15.4 C
Athens
Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η Ιταλία στο μάτι της καταιγίδας, του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

 

Τον Μάρτιο, καθώς ο κορονοϊός συνέχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ιταλία, οι αρχές ανακοίνωσαν ότι θα βάλουν ολόκληρη τη χώρα σε αποκλεισμό. Εκείνη την εποχή, ο Ιταλικής καταγωγής φωτογράφος Alex Majoli αποφάσισε να πάει νότια, όπου έχει ένα σπίτι, με σκοπό να καταγράψει τον αντίκτυπο του ιού στον λαό της Σικελίας. «Στα βόρεια, οι άνθρωποι είναι καλοί στο να συγκαλύπτουν την αγωνία τους. Αλλά στη Σικελία, όλα είναι πάντα πιο θεατρικά, πιο επικά. Νιώθουν τη λύπη τους βαθύτερα, πιο φιλοσοφικά, επειδή η κοσμοθεωρία τους έχει μείνει μερικούς αιώνες πίσω. Στη Σικελία, συνειδητοποίησα ότι θα έβλεπα περισσότερο μια οπτική αίσθηση αυτής της τραγωδίας».

Στο βορρά, τα νεκροτομεία υπερχειλίζουν. «Τα νοσοκομεία σταμάτησαν να λαμβάνουν ασθενείς χωρίς ανάγκη. Σύντομα ο νότος δέχτηκε περίπου 30.000 Ιταλούς που είχαν διαφύγει από τον πληγέντα βορρά, μερικοί από τους οποίους είχαν φέρει τη μόλυνση μαζί τους. Καθώς οι θάνατοι ανέβηκαν σε χιλιάδες, με την Ιταλία να ξεπερνά την Κίνα σε φόρο αίματος, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να μείνουν μέσα. Τα νεκροταφεία ήταν κλειστά και οι κηδείες απαγορεύτηκαν,ώστε  οι οικογένειες των αποθανόντων να μην έρθουν σε μεταξύ τους επαφή.

Η Ιταλία έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που εισήλθε «στο μάτι της καταιγίδας», όπως εύστοχα βάφτισε ο Majoli το υλικό που συνέλαβε με το φωτογραφικό  φακό του («The Eye of the Storm»). Οι εικόνες της στοιχειωμένης χώρας, συν το γεγονός πως ο Majoli έχει εργαστεί ως πολεμικός ανταποκριτής σε Ιράκ, Αφγανιστάν και  Κοσσυφοπέδιο, οδήγησαν το περιοδικό  Vanity Fair να αναρωτηθεί δημοσιεύοντας το έργο του, αν  η πανδημία είναι ένας «πόλεμος» με τη «τελική μάχη να διεξάγεται σιωπηλά, μικροσκοπικά, με κάθε επίπονη εισπνοή».[1]

Εικόνα 1: Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Cannizzaro στην Κατάνια της Σικελίας, ένας άνδρας με κορονοϊό συνεχίζει να αναπνέει με τη βοήθεια ενός αναπνευστήρα. ALEX MAJOLI/MAGNUM.

«Ο ιός της λιτότητας»

Πριν από λίγες ημέρες , το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας(ISTAT) άρχισε να δημοσιεύει μια πρώτη δόση δεδομένων – που περιορίζεται σε χίλιους δήμους, κυρίως μικρούς, των αποθανόντων μεταξύ 1ης Ιανουαρίου και 21ης ​​Μαρτίου του τρέχοντος έτους συγκρίνοντάς τα με αυτά του 2015-19. Τα αποτελέσματα δείχνουν αύξηση των θανάτων από τα τέλη Φεβρουαρίου, η οποία συνεχίζεται το Μάρτιο. Το παραπάνω έδωσε τέλος στις επιφυλάξεις που ήθελαν τα τρομακτικά νούμερα των θανάτων που παρουσιάζονται στην Ιταλία, να οφείλονται στη μέθοδο ταξινόμησης. Στο ίδιο μήκος και η τελευταία έκθεση  του «Δικτύου Παρακολούθησης της Θνησιμότητας(SiSMG),η οποία περιέχει στοιχεία που έχουν επικαιροποιηθεί μέχρι την 1η Απριλίου και μας επιτρέπει να ποσοτικοποιήσουμε την αύξηση της θνησιμότητας στις πόλεις που μελετά από την ημερομηνία της πρώτης περίπτωσης COVID19 σε αυτές, σε 39,3%. Σε εθνικό επίπεδο, συνολικά 22.488 περισσότεροι θάνατοι έλαβαν χώρα τον Μάρτιο και την τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου σε σύγκριση με το μέσο όρο των τελευταίων 5 ετών. Ο αριθμός αυτός είναι πολύ κοντά στον αριθμό των επίσημα καταχωρημένων θανάτων COVID, επικυρώνοντας τα μέχρι τώρα στοιχεία.[2]

