Για την γενοκτονία και την παγκόσμια Ιντιφάντα
Δημήτρης Δασκαλάκης φ. ΗΜΜΥ ΕΜΠ, Μαριάννα Πανίτσα φ. Μηχ. Περ. ΔΠΘ, Κωστής Βασιλάκος φ. ΗΜΤΥ Πάτρας
Εισήγηση από την εκδήλωση στο κάμπινγκ RaDiKaL, 22-29 Ιουλίου 2024
Η αλήθεια είναι ό,τι όσα έχουν συμβεί και ακόμα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, από το πως δημιουργήθηκε το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, μέχρι και τις εικόνες που βγαίνουν σήμερα στην δημοσιότητα με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς, όλα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν το λιγότερο ως τρομακτικά. Βέβαια, για να δούμε πιο ολοκληρωμένα και συνολικά το τι γίνεται στην Παλαιστίνη θα πρέπει να δούμε όλα αυτά στο ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο συμβαίνουν και πιο συγκεκριμένα να μιλήσουμε για το τί είναι ο ιμπεριαλισμός. Για να μιλήσουμε όμως για τον ιμπεριαλισμό θα πρέπει αναγκαστικά να μιλήσουμε για ιστορία, για ταξική πάλη για ιστορικό υλισμό.
Ξεκινώντας θα πρέπει να ορίσουμε κάποιες βασικές έννοιες. Πρέπει να ορίσουμε τι είναι το αστικό κράτος και πιο συγκεκριμένα να εξηγήσουμε τι εννοούμε όταν μιλάμε για τον ανταγωνισμό μεταξύ αστικών κρατών. Επομένως, τι είναι το κράτος; Είναι κάτι ουδέτερο; Η απάντηση είναι: σίγουρα όχι. Ιστορικά τα κράτη αποτελούν το μέσο με το οποίο η αστική τάξη της κάθε χώρας μπορεί και εφαρμόζει τις πολιτικές της και συνεχίζει να αναπαράγει την εξουσία της. Οι στόχοι ενός αστικού κράτους είναι αφενός η ομαλή αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας, δηλαδή των σχέσεων του «από πάνω και από κάτω» χοντρικά, η απόσπαση συναίνεσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και η απόκρυψη ακριβώς αυτών των ταξικών σχέσεων. Κυριότερος όμως στόχος του αποτελεί η μακροπρόθεσμη συνέχεια της εκμετάλλευσης των υποτελών τάξεων και η κερδοφορία της αστικής τάξης.
Έχοντας λοιπόν αυτό τον ορισμό υπόψην όταν μιλάμε και για τον ανταγωνισμό μεταξύ αστικών κρατών μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι δεν αρκεί να αναλύουμε τον ιμπεριαλισμό μόνο ως στείρο επεκτατισμό, δηλαδή μόνο ως την προσπάθεια μίας χώρας να πάρει περισσότερη γη. Στην πραγματικότητα από μια μαρξιστική σκοπιά ο ιμπεριαλισμός είναι στοιχείο αναπαραγωγής του καπιταλισμού και προκύπτει από δυο τάσεις: 1) την τάση του κεφαλαίου να υπερβαίνει τα σύνορά του και 2) την τάση του κεφαλαίου να αναπαράγει τον καπιταλισμό πρωτίστως σε εθνικό επίπεδο. Επομένως, μιλώντας για ανταγωνισμό δεν εννοούμε μεταξύ απλά κρατών αλλά συνολικά κοινωνικών κεφαλαίων, δηλαδή των ίδιων των κεφαλαίων των κοινωνικών σχηματισμών, της κάθε χώρας, τα οποία θα εξηγήσουμε και παρακάτω τί σημαίνουν.
Μιλώντας όμως για διαφορετικά κράτη καταλαβαίνουμε ότι ο ανταγωνισμός αυτός είναι εν γένει άνισος και δυναμικός, αρα μπορεί και να αλλάξει. Αυτό γίνεται επειδή ακριβώς μιλάμε για ανταγωνισμό συνολικών στρατηγικών των εκάστοτε κεφαλαίων και για χώρες με διαφορετικές ιστορίες ταξικών συγκρούσεων, πράγματα που επηρεάζουν άμεσα την διεθνοποίηση του κεφαλαίου του κάθε κράτους αρα και την ιμπεριαλιστική του δύναμη. Αν πάρουμε ως παράδειγμα τις Η.Π.Α. και την Ελλάδα, δυο ξεκάθαρα άνισα κράτη όσον αφορά την ιμπεριαλιστική τους δύναμη μπορούμε όλο αυτό να το δούμε πολύ ξεκάθαρα. Λόγω των διαφορετικών και άνισων στρατηγικών των κεφαλαίων αλλά και των ταξικών συγκρούσεων σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό η Αμερική έχει φτάσει σε ένα πολύ μεγάλο επίπεδο ανάπτυξης της ιμπεριαλιστικής της δύναμης, ενώ η Ελλάδα έχει μείνει «πίσω».
Με βάση αυτό τον ανταγωνισμό, λοιπόν, θα πρέπει να δούμε και πως σχηματοποιούνται αυτές οι σχέσεις μεταξύ κρατών. Αυτό στην αριστερά περνούσε ανέκαθεν μέσα από τις κωδικοποιήσεις για τον ιμπεριαλισμό. Κωδικοποιήσεις που θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν είναι επιστημονικές, αλλά θεωρητικές και πολιτικές σχηματοποιήσεις για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το ζήτημα του ιμπεριαλισμού. Ως εκ τούτου, δεν εντάσσονται και a priori ή αυτόματα και σε κάποιο θεωρητικό ή πολιτικό ρεύμα. Βέβαια, υπάρχουν πολλές κωδικοποιήσεις για τον ιμπεριαλισμό και με το ζητούμενο να είναι η κωδικοποίηση να μπορεί να περιγράψει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια την σημερινή συγκυρία, εμείς καταλήγουμε στην Ιμπεριαλιστική Πυραμίδα.
