«Τα σημερινά γεγονότα δείχνουν σε τι επικίνδυνη κατεύθυνση οδηγούν ολόκληρη την περιοχή η κυβέρνηση Νετανιάχου και οι οργανώσεις εποίκων και γι’ αυτό υπογραμμίζουμε για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχει τρόπος η σύγκρουση να λυθεί με στρατιωτικά μέσα. Υπάρχει μόνο μια λύση: Ο αγώνας για τον τερματισμό της κατοχής και η αναγνώριση των νόμιμων αιτημάτων και δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού. Το τέλος της κατοχής και η εγκαθίδρυση μιας δίκαιης ειρήνης αποτελούν το κοινό συμφέρον και των δύο λαών σε αυτή τη χώρα».
ΚΚ Ισραήλ και Αριστερός Συνασπισμός «Χαντάς»
(Κοινή Ανακοίνωση την 7-10-2023)
Εισαγωγή
Το μέτα-μοντέρνο ή ο μεταμοντερνισμός ως (αναθεωρητικό) επιστημονικό ρεύμα, άσκησε επιρροή στα ζητήματα του κοινωνικού μετασχηματισμού, απέρριψε τα μεγάλα κοινωνικά εγχειρήματα και τα διέσπασε σε πολλά μικρότερα (όπως η ταυτότητα, το φύλλο και άλλα). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σιγοντάρει από την πλευρά του, τις νεοφιλελεύθερες μεταλλάξεις (κυρίως) της οικονομίας, βοηθώντας-οδηγώντας την να ξεφύγει από την αυστηρή μορφή της φορντικής τεχνοκρατικής οργάνωσης ή/και ταυτόχρονα να ξεφύγει από τον κρατισμό και τον κεντρικό κρατικό σχεδιασμό. Ο μεταμοντερνισμός λόγω τις αποστροφής του προς τις προσπάθειες του ριζικού μετασχηματισμού των κοινωνιών όπως οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις (υπό το μόνιμο φόβο της “σταλινικής παλινόρθωσης”), προτάσσει, ως μια άλλη (soft) σοσιαλδημοκρατία, έναν προοδευτικό και ανεκτικό καπιταλισμό.
Έναν καπιταλισμό χωρίς ομοφοβικές, πατριαρχικές και εθνοκεντρικές τάσσεις-πρακτικές. Βέβαια δεν μας απαντά πως μπορεί να υπάρξει το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής χωρίς πατριαρχεία, εθνικισμό, αυταρχισμό και καταπίεση του ανθρώπου-εργαζόμενου από το Κεφάλαιο.
Η Αριστερά, που έχει υιοθετήσει τη μεταμοντέρνα αντίληψη, εντάσσεται (εκούσια ή ακούσια) στον νεοφιλελευθερισμό, ως μια λογική συνέχεια. Είναι μια Αριστερά εχθρικά διακείμενη προς την έννοια του «λαού» και προσπαθεί να την αντικαταστήσει λέξεις όπως «πολίτες» ή απλά «άνθρωποι». Συμμαχεί με το νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο εναντιωμένη στον «λαϊκισμό» (χωρίς να του προσδίδει κάποιο περιεχόμενο). Το αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας, αυτής, είναι η μεταμοντέρνα Αριστερά να αντίκειται στο κράτος (και στον προοδευτικό, μεταβατικό μετασχηματισμό του), να επιθυμεί την αποκέντρωση του κράτους πρόνοιας, με τέτοιον τρόπο ώστε οι κοινωφελείς δραστηριότητες και υπηρεσίες να πραγματοποιούνται από ΜΚΟ, ΑΜΚΕ και άλλου τύπου μη κερδοσκοπικές (εδώ γελάμε δυνατά) επιχειρήσεις και από διεθνείς φιλανθρωπικούς οργανισμούς. Και βέβαια, στηρίζει, που και που και με βαριά καρδιά, τον διεθνή ιμπεριαλισμό όταν πρόκειται να βομβαρδιστούν “αυταρχικά καθεστώτα” ή “αιμοσταγείς τρομοκράτες”.
Το παράδειγμα του Σλαβόι Ζίζεκ, ως μεταμοντέρνο άλλοθι του Ιμπεριαλισμού.
