Αυτές οι παρατηρήσεις περί μεθόδου μπορούν και να εκληφθούν και ως μια πρόταση, προς τους εαυτούς μας και προς τους συντρόφους μας, για το τι δεν πρέπει να κάνουμε όταν απαντάμε σε απόψεις, αντιπάλων ή μη.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Υπάρχει μια παλιά, δοκιμασμένη, εν μέρει αποτελεσματική, σε κάθε περίπτωση απαράδεκτη και εν πολλοίς ανέντιμη μέθοδος, για να απαντήσεις σε εκείνους και σε εκείνα που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ουσιαστικά.
Τι περιλαμβάνει η μέθοδος αυτή;
Πρώτον, αλλάζεις την άποψη. Τη διαμορφώνεις στα μέτρα σου ώστε να μπορείς να την αντιμετωπίσεις. Κατόπιν την κατακεραυνώνεις “πειστικά”.
Δεύτερον, αν το πρώτο είναι πολύ κραυγαλέο, κάνεις την εκτίμηση πως η άποψη που θέλεις να αντιμετωπίσεις “αντικειμενικά” (και χωρίς, φυσικά, να κάνεις τον κόπο να το αποδείξεις) οδηγεί στο τάδε ή το δείνα αποτέλεσμα – το οποίο περιγράφεις ή απλώς ονομάζεις – που αποτελεί για την κοινή συνείδηση του ακροατηρίου σου αυταπόδεικτο κακό, ολέθριο, τερατώδες.
Σπέρνεις έτσι την καχυποψία. Π.χ. «αυτή η άποψη μας οδηγεί αντικειμενικά στον ΣΥΡΙΖΑ».
Τρίτον, με τη φράση αντικαθιστάς την ουσία. Λες, π.χ. εγώ είμαι πρωτίστως με την επανάσταση, ο άλλος με τα αιτήματα. Άρα όποιος είναι με τα αιτήματα δεν υπηρετεί κατά προτεραιότητα, ίσως και “αντικειμενικά”(!), την υπόθεση της επανάστασης.
Τέταρτο, δανείζεσαι ιδέες από τον κρινόμενο, τις προσαρμόζεις στα δικά σου, αλλάζοντας όμως το βαθύτερο περιεχόμενο και τη λογική τους. Έτσι εμφανίζεσαι να λες τα καλύτερα του άλλουεσύ, με μεγαλύτερη βέβαια συνέπεια.
Πέμπτο, αποδίδεις στην εποχή και τις συνθήκες όλα τα δεινά και τις δυσκολίες, οπότε εσύ δεν έχεις κάνεις λάθος, δεν έχεις χάσει καμιά ευκαιρία, δεν έχεις ευθύνες για την έκβαση των πραγμάτων. Οπότε, όποιος μάλιστα αγωνιά για όλα αυτά υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό και τη συγκυρία.
Όλα αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν καθένα ξεχωριστά ή και όλα μαζί.
Με αυτή τη μέθοδο δεν μπορείς βέβαια να πείσεις εκείνους που γνωρίζουν. Δημιουργείς όμως αμφιβολίες σ’ αυτούς που δεν ξέρουν και συσπειρώνεις – τουλάχιστον για κάποιο διάστημα – εκείνους που είναι μαζί σου ή γύρω σου. Λες, πολιορκούν το κάστρο μας από παντού, ο ταξικός αντίπαλος, οι μέσα και έξω φίλοι.
Όλοι αυτοί κατατάσσονται σε μια κατηγορία. Αυτή των απέναντι, ακόμη και των εχθρών, οι δεύτεροι μάλιστα στους πιο επικίνδυνους ίσως και ύπουλους. Οπότε θωρακιστείτε εναντίον τους, να μη μας αλώσουν.
Την Παρασκευή 14 Νοέμβρη ο Ριζοσπάστης – αποκαλύπτοντας την επίδραση επί της ουσίας που είχε το κείμενο των 11 «για μια εργατική λαϊκή αντεπίθεση…» και εντός του οχυρού ΚΚΕ – αποπειράται να απαντήσει, χωρίς να κατονομάζει την πηγή, έτσι ώστε κάποιος αναγνώστης του που ενδιαφέρεται να προστρέξει, αν θέλει, για να διαβάσει από πρώτο χέρι την άποψη, να μην μπορεί να το κάνει.
Και χρησιμοποιεί όλα τα κόλπα της μεθόδου.
Ας δούμε τι λέει πιο συγκεκριμένα:
1. Το κείμενο των 11 μας πηγαίνει αντικειμενικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτη διαπίστωση. Δεύτερη διαπίστωση: θέλει τη δημιουργία ενός άλλου οππορτουνιστικού πόλου στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τον φέρνει στα συγκαλά του. Τρίτη: πρόκειται για ιδιόμορφη επαναφορά της λογικής των σταδίων, που οδηγεί αντικειμενικά στην ενσωμάτωση. (Δυο “αντικειμενικά” συμπεράσματα και ένα τρίτο “ιδιομορφα” αντικειμενικό!… Αναπόδεικτα!).