Γιατί όμως ιμπεριαλιστική πυραμίδα; Οι κύριοι λόγοι είναι δύο. Πρώτον, μπορεί και αποτυπώνει την κατακόρυφη ιεραρχία που υπάρχει, δηλαδή να δείξει ότι όσο ανεβαίνεις τις βαθμίδες της πυραμίδας υπάρχουν όλο και λιγότερες χώρες. Έτσι μπορεί και δείχνει σε αντίθεση και με άλλες αναλύσεις, όπως αυτή του ιμπεριαλιστικού πλέγματος που δεν συνδέει ιεραρχικά τα κράτη, την έννοια της ηγεμονίας. Δεύτερον, μπορεί και αποτυπώνει την οριζόντια ένταξη κοινωνικών σχηματισμών που βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης. Και πάλι σε αντίθεση με αναλύσεις όπως αυτή της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας μας δίνει μία καλύτερη εικόνα, βέβαια και η αλυσίδα με τις έννοιες του «σπασίματος της αλυσίδας» και του «αδύναμου κρίκου» μπορούσε να αποτυπώσει την πολιτική ρήξη μίας χώρας, ωστόσο ισχύει ότι μια τέτοια ρήξη δεν μπορεί κάπως μαγικά να καταλύσει το διεθνές σύστημα αλλά μπορεί να παίξει έναν αποσταθεροποιητικό ρόλο.
Θα πρέπει επίσης με βάση την κωδικοποίηση που επιλέγουμε να δούμε και τι ορίζει αυτή πολιτικά. Πιο συγκεκριμένα τι ορίζει πολιτικά για την ίδια μας την χώρα. Σε αυτή την ιεραρχία η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται στις ανώτερες θέσεις της ενδιάμεσης βαθμίδας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι ηγεμονεύεται από μεγάλες δυνάμεις (Η.Π.Α., Γερμανία κ.α.) και διεκδικεί να ηγεμονεύσει πιο αδύναμες (περιφέρειά της στα Βαλκάνια).
Εδώ έχει και ένα νόημα να δούμε και πιο συνολικά την παγκόσμια συγκυρία. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δεί την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με την εν δυνάμει αμφισβήτηση της ηγεμονίας των Η.Π.Α., κάτι που αν γίνει θα γίνει μεσοπρόθεσμα καθώς ακόμη βλέπουμε την ανάδυση νέων πόλων, συγκεκριμένα του ρωσοκινεζικού άξονα, με όλο αυτό προφανώς να έχει αποτέλεσμα ακόμα και μεγάλες ανακατατάξεις που πολλές φορές παίρνουν και την μορφή ένοπλων συρράξεων, όπως έχουμε δει και στην Ουκρανία.
Μέσα σε αυτές τις συρράξεις η χώρας μας προφανώς και παίρνει θέση, όντας προσδεδεμένη στο ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς του, συνεχίζοντας ωστόσο να βρίσκεται σε μία ενδιάμεση θέση διεθνώς. Τι καθήκοντα όμως ορίζει αυτό για την αριστερά μας στο σήμερα;
Στην πραγματικότητα η ρήξη με το σύστημα του καπιταλισμού περνάει και συνδέεται άρρηκτα με την ρήξη με τον ιμπεριαλισμό. Επομένως αυτό περνάει πρώτα και κύρια και με την ρήξη με την αστική τάξη της κάθε χώρας. Εδώ θα πρέπει να δούμε τι σημαίνει και η έννοια του κοινωνικού κεφαλαίου, το οποίο σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτα παραπάνω από την εξωτερίκευση της φάσης στην οποία βρίσκεται η ταξική πάλη στον κάθε κοινωνικο σχηματισμό, δηλαδή το κατά πόσο ή όχι έχει προχωρήσει η καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Αρα συμπαιρένουμε οτι ο αντικαπιταλιστικός αγώνας απαιτεί αντιμπεριαλιστικό αγώνα και ο αντιμπεριαλιστικός αγώνας απαιτεί αντικαπιταλιστικό.
Βέβαια, για να μπορούμε να μιλήσουμε για αντιμπεριαλισμό σε μία χώρα σημαίνει ότι και ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει εμπεδωθεί, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε και για σχέσεις εξάρτησης μεταξύ κρατών. Δηλαδή οι ιεραρχικές σχέσεις μεταξύ κρατών δεν αποτελούν σχέσεις εξάρτησης. Τα χαμηλότερα ιεραρχικά κράτη με αυτό τον τρόπο δεν είναι απλά «μαριονέτες» των υψηλότερων στην ιεραρχία. Αυτό συμβαίνει διότι η αστική τάξη της κάθε χώρας δεν παύει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, απλά ο συνολικός συσχετισμός δύμαμης και η παγκόσμια συγκυρία που επηρεάζουν κάθε επίπεδο εγγράφονται και επηρεάζουν και την στρατηγική των αστικών τάξεων των εκάστοτε χωρών.
