Η διαφωνία των «53+» στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούσε τα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται αλλά την επικοινωνιακή τους διαχείριση
Η επαίσχυντη συμφωνία στην οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ καταλήγει με τους δανειστές δεν εκπλήσσει κανέναν. Μόνο ελάχιστοι εναπομείναντες αφελείς διατηρούσαν ελπίδες για «αντίσταση», «κόκκινες γραμμές» και «αντίμετρα». Η σκληρή πραγματικότητα της διαρκούς λιτότητας, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και κοινωνικών δομών, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των υποδομών ήταν αναμενόμενη. Τόσο αναμενόμενη που είναι ιδιαίτερα ανησυχητική η απάθεια με την οποία η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχτηκε το νέο χτύπημα.
Η «συμφωνία» και οι πολιτικές εξελίξεις που πυροδοτεί δεν άφησε ανεπηρέαστο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: Για πολλοστή φορά στελέχη του αυτοεξευτελίστηκαν επιδιώκοντας να δικαιολογήσουν τα …αδικαιολόγητα. Χαρακτηριστική, και τόσο θλιβερή ταυτόχρονα λόγω του παρελθόντος τους, η περίπτωση στελεχών όπως ο Μανιός ή ο Μπαλαούρας που ποδοπατούν το αγωνιστικό παρελθόν τους αλλά και τη στοιχειώδη αξιοπρέπειά τους. Υπήρξαν όμως και «οργανωμένες» προσπάθειες «διαφοροποίησης» οι οποίες εκδηλώθηκαν στο πλαίσιο της συνεδρίασης της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ως θέμα την «έγκριση της συμφωνίας». Η ομάδα των «53+» με κείμενο που κατέθεσε και υπέγραφαν 13 μέλη της ΚΕ έθεσε προς «προβληματισμό και κρίση» τις απόψεις της εκφράζοντας, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, ένα ευρύτερο φάσμα στελεχών. Ανάμεσα στους υπογράφοντες ο πρώην υπουργός παιδείας Ν. Φίλης και η συνταγματολόγος Ιφ. Καμτσίδου από την «Πλατφόρμα 2010» (Δ. Παπαδημούλης, Ρένα Δούρου κ.ά.).
Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες της παρέμβασης και ποια τελικά η διαφωνία, πέρα από φληναφήματα για «αναγκαία αριστερή στροφή» και «αναπροσανατολισμό» που μόνο ως αστεία μπορούν να εκληφθούν; Το κείμενο των 13 σε κανένα σημείο δεν αμφισβητεί τα κύρια σημεία και τις κατευθύνσεις της συμφωνίας ενώ φυσικά ούτε σαν σκέψη δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση της προσκόλλησης στην ΕΕ και το ευρώ. Δηλαδή, της στρατηγικής επιλογής της αστικής τάξης της χώρας μας. Η διαφωνία αφορά τις διαδικασίες και, κυρίως, την πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση των καταστροφικών συνεπειών της πολιτικής αυτής ώστε να μην αποτελέσουν ταφόπλακα του πολιτικού οργανισμού ΣΥΡΙΖΑ και όσων ακόμα επιβαίνουν στο όχημα αυτό. Σε μια τέτοια «διαφορετική» πορεία διεκδικούν ρόλο: «στη νέα φάση θα χρειαστεί ουσιαστική συζήτηση, σχέδιο, με βάση τις συλλογικές μας αποφάσεις, αξιολόγηση και αναπροσανατολισμός σε πολιτικές και πρόσωπα που θα τις εκφράσουν», αναφέρεται στο κείμενό τους.
Η φράση – κλειδί: «είναι ίσως αρκετά μακριά, ώστε να δημιουργείται η εντύπωση άνεσης χρόνου και δυνατότητας επανεξέτασης των συμφωνηθέντων… Οι αποφάσεις για το 2019 και το 2020 θα επηρεάσουν καθοριστικά τώρα τις σχέσεις της κυβέρνησης με την κοινωνία. Άλλωστε, οι εκβιασμοί θα συνεχιστούν το αμέσως επόμενο διάστημα, με νέες “αξιολογήσεις”, με νέες αντιλαϊκές απαιτήσεις… Στην τελική ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει για την ίδια τη ζωή του είναι ο ελληνικός λαός. Σε κάθε περίπτωση είναι ο τελικός κριτής».
Η ΝΔ καλύτερος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ
Με απλά λόγια, στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται η άποψη πως η συμφωνία επιτρέπει να κερδηθεί χρόνος, σε συνδυασμό με την παρουσία μιας δεξιάς αντιπολίτευσης που αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ καθώς στερείται εναλλακτικής (αφού συμφωνεί και με το παραπάνω με αυτήν την πολιτική) αλλά στερείται ακόμα και σοβαρότητας, και την Αριστερά κατακερματισμένη, αμήχανη χωρίς να μπορεί να εμπνεύσει ρεύμα αντεπίθεσης κι ανατροπής. Ο χρόνος αυτός (πέρα από το γεγονός πως για ένα σημαντικό κομμάτι του κομματικού μηχανισμού μεταφράζεται σε χρήμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά) θεωρούν πως θα επιτρέψει την «αντεπίθεση» που θα στηρίζεται κυρίως στην αποκάλυψη σκανδάλων του «παρελθόντος» και «διορθωτικές κινήσεις – αντίμετρα» που θα δώσουν μια ψευδαίσθηση ανάκαμψης.