2. Προτείνει, το κείμενο των 11, τη συγκρότηση μιας πολιτικής «Αριστερής Συμμαχίας» με σκοπό να «ανταποκρίνεται στο λαϊκό αίτημα να φύγει η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ», στην οποία θα συμμετέχουν η «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα και οργανώσεις της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς», φραξιονιστές που παλεύουν ενάντια στο ΚΚΕ!!!. (Ψέμα). Ταυτόχρονα, αναλαμβάνουν το ρόλο του αριστερού άλλοθι σε ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να της τραβούν το αριστερό μανίκι αν χρειαστεί… (Διαστρέβλωση).
3. Υποβαθμίζει, στην ουσία δεν λέει, για την ΕΕ. Υποβαθμίζει την αντικαπιταλιστική πάλη. Αντικαπιταλιστική πάλη ίσον αντιμνημονιακός αγώνας… (Σκόπιμη ερμηνεία). Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το μνημόνιο. (Ψέμα).
4. Υποβιβάζει τη σοσιαλιστική επανάσταση και αναδεικνύει τη διεκδίκηση των άμεσων αιτημάτων. Επιδιώκουν, οι 11 με το κείμενό τους, την καλλιέργεια αυταπατών στο εργατικό κίνημα ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στον καπιταλισμό. (Διαστρέβλωση).
5. Το κείμενο των 11 επιρρίπτει ευθύνες στο ΚΚΕ για το ότι το κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο, και όχι σε εκείνους που διέλυσαν το συνδικαλιστικό κίνημα κλπ, ενώ φταίει ο αρνητικός αντικειμενικά συσχετισμός. Άρα δεν υπήρχαν ευκαιρίες που χάθηκαν, δυνατότητες που έμειναν αναξιοποίητες, και επομένως ανάγκη διόρθωσης της πολιτικής γραμμής. Αντίθετα κάθε παρόμοια προσπάθεια είναι υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό. (Αυτό είναι, πετάμε την μπάλα στην εξέδρα και κοιτάμε από μακριά).
Η απαρίθμηση μπορεί να συνεχιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο καθώς όλοι κάτι μπορούν να προσθέσουν στα όσα λέει το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Πως η πολιτική πρόταση γράφτηκε για κείνο ή για τον άλλο μικροσκοπό, την τάδε ή τη δείνα ανομολόγητη μικροσκοπιμότητα. Πως είναι πρόχειρο, είναι κακή αντιγραφή καθώς οι συγγραφείς πρέπει να διαβάσουν. Πως έχει τέσσερα κακά και πέντε προχειρότητες κλπ.
Η μέθοδος εξάλλου είναι αυτοεπεκτεινόμενη.
Το αυτονόητο είναι να σκεφτείς πως ο κάθε ένας βγάζει από μέσα του τις αξίες που έχει και λειτουργεί ανάλογα.
Ωστόσο πίσω από όλα αυτά, πίσω από τη λογική που εκπορεύεται από την οργάνωση – μηχανισμός και όχι από το κόμμα – συλλογικός διανοητής, υπάρχουν η μη προσέγγιση των βαθύτερων και καινούργιων χαρακτηριστικών της νέας εποχής, η μη επίγνωση του βάθους και της έκτασης της υποχώρησης που έχει υποστεί το εργατικό κίνημα και η Αριστερά τον περασμένο αιώνα. Υποβόσκει επίσης η μη επίγνωση της ποιότητας και του ύψους των απαιτήσεων για μια νέου τύπου ατομική και συλλογική στράτευση που απαιτεί η αναγκαία επαναθεμελίωση της πολιτικής (της τακτικής, της στρατηγικής και της σύνδεσης τους) των κομμουνιστικών κομμάτων και της ανάπτυξης του μαρξισμού στη νέα εποχή.
Η εδραιωμένη αντίληψη για το κόμμα – αυτοσκοπός, η οποία οδηγεί στο να υπηρετεί το κίνημα το κόμμα και όχι το κόμμα το κίνημα, αντιστρέφει, παραμορφώνει και διαστρέφει όχι μόνο την εργατική πολιτική αλλά και την κριτική ως στοιχείο θετικού μετασχηματισμού. Παραμορφώνει και διαστρέφει επίσης την εσωκομματική δημοκρατία, το δικαίωμα να διατυπώνω, να υπερασπίζομαι τη διαφορετική άποψη και να έχω όλη τη δυνατότητα να τη μετατρέψω σε πλειοψηφούσα.
Αυτές οι παρατηρήσεις περί μεθόδου μπορούν και να εκληφθούν και ως μια πρόταση, προς τους εαυτούς μας και προς τους συντρόφους μας, για το τι δεν πρέπει να κάνουμε όταν απαντάμε σε απόψεις, αντιπάλων ή μη.
Αθήνα, Νοέμβρης 2014
Διαβάστε το άρθρο του Ριζοσπάστη εδώ, και το κείμενο των έντεκα εδώ.
