Είναι επόμενο. Η κυβέρνηση να μιλάει γι’ αυτόν με τα καλύτερα λόγια, κι ας προέρχεται από άλλη πολιτική παράταξη, να κηρύσσει τετραήμερο πένθος και να τον κηδεύει με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού, ενώ τα Μέσα που προσποιούνται τα ενημερωτικά να μην έχουν λόγια να χωρέσουν το μεγαλείο!
Ο Κώστας Σημίτης ηγήθηκε της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης που είχαμε γνωρίσει έως τότε και εξυπηρέτησε με τον πιο πιστό τρόπο το μέγα εγχείρημα του «ελληνικού εκσυγχρονισμού», δηλ. την βίαιη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στα νεοφιλελεύθερα δόγματα.
Από το 1989 ξεκίνησε εκείνη η μεγάλη μεταστροφή στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση που ορίζει μέχρι σήμερα τη ζωή μας.
Με την πρωθυπουργική θητεία του Κώστα Σημίτη εκκίνησε η εποχή των δοτών (έστω και εκλεγμένων) και άνευ ουσίας πρωθυπουργών, η εποχή των ασήμαντων. Μέχρι τότε, όποια διαφωνία κι αν είχε κανείς με τους ηγέτες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει την πολιτική και προσωπική οντότητά τους.
Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, ηγέτες και πρωθυπουργοί εντός του συστήματος αλλά και ικανοί να συνομιλήσουν με τους ισχυρούς εκπροσώπους του, εγχώριους και αλλοδαπούς, με μια σχετική ισοτιμία, τουλάχιστον όσο επέτρεπαν τα μεγέθη της χώρας και οι πολλαπλές της εξαρτήσεις. Ικανοί να κατανοήσουν την εποχή τους και να χαράξουν μια πολιτική σε όφελος του συνόλου του αστικού συστήματος και να προβάλλουν αντιρρήσεις και αρνήσεις. Κι όχι να λένε «ευχαριστώ στις ΗΠΑ»- Κ. Σημίτης-, ή ότι η Ελλάδα είναι ένας προβλέψιμος σύμμαχος –Κυρ. Μητσοτάκης.
Θυμηθείτε την ακολουθία, Κώστας Σημίτης, Γιωργάκης Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης (υπερπηδώ τον Κώστα Καραμανλή γιατί δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, καθώς ούτε την πρωθυπουργική θέση ερωτεύτηκε και μια ανεξάρτητη, σχετικά, πολιτική προσπάθησε να ακολουθήσει – και τον έριξαν!)
Η εποχή των ασήμαντων δεν είναι σύμπτωση της ιστορίας. Είναι επιλογή ενός παρασκηνιακού πεδίου (αμερικάνικη πρεσβεία, Κομισιόν, οικονομική ολιγαρχία), το οποίο διαρκώς διεκδικούσε να έχει εκείνο τον πρώτο λόγο και να επιβάλλει τις κάθε φορά ιδιοτελείς επιλογές του. Κι αυτό χρειαζόταν ανάλογης (μη) εμβέλειας πρωθυπουργούς.
Ο Κώστα Σημίτης ήταν το πρώτο επιτυχημένο για λογαριασμό των παρασκηνίων εγχείρημα. Ένας από εκείνους που κατασκεύαζε σε όλους τους κοινοβουλευτικούς πολιτικούς χώρους (και όταν λέω όλους εννοώ όλους) το συγκρότημα Λαμπράκη (όχι μόνο του).
Με ή χωρίς προσωπικές ικανότητες, έπαιρναν τέτοια προβολή και πολιτικό ρετουσάρισμα, που γίνονταν εν τέλει αποδεκτοί ακόμα και από τους συσχετισμούς εντός του κόμματός τους. Και ένοιωθαν τέτοια υποχρέωση και εξάρτηση ώστε δεν είχαν περιθώρια για αντιρρήσεις στις εντολές των ευεργετών τους!
Ας θυμηθούμε μερικά σημαδιακά γεγονότα που έφεραν τον Κ. Σημίτη στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία.
Το 1989 ήταν μια συγκλονιστική χρονιά και στο εσωτερικό της χώρας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου προσπάθησε τη δεκαετία του 1980 να δημιουργήσει νέα κατάσταση στην οικονομική ζωή και στα μέσα ενημέρωσης και να απεμπλακεί από την ασφυκτική κηδεμονία που ασκούσαν οι πάσης φύσεως νονοί (Λαμπράκης, Βαρδινογιάννης, τραπεζίτες κ.λπ.) στο πολιτικό καθεστώς, όχι φυσικά ανατρέποντας το σύστημα αλλά δημιουργώντας έναν δικό του μηχανισμό επιρροής.
Ανέδειξε έτσι μια νέα γενιά τραπεζιτών (βλέπε Σάλλας και άλλους) και ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης. Επικεφαλής αυτής της προσπάθειας βρέθηκε ο Γιώργος Κοσκωτάς.
Προφανώς όλα αυτά δεν άρεσαν, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις, οι οποίες προσέκρουαν στην ισχύ του «λαϊκιστικού» ΠΑΣΟΚ. Όταν όμως ο ισχυρός πρωθυπουργός βρέθηκε αδύναμος στην εντατική του Χέρφιλντ, έγινε εντατική και η διαδικασία υπονόμευσης του σχεδίου.