Έχοντας αυτό υπόψην, συμπαιρένουμε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι απλά ένα φαινόμενο προερχόμενο εξωτερικά, αλλά αφορά άμεσα την ταξική πάλη της κάθε χώρας. Δηλαδή, ο κάθε κοινωνικός σχηματισμός είναι εν τέλει ο χώρος που συμπυκνώνεται και εξελίσσεται η αντικαπιταλιστική και αντιμπεριαλιστική πάλη και για αυτό απαιτείται ο αγώνας του λαού εντος του κοινωνικού σχηματισμού του για καλύτερες θέσεις μάχης. Εδω επίσης μπαίνει και το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και πιο συγκεκριμένα η συνειδητοποίηση ότι μία συνθήκη διπλής αστικής καταπίεσης (π.χ. η κατοχή μίας χώρας από μία άλλη) βάζει τις δυνάμεις της εργασίας σε πολύ χειρότερες θέσεις μάχης, ακριβώς επειδή πλέον δεν καταπιέζονται μόνο από την αστική τάξη της χώρας τους αλλά και από την αστική τάξη μίας άλλης χώρας. Διαχωριζόμαστε έτσι από λογικές και ρεύματα που είτε υπερτονίζουν είτε μιλούν ξεκάθαρα για τον ιμπεριαλισμό ως ένα ξεκάθαρα εξωγενές φαινόμενο καταλήγοντας να δικαιολογούν ακόμα και αστικές πολιτικές, οι οποίες δεν έχουν άλλο στόχο από το να βάλουν τον λαό σε χειρότερες θέσεις μάχης και να πάνε κόντρα στα συμφέροντά του.
Επομένως, γίνεται κατανοητό ότι ο αγώνας που θα παλέψει στο σήμερα για τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, το κίνημα που θα βάλει τον λαό σε καλύτερες θέσεις μάχης δεν μπορεί παρά να είναι αντιμπεριαλιστικό και να συνδέεται άρρηκτα με τον αντικαπιταλισμό.
Οι εικόνες των Παλαιστίνιων, των Ζαπατίστας, των Μαοϊκών Ανταρτών σε όλο τον κόσμο, του Τσε και του Φιντέλ, των επαναστατικών κινημάτων του Παγκόσμιου ’68, των μπολσεβίκων πολεμιστών και τόσων άλλων κομμουνιστών, η εικόνα της ΕΑΜικής εποποιΐας . Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλά εικόνες στο ίδιο κάδρο. Είναι όλα όσα έχτιζαν και χτίζουν τη δυνατότητα η επόμενη συνάντηση μας με το «αδύνατο» να δέσει. Ας είμαστε λοιπόν το διαρκές, επίμονο και νευρικό σπάσιμο κάθε μολυβιού που ξεκινά να γράψει την Ιστορία αυτού του κόσμου παραβλέποντας πως αυτή η ιστορία είναι η ιστορία των καταπιεσμένων και των ανυπάκουων και αυτοί θα γράψουν τη δικιά τους ιστορία.
Πώς όμως αυτό το πλαίσιο εξειδικεύεται στο σήμερα; Μπορούμε αρχικά με βεβαιότητα να πούμε ότι η σημερινή περίοδος αποτελεί μία περίοδο πολλαπλών κρίσεων (ενεργειακή, οικονομική). Βρισκόμαστε επίσης ένα μήνα μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, όπου το ζήτημα της ακρίβειας και ο φόβος του πολέμου όλο και πιο κοντά στην χώρα μας έπαιξαν βασικό ρόλο. Το συμπέρασμα αυτών των αποτελεσμάτων φαίνεται να είναι κάπως ξεκάθαρο, με τις πρόσφατες κινήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Χαρακτηριστική ήταν η σύνοδος του ΝΑΤΟ που πραγματοποιήθηκε, η οποία έδειξε τη διαθεσιμότητά τους για τη συνέχιση και όξυνση των πολέμων, βλέπε Ουκρανία, με όλη την υπόλοιπη Δύση να δείχνει πλήρη στήριξη. Μέσα σε όλη αυτή την παγκόσμια αποσταθεροποίηση, γινόμαστε μάρτυρες της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού. Μιας γενοκτονίας που πράττει το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ, με την πλήρη στήριξη και ευλογία όλων των δυτικών δυνάμεων.
Στα πλαίσια αυτής της ευθυγράμμισης και υλοποίησης των παραπάνω πολιτικών σχεδιασμών, μεγάλο ρόλο παίζουν και τα δυτικά μέσα που εξυπηρετούν αυτές τις πολιτικές με τα αφηγήματα τα οποία στήνουν. Πιο συγκεκριμένα, τα δυτικά μέσα ήδη από το ξεκίνημα της γενοκτονίας έχουν και προσπαθούν επανειλημμένα να συγκαλύψουν και να ξεπλύνουν τον πόλεμο στην μέση ανατολή με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Μέσα από το διάλογο που ανοίγουμε επιχειρούμε να προσεγγίσουμε ένα ακόμα ζήτημα που αξιοποιείται όχι μόνο από τα δυτικά μέσα αλλά και από τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κράτη για την νομιμοποίηση αυτών των πολέμων: το ζήτημα των έμφυλων και ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων. Να ψηλαφήσουμε πως το κράτος του Ισραήλ προσπαθεί να γίνει αρεστό και να συμβαδίσει με τα πρότυπα των Δυτικών Κοινωνιών, με το κομμάτι του pinkwashing και τους τακτικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να νομιμοποιήσει τις πρακτικές πολέμου και του Ισραηλινού απαρτχαϊντ που συμβαίνει τα τελευταία 70 χρόνια.
Εξ ορισμού το Pinkwashing αναφέρεται στην πρακτική ενός κράτους ή οργανισμού όπου επικαλείται τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας προκειμένου να αποκρύψει ή μάλλον να εκτρέψει την προσοχή από πρακτικές που ασκεί. Ο όρος μάλιστα, από τις πρώτες κιόλας διακεκριμένες φορές που χρησιμοποιήθηκε ήταν για να περιγράψει αυτές τις τακτικές του Ισραήλ που χρησιμοποιούσε στις δημόσιες σχέσεις του για να νομιμοποιήσει τις πρακτικές του προς τον Παλαιστινιακό λαό.
Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση του Ισραήλ, η πρακτική που ασκεί έχει ως απώτερο σκοπό για το ίδιο να φανεί και εντείνοντας έτσι το ρατσισμό προς τους Άραβες αλλά και την Ισλαμοφοβία. να αναδειχθεί ως το πιο, ή μάλλον το μοναδικό, εκσυγχρονισμένο και δημοκρατικό κράτος της Μέσης Ανατολής, Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της στοχοθεσίας αποτελεί το σχόλιο του Νετανιάχου σε συνεδρίαση του κογκρέσου των ΗΠΑ όπου τόνισε πως «Η Μέση Ανατολή είναι μια περιοχή όπου λιθοβολούνται οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι απαγχονίζονται, οι χριστιανοί διώκονται. Το Ισραήλ ξεχωρίζει. Είναι διαφορετικό.»
Η σκέψη αυτή στην πραγματικότητα αποτελεί εμφανή εκδήλωση της ομοφοβικής και οριενταλιστικής φύσης του Σιωνισμού, η οποία προφανώς βασίζεται στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατική σκέψη. Με αυτή την πρακτική, στήνεται εύκολα το δίπολο του προοδευτικού δυτικού κόσμου έναντι της οπισθοδρομικής και ομοφοβικής Ανατολής που δεν θέλει να συμμορφωθεί με βάση την Δύση.
Πρέπει να γίνει η παραδοχή, ότι αυτή την στιγμή το Pinkwashing του Ισραήλ βασίζεται πάνω στο δίπολο της προοδευτικής δύσης και της οπισθοδρομικής Ανατολής. Αυτό βέβαια, από μόνο του αναιρεί πολλά ιστορικά πράγματα. Στην πραγματικότητα, ήταν η κλειστή Χριστιανική Δύση που έσπευσε να κρίνει την μουσουλμανική ανατολή για την σοδομία της και τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Οπότε, μιλάμε για μία ανάδειξη της ετεροκανονικότητας, ως νόρμα και ως μοναδικό σεξουαλικό προσανατολισμό, πιέζοντας έτσι την Ανατολή να υιοθετήσει αυτές τις αντιλήψεις προκειμένου να θεωρηθεί «μοντέρνα» και να εισέλθει στην σφαίρα της προοδευτικής νεωτερικότητας. Άρα, μία ολόκληρη ιστορία ομοερωτικών σχέσεων μεταξύ ανδρών που υπήρχαν στην μουσουλμανική κουλτούρα διαγράφεται και ξεχνιέται εντελώς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, μετέπειτα να στέκει η εικόνα που πλασάρει η Δύση για την εχθρική πλέον Μέση Ανατολή.
Βλέπουμε πως ιμπεριαλιστικοί και αποικιακοί στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μέσω της αναπαραγωγής ρατσιστικών και πατριαρχικών αντιλήψεων. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για έναν φαύλο κύκλο με αφετηρία την Ευρώπη. Οι ευρωπαίοι ήταν αυτοί που με τα αντισημιτικά κατάλοιπα, χαρακτήριζαν τους Εβραίους πιο «θηλυκούς» από ότι επέτρεπαν οι ευρωπαϊκές ανδρικές αξίες. Σε συνέχεια αυτών των κατάλοιπων, οι Σιωνιστές προσπάθησαν να αποτάξουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς, συνδέοντας άρρητα την αρρενωπότητα με τον στρατό και την μιλιταριστική κουλτούρα.
Το pinkwashing του Ισραήλ δεν είναι κάτι πρόσφατο σαν καμπάνια. Υπάρχουν δημοσιεύματα που χρονολογούνται στο 2008 ακόμη και 2000, όπου εξυμνούν τις προοδευτικές αξίες του Ισραήλ. Μπαίνουν στην διαδικασία ακόμη και να εξηγήσουν ότι οι Ισραηλινοί (σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους Παλαιστίνιους) ιεραρχούν πολύ ψηλά τον θεσμό της οικογένειας και δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το παιδί τους λόγω της σεξουαλικότητάς του. Αυτό που επιχειρούν να αποδείξουν είναι τον παραλογισμό και τις πεποιθήσεις των Παλαιστινίων. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που καταφέρνουν είναι να αναδείξουν την ομοφοβία του Κράτους τους, ενώ κάνουν ξεκάθαρο ότι δεν μιλούν για αποδοχή των ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά περί ανοχής για το συμφέρον του κράτους όσον αφορά τις εξωτερικές πολιτικές του Ισραήλ καθώς και την τουριστική βιομηχανία (π.χ. ΤELAVIVGAYVIBE, τουριστική εκστρατεία του Ισραήλ προσπαθώντας να αναδειχθεί ως τουριστικός προορισμός).
Μπορούμε να πούμε πως ο πόλεμος είναι ομοφοβικός σε οποιοδήποτε πλαίσιο και έχει αποτύχει να δημιουργήσει έναν κόσμο φιλικό προς τους LGBTQ+ σε όλη την ιστορία. Η αποικιοκρατία των εποίκων στη φύση της είναι ομοφοβική. Δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε την καταπίεση και την κατοχή ενός λαού για να τον κάνουμε καλύτερο, λιγότερο βάρβαρο, πιο ηθικό και πιο ομοφυλόφιλο.
Πώς όμως συνδέονται τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα με τις εθνικιστικές αντιλήψεις; Σε αυτά τα πλαίσια βλέπουμε ότι άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας μπορούν να υποστηρίζουν και να υποστηρίζονται από εθνικιστικές ατζέντες. Στην πραγματικότητα, αποτελεί ένα κίνητρο όπου οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές θέσεις και πολιτικές μπορούν να δικαιολογηθούν (ή μάλλον να νομιμοποιηθούν), διαιωνίζοντας προκαταλήψεις πως όλοι οι μετανάστες είναι ομοφοβικοί ενώ η δυτική κοινωνία παρουσιάζεται εξ ολοκλήρου ισότιμη. Αυτή η χειραγώγηση περιλαμβάνει την προώθηση πόλεων όπως το Τελ Αβίβ ως καταφύγια LGBTQ+, ενώ συγκαλύπτεται η αλήθεια του εκτοπισμού, της κατοχής, του απαρτχάιντ, της εθνοκάθαρσης, της ξενοφοβίας και της καθημερινής βίας στους Παλαιστινίους. Με λίγα λόγια, το Ισραήλ προσπαθεί να αποδείξει ότι η queer απελευθέρωση μπορεί να γίνει συμβατή με τον Σιωνισμό.