O Ζίζεκ, ως τυπικός εκπρόσωπος του μεταμοντερνισμού, ήδη από το 1999 τάσσονταν υπέρ των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Συγκεκριμένα σε άρθρο του που είχε δημοσιευθεί «…η απάντησή μου στο δίλημμα ‘Να βομβαρδίσουμε ή όχι;’ είναι: δεν βομβαρδίσατε ακόμα ΑΡΚΕΤΑ, και έχετε ΑΡΓΗΣΕΙ να το κάνετε». Το 2003, ο Ζίζεκ σε συνέντευξη του συνέχιζε να δικαιολογεί τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας: «Προς σφοδρή απογοήτευση πολλών αριστεριστών, ακόμα κι εγώ έδειξα κάποια κατανόηση για τον βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας απ’ το ΝΑΤΟ. Λυπάμαι, αλλά ο βομβαρδισμός αυτός σταμάτησε μια φρικτή σύρραξη. Μπορούσες να αντιληφθείς κάποιου είδους ανθρωπιστική προσπάθεια, και η πράξη αυτή είχε κάποιου είδους διεθνή νομιμοποίηση».
Το 2022 δήλωσε στον Guardian πως «το λιγότερο που οφείλουμε στην Ουκρανία είναι η πλήρης στήριξή μας και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε ενα ισχυρότερο ΝΑΤΟ. Σήμερα δεν μπορεί να είναι κανείς αριστερός αν δεν στέκεται κατηγορηματικά πλάι στην Ουκρανία»
Συνεπής στα πιστεύω του δεν θα μπορούσε να αφήσει και το σφαγείο του Ισραήλ στη Γάζα απέναντι στους Παλαιστινίους. Στην αρχή της συνέντευξής του στο Project Syndicate, υποστήριξε πως «η βαρβαρότητα που εξαπέλυσε η Χαμάς στο Ισραήλ πρέπει να καταδικαστεί άνευ όρων, χωρίς «αν» ή «αλλά». ‘ Οι σφαγές, οι βιασμοί και οι απαγωγές αμάχων από χωριά, κιμπούτζ και ένα μουσικό φεστιβάλ ήταν ένα πογκρόμ, επιβεβαιώνοντας ότι ο πραγματικός στόχος της Χαμάς είναι να καταστρέψει το κράτος του Ισραήλ και όλους τους Ισραηλινούς». Ισχυρίστηκε πώς η “Χαμάς επιτέθηκε σκόπιμα σε κοινότητες ανθρώπων που πίεζαν για ειρήνη με εκείνους στη Γάζα και είχαν εργαστεί για να γίνει πραγματικότητα, «προσλαμβάνοντάς τους και βοηθώντας τους [να πάνε σε νοσοκομεία στο Ισραήλ.”
Να θυμίσουμε πως τα θύματα του ρέιβ πάρτι προέκυψαν από την ανταλλαγή πυρών μεταξύ μαχητών της Χαμάς, οπλισμένων εποίκων (ναι, οι έποικοι του Ισραήλ είναι βαριά οπλισμένοι και έχουν το ελεύθερο από την κυβέρνηση Νετανιάχου, που και που, να κάνουν σκοποβολή στους Παλαιστίνιους) και τις ισραηλινής αστυνομίας. Συνεπώς, δεν θα ήταν περίεργο το μακελειό να προέκυψε από τα πυρά εκατέρωθεν.
Συμπερασματικά ο Žižek, θεωρεί πως ο κύριος στόχος δεν είναι να πειστεί ο κόσμος, (δηλαδή εγκλωβισμένος σε αυτήν την παγίδα της Χαμάς, όπως ο ίδιος πιστεύει), ότι το διακύβευμα στη Γάζα είναι οι Παλαιστίνιοι εναντίον Ισραηλινών, αλλά (στην πραγματικότητα ο ίδιος θεωρεί) ότι «η Χαμάς και οι ισραηλινοί σκληροπυρηνικοί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος». Ότι «η επιλογή δεν είναι η μία ή η άλλη σκληροπυρηνική φατρία· είναι μεταξύ φονταμενταλιστών και όλων εκείνων που εξακολουθούν να πιστεύουν στη δυνατότητα ειρηνικής συνύπαρξης». Καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως «μπορούμε και πρέπει να υποστηρίξουμε άνευ όρων το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται από τρομοκρατικές επιθέσεις». Και πως «Πρέπει επίσης να συμπάσχουμε άνευ όρων για τις πραγματικά απελπιστικές και απελπιστικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και στα κατεχόμενα εδάφη».