Ενώ μέχρι σήμερα θεωρείται πως ο ιός σε παγκόσμιο επίπεδο κινείται μέσα σε ένα εύρος που πηγαίνει από την Ανατολή προς τη Δύση, με τη μεταδοτικότητα μειώνεται με τη μείωση του γεωγραφικού πλάτους και την αύξηση της θερμοκρασίας, η περίπτωση της  Λομβαρδίας αποτελεί ένα «παράδοξο». Ενώ βρίσκεται κατά μήκος του άξονα Ανατολής-Δύσης σε παρόμοια θέση με τη Βενετία, αλλά και από άποψη δημογραφίας και οικονομικής δομής, εντούτοις στην Λομβαρδία έχουμεπερισσότερους θανάτους σε αναλογία 6.6 προς 1. Σύμφωνα με την ιολόγο Ilaria Capua, το παραπάνω οφείλετε στην κατάσταση των ιταλικών νοσοκομείων σε συνδυασμό με την διαφορετική πολιτική αντιμετώπιση. Η πλειοψηφία των μολυσμένων στην Λομβαρδία(65%) νοσηλευόταν αμέσως σε κτίρια με παρωχημένα συστήματα εξαερισμού, τα οποία μετατράπηκαν σε κέντρα ραγδαίας μετάδοσης της ασθένειας, πρώτα απ ‘όλα μεταξύ του υγειονομικού προσωπικού , προκαλώντας την «σφαγή ιατρών και νοσοκόμων», και έπειτα σε ολόκληρο τον πληθυσμό.[3]  Στοιχεία όπως τα παραπάνω, οδήγησαν τον Giorgio Cremaschi, πρώην πρόεδρο της FIOM (οργάνωσης μεταλλουργών της Ιταλικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Ιταλίας) και εθνικό εκπρόσωπο του  πολιτικού κινήματος Potere al Popolo!(Δύναμη στον λαό!), να κάνει λόγω  για «ιό της λιτότητας»[4] σχολιάζοντας τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ:

«Όπως θα μπορούσε να προβλεφθεί, η ιταλική κυβέρνηση εγκατέλειψε και δεν έλαβε τίποτα από αυτά που ήθελε. Η ΕΕ δεν αλλάζει και παραμένει σε ισχύ όλη η τοκογλυφική δομή του ESM, του δημοσιονομικού συμφώνου και των φιλελεύθερων συνθηκών που κατέστρεψαν τη δημόσια υγεία και το κράτος πρόνοιας και ετοιμάζονται να συνεχίσουν το έργο τους μόλις τελειώσει η πανδημία».

