκή βάση που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμα έχει αυταπάτες ταυτίζοντας αυτή την κυβέρνηση με την προηγούμενη, ότι εφαρμόζει την ίδια πολιτική. Να μην κουνήσουν το δάχτυλο στις μάζες των εργαζόμενων που δεν καταλαβαίνουν, όπως κάνει το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και κάποιες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Απο εκεί και πέρα πρέπει να αποφύγουν με ευκολία να τα φορτώσουν όλα τα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος στους εργατοπατέρες και να ξεμπερδέψουν με το πρόβλημα. Οι εργατοπατέρες είναι στις καρέκλες τους γιατί οι δυνάμεις που έχουν ταξική αναφορά και επαγγέλλονται την ταξική ανασυγκρότηση του σ.κ. δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για τα αυτονόητα. Γιατί ακόμα και εκεί που μαυρίστηκαν οι εργατοπατέρες από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αυτές οι αγωνιστικές δυνάμεις δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη να συγκροτήσουν προγραμματικά προεδρεία και να συμβάλουν ώστε να διαμορφωθούν πραγματικά κέντρα αγώνα π.χ. ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ κλπ.
Αν δεν διδαχτούμε από τα λάθη μας, αν δεν απαλλαγούμε όσο πιο γρήγορα από τις μικροϊδιοκτησιακές συμπεριφορές, από μικροκομματικές περιχαρακώσεις και ανούσιους διαχωρισμούς, και δεν εμφανίσουμε εμείς ένα μακρόπνοο θετικό σχέδιο ταξικής ανσυγκρότησης, θα δούμε να εξελίσσεται μπροστά μας, ανήμποροι να αντιδράσουμε, ένα ολόκληρο σχέδιο με απρόβλεπτες συνέπειες για την εργατική τάξη.
Θα εμφανιστούν και πάλι στο προσκήνιο οι ανύπαρκτες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που έχουν την κύρια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, ως διαπραγματευτές των εργατικών αιτημάτων προκειμένου να σπείρουν, ακόμα μια φορά, σύγχυση και απογοήτευση. Θα εμφανιστεί και θα εμπεδωθεί ένας καινούργιος κυβερνητικός συνδικαλισμός στο όνομα της «αριστερής κυβέρνησης». Ήδη, τμήματα του ΜΕΤΑ προσαρμόζονται στους κυβερνητικούς χειρισμούς και παρουσιάζουν θεωρίες περί εφικτού, μαζί με τμήματα της παλιάς γραφειοκρατίας, ιδιαίτερα της ΠΑΣΚΕ, που έγιναν ανεξάρτητοι και τώρα συνωστίζονται για να προσχωρήσουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Η νέα γραφειοκρατία δεν θα είναι ίδια με αυτή που γνωρίσαμε, τύπου Παναγόπουλου. Θα μιλάνε για αποκατάσταση των απωλειών, αλλά στο όνομα του εφικτού και σύμφωνα με τις κυβερνητικές προσαρμογές που θα συμφωνηθούν με την Ε.Ε. Θα προσπαθούν μέσα από μικρές παραχωρήσεις σε συντεχνιακές διεκδικήσεις να ηγεμονεύσουν στις συνειδήσεις των εργαζομένων επιδιώκοντας να ξεχαστούν οι μεγάλες απώλειες των εργαζομένων, καλλιεργώντας κλίμα ταξικής συνεργασίας.
Οι ταξικές πρωτοπορίες, οι πρωτοπόροι αγωνιστές πρέπει να μπουν μπροστά και να ανατρέψουν τις διεργασίες για ένα νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό. Να σπάσουν την προπαγάνδα και τα στερεότυπα που σερβίρουν τα μπουκωμένα παπαγαλάκια της εξουσίας και οι γραμματικοί της. Οι πρόθυμοι συστημικοί διανοούμενοι που σιτίζονται μόνιμα από τον κρατικό κορβανά, που θέλουν να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, να μας βάλουν να ψάχνουμε στο διπλανό μας τον εχθρό. Άνεργοι ενάντια σε αυτούς που έχουν δουλειά, έκτακτοι με μόνιμους, ιδιωτικοί ενάντια σε δημοσίους κλπ.
