Σοκ και πάλι σοκ, για έναν του λογοτεχνικού αναστήματος του Β. Παπαθεοδώρου, του βραβευμένου με κρατικό λογοτεχνικό βραβείο εφηβικού βιβλίου, που τα βιβλία του κοσμούν διεθνείς βιβλιοθήκες όπως του Μονάχου, ένας κατ’ επανάληψη βραβευμένος!
Ένας «Άρχοντας των σκουπιδιών»! που όπως στο βιβλίο του τα όρια ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, ανάμεσα στην ανθρωπιά και την αποκτήνωση, ανάμεσα στην υποταγή και την αξιοπρέπεια, είναι ρευστά, έτσι φαίνεται πως συνέβαινε και στην άθλια ιδιωτική του ζωή, εφ’ όσον τεκμηριωθούν οι αποτρόπαιες καταγγελίες.
«Το ημερολόγιο ενός δειλού» που ξεδιπλώνεται, όχι μόνο στο βραβευμένο βιβλίο του μα και στη δίβουλη συνείδησή του. Ένα ημερολόγιο που καταγράφει τη βάναυση κακοποίηση, την εξουσία του θύτη πάνω στο θύμα και τους δασκάλους μάρτυρες της ακραίας συμπεριφοράς. Ένα καλαντάρι εφηβικό, εκεί που με μαύρα γράμματα καταγράφονται όσα η ντροπή δεν μπορεί να ομολογήσει.
Ένας «φτασμένος» καλλιτέχνης, που οχυρωμένος πίσω από την προσωπική του δειλία αφέθηκε να τον κατακλύσει η εξουσία του θύτη. Οι λέξεις του δρασκέλισαν τις σελίδες, έγιναν μαχαίρια και χάραξαν νεαρά σώματα με ενορχηστρωτή και φυσικό εκτελεστή τον ίδιο!
Είναι τραγωδία, ένας εφιάλτης.
Στα βιβλία του που απευθύνονται σε νεανικό και εφηβικό κοινό, ο Παπαθεοδώρου πραγματεύεται την κατάρρευση των βασικών δομών, των μέσα και των έξω μας.
Φαίνεται πως ο ίδιος προ πολλού και κατ’ ιδίαν έχει καταρρεύσει. Με τον πιο φρικαλέο τρόπο, εκείνον του βιαστή παιδικών ψυχών.
Ανήκει στην ελίτ της λογιοσύνης, στον παράδεισο των ελαχίστων.
Ανήκει στη διαστροφή, στην απαξία της ζωής, σε εκείνον τον κερδοφόρο ιστό αράχνης που κομπάζει μεγαλοστομίες και ξορκίζει το κακό με ευχέλαια παρηγοριάς.
Ένας υπεράνω, ένας διανοούμενος, να αποδείχνετε βουτηγμένος στην πιο ποταπή βρωμιά.
Η λογιοσύνη, εδώ και έξω έχει να επιδείξει πολλούς «καταραμένους». Σπουδαίους που ήταν ταυτόχρονα μυθικοί πότες, γυναικάδες, πρεζόνια και αλάνια, αλλά, προσοχή, μονάχα για πάρτη τους. Βίωναν την προσωπική τους κόλαση μονάχοι και αβοήθητοι, μονάχοι πλήρωναν το βαρύ τίμημα. Ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκαν άλλους και ιδιαίτερα παιδιά.
Η περίπτωση του Παπαθεοδώρου αποτελεί τομή στην επίσημη ηθική εσχατιά του καιρού μας.
Και είναι γεγονός, το σάπιο δεν υπάρχει μόνο στους υπονόμους, αλλά και στα καθώς πρέπει αστικά σαλόνια.
Ένα σάπιο και αρρωστημένο που δεν αστυνομεύεται, δύσκολα να εντοπιστεί στη γέννησή του.
Μια ευκαιρία για ταρακούνημα, μπας και υψωθούν αντιστάσεις, για να μην αναπαράγεται η αρρώστια, να μην πολλαπλασιάζεται, να μην βρίσκει διευκολύνσεις.
Φράγματα στην ανήθικη εκμετάλλευση του πόνου, του πάσχοντα, του θύματος.
Τα άλλοθι που έχει υφάνει το κέρδος είναι άχρηστα, τα άλλοθι αυτά που ακυρώνουν την ύπαρξη.
Αλήθεια πόσοι πολιτικοί, προφεσόροι και ειδήμονες σε κέντρα λήψης αποφάσεων, έχουν εισηγηθεί π.χ. την απαγόρευση διακίνησης κάθε πορνογραφικού υλικού;
Πόσοι ιδανικοί εκπρόσωποι διανοήθηκαν ποτέ να κλείσουν τις πόρτες στα ποικιλώνυμα λαγουδάκια που έχουν μεταλλαχτεί σε «αναγκαίες αγοραπωλησίες» εκατομμυρίων χρηστών, φονιάδων και δικτυακών ματάκηδων;
Αλλά τι να περιμένεις…
Όταν το ανθρώπινο σώμα, σε συσκευασία ηδονοβλεψίας πωλείται κρεμασμένο στα τσιγκέλια γιατί «τα λεφτά είναι πολλά», τότε, ο κάθε Παπαθεοδώρου, ο κάθε Λιγνάδης, ο κάθε Μίχος, θα μπορεί να «μεγαλουργεί».