Ωστόσο, η τάση αυτή δεν περιορίζεται στο Ισραήλ. Για δεκαετίες, παρατηρούμε πολλούς λευκούς queers από τις ΗΠΑ να ευθυγραμμίζονται με πατριωτικές και εθνικιστικές ιδεολογίες μετά την επίτευξη συγκεκριμένων δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα να υπηρετήσουν στο στρατό ως ανοιχτά γκέι άτομα. Γιορτάζουν αυτά τα επιτεύγματα ενώ αγνοούν ή αποκρύπτουν τις φρικαλεότητες που διαπράττει ο αμερικανικός στρατός σε παγκόσμια κλίμακα.
Ακόμη, δεν πρέπει να παραληφθεί και το προοδευτικό pinkwashing. Πλέον σαν αόρατος μηχανισμός είναι τόσο διαδομένος που βλέπουμε ακόμα και ριζοσπαστικές ομάδες των δυτικών κοινωνιών μερικές φορές να τον ασπάζονται χωρίς να υπάρχει πλήρης κατανόηση. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μπορούν να αναφερθούν αλλά ένα από αυτά που μπορεί να τονίσει το φαινόμενο αυτής της τακτικής, είναι όταν μία βρετανική ομάδα queer έκανε πορεία με πλακάτ που έγραφαν «Ισραήλ σταματήστε να διώχνετε την Παλαιστίνη», «Παλαιστίνη σταματήστε να διώχνετε τους queers», «Σταματήστε να σκοτώνετε γκέι και γυναίκες στην Παλαιστίνη».
Αυτά τα μηνύματα, απορρέουν από τη δέσμευση της ομάδας να διαμαρτυρηθεί για την «ισλαμοφοβία και ομοφοβία», αναιρώντας ή μάλλον παραβλέποντας έτσι τους τρόπους με τους οποίους η καταπίεση από ένα αποικιακό κράτος μπορεί να συντηρήσει ή ακόμα και να δημιουργήσει τις συνθήκες για κοινωνικά δεινά, συμπεριλαμβανομένης της ομοφοβίας. Η ομάδα έκανε την εξίσωση της ισραηλινής καταπίεσης όλων των Παλαιστινίων, με την παλαιστινιακή ομοφοβία, θεωρώντας δεδομένη την αφήγηση του ισραηλινού κράτους ότι στην πραγματικότητα δεν «διώκει τα queers» και ειδικά όχι τους παλαιστίνιους queers.
Παλαιστινιακό υποκείμενο
Μία τέτοια συζήτηση, πρέπει να κοντοσταθεί και να επιμείνει στο ίδιο το Παλαιστινιακό υποκείμενο και την καταπίεση την οποία βιώνει. Οι Παλαιστίνιοι είτε κουίρ, είτε στρέιτ, παλεύουν μέσα σε ανείπωτες συνθήκες που τους έχουν επιβληθεί από το απαρτχαϊντ του Ισραήλ, ζουν σε μία υπαίθρια φυλακή ενώ μετά βίας υπάρχουν αναγκαία αγαθά όπως νερό ή ρεύμα.
Αυτό που κάνει επίσης το pinkwashing είναι να συσκοτίζει πώς μια κοινωνία υπό συνεχή επίθεση τίθεται σε άμυνα και έτσι δεν μπορεί να αναλάβει το εύρος της εργασίας που απαιτείται για την πλήρη εξάλειψη των κοινωνικών δεινών. Με δεκαετίες σιωνιστών να αρνούνται και να επιτίθενται στην παλαιστινιακή κουλτούρα και ταυτότητα είτε ως ανύπαρκτη, ασήμαντη, απειλητική ή ως όλα τα παραπάνω, η παλαιστινιακή κοινωνία στο σύνολό της έχει αφοσιωθεί στο να διατηρήσει αυτό που αντιλαμβάνεται ότι είναι οι παραδόσεις και ο πολιτισμός της. Η πλειοψηφία της παλαιστινιακής κοινωνίας απορρίπτει συμπεριφορές και αλλαγές που «απειλούν» την ετεροφυλοφιλία και την πατριαρχία της, αφού θεωρούνται απειλή για τη συνέχεια της μοναδικότητας του πολιτισμού τους.
Ενώ προφανώς είναι μία εσφαλμένη και επικίνδυνη σκέψη, πρέπει να αντιληφθούμε ότι τροφοδοτείται από τη συνεχή βία που δέχονται οι Παλαιστίνιοι στο όνομα του Σιωνισμού, αλλά και το αίσθημα ανασφάλειας που αυτό προκαλεί. Η απειλή του Ισραήλ και του Σιωνισμού για τους Παλαιστίνιους σε συνδυασμό με τον προσδιορισμό της queerness ως δυτικού φαινομένου καταλήγει να κινητοποιεί αντιδραστικές συμπεριφορές, αφήνοντας τους κουίρ Παλαιστίνιους περιθωριοποιημένους και πιο ευάλωτους σε πολλαπλές μορφές βίας.
Το εσωτερικευμένο pinkwashing ασκεί τεράστια κοινωνική πίεση στα queer Παλαιστίνια άτομα, ωθώντας τους να διαπραγματευτούν τις ταυτότητές τους σε ένα πλαίσιο θυματοποίησης και αδυναμίας, καθιστώντας επομένως πολύ δύσκολη τη δυνατότητά τους να γίνουν φορείς αλλαγής μέσα στην κοινωνία τους. Στην τελική, η ισραηλινή στρατηγική του ροζ πλυσίματος υπαγορεύει ότι μόνο με την ευθυγράμμιση με τους αποικιστές τους μπορούν οι queer Παλαιστίνιοι να βρουν την απελευθέρωση.