Την ίδια ώρα σύμφωνα με το Δίκτυο φορολογικής δικαιοσύνης(Tax Justice Network), η Ολλανδία που μαζί με την Γερμανία κράτησαν την σκληρότερη στάση στην ΕΕ σε ότι αφορά τα μέτρα αλληλεγγύης στις  χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την πανδημία, κοστίζουν στις χώρες της ΕΕ 10 δισεκατομμύρια αμερικάνικα δολάρια  ετησίως σε φόρους,  ως αποτέλεσμα των δημοσιονομικών πολιτικών τους. Αναλύοντας τα δεδομένα που οι αμερικανικές εταιρείες δήλωσαν σχετικά με το κόστος και τα κέρδη τους στην ΕΕ κατά το διάστημα 2016-2017, αποκαλύπτεται πως αντί να δηλώνουν τα κέρδη στις χώρες της ΕΕ όπου δημιουργήθηκαν, αυτές μετέφεραν δισεκατομμύρια κέρδη στο ολλανδικό φορολογικό παράδεισο(44 δισεκατομμύρια δολάρια το 2017), όπου οι συντελεστές φορολογίας εταιρειών φτάνουν μέχρι κάτω από 5%. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τεράστιες, ετήσιες μειώσεις στους φορολογικούς λογαριασμούς για ορισμένες μεγάλες αμερικανικές εταιρείες στις δραστηριότητές τους σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ιταλία είναι ένας από τους μεγαλύτερους χαμένους, χάνοντας πάνω από 1,5 δις δολάρια, περισσότερο από το διπλάσιο του ετήσιου κόστους λειτουργίας του Νοσοκομείου San Raffaele, ενός από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία στην Ιταλία με περίπου 1.350 κλίνες.

Ο Alex Cobham, Διευθύνων Σύμβουλος του Δικτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης, δήλωσε:

 “Η πανδημία του κορονοϊού έχει αποκαλύψει το σοβαρό κόστος του αποκαλούμενου “φορολογικού ανταγωνισμού” μεταξύ των χωρών. Για χρόνια, οι Κάτω Χώρες έχουν οδηγήσει σε μια κούρσα προς τα κάτω εντός της ΕΕ, παρέχοντας όλο και περισσότερο πλούτο και δύναμη στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις και αφαιρώντας τον από νοσηλευτές και δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι σήμερα διακινδυνεύουν τη ζωή τους σε ολόκληρη την Ευρώπη για να προστατεύσουν τους ανθρώπους μας”.[5]

Συγκεκριμένα, στις 9 Απριλίου η Ιταλία έχασε τον 100ο γιατρό της από την πανδημία, καθώς το ιατρικό προσωπικό εντός και εκτός νοσοκομείων έχει αφεθεί να  αντιμετωπίζει την ασθένεια χωρίς επαρκή προστασία, όπως γάντια και μάσκες. «Κάθε θύμα έχει αφήσει μια βαθιά ουλή στο δέρμα και στην καρδιά κάθε Ιταλού γιατρού», ανέφερε ο πρόεδρος της Eθνικής Συνομοσπονδίας Γιατρών Φιλίπο Ανέλι σε δήλωσή του. «Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν γενικοί ιατροί, που στάλθηκαν  να πολεμήσουν τον ιό με τα γυμνά τα χέρια τους, χωρίς επαρκή εξοπλισμό προστασίας, αλλά και πνευμονολόγοι, γιατροί σωφρονιστικών ιδρυμάτων, ιατροδικαστές», συνέχισε.[6]

 

Εικόνα 2: “Ένιωσα μια υπόκρουση του «The Road» του Cormac McCarthy. Μια  ποιότητα στο τέλος του κόσμου.”

Ταξικές ανισότητες: “Το σύστημα δεν μπορεί να αντέξει”

Μέχρι σήμερα, η καταστροφική κρίση του κορονοϊού στην Ιταλία έχει επικεντρωθεί στον ευημερούντα, βιομηχανικό βορρά. Σε περιοχές όπως η Λομβαρδία τα αδιάκοπα κύματα ασθενών, σε συνδυασμό με πολύ λίγους γιατρούς, αναπνευστήρες και προμήθειες,  έχουν φέρει τα νοσοκομεία σε σημείο καμπής. Οι υγειονομικές αρχές προειδοποιούν εδώ και εβδομάδες ότι σε περίπτωση που ξεσπάσει παρόμοια αύξηση σε περιπτώσεις στο Νότο, οι συνέπειες ενδέχεται να είναι ακόμα πιο καταστροφικές. “Εάν όλοι αυτοί οι ασθενείς αρχίσουν να έρχονται όπως αυτό  συμβαίνει στη Λομβαρδία, πώς θα το κάνουμε;”  αναρωτιέται η Emanuela Barbuto, περιφερειακός ηγέτης της Ομοσπονδίας Ανεξάρτητων Συνδικάτων(Fsi-Usae), η οποία εκπροσωπεί μεταξύ άλλων τους εργαζομένους στον τομέα της δημόσιας υγείας, αναφέροντας παράλληλα ότι οι κάτοικοι ένιωθαν εγκαταλελειμμένοι. “Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για να εξασφαλιστούν ακόμα και ελάχιστα πρότυπα”, δήλωσε η Barbuto. “Πώς το χειριζόμαστε αυτό αν δεν έχουμε καν τα βασικά;”.[7]