Εδώ εστιάζεται η διαφορετική εκτίμηση όσων «διαφοροποιούνται»: Εκτιμούν πως διάρρηξη των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνικές ομάδες που τον στήριζαν είναι μεγάλη. Θεωρούν, χωρίς να το λένε καθαρά, πως η κοινωνική καταστροφή έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις που δεν μπορούν οι συνέπειές της να αντισταθμιστούν καθώς όχι μόνο δεν αναμένεται κάποιου είδους «χαλάρωση» αλλά, αντίθετα, οι δανειστές θα εντείνουν κι άλλο τις πιέσεις και για νέα αντιλαϊκά μέτρα. Με βάση αυτήν την εκτίμηση ουσιαστικά η πρότασή τους είναι η προσφυγή σε εκλογές καθώς θεωρούν πως κάθε μέρα που περνά ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει. Εκλογές που, με τη δεδομένη κατάσταση της Δεξιάς και της Αριστεράς που περιγράψαμε, θα επέτρεπαν στον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές ποσοστό και να παραμείνει κεντρική πολιτική δύναμη έστω και σαν αντιπολίτευση ή –ανομολόγητοι πόθοι; – στο πλαίσιο ενός «μεγάλου συνασπισμού εθνικής σωτηρίας». Θα διατηρηθεί ο πολιτικός σχηματισμός – και τα στελέχη του- μέσα, κοντά ή έστω σε αναμονή της εξουσίας.
Περί αυτού πρόκειται λοιπόν! Δεν υπάρχει καμιά «αριστερή», έστω «δημοκρατική» φωνή διαφοροποίησης, δεν υψώνονται οι τόνοι ακόμα και σε θέματα ανθρωπιστικής καταστροφής που αντιμετωπίζουν μεγάλα τμήματα του λαού ή στοιχειωδών κοινωνικών ή δημοκρατικών δικαιωμάτων. Δεν ενοχλούνται ούτε καν από τους εναγκαλισμούς με την σκοταδιστική εκκλησία ή τους Ναζί της Χρυσής Αυγής. Δεν ζητούν αλλαγή πολιτικής ή μερικής, έστω, ρήξης με τους δανειστές! Αυτό που ζητούν είναι μια άλλη διαχείριση ώστε να διασωθεί πολιτικά το πλοίο και όσα ποντίκια έχουν απομείνει σ’ αυτό και πλέον είναι αργά για να το εγκαταλείψουν αφού κανείς δε θα τους περιμαζέψει, τουλάχιστον από την αριστερή πλευρά.
Τα μάζεψε ο Φίλης
Με παρεμβάσεις τους τόσο ο Ν. Βούτσης όσο κι ο Π. Ρήγας απέρριψαν το ενδεχόμενο εκλογών ενώ κι ο Φίλης έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν υφίσταται τέτοια ερμηνεία του κειμένου, το οποίο είχε, κατά την άποψή του, χαρακτήρα συμβολής σε μια συζήτηση με ευδιάκριτο προβληματισμό.
Τελικά, με παρέμβαση Τσίπρα και τη σύμφωνη γνώμη του υπουργού Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτου, άτυπου «εκφραστή» των «53+», το επίμαχο κείμενο-«πλατφόρμα» αποφασίστηκε να μην μπει σε ψηφοφορία αλλά να συζητηθεί στις οργανώσεις μαζί με την πολιτική απόφαση την οποία υπερψήφισαν 116 μέλη της ΚΕ ενώ 11 την καταψήφισαν και 12 επέλεξαν το «λευκό».
Και για να προλάβουμε το – καλοπροαίρετο- ερώτημα: «Δηλαδή δεν υπάρχουν στα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ κι άνθρωποι που κάτι κρατούν από την Αριστερά»; Υπάρχουν, όμως εδώ μιλάμε για κεντρικά στελέχη που στήριζαν και στηρίζουν την πρωτοφανή μετάλλαξη ενός πολιτικού οργανισμού με αμοραλισμό που συχνά ξεπερνά και την ηγετική ομάδα, μιλάμε για τον Τσακαλώτο και τον Φίλη. Στον κόσμο που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ στις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς και τις σχολές, στον κόσμο που είναι απογοητευμένος αλλά παραμένει στο χώρο αυτόν κυρίως γιατί δεν βλέπει κανένα άλλο φως πρέπει να σπάσουμε τις τελευταίες, όποιες, αυταπάτες σφυροκοπώντας ανελέητα τέτοιους «διαφωνούντες».
Πάνω από όλα φυσικά πρέπει να τον πείσουμε να παλέψουμε μαζί ενάντια σ αυτά που του ρημάζουν τη ζωή, γεγονός που σήμερα προϋποθέτει τη σκιαγράφηση, έστω, τόσο μιας πειστικής εναλλακτικής προοπτικής όσο και του μετώπου των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αποτελέσει τον φορέα της.