Το είδαμε να εκτυλίσσεται σε πολλές φάσεις και να εμπλέκει δυνάμεις εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ (συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς, που τσίμπησε το σκουλήκι στο αγκίστρι), καταλήγοντας στην «αποκάλυψη» του μεγάλου σκανδάλου Κοσκωτά. Ο αντίπαλος ήταν στα καναβάτσο και οι παίχτες όργωναν στο ελεύθερο πεδίο.
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Κυβερνήσεις Τζαννετάκη, Ζολώτα και τέλος Μητσοτάκη, ειδικό δικαστήριο για τον Α. Παπανδρέου κ.λπ. Στο όνομα της κάθαρσης!..
Εκείνη την περίοδο ο Α. Παπανδρέου αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ένας αριστοτέχνης της πολιτικής τέχνης, ακόμη και από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Κατάφερε να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ ισχυρό και ενωμένο, παρά τις φατρίες που είχαν δημιουργήσει οι ισχυροί εξωτερικοί παράγοντες, και να διαπραγματευτεί ξανά μαζί τους, αυτή τη φορά για προσωπικό του λογαριασμό.
Ισχυρό σημείο της διαπραγμάτευσης ήταν η διαδοχή του. Δηλαδή, να του επιτρέψουν επιστροφή στην πρωθυπουργία, άρα δικαίωση μετά το ειδικό δικαστήριο, με αντίτιμο την αλλαγή της πολιτικής πορείας και κυρίως την υποστήριξη Σημίτη για την αντικατάστασή του.
Κι έτσι το 1993 οργανώθηκε η ανατροπή Μητσοτάκη (το πως είναι μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, αρκεί να θυμηθούμε την υπόθεση των υποκλοπών και την «αποστασία» Σαμαρά) από τους ισχυρούς παράγοντες, η επάνοδος στην πρωθυπουργία του Α. Παπανδρέου, η εν συνεχεία παραίτησή του και η, περιπετειώδης λόγω των ισχυρών αντιστάσεων του παλιού ΠΑΣΟΚ, ανάληψη της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ από τον άνθρωπο τους, τον Κώστα Σημίτη.
Ανέτειλε η νέα εποχή του «εκσυγχρονισμού». Ο οποίος σήμανε την έναρξη των νεοφιλελεύθερων μέτρων, την παράδοση των μέσων ενημέρωσης στην ασύδοτη ιδιοκτησία των «νταβατζήδων» (κατά την ορολογία του Κώστα Καραμανλή λίγο καιρό μετά), το μεγάλο παιχνίδι των εργολάβων και των αναθέσεων (η Ολυμπιάδα, για την οποία ποτέ δεν μάθαμε πόσο ακριβώς κόστισε, είναι η κότα που γέννησε χρυσά αυγά, για όλο αυτό το παρεάκι, τα οποία πληρώσαμε ακριβά όλοι εμείς), οι τεράστιοι εξοπλισμοί με τις επίσης τεράστιες μίζες (οι δυο καταδικασμένοι υπουργοί ήταν και οι δυο υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη), η πρώτη απόπειρα ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος με το νόμο Γιαννίτση (που απετράπη ύστερα από τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις), η ανατροπές στην εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τις αμερικάνικες επιταγές, το φιάσκο των Ιμίων, ο ντροπή της παράδοσης του Οτσαλάν στους Τούρκους…
Σημαδιακή και καταστροφική η φούσκα του Χρηματιστηρίου που διαφήμιζε ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του, η οποία έκανε μια βίαιη αναδιανομή του πλούτου χωρίς να υπάρξει κοινωνική αναταραχή. Εκεί πρώτη φορά έφεραν στο προσκήνιο την ατομική ευθύνη, εσείς φταίτε που επενδύατε (δηλ. που μας πιστεύατε), την οποία απογείωσε ο στενός συνεργάτης και συνένοχος του Κ. Σημίτη, Θ. Πάγκαλος με το «μαζί τα φάγαμε» την περίοδο τα κρίσης.
Να θυμίσω επίσης πως τότε άρχισε η «βασιλεία» του Μιχ. Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης (και μετέπειτα, επί Γιωργάκη, Προστασίας του πολίτη) και εγκαταστάθηκε το γραφείο του FBI στην Ελληνική Αστυνομία.
Κορυφαίο, ωστόσο, είναι το πως με πλαστά στοιχεία, με συμμετοχή και των σκοτεινών μηχανισμών της ΕΕ, ήταν η συμμετοχή στην ΟΝΕ.
Κι αφού έκανε το χοντρή δουλειά και ξεσήκωσε την κατακραυγή παρέδωσε το δαχτυλίδι, πάλι κατ’ εντολήν, στο Γιωργάκη Παπανδρέου για να ολοκληρώσει …το έργο!.
Έτσι, λοιπόν, εκείνο που αποτελεί πανηγύρι για τα ΜΜΕ και τη σημερινή κυβέρνηση, με το παρασκήνιο της, εκείνο που την κάνει να πλέκει ύμνους στον αποθανόντα, είναι για το ελληνικό λαό πραγματική καταστροφή.
Α, ρε Μαλβίνα, τα είχες πει έγκαιρα εσύ!..