Ακόμα και πριν την κρίση του κορονοϊού κατακλύσει την Ιταλία, οι κάτοικοι του Locri το Φεβρουάριο ίδρυσαν μια ομάδα πολιτών για να σώσουν το τοπικό τους νοσοκομείο, το οποίο κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1970, με το τσιμεντένιο οικοδόμημά του να καταρρέει σε πολλά σημεία. Η Επαρχιακή Υπηρεσία Υγείας του Reggio Calabria (ASP), η οποία επιβλέπει το νοσοκομείο, τρέχει από τον Μάρτιο του 2019 από μια ειδική επιτροπή, αφού διαλύθηκε για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία λόγω διείσδυσης από το “Ndrangheta, το ισχυρότερο συνδικάτο οργανωμένου εγκλήματος της Ιταλίας με έδρα την Καλαβρία. “Στην Ιταλία, στο σύνταγμά μας, έχουμε το δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη”, δήλωσε ο δήμαρχος Καλαμπρέζε. “Αυτό το δικαίωμα δεν έχει ποτέ γίνει σεβαστό στο Locri.” Το παραπάνω συμβαίνει καθώς ο φόρος εταιρειών και εισοδήματος συνεισφέρει στον προϋπολογισμό υγείας της κάθε περιοχής. Περιοχές όπως η Καλαβρία με λιγότερες ακμάζουσες επιχειρήσεις και περισσότερους χαμηλοεισοδηματίες και οι ανέργους έχουν λιγότερη χρηματοδότηση. Ωστόσο, αυτό από μόνο του δεν εξηγεί τα προβλήματα με την υγειονομική περίθαλψη στο νότο, αναφέρουν ειδικοί, οι οποίοι κατηγορούν επίσης τη διαφθορά και το οργανωμένο έγκλημα, τις σοβαρές ελλείψεις σε γιατρούς, νοσηλευτές και εξοπλισμό, και την ανίκανη, διοίκηση, με πολλούς διευθυντές νοσοκομείων να έχουν διοριστεί στις έκτακτες θέσεις τους από πολιτικούς.

Οι ανισότητες λαμβάνουν διάφορες μορφές. Η Καλαβρία έχει 81νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1000 κατοίκους, τα λιγότερα αναλογικά με άλλες περιοχές της χώρας . Στην Καλαβρία μόνο το 35% περίπου των ασθενών υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση εντός δύο ημερών για κάταγμα ισχίου, έναντι σχεδόν του 80% στην Τοσκάνη και του εθνικού μέσου όρου του 60%, σύμφωνα με έλεγχο της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας το 2018.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι κυβερνητικές δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη μειώνονται εδώ και χρόνια και τώρα έχουν μειωθεί στο 6,% του ΑΕΠ της Ιταλίας. Κάτω από αυτό το όριο, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αναφέρει ότι ένα κράτος δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί το δικαίωμα στη βασική υγειονομική περίθαλψη. Πράγματι, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι, για 11 εκατομμύρια Ιταλούς, αυτό το δικαίωμα δεν είναι πραγματικότητα. Από το 2009 έως το 2017, το 5,2% του προσωπικού υγειονομικής περίθαλψης μειώθηκε: 46.500 λιγότεροι εργαζόμενοι. Τα τελευταία 10 χρόνια, χάθηκαν 70.000 κλίνες. Στις έκτακτες ιατρικές μονάδες, κρίσιμες για την τρέχουσα επιδημία, η διαθεσιμότητα κρεβατιών ανά 100.000 κατοίκους το 1980 ήταν 922: σήμερα είναι 262. Στις μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ), υπάρχουν 5.090 κλίνες για πληθυσμό 60 εκατομμυρίων (στοιχεία από το Υπουργείο Υγείας 2017), δηλαδή 8,92 κλίνες ανά 100.000 κατοίκους. Κατά μέσο όρο, το 50% αυτών των κρεβατιών είναι κατειλημμένα. Έχουν 667 αναπνευστικές συσκευές. Ήδη, τα τελευταία χρόνια, οι επικεφαλής γιατροί των ΜΕΘ έχουν αναφέρει ότι το πιο ήπιο ξέσπασμα γρίπης προκαλεί την πλήρωση των μονάδων. Στις 10 Μαρτίου, πριν ακόμα την κορύφωση ου κορονοϊού, υπήρχαν 877 άτομα που νοσηλεύονταν σε ΜΕΘ μόνο λόγω του κορονοϊού, με μονάδες στη Λομβαρδία ήδη κορεσμένες και αιτήματα για μεταφορά ασθενών σε άλλες περιοχές.

