Είναι γνωστό ότι για να κάνεις τη διαδρομή “Βόλβη-Πλαταμώνα” πρέπει να ξέρεις τι έχεις στα δεξιά σου και τι στ’ αριστερά σου. Αλλιώς μπορεί να σου ρίξουν πέντε δρομολόγια μπρος-πίσω και να φουντάρεις στη λίμνη ως κοροϊδάρα 🙂
Αριστερά είναι αυτή που το ’40 έπιασε ότι έστω και υπό το μεταξικό καθεστώς, το παλλαϊκό “Όχι” ξεπερνούσε τις προθέσεις των πολιτικών που το είπαν και μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι άλλο. Όντως το όχι στον ξένο κατακτητή κυοφορούσε μια γενικότερη τάση χειραφέτησης του φτωχού λαού. Αριστερά είναι αυτή που μετά τη συνθηκολόγηση του ’41 -ναι, όντως απέναντι σ’ έναν υπέρτερο γερμανικό στρατό- δεν άφησε το “Όχι” να κουρελιαστεί, να γίνει απογοήτευση, δοσιλογισμός και προσαρμογή στην σκληρή καθημερινότητα της Κατοχής, ούτε έδωσε γραμμή για αναμονή για ευνοϊκότερες συνθήκες αλλά φρόντισε το “Όχι” να επιβιώσει σε ψυχολογικό, πολιτικό και υλικό επίπεδο. Αριστερά είναι αυτή που πήρε την “μαγιά” του “Όχι”, την ξανάβγαλε στο δρόμο και στο βουνό (=ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) και βάθυνε τους στόχους της Αντίστασης (=αίτημα λαοκρατίας). Δημιούργησε ιστορία. Τηρουμένων των δυσαναλογιών κάτι τέτοιο αντιστοιχεί σήμερα στην Αριστερά που ‘χει μείνει αλώβητη απ’ αυτό το ιστορικό δεκαήμερο που ζήσαμε.
Εκείνη η Αριστερά, του ’40, εν πολλοίς έχασε γιατί ούτε ρήξη μέχρι το τέλος ήταν έτοιμη να κάνει, ούτε να συμβιβαστεί απολύτως μπορούσε. Ο αντίπαλος όμως είχε σαφείς επιδιώξεις: εξαφάνιση κάθε φωνής αντίστασης κι αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Τηρουμένων και πάλι των δυσαναλογιών κάτι τέτοιο θεωρώ ότι συνέβη αυτές τις μέρες. Καλώντας το δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ (ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους το έκανε) προκάλεσε τον πανευρωπαϊκό σεισμό του ΟΧΙ-61,3%. Χωρίς όμως να έχει χαράξει ποτέ στρατηγική ρήξης με την καθεστηκυία τάξη φτάσαμε στο “άδειασμα” του “ΌΧΙ” λίγα 24ωρα μετά δλδ μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Σωστά είπε ο Τσίπρας χθες στη Βουλή ότι ο σπόρος έπεσε. Εδώ όμως κάπου μάλλον εξαντλείται και η (ηθελημένη ή αθέλητη είπαμε) προσφορά του(ς). Πρέπει και να καρποφορήσει, να μη μείνει θαμμένος.
Υ.Γ.
Μακριά από συνομωσιολογικές θεωρίες δεν αμφισβητώ τη συντριβή των στελεχών του ΕΑΜ όταν υπέγραφαν στο Λίβανο, την Καζέρτα και τη Βάρκιζα. Κανέναν όμως δεν ενδιέφερε τότε αν έκλαψε ο Σιάντος ή αν έβγαλε έρπη ο Πορφυρογένης ή τέλος αν κοιμήθηκε ο Ζαχαριάδης το βράδυ που διέγραψε τον Βελουχιώτη. Οι πολιτικές πράξεις, αξιολογούνται πολιτικά και μπορεί η κριτική μας να είναι πολύ αυστηρή, αμείλικτη, χωρίς όμως από την άλλη να γινόμαστε καννίβαλοι σε προσωπικό επίπεδο…
Υ.Γ.2
…προτιμώ την γλυκόπικρη πλακίτσα. Είναι γνωστό ότι για να κάνεις τη διαδρομή “Βόλβη-Πλαταμώνα” πρέπει να ξέρεις τι έχεις στα δεξιά σου και τι στ’ αριστερά σου. Αλλιώς μπορεί να σου ρίξουν πέντε δρομολόγια μπρος-πίσω και να φουντάρεις στη λίμνη ως κοροϊδάρα 🙂
Από τη σελίδα του Γιώργου Μιχαηλίδη στο facebook. Αναδημοσιεύουμε με την άδειά του.
