Αν το Συνταγματικό Συμβούλιο δεν επικυρώσει τη δεύτερη προσφυγή των αριστερών βουλευτών για δημοψήφισμα στις 3 Μαΐου, ο νόμος για τη μεταρρύθμιση των συντάξεων (δημοσιεύθηκε στις 14 Απριλίου) θα εφαρμοστεί από το φθινόπωρο. Αν υπάρξει δημοψήφισμα προβλέπεται δεύτερος γύρος κινητοποιήσεων μετά από μία παύση εννέα μηνών. Η έναρξη της συνταξιοδότησης στα 64 έτη, το μέτρο που μισούσαν τα συνδικάτα, ο κοινός παρονομαστής πάνω στον οποίο εδραιώθηκε ο συνδικαλιστικός συνασπισμός, θα επηρεάσει τις επόμενες γενιές συνταξιούχων, ιδίως τη μεσαία τάξη και τις γυναίκες.
Ο συνασπισμός των εκπροσώπων των εργαζομένων δεν θα έχει καταφέρει να αποτρέψει τη μεταρρύθμιση των συντάξεων.
Το στοίχημα της εκτελεστικής εξουσίας, ποντάρει στην επιστροφή στην κανονικότητα μετά την καταιγίδα. Ότι δηλ.: τα συνδικάτα είναι αδύναμα και θα καταλήξουν να διασπαστούν, οι Γάλλοι, συντριμμένοι από τον πληθωρισμό, θα καταλήξουν να παραιτηθούν. Μια μέρα θα καταλάβουν ότι αυτή η μεταρρύθμιση ήταν απαραίτητη. Και σε τέσσερα χρόνια, ποιος ξέρει, θα έχουν ξεχάσει τα πάντα όταν θα βάλουν ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη…
Μια τελευταία συναυλία με τηγάνια και όλοι πάνε σπίτι τους…
(France) – Massive Use Of Gas Reported In Demonstration In The Streets Of Lyon#shuttletvnews pic.twitter.com/5gUBr84VUc
— ShuttleTV (@shuttletvnews) April 25, 2023
Σκέψεις που είναι τολμηρές ακόμα και για τον Εμμανουέλ Μακρόν που μέσα από αυτή τη σύγκρουση δεν του έχει μείνει άλλο όπλο παρά η αυταρχικότητα και η βαρβαρότητα και βέβαια η εξωτερική αναισθησία όταν τον υποδέχονται με τα τηγάνια στην Αλσατία…
Ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι σε δύσκολη θέση. Δεν έχει ακόμη την πλειοψηφία για να προχωρήσει, ούτε τον αντικαταστάτη του πρωθυπουργού. Το πρόγραμμά του δεν περιλαμβάνει καμία σημαντική νέα ιδέα ικανή να επαναδραστηριοποιήσει την πλειοψηφία της κοινής γνώμης η οποία είναι εχθρική. Η κάθετη και αυταρχική διαχείριση της χώρας τον διασύρει και δεν είναι πλέον σε θέση να υπαγορεύσει την ατζέντα, παρά μόνο με τη βία.
Ως αποτέλεσμα, κανένας από τους εθνικούς συνδικαλιστικούς ηγέτες δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή του στο Μέγαρο των Ηλυσίων στις 18 Απριλίου. Μόνο οι εργοδοτικές οργανώσεις συγκεντρώθηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για έναν πρόεδρο που σκοπεύει να προτείνει “χωρίς όρια, χωρίς ταμπού” διαπραγματεύσεις για την επίπονη εργασία, τις συνθήκες εργασίας, την απασχόληση των ηλικιωμένων, την εξέλιξη της σταδιοδρομίας, τους μισθούς ή την κατανομή των αξιών. Για να οικοδομήσει το “σύμφωνο για τη ζωή στην εργασία”, χρειάζεται τα συνδικάτα, που κερδίζουν τα γαλόνια τους ως διαπραγματευτές, τουλάχιστον να γυρίσουν σελίδα στο θέμα των συντάξεων. Μέχρι πότε άραγε πιστεύει ότι θα συμβαίνει αυτό;
Πρώτη μεταπανδημική σύγκρουση
Ενώ ο ίδιος κρατά συνεχώς μια στάση μονάρχη, τα συνδικάτα, που φημίζονται ως παλιομοδίτικα και θνησιγενή, έχουν τροποποιήσει τις συμπεριφορές τους, εσωτερικά, μεταξύ τους και στα μάτια της κοινής γνώμης. Με διαύγεια, ενότητα και ευελιξία, έδωσαν τον τόνο στην πρώτη μεγάλη μεταπανδημική σύγκρουση.
Κατάλαβαν, μακριά από τη σχέση με την εκτελεστική, ότι:
• η σχέση με την εργασία είχε αλλάξει. Τοποθέτησαν αυτό το θέμα στο επίκεντρο του αγώνα, κάνοντας την οργή να συσσωρευτεί πέρα από το μοναδικό θέμα των συντάξεων σε πολλαπλά θέματα εργασίας και δημοκρατίας.
• Καθόρισαν ένα ρυθμό ημερών κινητοποίησης, γνωρίζοντας ότι θα ήταν δύσκολο να ζητήσουν από τους εργαζόμενους να πολλαπλασιάσουν τις ημέρες απεργίας με την πάροδο του χρόνου. Χωρίς αυτή την πρώτη φάση της επιτυχημένης και μαζικής κινητοποίησης, οι νέες μορφές διαμαρτυρίας – άγριες διαδηλώσεις, συναυλίες με κατσαρόλες… – δεν θα είχαν την απήχηση που έχουν σήμερα. Τώρα παίζουν συμπληρωματικό ρόλο.