Μελέτη του Πανεπιστημίου Johns Hopkins βαθμολόγησε την Ιταλία στο Δείκτη Παγκόσμιας Ασφάλειας Υγείας με 56/100 με ικανότητα “ταχείας επέμβασης και μετριασμού της πανδημίας” με 47,5/100. Σήμερα, αυτοί οι αριθμοί μεταφράζονται σε ανθρώπινες ζωές. Η Ιταλική Εταιρεία Ανάρρωσης και Εντατικής Θεραπείας δημοσίευσε ορισμένες “Συστάσεις κλινικής ηθικής για τις εισαγωγές εντατικής θεραπείας και την αναστολή τους” στις οποίες, αντιμέτωπη με την έλλειψη εξοπλισμού για εντατική περίθαλψη, συνιστά αναπνευστική υποστήριξη στους ασθενείς βάσει της πιθανότητας επιβίωσης και βάσει του προσδόκιμου ζωής. Όσοι μπορούν να το αντέξουν οικονομικά θα στραφούν προς την ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη για αυτές τις υπηρεσίες.

Τα παραπάνω οδηγούν την ιστοσελίδα «In Defence of Marxism» να διαπιστώσει:

«Η συνεχιζόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας έχει αποκαλύψει ανελέητα τις επιπτώσεις των περικοπών 30 ετών στο εθνικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Σήμερα, οι στρατηγικές που εφαρμόστηκαν για τον περιορισμό της επιδημίας στοχεύουν στην αποφυγή της “κατάρρευσης του συστήματος υγείας”. Αυτή η κατάσταση δεν ήταν αναπόφευκτη, ωστόσο, και δεν προκλήθηκε από έναν πανίσχυρο εχθρό, αλλά από το γεγονός ότι το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης ήταν ήδη υποχρεωμένο να λειτουργεί στα όρια της χωρητικότητάς του. Οποιοσδήποτε γνωρίζει τον χρόνο αναμονής για έλεγχο ρουτίνας, για επίσκεψη στο γιατρό, για προγραμματισμένη χειρουργική επέμβαση. όποιος έχει πάει στο printo soccorso (τμήμα επειγόντων περιστατικών) γνωρίζει ότι τα νοσοκομειακά κρεβάτια που τοποθετούνται στους διαδρόμους και η χρόνια έλλειψη προσωπικού αποτελούν την πραγματικότητα εδώ και πολύ καιρό, πολύ πριν την άφιξη του κορονοϊού».[8]


Figure 3: Στη βόρεια πόλη Ρέτζιο Εμίλια, ένας νοσοκόμος ψεκάζει τα νοσοκομειακά κρεβάτια. Μαζί με τη Λομβαρδία, η περιοχή Emilia-Romagna είναι από τις πιο κατεστραμμένες από την πανδημία. ALEX MAJOLI

Η «ιερή αγελάδα» του καπιταλισμού

Ο Francesco Valerio della Croce, μέλος της Εθνικής Γραμματείας και τον Εθνικό Αρχηγό του Διεθνούς Τμήματος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος  σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα United World[9], εξηγεί γιατί ο κορονοϊός έχει συγκλονίσει την Ιταλία και συνολικά τη Δύση: «Αυτό που κατέστη σαφές είναι η απίστευτη ευθραυστότητα και ανεπάρκεια του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος όσον αφορά την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για όλες τις δυτικές χώρες. Ακόμη και σήμερα, πολλά από τα μέτρα που έλαβε η ιταλική κυβέρνηση φαίνονται ανεπαρκή και εισάγουν διακρίσεις για τους εργαζόμενους».