Νομίζω αυτό που πρέπει να γίνει καταναοητό, είναι ότι η Παλαιστινιακή κοινωνία πολεμάει ένα πολυεπίπεδο σύστημα καταπίεσης, αυτή την στιγμή είναι σημαντικό να υπάρξει υποστήριξη για τα δικαιώματα όλων των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων.
Σε αυτά τα πλαίσια, πρέπει να επεξεργαστούμε και την κατάσταση την οποία ζουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που μένουν ή έχουν προσφύγει στο Ισραήλ για την πολιτική που ακολουθεί(πολιτική όσον αφορά τα ομόφυλα δικαιώματα). Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει με την τακτική του ροζ πλυσίματος σε ένα σιωνιστικό σύστημα που ευφημιστικά χρησιμοποιεί την αποδοχή και την ευγνωμοσύνη, είναι να καθιστά το άτομο της κοινότητας υπόχρεο υπό μία έννοια ως προς τον καπιταλισμό αλλά και την Δύση που του επιτρέπουν «να υπάρχει».
Κάνοντας αυτές τις παρατηρήσεις, αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι η πραγματική μήτρα καταπίεσης του Παλαιστινιακού λαού. Το pinkwashing αποτελεί μονάχα μία, αποτελεσματική μεν, πρακτική. Ο πραγματικός εχθρός είναι ο καπιταλισμός, το καπιταλιστικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικές στοχοθεσίες που θέτει η Δύση με βάση την όλο και πιο θωρακισμένη και αυστηροποιημένη πολιτική της ατζέντα. Είναι χρέος, απέναντι σε αυτές τις πολιτικές να προσπαθήσουμε το επόμενο διάστημα να δυναμώσουμε το αντιμπεριαλιστικό κίνημα αλλά και στον ίδιο τον λόγο μας να υπάρχει ή μάλλον να αποτυπώνεται το αντιμπεριαλιστικό στίγμα.
Κλείνοντας, ψηλαφίζοντας λοιπόν τους τακτικούς μηχανισμούς και τις πρακτικές που χρησιμοποιεί το Ισραήλ οφείλουμε να μιλήσουμε ή μάλλον να συζητήσουμε για το ποια θέλουμε να είναι η στάση της δικιάς μας αριστεράς, της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η φεμινιστική οπτική, δεν λείπουν ποτέ από το πως ανοίγουμε και αναλύουμε κάθε ζήτημα. Αν μη τι άλλο, αναγνωρίζουμε ότι το φεμινιστικό κίνημα με τα χαρακτηριστικά που έχει πλέον αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά και επικίνδυνα κινήματα. Καθώς έχει την ικανότητα να μπορεί να εγκολπώνει και να ενώνει αιτήματα και άλλων κινημάτων. Γι’ αυτό φέτος είδαμε και την περίοδο του pride αιτήματα να συναντιούνται στον δρόμο(αυτά του φεμινιστικού και του αντιμπεριαλιστικού κινήματος) φωνάζοντας για την αδικία, την ασύμμετρη βία, για την καταπίεση που μπορεί να βιώνει κάποιο λόγω φύλου, ταυτότητας φύλου ή φυλής, σεξουαλικότητας και άλλα. Μην ξεχνάμε, οι προσπάθειες του Ισραήλ να νομιμοποιήσει τον εαυτό του συνεχίζουν ακόμα και τώρα.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε την αμέριστη στήριξη μας στον λαό της Παλαιστίνης χωρίς διαχωρισμούς. Όπως ειπώθηκε και προηγουμένως στην κουβέντα είτε είσαι ομοφυλόφιλος είτε είσαι στρέιτ Παλαιστίνιος, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ,το δικαίωμα του να ζεις ελεύθερα και όχι σε μία υπαίθρια φυλακή είναι γι’ αυτό που παλεύουν.
Εδώ θα πρέπει επίσης να εστιάσουμε στα κινήματα και στις κινητοποιήσεις που ξέσπασαν διεθνώς ενάντια στη γενοκτονία της Παλαιστίνης. Αρχικά, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου η κατάσταση σε διεθνές επίπεδο μπορεί και να χαρακτηριστεί εκρηκτική. Οι ολοένα και αυξανόμενες αντιλαϊκές πολιτικές για την διαχείριση των καπιταλιστικών κρίσεων, η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ έναντι BRICS, η αύξηση των μεταναστευτικών ροών από τον πόλεμο στην Παλαιστίνη και η πρόσφατη αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς στην ευρωβουλή, διαμορφώνουν ένα σκηνικό αρκετά δυσμενές για τα λαϊκά στρώματα και τις κοινωνικές μειονότητες τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και διεθνώς. Ταυτόχρονα η ηγεμονία των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο αμφισβητείται, πράγμα το οποίο από τη μία δηλώνει εν δυνάμει πιο έντονες ανακατατάξεις αλλά σιγουρά βάθεμα των επιθετικών αντιλαϊκών πολιτικών, ενώ από την άλλη δίνει το περιθώριο ευρύτερων λαϊκών εξεγέρσεων αλλά και ενδεχόμενη εκτόξευση των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων.
Φέτος, παρόλο που δεν μπορούμε να περιγράψουμε ως τέτοια την εμφάνιση των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων διεθνώς, φάνηκε πως υπάρχει το υπόβαθρο για πιο έντονες, διεκδικητικές και μαζικές αναπαραστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων και πορειών ανά τον κόσμο αλλά και καταλήψεων ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό με βασικό αίτημα να σταματήσει η γενοκτονία. Μπορεί οι κρατικοί μηχανισμοί να έδειξαν γρήγορα αντανακλαστικά ως προς την καταστολή και απονομιμοποίηση τέτοιων κινητοποιήσεων, παρόλα αυτά τα αιτήματά τους βγήκαν στην δημοσιότητα παίρνοντας μεγάλες εκτάσεις, ενώ στις περιπτώσεις φοιτητικών κινητοποιήσεων οι αντιδράσεις ήταν αρκετά πιο οξυμένες.
