Το κράτος είναι ανεξέλεγκτο. Οι μηχανισμοί της κρατικής βίας δεν ήταν ποτέ σε τέτοιο βαθμό ασύδοτοι, μετά την περίοδο της δικτατορίας. Και αυτό είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις μεθόδους και τις επιδιώξεις των ομάδων του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Η σύλληψη και η προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού είναι πράξη απόλυτης αστυνομικής και κρατικής αυθαιρεσίας, εφόσον οι εξηγήσεις που δίνει η αστυνομία (ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα, αν υπάρχει κι αυτό) είναι το μόνο στοιχείο.
Μπορεί αυτό να οδηγήσει σε προφυλάκιση; Ναι λέει το κρατικό σύστημα. Κι όμως η προφυλάκιση προβλέπεται για εκείνους που δεν έχουν μόνιμη διαμονή και είναι ύποπτοι φυγής, όπως και για εκείνους που ενδέχεται αν μείνουν ελεύθεροι να τελέσουν εγκλήματα. Σε ποια από τις δυο κατηγορίες περιλαμβάνεται ο Ν. Ρωμανός, αν υποθέσουμε πως το αποτύπωμα είναι επαρκές στοιχείο; Ένας στοχοποιημένος, γνωστός και παρακολουθούμενος άνθρωπος;
Αν ένας που παρακολουθείται συλλαμβάνεται για τέτοιες ενέργειες, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, είτε πως οι παρακολουθητές είναι ανίκανοι και διαλανθάνει της παρακολούθησης, είτε τον συλλαμβάνουν αυθαίρετα, λόγω ονόματος ή και για άλλους λόγους που αυτοί έχουν, πιο σκοτεινούς και πιο ύποπτους.
Από όποια σκοπιά και να το δεις, αν δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία δεν μπορεί να συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται ένας άνθρωπος. Δεν μπορεί να ισχύει μια προκαταβολή ποινής. Δεν μπορεί να διακόπτονται σχέδια και δράσεις ανθρώπων με αυτή τη βιαιότητα, δεν μπορεί να καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Ένα κράτος οφείλει να υπερασπίζεται τους πολίτες του κι αν δεν το καταφέρνει ή δεν το θέλει υπάρχει ένα νομικό καθεστώς που τυπικά το προβλέπει.
Ακόμη κι αν ξέρουμε και θεωρούμε πως το κράτος αυτό είναι εχθρικό προς του πολίτες του.
Ακόμη κι αν ξέρουμε και θεωρούμε πως αυτό το νομικό καθεστώς είναι δημιουργημένο από εκείνους που κυβερνάνε και από την τάξη που κυριαρχεί, η οποία επιδιώκει να θωρακίζει τα συμφέροντά της.
Δεν μπορούμε ωστόσο να παραλείψουμε, πως το νομικό πλέγμα είναι πάντα και ένα προϊόν αγώνων, προσπαθειών ανθρώπων, κινημάτων, εποχών.
Και έχει τη σημασία του. Αν παραβιάζεται από εκείνους που θεωρητικά οφείλουν να το υπερασπίζονται σημαίνει πως υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας μας.
Η σύλληψη Ρωμανού και η προφυλάκισή του δεν είναι πράξη εκδίκησης. Είναι πράξη διάχυσης της αποκρουστικής οσμής του φόβου προς όλους εκείνους που θέλουν να αντιστέκονται.
Οι πράξεις αυτές είναι πολλές. Από τη φοιτήτρια που διώκεται γιατί ανάρτησε πανό στο Πολυτεχνείο, τη δασκάλα που διώκεται γιατί υπερασπίστηκε το λαό της Παλαιστίνης, το φοιτητή που συνελήφθη στη διαδήλωση αλληλεγγύης μακριά από τη διαδήλωση και χωρίς καμία αιτία, μέχρι τις συλλήψεις και προφυλακίσεις για ασήμαντες αφορμές ή χωρίς επαρκή στοιχεία.
Όλα εντάσσονται σε μια αλληλουχία πράξεων και πολιτικών οι οποίες στηρίζονται ποικιλοτρόπως από το σύστημα των μέσων «ενημέρωσης» και των πιστοποιημένων δημοσιογράφων, την αδιαφορία των κομμάτων της αντιπολίτευσης και την
αδράνεια μας των λοιπών, είτε γιατί φοβόμαστε (έχει βγει σε περίπατο εδώ και καιρό, και ξέχασε να επιστρέψει, ο πολίτης που διεκδικεί τη συμμετοχή του στη διαφημιζόμενη δημοκρατία και το αρχαίο της πνεύμα), είτε γιατί νομίζουμε πως αυτό αφορά τους άλλους, είτε γιατί νοιώθουμε ανεπαρκείς, και πως δεν γίνεται τίποτα, είτε γιατί δεν θεωρούμε επαρκές το πολιτικό σκεπτικό του συλλαμβανόμενου.
Και εν τω μεταξύ το δηλητηριώδες νεοφασιστικό αέριο σέρνεται στους δρόμους μας, περνάει από τα ανοιχτά παράθυρα των καναλιών και από της χαραμάδες της πόρτας και της συνείδησής μας. Κυρίως όμως εγκαθίσταται στο χώρο όπου από παλιά στεγαζόταν. Στους μηχανισμούς της καταστολής και στο βαθύ κράτος. Όπου και απεργάζεται σκληρές ημέρες και δεινά!