Σύμφωνα με τον Francesco Valerio: «Η Ιταλία έχει υιοθετήσει μέτρα καραντίνας, έχει μειώσει τη δημόσια κινητικότητα, έχει κλείσει σχολεία και πανεπιστήμια και έχει αναστείλει ορισμένες εμπορικές δραστηριότητες, ωστόσο, η κυβέρνηση εξακολουθεί να παρέχει αρκετή διακριτική ευχέρεια στις ιδιωτικές επιχειρήσεις για να αποφασίσουν εάν θα σταματήσουν ή όχι την παραγωγή. Αυτό δεν είναι μόνο ένα σοβαρό λάθος, θα αφήσει εκατομμύρια εργαζόμενους εκτεθειμένους στον κίνδυνο να πιάσουν τον ιό και ενδεχομένως να χάσουν τη ζωή τους. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έγινε στην Κίνα προς την απίστευτη επιτυχία. Όλα αυτά συμβαίνουν διότι η κυβερνητική δομή στην Ιταλία έχει σχεδιαστεί για να στηρίζει τα κέρδη των ιδιωτικών εταιρειών, δίνοντας προτεραιότητα στην υγεία και τη ζωή του πληθυσμού».

Στις 10 Μαρτίου, η Sole24Ore, η εφημερίδα των μεγάλων επιχειρήσεων, είχε πρωτοσέλιδο με τον τίτλο “Εργοστάσια ανοιχτά στη Λομβαρδία. Η παραγωγή συνεχίζεται με προσοχή”. Στην STMicroelectronics στην Agrate, όπου υπήρχαν δύο υποθέσεις κορονοϊού, η μόνη μετακίνηση που ανεστάλη ήταν των δύο ασθενών εργατών, αφήνοντας την υπόλοιπη παραγωγή να προχωρήσει, ενώαναφορές από εργοστάσια, όπου υπήρξαν κρούσματα του ιού, απκαλύπτουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να φέρουν τις προσωπικές τους μάσκες από το σπίτι. Τα αφεντικά τρομοκρατούνται από τον οικονομικό αντίκτυπο αυτής της κρίσης και το τελευταίο πράγμα για το οποίο νοιάζονται είναι η προστασία της υγείας των εργαζομένων.[10]

Εικόνα 4: . Οι εργαζόμενοι κατά την άφιξή τους στον τερματικό σταθμό οχηματαγωγών της Μεσσίνα.

Το ΝΑΤΟ μεταφέρει τις νοσοκομειακές του εγκαταστάσεις από την Ιταλία στο … Λουξεμβούργο!

Η ΕΕ και οι πολιτικές λιτότητας, δεν είναι όμως ο μόνος «θεσμός» που δείχνει την κυνικότητα του, την ώρα που ο ιταλικός λαός μετράει θύματα από την πανδημία. Ένα πλήρες νοσοκομείο μεταφέρθηκε από το στρατόπεδο του ΝΑΤΟ στο Ταράντο του Λουξεμβούργου, μια χώρα αρκετές δεκάδες φορές πλουσιότερη και με πολύ λιγότερα θύματα από τον κορονοϊό σε σχέση με την Ιταλία. Μια κίνηση δυσερμήνευτη ακόμα και από την σκοπιά της «στρατηγικής σημασίας».