Ξεκινώντας από τις καταλήψεις στις ΗΠΑ. Παρά την εντύπωση που μπορεί να μας κάνουν οι πιο έντονες κινητοποιήσεις του κόσμου εκεί, αποτέλεσαν μια κινηματική αναλαμπή αρκετή για να δώσει μια παραπάνω δημοσιότητα στο ζήτημα σε μια χώρα όπου οι καπιταλιστικές τομές σε κάθε επίπεδο έχουν επιβληθεί και νομιμοποιηθεί πλήρως και φαινομενικά οι αντιστάσεις δεν θα μπορούσαν να παίρνουν πιο ριζοσπαστικά και οξυμένα χαρακτηριστικά. Τον περασμένο Απρίλιο, λοιπόν, είδαμε ένα κύμα κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων στα πανεπιστήμια των Η.Π.Α., κάτι που μπορεί να μας φάνηκε πρωτοφανές ωστόσο η αλήθεια απέχει αρκετά από αυτό. Στην πραγματικότητα, η κινητοποίηση των φοιτητών/τριών για την γενοκτονία στην Παλαιστίνη είναι απόρροια της συλλογικής μνήμης που έχει χτιστεί στα αμερικανικά campus. Με πρώτες τις καθιστικές διαμαρτυρίες του 1968 , αντίστοιχες αυτών που είδαμε στο σήμερα, που έγιναν προκειμένου να απεμπλακούν οι ΗΠΑ από τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Κάποια χρόνια αργότερα φοιτητές/τριες/α ξαναενώθηκαν προκειμένου να διαμαρτυρηθούν κατά του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ, μία κατάσταση όπου οι ιθαγενείς είδαν τους αποικιοκράτες λευκούς να τους εκτοπίζουν εξαναγκαστικά από τα σπίτια τους και να κάνουν τον ρατσισμό ενάντια τους νόμο. Ήδη βλέπουμε πως η σημερινή κατάσταση στην Παλαιστίνη θυμίζει εκείνη της τότε Νότιας Αφρικής. Ένα συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι ακόμα και στις ΗΠΑ, τον βασικό ηγεμόνα εντός της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας που αποτελεί και τον πρωταγωνιστή στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις σε διεθνές επίπεδο, η ανάπτυξη κοινωνικών κινημάτων και η κινητοποίηση του κόσμου είναι πράγματα εφικτά (ειδικά για την εναντίωση στην ρατσιστική πολιτική) και αφήνουν ή έχουν αφήσει παρακαταθήκες δημιουργώντας “παράθυρα” για ευρύτερες κινητοποιήσεις κοινωνικών μερίδων (βλ. φέτος το παλαιστινιακό, το BLM το ‘20 κ.λ.π).
Ωστόσο, εκτός από την πρακτική των ίδιων των κινητοποιήσεων για την Παλαιστίνη και το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ ένα ακόμα κοινό στοιχείο μεταξύ των δυο αποτελεί το πάγιο αίτημα τους για αποεπένδυση. Τι είναι όμως η αποεπένδυση και πως την θέτουν σαν αίτημα οι φοιτητές?
Η αποεπένδυση πρόκειται για την απεμπλοκή σχέσεων με άλλες εταιρίες ή οργανισμούς (διακοπή συνεργασίας, πώληση κατεχόμενων μετοχών κ.λπ.). Συνήθως γίνεται για πολιτικούς, ηθικούς ή οικονομικούς λόγους. Στην περίπτωση των φοιτητών στις ΗΠΑ απαιτούν το πανεπιστήμιο τους να διακόψει κάθε συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ αλλά και με εταιρίες που συμβάλλουν στην γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Αντίστοιχα αιτήματα μπορούμε να δούμε και στο δικό μας επίπεδο με αίτημα για διακοπή ερευνητικών προγραμμάτων για πολεμικό εξοπλισμό.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση των κινητοποιήσεων των φοιτητών στις ΗΠΑ, αν λάβει κανείς υπόψιν τη πλήρη αναδιαρθρωτική πολιτική που υπάρχει σε όλα τα αμερικάνικα πανεπιστημιακά ιδρύματα, κατάφερε να αναδείξει το παλαιστινιακό ζήτημα με πιο έντονο και ευρύ τρόπο. Αν σκεφτεί κανείς δηλαδή ότι στην Αμερική στα πανεπιστήμια δεν υπάρχουν φοιτητικοί σύλλογοι και δεν υφίσταται η έννοια των δομών του φοιτητικού κινήματος όπως τις γνωρίζουμε, έχει αξία να δούμε και την φύση των ίδιων των κινητοποιήσεων. Τα μέσα που επέλεξαν δηλαδή, όπως είναι οι καθιστικές διαμαρτυρίες, οι καταλήψεις κτιρίων μέσα στο κάμπους που μπορεί να μας είναι ξένα και να φαίνονται λιγότερο ριζοσπαστικά αλλά στην πραγματικότητα πέτυχαν τον σκοπό τους, δεδομένης της συγκυρίας, όταν είδαμε τις διοικήσεις των κολλεγίων εκεί να διακόπτουν τις σχέσεις τους με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ.