Να καλέσουν σε ενωτική δράση τους εργαζόμενους, να οικοδομήσουν μια αγωνιστική ταξική ενότητα σε ένα κοινό πρόγραμμα.
Ορισμένα βασικά στοιχεία αυτού του προγράμματος θα μπορούσαν να είναι:
1. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
Επαναφορά με νόμο τώρα του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ για όλους. Όχι στο διαχωρισμό των νέων.
Να καταργηθούν οι νόμοι που ψηφίστηκαν ενάντια στις ΣΣΕ. Με νόμο η καθολική ισχύς και η υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων, κανένας μισθός κάτω από τις κλαδικές συμβάσεις.
Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού σε όλους τους κλάδους του δημοσίου.
Φορολογικές ελαφρύνσεις στην εργατική οικογένεια, τώρα 12.000 αφορολόγητο με προοπτική τις 20.000 ευρώ. Μείωση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στο πετρέλαιο θέρμανσης, αφορολόγητη η πρώτη κατοικία. Να φορολογηθεί ο πλούτος και η μεγάλη ακίνητη περιουσία.
Μείωση ως κατάργηση των χρεών στις τράπεζες ανάλογα με το εισόδημα.
2. ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Σταθερή εργασία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο άμεσα με προοπτική το 6ωρο.
Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας, συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, ενοικιαζόμενοι. Να κλείσουν τα δουλεμπορικά γραφεία, να καταργηθούν όλα τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, βάουτσερ.
Επαναπρόσληψη όλων των διαθέσιμων χωρίς μεταβολή των εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων.
Έξω οι εργολάβοι από δημόσιο, ΔΕΚΟ. Προσλήψεις σταθερής εργασίας στο δημόσιο.
3. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ
Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία. Αύξηση του επιδόματος στα 600 ευρώ.
Το διάστημα της ανεργίας να υπολογίζεται στα συντάξιμα.
Πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη όσο διαρκεί η ανεργία.
Δωρεάν μετακίνηση των ανέργων στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Κατάργηση των νόμων που προβλέπουν την αύξηση των απολύσεων καθώς και την μείωση των αποζημιώσεων.
Καμία πρώτη κατοικία ανέργου και απλήρωτου εργαζόμενου στο σφυρί, καμία διακοπή ρεύματος, ανακοπή των υποχρεώσεων σε τράπεζες και δημόσιο.
Μεγάλα έργα με κρατική χρηματοδότηση για την βελτίωση της ζωής του λαού, με προστασία του περιβάλλοντος που μαζί με την μείωση του χρόνου εργασίας θα δημιουργήσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας.
4. ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ
Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών και εφαρμοστικών νόμων για την κοινωνική ασφάλιση, που σφαγίασαν τις συντάξεις, κύριες και επικουρικές, και τα όρια ηλικίας.
Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και 55 για της γυναίκες.
Επαναφορά 13ης και 14ης σύνταξης.
Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος, βαριά πρόστιμα στους εργοδότες που χρησιμοποιούν ανασφάλιστη εργασία.
5. ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Δημόσια παιδεία, υγεία. Όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Πάγωμα των γιγαντιαίων εξοπλιστικών προγραμμάτων.
6. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ
Κατάργηση της επιστράτευσης
Αλλαγή του 1264 στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της προστασίας της ανεξάρτητης από κράτος και εργοδοσία συνδικαλιστικής δράσης.
Σταμάτημα των απολύσεων για συνδικαλιστική δράση.
Νομιμοποίηση των μεταναστών, ίσα δικαιώματα για όλους.
Χτύπημα και απομόνωση της φασιστικής δράσης και των φαινομένων ρατσισμού.
7. ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ
Για να βρουν δικαίωση τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις των εργαζόμενων απαιτείται:
Να απαλλαγούμε από την θηλιά του χρέους που διαρκώς σφίγγει το λαιμό μας. Μόνη λύση είναι η διαγραφή του. Όχι στη συμφωνία κυβέρνησης και Γιούρογκρουπ της 20ης Φλεβάρη, ανατροπή κάθε ανάλογης συμφωνίας με τους δανειστές.
Να περάσουν οι τράπεζες σε καθεστώς δημόσιας ιδιοκτησίας με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο.
Ούτε βήμα πίσω στους εκβιασμούς των εταίρων και της Ε.Ε. Η απειθαρχία και σύγκρουση με το σύνολο της πολιτικής της αποτελεί εκ των πραγμάτων απαραίτητο όρο για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση. ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ.
Το πλαίσιο αυτό μπορεί να εμπλουτισθεί και να δεθεί με τα ιδιαίτερα αιτήματα κάθε εργασιακού χώρου και κλάδου.
Να αποτελέσει το δικό μας Χάρτη Δικαιωμάτων, την απάντηση των εργαζομένων στην εποχή του νέου εργασιακού μεσαίωνα και της σύγχρονης βαρβαρότητας.
Να δεσμευτούν ανοικτά όλες οι αριστερές δυνάμεις για στήριξη και ενωτική δράση .
Στην πρώτη γραμμή να βρεθούν όλες οι μαχόμενες αριστερές δυνάμεις και οι πρωτοπόροι αγωνιστές του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Να το βάλουν στην κρίση των εργαζόμενων, στα σωματεία, στις γενικές συνελεύσεις.
Στη βάση αυτού του προγράμματος να φτιαχτούν νέα σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, να συγκροτηθούν ενωτικές επιτροπές αγώνα σε μεγάλες επιχειρήσεις και κλάδους. Να παρέμβουν στους ανέργους για μαζικό κίνημα κατά της ανεργίας, να στηθούν επιτροπές ανέργων σε κλάδους και γειτονιές. Ζωντανά σωματεία παντού στα χέρια των εργατών, που να υπερβαίνουν τα σημερινά με την εκφυλισμένη και γραφειοκρατική λειτουργία. Ταξική ενότητα και ανεξαρτησία από την όποια κυβέρνηση, το κράτος και την εργοδοσία. Για να προκύψει ένας μαζικός συντονισμός σωματείων και επιτροπών που θα σπάσει την αναμονή θα παλέψει για την ανατροπή της επίθεσης, για να πάνε αλλιώς τα πράγματα.
Και στη βάση αυτή, είναι πλέον ώριμο να δημιουργηθεί μια μαζική, πανελλαδική εργατική Κίνηση, που θα ενώσει τις ταξικές πρωτοπορίες και αγωνιστές στη βάση μιας προγραμματικής ενότητας με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Που θα εμπνέεται από τις μεγάλες εργατικές επαναστατικές παραδόσεις και προοπτικές απελευθέρωσης, θα δυναμώνει τις ταξικές κινήσεις στα σωματεία και τους κλάδους και θα συμβάλει αποφασιστικά στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στην δημιουργία διεκδικητικής πίστης στους εργαζόμενους μέσα από μια νέα αντίληψη για τη σχέση οικονομικού και πολιτικού αγώνα. Με ανεξαρτησία από την κομματική χειραγώγηση αλλά σε δημιουργική αλληλεπίδραση με τις πολιτικές και στρατηγικές πρωτοπορίες (αντικαπιταλιστικά κόμματα, μέτωπα κ.α.). Με επιδίωξη μέσα από την δράση να έρθουν στο προσκήνιο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Να αναδειχτεί ο μοναδικός και αντικαταστατός ρόλος της ίδιας της τάξης για την υπεράσπιση των αμέσων συμφερόντων και την κατάκτηση των τελικών στόχων και σκοπών της τάξης.
Στην ενότητα η δύναμη. Στον αγώνα η ελπίδα. Στην εργατική χειραφέτηση η προοπτική.
Το άρθρο γράφτηκε στις 18/4/2015 για το περιοδικό ΑΝΤΑΙΟΣ που κυκλοφόρησε αρχές ΙΟΥΝΗ.