Το παραπάνω οδήγησε τον δήμαρχο  Taranto, Rinaldo Melucci, να αναρωτηθεί:

«Θα θέλαμε να μάθουμε αν το Τάραντο και η Ιταλία είναι καλές για τον στρατό και την ηγεσία του ΝΑΤΟ, μόνο όταν πρέπει να καταπιούν τη ρύπανση των ξένων πλοίων και να εγκαταλείψουν την καλύτερη δυνατή θέα της θάλασσας μας; Δεν θα μπορούσαν οι τοπικές υγειονομικές αρχές να έχουν ενημερωθεί για μια τέτοια υποδομή, ή ακόμη περισσότερο, δε θα μπορούσαν να απευθυνθούν στις αδελφές μας και τους αδελφούς μας στο Μπέργκαμο, οι οποίοι υποφέρουν ακόμη περισσότερο από εμάς από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας από την Covid-19;»[11]

Επισιτιστική κρίση: Το οργανωμένο έγκλημα σε ρόλο «προστάτη της κοινωνίας»

Με όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων να έχουν πλέον μείνει χωρίς χρήματα για τα βασικά, έχουν υπάρξει αναφορές ότι οι ιδιοκτήτες καταστημάτων δέχονται πιέσεις για να δώσουν δωρεάν φαγητό, ενώ η αστυνομία έχει σταλεί για να φρουρεί σουπερμάρκετ σε κάποιες περιοχές μετά τη λεηλασία καταστημάτων. Η Ιταλία θα διανείμει 400 εκατ. ευρώ σε κουπόνια τροφίμων, καθώς αυξάνονται οι φόβοι για την κοινωνική αναταραχή λόγω της αυξανόμενης φτώχιας κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού, ενώ η κυβέρνηση της χώρας πρόσθεσε ότι άλλα 4,3 δισ. ευρώ θα διανεμηθούν σε δημαρχεία της χώρας, τα οποία πασχίζουν να παρέχουν βασικές υπηρεσίες λόγω της έλλειψης φόρων που καταβάλλονται καθώς κλείνουν οι επιχειρήσεις. Αλλά οι δήμαρχοι σε όλη τη χώρα έχουν πει ότι αυτή η χρηματοδότηση δεν είναι αρκετή. Εκτιμάται ότι στην Ιταλία εργάζονται 3,3 εκατομμύρια άνθρωποι και περίπου πέντε εκατομμύρια ζουν ήδη σε “απόλυτη” φτώχεια στη χώρα. Πολλές από αυτές βρίσκονται στις φτωχότερες νότιες περιοχές, όπου οι μαφιόζικες οργανώσεις είναι έτοιμες να επωφεληθούν από την αυξανόμενη απελπισία.[12] [13]

Σύμφωνα με τον Roberto Saviano, συγγραφέα του βιβλίου «Gomorrah» που ερευνά τις δραστηριότητες και την ιστορία της Μαφίας, οι εγκληματικές οργανώσεις στην Ιταλία διανέμουν τρόφιμα και παρέχουν  άτοκο δανεισμό στους απόρους σε μια προσπάθεια να επεκτείνουν την επιρροή τους, ενώ προετοιμάζονται να εξαγοράσουν τις πληγείσες από την πανδημία μικρές επιχειρήσεις. “Αυτά έχει μια επιθετική οικονομία”, δήλωσε ο Saviano.

Εικόνα 5: Οι αγοραστές από την ύπαιθρο αγοράζουν αγκινάρες και πορτοκάλια στην Κατάνια της Σικελίας, την τελευταία ημέρα οι πωλητές επιτρέπεται να πωλούν προϊόντα στην λαϊκή αγορά.  ALEX MAJOLI

 

Η Ιταλία της αλληλεγγύης και της ελπίδας

Πέρα από την Ιταλία της λιτότητας, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του κεφαλαίου, πέρα από την κυνικότητα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και την εκμετάλλευση του ανθρώπου πόνου από το οργανωμένο έγκλημα, υπάρχει και το άλλο πρόσωπο της χώρας. Πρόκειται για το  πρόσωπο σμιλεύεται από τα πανανθρώπινα χαρακτηριστικά του αγώνα κατά της πανδημία, την αλληλεγγύη και την πάλη για μια άλλη κοινωνία που οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη.

