Συγγραφέας: Συντακτικό Προσωπικό, Χααρέτζ 10/8/2025
Ενώ ο κόσμος επικεντρώνει την προσοχή του στη Λωρίδα της Γάζας και επιδιώκει να αποτρέψει το Ισραήλ από το να την καταλάβει, οι έποικοι στη Δυτική Όχθη δράττουν της ευκαιρίας να σφίξουν τον κλοιό γύρω από τους Παλαιστίνιους εκεί και να τους ενθαρρύνουν να φύγουν «εθελοντικά». Η μέθοδος είναι συνεπής: κακοποίηση, απέλαση και μετά έλεγχος. Ο στρατός, η δικαστική εξουσία και το κράτος δεν έχουν κανένα συμφέρον να τους σταματήσουν. Αντιθέτως, όπου μπορούν να τους βοηθήσουν, το κάνουν .
Κοιτάξτε τον Yanon Levy. Μια εβδομάδα αφότου πυροβόλησε και σκότωσε τον Odeh Hadhalin, ο Levy επέστρεψε στην περιοχή στα σύνορα με το χωριό Umm al-Khair, νότια των λόφων της Χεβρώνας, για να συνεχίσει την αποστολή του να ενθαρρύνει την «εθελοντική» απέλαση. Μόλις μια εβδομάδα μετά τους πυροβολισμούς, ο Levy στέκεται ξανά εκεί, μπροστά στα μέλη της φυλής του, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα .
Η δικαστική εξουσία άφησε ελεύθερο τον Λεβί κατά τη διάρκεια της νύχτας και συνέλαβε περίπου 20 άλλους κατοίκους του Ουμ αλ-Κάιρ στη θέση του, συμπεριλαμβανομένου ενός που είχε τραυματιστεί όταν μια μπουλντόζα εποίκων τον χτύπησε λίγα λεπτά πριν από τους πυροβολισμούς. Το σώμα του νεκρού κρατήθηκε για δέκα ημέρες, σαν να ήταν όπλο πολέμου. Αυτή η ιστορία συνοψίζει την πραγματικότητα της κατοχής και του ισραηλινού συστήματος απαρτχάιντ περισσότερο από οποιαδήποτε αναφορά του B’Tselem. Απαρτχάιντ και κατοχή στο Ισραήλ: ο (Εβραίος) δράστης είναι ελεύθερος και το (Παλαιστίνιο) θύμα φυλακίζεται ακόμη και μετά τον θάνατό του .
Στα μάτια του Ισραήλ, το πτώμα είναι πιο επικίνδυνο από τον δράστη. Αν και ο αριθμός των συμμετεχόντων στην κηδεία είναι απεριόριστος, ο στρατός δεν επέτρεψε σε κανέναν άλλον εκτός από τους κατοίκους του Ουμ αλ-Χάιρ να φτάσει στο χωριό και το περικύκλωσε με σημεία ελέγχου. Ο έλεγχος της ζωής των Παλαιστινίων δεν τελειώνει με τον θάνατό τους. Ακόμα και ο θάνατος δεν χωρίζει τον κατακτητή από τον κατακτητή .
Στο έδαφος, μπουλντόζες σπάνε τώρα έναν αγωγό νερού και ανοίγουν το δρόμο για την επέκταση του οικισμού Κάρμελ. Εν τω μεταξύ, οι χωρικοί και τα παιδιά βλέπουν το μέλλον τους να σβήνεται μπροστά στα μάτια τους, ανίκανοι να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Η παλαιστινιακή αυτοάμυνα θεωρείται πάντα «βία», ενώ η βία των εποίκων θεωρείται πάντα «αυτοάμυνα ».
Αν ψάχναμε για μια προσωπικότητα που να εκπροσωπεί το Ισραήλ σήμερα, ο Λέβι θα ήταν ο ιδανικός υποψήφιος. Ένας ένοπλος έποικος, με μια μπουλντόζα στο πλευρό του, ατιμώρητος: ένας στρατός που τον προστατεύει, η αστυνομία στο πλευρό του, ο νόμος στο πλευρό του και ένα δικαστικό σύστημα που τον επιδοκιμάζει. Όλα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, το οποίο απαιτεί από την κατοχική δύναμη να διασφαλίζει την ασφάλεια του κατεχόμενου πληθυσμού. Ο Λέβι ενσαρκώνει, στην πράξη, το δικαίωμα της κατοχής και της κλοπής που παραχωρεί το Ισραήλ στους Εβραίους ως κύριους της γης .
