Ομόφωνα ένοχοι για ομαδικό βιασμό και ανθρωποκτονία εκ προθέσεως κρίθηκαν από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, ο Μανώλης Κούκουρας και ο Αλέξανδρος Λουτσάι, στη δίκη για τη γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη. Η ποινή τους ορίστηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία και 15 χρόνια για το βιασμό.
Στους κατηγορούμενους δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό.
Η απόφαση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτονόητη. Η υπόθεση της Ελένης δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας ως προς την ενοχή των κατηγορουμένων και -προφανώς- την αθωότητα της ίδιας. Όπως επίσης κανένα περιθώριο αμφιβολίας δεν μπορεί να υπάρξει ως προς την προσπάθεια «λυτών και δεμένων» να σπιλώσουν την μνήμη της Ελένης υπερασπιζόμενοι από τη μία τη χρόνια κεκτημένη από το δικαστικό σύστημα λειτουργία στις υποθέσεις βιασμών και τα συμφέροντα των μεγαλοδικηγόρων και της οικογένειας των κατηγορουμένων. Μια προσπάθεια που ξεκινούσε από τον Δημήτρη Βερβεσό (πρόεδρος της ολομέλειας των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας) και έφτασε μέχρι και ως τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Άκη Σκέρτσο.
Η ίδια η υπερασπιστική γραμμή των δολοφόνων επέλεξε να παρουσιάσει μια δολοφονημένη κοπέλα ως παρανοϊκή , να καταθέσει πλήθος ψευδών πειστηρίων και να στοχοποιήσει μία εισαγγελέα επειδή είπε την αλήθεια. Αυτές οι πρακτικές στόχευαν να καταδείξουν την αθωότητα των κατηγορουμένων άλλα το μόνο που καθιστούν σαφές είναι η ενοχή τους και τα ανύπαρκτα ηθικά όρια όσων άμεσα ή και έμμεσα στάθηκαν στο πλευρό τους.
Καμία απόφαση δε μπορεί να φέρει πίσω την Ελένη. Η απόφαση αυτή ήταν όμως μια νίκη. Και δεν ήταν καθόλου δεδομένη. Ήταν μια νίκη πρώτα και κύρια της ίδιας της Ελένης, η οποία πάλεψε μέχρι τέλους για τη ζωή της. Μια νίκη της οικογένειας της που έδωσε μια δικαστική μάχη με τρομερό σθένος παρά την τρομερή ψυχολογική φθορά. Μια νίκη των δικηγόρων της οικογένειας και της τρομερά θαρρετής τοποθέτησης της εισαγγελέα. Μια νίκη του γυναικείου και όχι μόνο κινήματος που τα τελευταία χρόνια έχει δώσει μια τρομερή μάχη για τα δικαιώματα των γυναικών, των θηλυκοτήτων και όλων των καταπιεσμένων λόγω φυλετικού προσδιορισμού.
Αυτή η απόφαση ήταν μία απαιτούμενη απάντηση σε όσους, από τη μικρή κοινωνία της Ρόδου ως τα τηλεοπτικά κανάλια, υπερασπίστηκαν τους δολοφόνους, προσπάθησαν να της χρεώσουν ευθύνες που βιάστηκε(!) ή έστω πίστεψαν πως «θα έπρεπε να προσέχει παραπάνω». Καμία δε φέρει στο ελάχιστο ευθύνη για την εκμετάλλευση και την καταπίεση που έχει δεχθεί. Ο μόνος υπαίτιος είναι πάντα ο δράστης, οι πατριαρχικές κοινωνίες, το καπιταλιστικό σύστημα που δε μπορεί να υπάρξει χωρίς «αδύναμους».
Τέλος, αυτή η απόφαση είναι μια δικαίωση για την Ελένη αλλά και για κάθε Ελένη, για κάθε Ζακ, Κατερίνα, Αγγελική… Δικαίωση γιατί αποτελεί μια σημαντική κατάκτηση μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία, σε ένα νομοθετικό και δικαστικό σύστημα ταξικά μεροληπτικό. Είναι μόνο μια αρχή που έχουμε χρέος να γίνει κανονικότητα.
Είναι ένας αγώνας μέχρι να μην υπάρξει άλλη από εμάς δακτυλοδεικτούμενη, απολυμένη, χτυπημένη, βιασμένη, δολοφονημένη.
Η καταδίκη των δολοφόνων της Ελένης σήμερα έγινε η ελπίδα μας. Εμείς θα γίνουμε η φωνή της Ελένης, καθιστώντας σαφές ότι κανένα θύμα γυναικοκτονίας δεν έχει ξεχαστεί και δε πρόκειται να ξεχαστεί.