Βέβαια δεν είδαμε μόνο στην Αμερική να φουντώνουν τα κινήματα υπέρ του Παλαιστινιακού αγώνα, με την Ευρώπη να παίζει επίσης μεγάλο ρόλο βλέποντας κινήματα και συγκεντρώσεις στην Γαλλία, στην Γερμανία, στην Δανία και άλλες χώρες με τους φοιτητές να είναι στο προσκήνιο. Βέβαια όπως και στην Αμερική, έτσι και στην Ευρώπη, οι κινητοποιήσεις αυτές είχαν τις δικιές τους προκλήσεις. Από την μία τη αναγκαιότητα έκφρασης της αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό με όσο το δυνατόν μαζικότερους όρους και από την άλλη την αναμέτρηση και σύγκρουση με μια πληθώρα αντιδραστικών εθνικών αφηγημάτων.
Συγκεκριμένα, έχουμε να κάνουμε με μια Ευρώπη που κλείνει την πόρτα, χώρα μετά από χώρα, σε μετανάστες από τη μέση ανατολή εκδιωγμένους λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην χώρα τους. Με μια Ευρώπη όπου η αντιμεταναστευτική της πολιτική δολοφονεί ΝΟΜΙΜΑ εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο. Με μια Ευρώπη που δικαιολογεί την ρατσιστική και δολοφονική αυτή πολιτική, βαπτίζοντας τους πληθυσμούς αυτούς ως “περιττούς”, διαμορφώνοντας ανθρώπους β΄ και γ΄ κατηγορίας. Παρόλα αυτά, οι αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις κατάφεραν να αποκτήσουν την νομιμοποίηση μεγάλων κοινωνικών μερίδων με αποτέλεσμα να μην καταφέρουν στο πλήρες τον σκοπό τους οι μηχανισμοί που επιστράτευσε κάθε κράτος.
Σε κάθε περίπτωση οι κινητοποιήσεις σε παγκόσμια κλίμακα ήταν καθοριστικές για τις διαστάσεις που πήρε ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού. Είτε μιλάμε για κοινωνικούς σχηματισμούς στους οποίους οι καπιταλιστικές τομές/αναδιαρθρώσεις έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, είτε μιλάμε για χώρες που τα κοινωνικά κινήματα και η πίεσή τους έχει προσδώσει γρηγορότερα αντανακλαστικά στον λαό, το αποτέλεσμα ήταν θετικό στον βαθμό που αναλογούσε και στον καθένα. Βασικά ζητήματα που αναδείχθηκαν από αυτές τις συγκεντρώσεις είναι πρώτον το επίπεδο παρέμβασης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό (σε άλλες χώρες πιο μπροστά, σε άλλες πιο πίσω) και δεύτερον οι αδυναμίες της αριστεράς εν συνόλω να μπορέσει να δώσει παραπάνω συνέχεια και να εντάξει πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε αυτά τα κινήματα.
Οφείλουμε λοιπόν να δούμε και την κατάσταση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Βασικός παράγοντας για να αποκτήσει πιο μαζική απεύθυνση το όλο ζήτημα αποτέλεσαν οι φοιτητικές καταλήψεις για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εντός τους βρήκε χώρο και απασχόλησε τους φοιτητές η γενοκτονία των Παλαιστίνιων και ο ορισμός κόμβων γι’ αυτό το ζήτημα. Αντίστοιχα ορίστηκαν και άλλες κινητοποιήσεις ανά τόπους εκτός των φοιτητικών συγκεντρώσεων, ωστόσο δεν υπήρξε η αντίστοιχη διάρκεια και ένταση που είδαμε στο εξωτερικό. Η κατάσταση αυτή έρχεται σαν συνέχεια της αδυναμίας συγκρότησης ενός αντιιμπεριαλιστικού πόλου στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό που προκύπτει εν μέρη από τη πολυδιάσπαση της αριστεράς. Αυτό οφείλεται και σε μια κακή παρακαταθήκη που άφησε η αγκύλωση της αριστεράς όσον αφορά τη συζήτηση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας αλλά και την αδυναμία της ίδιας της αριστεράς να συνενώσει τα επιμέρους κινήματα. Η απουσία της συζήτησης των αριστερών δυνάμεων και οργανώσεων γύρω από τέτοια ζητήματα, η πεσμένη απήχηση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην χώρα μας και η πλήρως ελλιπής παρέμβαση σε αυτό χτυπούν το καμπανάκι στο καθένα μας να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και να δώσουμε μια νέα κατεύθυνση και πνοή διαμορφώνοντας έναν χώρο που θα μπορεί να συγκεντρώνει όσον περισσότερο δυναμικό και να του προσδώσει ριζοσπαστικές κατευθύνσεις.
Είναι αναγκαίο πλέον να ανοίξει ένας διάλογος εντός της μαχόμενης, ανατρεπτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς στην χώρα μας για την ανασυγκρότηση και επανίδρυση ενός αντιπολεμικού συντονισμού δυνάμεων. Το αντιπολεμικό κίνημα τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς πρέπει να είναι ανεξάρτητο από όλες τις μεγάλες δυνάμεις, τα κράτη και τις αστικές τάξεις, που θα αγωνίζεται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους εθνικισμούς της εποχής μας. Που θα αγωνίζεται πρωτίστως για την ήττα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού από τους λαούς, στο βαθμό που παρεμβαίνουμε σε μία ΝΑΤΟϊκή χώρα. Θα πρέπει να αγωνίζεται για το διεθνή πυρηνικό αφοπλισμό, για έναν αμοιβαίο συμβιβασμό και μια δίκαιη ειρήνη. Θα πρέπει να αγωνίζεται για την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από κάθε πόλεμο, την έξοδο της χώρας από τις αντιρωσικές κυρώσεις, τον αντιδραστικό άξονα Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τις συμφωνίες για ξένες βάσεις. Για την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, την καταδίκη και απομόνωση του Ισραήλ, την άμεση αποχώρησή του από τη Γάζα και την άρση του αποκλεισμού της. Στεκόμαστε στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης στον αγώνα της για ανεξάρτητο κράτος, ελευθερία, δικαιοσύνη.