Μια απάντηση στον Ζίζεκ για το τι συμβαίνει πραγματικά στην Παλαιστίνη;
Αυτό που βλέπουμε τώρα.. αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, είναι μια κατάσταση γενοκτονίας, στην οποία στοχοποιούνται οι Παλαιστίνιοι από το Ισραήλ, είτε είναι παιδιά, είτε είναι μωρά, είτε στο νοσοκομείο είτε στα σχολεία. Και αυτή είναι μια μαζική επιχείρηση δολοφονίας, εθνοκάθαρσης του πληθυσμού. Το πρόσχημα για αυτήν την αγριότητας είναι, όχι μόνο, η εκδίκηση για ό,τι έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, αλλά να δημιουργήσει ο Νετανιάχου και η ακροδεξιά κυβέρνησή του Λικούντ μια νέα πραγματικότητα στην Παλαιστίνη, χωρίς την Παλαιστίνη. Έτσι, αυτή είναι μια πραγματικά φρικτή κατάσταση που μπορεί να σταματήσει μόνο με παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας και των λαών στο Ισραήλ. Άλλωστε, όπως διαφαίνεται, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο στο εσωτερικό του Ισραήλ να σταματήσει τις θανατηφόρες πολεμικές επιχειρήσεις, ούτε να νοιαστεί περισσότερο για τις ζωές αθώων ανθρώπων, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός του και ο ισραηλινός στρατός.
Η πρακτική του Ισραήλ αυτή τη στιγμή (όπως δικαιολογείται από τους δορυφόρους και το ίδιο) αναπτύσσεται “λόγω της Χαμάς και των τρομοκρατών που αναπτύσσουν ένα νέο κύμα Αντισημιτισμού”. Να θυμίσουμε πως μέχρι τα γεγονότα τις 7ης Οκτωβρίου, το Ισραήλ πίεζε (παντί τρόπω) να αλλάξει ο ορισμός του αντισημιτισμού και να επεκταθεί, με τέτοιον τρόπο, ώστε να συμπεριληφθεί, εντός της κατηγορίας για αντισημιτισμό, η συλλήβδην κριτική στο ισραηλινό κράτος και η αμφισβήτηση της ηθικής βάσης του Σιωνισμού.
Έτσι, η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου χρησιμοποιείται από το Ισραήλ ως πρόσχημα για την άσκηση πολιτικών που οδηγούν τους Παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας σε ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Και αν δεν συμφωνήσει κάποιος με αυτό και ασκεί κριτική στον Νετανιάχου και την παρέα του, τότε χαρακτηρίζεται ως αντισημίτης. Είναι επίσης ένα πρόσχημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες να προσπαθήσουν να επαναβεβαιώσουν την παρουσία τους στη Μέση Ανατολή. Και είναι πρόσχημα για ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες να παραβιάζουν και να περιορίζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες στο όνομα ενός νέου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Να τονίσουμε πως, ένα άλλο ιστορικό πλαίσιο που σχετίζεται με την παρούσα κρίση είναι η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης που ξεκίνησε το 1948 και περιελάβανε τη βίαια εκδίωξη Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας από τα χωριά τους, στα ερείπια, των οποίων, χτίστηκαν ορισμένοι από τους ισραηλινούς οικισμούς είναι αυτοί που δέχθηκαν επίθεση στις 7 Οκτωβρίου. Αυτοί οι ξεριζωμένοι Παλαιστίνιοι ήταν μέρος των 750.000 Παλαιστινίων που έχασαν τα σπίτια τους και έγιναν πρόσφυγες. Αυτή η συστηματική εθνοκάθαρση πραγματοποιείται από το κράτος του Ισραήλ σε τακτά διαστήματα αλλά από τα επίσημα κράτη της Δύσης δεν καταδικάστηκε ποτέ. Ως αποτέλεσμα, το Ισραήλ συνέχισε να καταφεύγει σε πρακτικές εθνοκάθαρσης ως μέρος της προσπάθειάς του να διασφαλίσει ότι είχε τον πλήρη έλεγχο της ιστορικής Παλαιστίνης με όσο το δυνατόν λιγότερους γηγενείς Παλαιστίνιους να έχουν απομείνει. Αυτό περιελάμβανε την απέλαση 300.000 Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο του 1967, και την απέλαση περισσότερων από 600.000 από τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ και τη Λωρίδα της Γάζας έκτοτε. Τα τελευταία 50 χρόνια, οι δυνάμεις κατοχής έχουν επιβάλει επίμονες συλλογικές τιμωρίες στους Παλαιστίνιους σε αυτά τα εδάφη, εκθέτοντάς τους σε συνεχείς παρενοχλήσεις από Ισραηλινούς εποίκους και δυνάμεις ασφαλείας και φυλακίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς. Εικάζεται, πως οι οπλισμένοι έποικοι, συχνά πυκνά κάνουν σκοποβολή στους αμάχους.
