Η δυτική Ελλάδα ως πείραμα υγρής γεωγραφίας και ξηρής κρατικής μέριμνας
Πηγή: Agriniostories
Η δυτική Ελλάδα έζησε ξανά έναν γνώριμο εφιάλτη, τόσο γνώριμο που καταντά προσβολή. Τέσσερις μέρες αδιάκοπης βροχής ήταν αρκετές για να ξεγυμνώσουν, για ακόμη μια φορά, το κενό ανάμεσα στην πραγματικότητα της κλιματικής κρίσης και την εγχώρια πολιτική φαντασίωση περί «ετοιμότητας». Από τη Βόνιτσα ως την Άρτα και από τα Τζουμέρκα ως τη βόρεια Κέρκυρα, η εικόνα είναι ίδια: χωριά κομμένα στα δύο, δρόμοι που εξαφανίζονται, υποδομές που παραδίδονται σε χείμαρρους, άνθρωποι αποκλεισμένοι χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς καμία βεβαιότητα για το αύριο.
Είναι ενδεικτικό ότι η Πολιτική Προστασία αναγκάστηκε να κηρύξει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μεγάλους δήμους σε Ήπειρο και Θεσπρωτία, τη στιγμή που τα «112» ηχούν σαν υπενθύμιση της αποτυχίας των συστημάτων πρόληψης. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο εδώ και χρόνια: η φύση έχει αλλάξει ρυθμό, αλλά το κράτος επιμένει να λειτουργεί με βαρυγκομούσα βραδύτητα. Οι τοπικές κοινωνίες -οι κάτοικοι της Βόνιτσας, οι αγρότες στους Φιλιάτες, οι οικογένειες στα ορεινά της Άρτας- δεν χρειάζονται άλλες διαπιστώσεις. Χρειάζονται έργα υποδομής που δεν γίνονται, αντιπλημμυρική θωράκιση που μένει στα χαρτιά, και κυρίως πολιτική βούληση που δεν εμφανίζεται ποτέ.
Είναι σχεδόν εξοργιστικό να ακούει κανείς ότι σε ορισμένες περιοχές έπεσε μέσα σε πέντε ημέρες νερό ενός χρόνου. Το σωστό επιστημονικό δεδομένο όμως, κάθε φορά που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μια μεγάλη καταστροφή είναι γελοιότητα. Γιατί τα 400 χιλιοστά βροχής στο σημερινό μας κόσμο δεν είναι ακραίο καιρικό φαινόμενο, αλλά η νέα κανονικότητα και αυτό μας είναι ήδη γνωστό από προηγούμενα φαινόμενα. Η εικόνα από τη Θεσπρωτία, όπου οι κάμποι μετατράπηκαν σε λίμνες και οι κάτοικοι μιλούν για βιβλική καταστροφή, δεν είναι απλώς μια «φυσική συμφορά». Είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών εγκατάλειψης της υπαίθρου, υποχρηματοδότησης κρίσιμων έργων, αποψίλωσης δασών και διάλυσης των μηχανισμών πολιτικής προστασίας.
Κι ενώ το επόμενο βαρομετρικό χαμηλό πλησιάζει ήδη από την Ιταλία, η αίσθηση είναι πως τίποτα ουσιαστικό δεν αλλάζει. Η δυτική Ελλάδα θα συνεχίσει να παλεύει με λασπόνερα και πρόχειρες προσβάσεις, και οι άνθρωποι στα ορεινά και πεδινά της δυτικής Ελλάδας θα συνεχίσουν να γίνονται μάρτυρες της ίδιας, επώδυνης επανάληψης.