Συνδικαλιστικοί φορείς εργαζομένων και μεταλλωρύχοι στη βόρεια περιοχή της Λομβαρδίας της Ιταλίας προχώρησαν σε απεργία για να προστατεύσουν την υγεία των μελών τους, καθώς κυβερνητικό διάταγμα το οποίο απαγορεύει προσωρινά πολλές επιχειρήσεις λόγω του κορονοϊού περιείχε πάρα πολλά παραθυράκια και εξαιρέσεις. Τα τρία βασικά συνδικάτα, FIOM, FIM και UILM, ανέφεραν σε δήλωσή τους ότι ο κατάλογος των επιχειρήσεων που μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται “έχει επεκταθεί υπερβολικά, καλύπτοντας τομείς αμφίβολης σημασίας” και επιτρέποντας στις επιχειρήσεις “υπερβολική διακριτική ευχέρεια” να αιτούνται απαλλαγές.[14]

 Παράλληλα, οι Ιταλοί κομμουνιστές έστειλαν μια αδελφική αγκαλιά στον λαό της Κούβας. Από την άφιξή τους, οι γιατροί της Καραϊβικής έχουν προσφέρει 428 βοηθούς σε διάφορες ειδικότητες στην Crema, μια κοινότητα στη Λομβαρδία η οποία έχει πληγεί περισσότερο από την πανδημία.Σε αυτή την περιοχή υπάρχουν 52 Κουβανοί γιατροί και νοσοκόμες που παρευρέθηκαν σε μια συνεργατική αποστολή για να επισπεύσουν την ανάνηψη των ασθενών με COVID- 19 με επιπλοκές.[15]Για την παραπάνω πράξη αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, το ΚΚ Ιταλίας τόνισε τόνισε σε ανακοίνωση του ότι οι Κουβανοί στην Ιταλία δείχνουν ότι “ο καπιταλισμός παρέχει περιττή τροφή, ενώ ο σοσιαλισμός δίνει ό,τι είναι απαραίτητο”.

Όπως, επισημαίνει ο Francesco Valerio della Croce:

Αντιμέτωπος με την ένοχη αστάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φυλακισμένη από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της λιτότητας και τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα της αγοράς έναντι του ρόλου του κράτους, ο ιταλικός λαός ανοίγει τα μάτια του στον θεμελιώδη ρόλο χωρών όπως η Κίνα και η Κούβα και αρχίζει σιγά σιγά να ταυτίζεται με πολιτικά και οικονομικά συστήματα που αποσκοπούν στη μετάβαση στον σοσιαλισμό. Μετά από τριάντα χρόνια, η ρητορική για το “τέλος της ιστορίας” και το θρίαμβο του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν μπορούν πλέον να υποστηριχθούν: η μη βιωσιμότητα και οι περιορισμοί του καπιταλισμού είναι πολύ σαφείς. Η αλήθεια είναι ότι οι δυτικές κοινωνίες βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση δυσφορίας λόγω της επιδημίας λόγω της εδώ και δεκαετίες συνεχιζόμενης εκστρατείας που διεξήγαγαν για να περιορίσουν ή να εξαλείψουν τον ρόλο του κράτους στις ζωές των ανθρώπων, ξεκινώντας από το τέλος του κράτους πρόνοιας. Η θρησκεία της ελεύθερης αγοράς παρείχε μια βάση για την απώλεια θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη. Μόνο η κρατική παρέμβαση μπορεί να εγγυηθεί καθολική υγειονομική περίθαλψη, ειδικά όσον αφορά τις φτωχότερες κοινωνικές τάξεις. Σήμερα, οι σοσιαλιστικές χώρες μάς δίνουν ένα μάθημα για τις προοπτικές των διεθνών σχέσεων σε έναν κόσμο πέρα από τον αμερικανικό μονοπολισμό και τον ευρωκεντρισμό, έναν πολυπολικό κόσμο όπου κυρίαρχα σοσιαλιστικά κράτη διαδραματίζουν τον αποφασιστικό ρόλο. Αυτή η φρικτή τραγωδία έδειξε ότι η ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει να αναζητήσει νέα κοινωνικά μοντέλα για να αποφύγει την καταστροφή».



[3] Ό.π.

[10] In Deflence of Marxism(marxist.com), ό.π.

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