• Οι κινητοποιήσεις δεν περιορίστηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά διακτινίστηκαν στην ύπαιθρο, σε μικρές πόλεις ακόμα και σε παραδοσιακά συντηρητικές περιοχές όπως στη Βρετάνη, στο Σεν Μαλό και αλλού.
Ενώ οι σχολιαστές μετρούν συνεχώς την πτώση του ποσοστού των απεργών στο δημόσιο τομέα και στα παραδοσιακά προπύργια, στη RATP, στην SNCF ή στα διυλιστήρια (οι απεργοί στον ιδιωτικό τομέα δεν υπολογίζονται), η δια-συνδικαλιστική έφερε στην επιφάνεια εργαζόμενους που δεν είχαν δοκιμάσει ποτέ να ενταχθούν στον συνδικαλιστικό αγώνα ή απλά στη συλλογική δράση. Τώρα αυτοί, της δεύτερης και τρίτης γραμμής συμμετείχαν στις πορείες και διαδηλώσεις ενώ μερικές φορές πύκνωσαν τα συνδικάτα.
France: Protesters bang pots and pans to welcome Macron in Vendome – 25.04.2023#Vendom #France #Macron #Pensionreform #Rassemblement #Manifestation #Rally #Protest #Manif #Mobilisation #CGT #Frankreich #Francia pic.twitter.com/mWTKapQcci
— demonstration.live (@DemonstrationL) April 26, 2023
Σε αντίθεση με την εκτελεστική εξουσία, τα συνδικαλιστικά κέντρα μπορούν να αξιοποιήσουν τα θετικά των κινητοποιήσεων.
Οι κριτικοί δεν κατάφεραν να βρουν την παραμικρή ρωγμή στη δια-συνδικαλιστική. Για παράδειγμα ο Φρεντερικ Σουγιό ο ηγέτης της FO (Εργατικής Δύναμης ) είχε πεί: “Ο Λωράν Μπερζέ κάποια στιγμή, είναι σίγουρο ότι θα υποχωρήσει, η διαδοχή στην CGT θα υπονομεύσει το κίνημα”… Καμία από αυτές τις προβλέψεις δεν επαληθεύτηκε.
Ο ηγέτης της CFDT άντεξε μέχρι τέλους. Αντίθετα ανακοίνωσε την αποχώρησή του στις 21 Ιουνίου. Και αν η πρότασή του, που επικυρώθηκε από την εκτελεστική επιτροπή, διατηρηθεί από το εθνικό προεδρείο, η Μαριλίζ Λεόν νούμερο 2, θα αναλάβει τα ηνία της Συνομοσπονδίας. Οι δύο μεγαλύτεροι συνδικαλιστικοί φορείς θα διοικούνται από γυναίκες, μια πρωτοφανής κατάσταση σε έναν συνδικαλιστικό κόσμο που κυριαρχείται από άνδρες. Ενώ η Σοφί Μπινέ συνέχισε αταλάντευτη τόσο τη συνεργασία με τη διασυνδικαλιστική όσο και την έμπρακτη υποστήριξη του εργατικού κινήματος των διυλιστηρίων και των σιδηροδρομικών .
Εν τω μεταξύ, αποδεχόμενες τις διαφορές τους, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις προετοιμάζονται για μια ενωμένη και ιστορική Πρωτομαγιά για να “αλλάξουν τα δεδομένα στους αγώνες των εργαζομένων”.
Σαφώς διαφαίνεται ότι σε αντίθεση με την εκτελεστική εξουσία, τα κεντρικά συνδικάτα μπορούν να αξιοποιήσουν τα θετικά. Γνωρίζουν ότι πρέπει:
• να συνεργαστούν με τα άλλα συνδικάτα,
• να κερδίσουν μέλη,
• να εδραιωθούν περισσότερο στις περιοχές,
• να περιλάβουν τομείς δραστηριότητας που προηγουμένως ήταν μακριά από τον συνδικαλισμό,
• να αντιμετωπίσουν ‘τόσο το τέλος του μήνα όσο και το τέλος του κόσμου’, σύμφωνα με τη ρήση της Σοφί Μπινέ, της νέας γενικής γραμματέα της CGT.
Άλλες μεγάλες προκλήσεις είναι
.η καταπολέμηση της κρίσης των επαγγελμάτων που υπονομεύει τους εκπροσώπους του προσωπικού στις επιχειρήσεις και η ισότητα ανδρών – γυναικών στη δουλειά μέσα στις επιχειρήσεις, στην οικογενειακή και κοινωνική και συνδικαλιστική ζωή.
Πρέπει επίσης να διαπραγματευτούν με τους εργοδότες. Έχουν γίνει δύο τελευταίες εθνικές διεπαγγελματικές συμφωνίες για την τηλεργασία και στη συνέχεια για την οικολογική μετάβαση (που υπογράφηκαν στις 11 Απριλίου). Δεν είναι δεσμευτικές, αλλά μαρτυρούν την ικανότητα να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι για να σκεφτούν το μέλλον της εργασίας. Ένα ταλέντο που προφανώς δεν είναι διαθέσιμο σε όλους.
Προσωπικά έχω μεγάλη πίστη -ίσως ενσυναίσθηση- ότι γυναίκες σε θέσεις ηγετικές του κινήματος των εργαζομένων αντλώντας από τη μαρξιστική γενεαλογία, ‘με τα πόδια στη γη και το μυαλό στον ουρανό’, δηλ. με γνώμη, άποψη, κοινωνική ευθύνη και όραμα μπορεί πια να κάνουν τη ΄διαφορά΄, που τόσο έχουν ανάγκη οι λαοί.
Πηγές: Διαδικτυακές εκδόσεις: LeMonde.fr, Alternatives Ėconomiques,CGT.fr
