Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γερμανία και η στροφή όλου του πολιτικού σκηνικού της προς τα δεξιά προεξοφλούσαν με βεβαιότητα ότι η σημερινή επέτειος των 200 χρόνων από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ θα συνοδευόταν από μια αντεπίθεση του συντηρητισμού. Όπως κι έγινε…
Στην πρώτη γραμμή των αντιδράσεων στέκονται οι νοσταλγοί του ναζισμού, η Εναλλακτική για τη Γερμανία, που ιδρύθηκε το 2014 και σήμερα ζεσταίνει 95 από τις 709 έδρες της Μπούντεσμπανκ. Κεντρικό της σύνθημα «να μην ξεχνούμε τα θύματα του κομμουνισμού – να ξεμπροστιάσουμε τον Μαρξ». Από κοινού με τους φιλοχιτλερικούς της Εναλλακτικής συμπορεύεται εδώ και χρόνια ένα ολόκληρο ιδεολογικό ρεύμα που για να υμνήσει την αστική δημοκρατία, ταυτίζει το φασισμό με τον σταλινισμό. Μάρτυρας, οι αθρόες χρηματοδοτήσεις της ΕΕ σε σκηνοθέτες, εικαστικούς καλλιτέχνες και συγγραφείς μόνο και μόνο για να ξαναγράψουν την ιστορία: να ξεχαστεί η εποποιία του Κόκκινου Στρατού και των κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη εναντίον των Ναζί και, ερχόμενοι στο σήμερα, η απελευθερωτική, κομμουνιστική δυνατότητα να ταυτιστεί με τη δυσφήμιση και την ήττα του ιστορικού κομμουνισμού του 20ου αιώνα, όπως ήταν ο σταλινισμός.
Απρόσμενο χέρι βοήθειας σε αυτή την προσπάθεια του καπιταλισμού προσέφερε η Κίνα! Δωρίζοντας στη γενέτειρα πόλη του Μαρξ, την Τριρ, ένα γιγαντιαίο άγαλμα του συγγραφέα του Κεφαλαίου, ύψους 5,5 μέτρων, επιβεβαίωσε τη χειρότερη κατηγορία εναντίον του: Ότι ενέπνευσε τα αυταρχικά καθεστώτα που αντλούν καταγωγή και νομιμοποίηση από τα πρώιμα κομμουνιστικά κινήματα και κόμματα. Η Κίνα από τη μεριά της, αναζητώντας ένα διακριτό «σημείο πώλησης» στον παγκόσμιο ανταγωνισμό του κεφαλαίου ανεμίζει τα λάβαρα του κομμουνισμού και πίσω από αυτά στρατεύει το λαό της, ενισχύει τον εθνικισμό, και δε διστάζει ακόμη και σε διεθνές επίπεδο να εμφανιστεί ως η σύγχρονη Μέκκα των κομμουνιστικών ιδεών. Ό,τι, τηρουμένων των αναλογιών, πράττει κι η Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τον πολιτισμό της Αναγέννησης, ή το Παρίσι με τη Γαλλοφωνία, στρώνοντας με ιδεολογική εσάνς το δρόμο του πιο βάρβαρου οικονομικού ανταγωνισμού και της υπό εξέλιξη μάχης για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής. Η Κίνα έτσι βανδαλίζει και σοδομεί ακόμη και σήμερα, και μάλιστα δημοσίως, εναντίον του Μαρξ και του μαρξισμού, όχι απλώς συσκοτίζοντας τον άγρια εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του κινέζικου καθεστώτος, αλλά επιζητώντας το ξέπλυμά του.
Ο Μαρξισμός ωστόσο δε γεννήθηκε, ούτε αναπτύχθηκε ως κρατική ιδεολογία. Μετατράπηκε σε τέτοια, χυδαιοποιημένη και εκφυλισμένη, λόγω της γύμνιας της αστικής ιδεολογίας (άμεσο αποτέλεσμα της παρακμής της) και στην προσπάθεια του κεφαλαίου να ανανεώσει και να βαθύνει την κυριαρχία του: Από την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ μέχρι την Ελλάδα του Τσίπρα… Τα αγάλματα έτσι μετατράπηκαν σε τρόπαια των νικητών, επίδειξη δύναμης εναντίον των αδυνάτων, που πρέπει να μάθουν να ζουν με την αστική τάξη να απομυζά όχι μόνο την εργατική τους δύναμη, αλλά και τις πιο λαμπρές ιδέες τους. Τον ιδεολογικό μαζί με τον κοινωνικό τους πλούτο.
Ο Μαρξισμός όμως πολύ περισσότερο σήμερα απ’ ό,τι στο παρελθόν εμπνέει και αναπτύσσεται (διεκδικώντας κι αυτός την επανίδρυσή του!) μαζί με την εκμετάλλευση, κι ενάντια σ’ αυτήν, μαζί με τους καταστροφικούς πολέμους που έρχονται, κι ενάντια σε αυτούς, μαζί με τις τεράστιες δυνατότητες του συγχρόνου ανθρώπου να ζήσει χωρίς καταπίεση, χωρίς αλλοτρίωση, σε μια κοινωνία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών. Αυτό το Μαρξ που αφοσιώθηκε στην ανάλυση του καπιταλισμού και στην υπόθεση του κομμουνισμού θυμόμαστε και τιμούμε σήμερα!