Να συμπληρώσουμε πως, από την εκλογή της σημερινής φονταμενταλιστικής μεσσιανικής ισραηλινής κυβέρνησης τον Νοέμβριο του 2022, όλες αυτές οι σκληρές πολιτικές έφτασαν σε πρωτοφανή επίπεδα. Ο αριθμός των Παλαιστινίων που σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν και συνελήφθησαν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη εκτινάχθηκε στα ύψη. Επιπλέον, οι πολιτικές της ισραηλινής κυβέρνησης απέναντι στους χριστιανικούς και μουσουλμανικούς ιερούς τόπους στην Ιερουσαλήμ έγιναν ακόμη πιο επιθετικές. Τέλος, υπάρχει και το ιστορικό πλαίσιο της 16χρονης πολιορκίας της Γάζας, όπου σχεδόν ο μισός πληθυσμός είναι παιδιά. Το 2018, ο ΟΗΕ είχε ήδη προειδοποιήσει ότι η Λωρίδα της Γάζας θα γινόταν ένας τόπος ακατάλληλος για τον άνθρωπο μέχρι το 2020.
Λίγα λόγια αναφορικά με τη Χαμάς!!
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η χρόνια πολιορκία, που ειπώθηκε πιο πάνω, επιβλήθηκε ως απάντηση στις δημοκρατικές εκλογές που κέρδισε η Χαμάς μετά το θάνατο του Αραφατ. Ακόμη πιο σημαντικό είναι να επιστρέψουμε στη δεκαετία του 1990, όταν η Λωρίδα της Γάζας περικυκλώθηκε με συρματοπλέγματα και αποσυνδέθηκε από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ μετά τις Συμφωνίες του Όσλο.
Η απομόνωση της Γάζας, ο φράχτης γύρω από αυτήν και ο αυξημένος αριθμός εποίκων και εποικισμών στη Δυτική Όχθη ήταν μια σαφής ένδειξη ότι το Όσλο στα μάτια των Ισραηλινών σήμαινε κατοχή με άλλα μέσα, όχι μια πορεία προς την πραγματική ειρήνη. Το Ισραήλ έλεγχε όλα τα σημεία εξόδου και εισόδου στο γκέτο της Γάζας, παρακολουθώντας ακόμη και το είδος του φαγητού που εισέρχονταν – μερικές φορές περιορίζοντας το σε έναν συγκεκριμένο αριθμό θερμίδων.
Η ισραηλινή κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι αυτές οι επιθέσεις υποκινήθηκαν από την ιδεολογική επιθυμία του κινήματος να σκοτώσει Εβραίους αδιαφορώντας για το πλαίσιο της απάνθρωπης και βάρβαρης πολιορκίας που επιβλήθηκε σε δύο εκατομμύρια ανθρώπους και της καταπίεσης των συμπατριωτών τους σε άλλα μέρη της ιστορικής Παλαιστίνης. Η Χαμάς, από πολλές απόψεις, ήταν η μόνη παλαιστινιακή ομάδα (μαζί με άλλες, διαφορετικής ιδεολογίας, αντάρτικες ομάδες, που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια) που υποσχέθηκε να εκδικηθεί ή να απαντήσει σε αυτές τις πολιτικές. Ο τρόπος με τον οποίο αποφάσισε να απαντήσει, ωστόσο, μπορεί να φέρει τον δικό της αφανισμό, τουλάχιστον στη Λωρίδα της Γάζας, και μπορεί επίσης να αποτελέσει πρόσχημα για περαιτέρω καταπίεση του παλαιστινιακού λαού.
Η αγριότητα της επίθεσής της δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανέναν τρόπο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξηγηθεί και να ενσωματωθεί στο υπάρχων πλαίσιο. Όσο φρικτό κι αν ήταν, τα άσχημα νέα είναι ότι δεν είναι ένα γεγονός που αλλάζει το παιχνίδι, παρά το τεράστιο ανθρώπινο κόστος και από τις δύο πλευρές. Το Ισραήλ θα παραμείνει ένα κράτος που ιδρύθηκε από ένα κίνημα εποίκων-αποικιών, το οποίο, κίνημα, θα συνεχίσει να επηρεάζει το πολιτικό DNA και να καθορίζει την ιδεολογική φύση του Κράτους. Αυτό σημαίνει ότι παρά τον αυτοπροσδιορισμό της ως τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, θα παραμείνει δημοκρατία μόνο για τους Εβραίους πολίτες της (και καθεστώς Βιοελέγχου, Βιοεξουσίας και Θανατοπολιτικής για τους Παλαιστίνιους και τους συμμάχους τους). Η εσωτερική πάλη μέσα στο Ισραήλ ανάμεσα σε αυτό που μπορεί κανείς να αποκαλέσει το κράτος της Ιουδαίας –το κράτος των εποίκων που επιθυμεί το Ισραήλ να είναι πιο θεοκρατικό και ρατσιστικό– και το κράτος του Ισραήλ –που επιθυμεί να διατηρήσει το status quo– που απασχολούσε το Ισραήλ μέχρι τις 7 Οκτωβρίου θα ξεσπάσει ξανά. . Μάλιστα, ήδη υπάρχουν σημάδια επιστροφής του.
Το Ισραήλ θα συνεχίσει να είναι ένα κράτος απαρτχάιντ –όπως διακηρύχθηκε από μια σειρά οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων– ωστόσο η κατάσταση στη Γάζα εκτυλίσσεται. Οι Παλαιστίνιοι δεν θα εξαφανιστούν και θα συνεχίσουν τον αγώνα τους για την απελευθέρωση, με πολλές κοινωνίες των πολιτών να είναι στο πλευρό τους και οι κυβερνήσεις τους να υποστηρίζουν το Ισραήλ και να του παρέχουν μια εξαιρετική ασυλία. Η διέξοδος παραμένει η ίδια: μια αλλαγή καθεστώτος στο Ισραήλ που φέρνει ίσα δικαιώματα για όλους από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα και επιτρέπει την επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων. Διαφορετικά, ο κύκλος της αιματοχυσίας δεν θα τελειώσει.
Συμπεράσματα
Το πρόβλημα του Ισραήλ είναι ο παλαιστινιακός λαός και οι οργανώσεις που επιλέγει κάθε φορά για να εκφράσει την αντίστασή του. Δεν είναι η Χαμάς. Αυτή η αντίσταση, περιλάμβανε και πράξεις «ατομικής τρομοκρατίας» πολύ πριν εμφανιστεί κι ενισχυθεί το ισλαμικό πολιτικό ρεύμα. Κάποιες από τις ενέργειες που έκαναν στο παρελθόν κοσμικές και προοδευτικές παλαιστινιακές οργανώσεις υπενθυμίζουν ότι είναι άλλοι οι παράγοντες που ωθούν προς αυτό το μονοπάτι, παντελώς άσχετοι με έναν κάποιο «θρησκευτικό φανατισμό» ή μια κάποια «εγγενή βία» στο Ισλάμ.
Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και ιδιαίτερα –και καθόλου τυχαία– όσα αγωνίζονταν ενάντια σε καθεστώτα εποικιστικής αποικιοκρατίας κατέφυγαν στο παρελθόν σε ενέργειες κατά πολιτών, είτε με πρόθεση (FLN στην Αλγερία), είτε αποδεχόμενα το ρίσκο τέτοιων απωλειών (IRA στην Β. Ιρλανδία, ANC στη Ν. Αφρική). Ενέργειες που αν εξεταστούν αποκομμένες από το συνολικότερο πλαίσιο -και αποκλείοντας την οπτική γωνία των θυμάτων του εποικισμού- μπορεί να προκαλέσουν σε κάποιον θλίψη ή και αποτροπιασμό.
Συνήθως η «μεγάλη εικόνα» αποκαθίσταται μόνο από την ιστορία. Οι βιαιότητες που μπορεί να διέπραξαν οι μαχητές του FLN κατά πολιτών αποτελούν πλέον μια μικρή πτυχή ενός αγώνα του οποίου το δίκαιο και την τελική νίκη σήμερα αναγνωρίζουν όλοι.
Αρκετές φορές στην ιστορία, η καταφυγή των αποικιοκρατούμενων στην πρόκληση απωλειών στις γραμμές του πληθυσμού των εποίκων περιλαμβάνει έναν ψυχρό υπολογισμό που όμως αντανακλά μια πραγματικότητα πολύ πιο σκληρή από την όποια πράξη τους: Έχοντας υποστεί δεκαετίες βίας η οποία δεν ενεργοποιεί την «κοινή γνώμη», γιατί η ανθρώπινη υπόστασή τους έχει απαξιωθεί, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να χαθούν ζωές των «άλλων», αυτών που «μετράνε», για να στραφούν τα βλέμματα του πλανήτη προς τα εκεί. Μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η 7η Οκτώβρη ξαναέθεσε την ύπαρξη «Παλαιστινιακού ζητήματος» σε μια συγκυρία που παρά την καθημερινή ισραηλινή βία, αυτό είχε καταστεί αόρατο;
Όλα αυτά τα πιο σκληρά και σύνθετα ζητήματα, επιχειρείται να κρυφτούν κάτω από μια τεμπέλικη δαιμονοποίηση της Χαμάς, που συνοδεύεται από το κλισέ «να μην την ταυτίζουμε με τους Παλαιστίνιους». Ως διατύπωση, «η Χαμάς δεν είναι οι Παλαιστίνιοι» είναι μια κοινότυπη αλήθεια. Οι Παλαιστίνιοι έχουν πολλές οργανώσεις ή είναι ανένταχτοι, η κοινωνία τους περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα στάσεων και αντιλήψεων, όπως κάθε κοινωνία. Μόνο που τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι της Χαμάς… είναι Παλαιστίνιοι. Πρόκειται για μια οργάνωση που αποτελεί μέρος του παλαιστινιακού κοινωνικού-πολιτικού ιστού και η «διάκριση» ουσιαστικά προσπαθεί να την παρουσιάσει ως «ξένο σώμα», για να μπορεί ο φιλελεύθερος να κοιμάται ήσυχος τα βράδια, που στηρίζει την «εξολόθρευση της Χαμάς», αλλά δεν εννοεί το αιματοκύλισμα της Γάζας. Μάλιστα μια «σχολή σκέψης» καμώνεται ότι ο Ισραηλινός Στρατός «απελευθερώνει» τους Παλαιστίνιους από την Χαμάς. Την οποία εξέλεξαν το 2006. Ίσως σήμερα να έχει υποχωρήσει η επιρροή της σε σχέση με τότε, ίσως και όχι, αλλά δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, γιατί έκτοτε δεν επετράπη ποτέ ξανά στους Παλαιστίνιους να εκφραστούν εκλογικά. Σε κάθε περίπτωση όσοι στοχεύουν μέσω ένοπλων επιθέσεων να στρέψουν τον άμαχο πληθυσμό κατά της πολιτικής του ηγεσίας (εν προκειμένω της Χαμάς), υλοποιούν αυτό ακριβώς που οι ίδιοι ορίζουν ως «τρομοκρατία»…
