Κι όμως οι χιλιάδες διακηρύξεις των ΟΧΙ και των θέλω στους δρόμους και στις πλατείες την Παρασκευή 3 Ιουλίου είναι ζωντανές. Μπορεί να ακυρώθηκαν με τη μορφή της ψήφου, αλλά ως συλλογικές μορφές μαζικής δράσης διατηρούν αυτοτελή δυναμική, ικανή να ακυρώνει συνολικές πολιτικές.
Μπορεί να περάσουν, μικρά η μεγάλα, χρονικά διαστήματα υπόκωφης δράσης μέσα στο τραυματισμένο σώμα της κοινωνίας.Θα συγκρουστεί η απογοήτευση («όλοι ίδιοι είναι») με την ανάγκη να υπερασπιστούμε τη ζωή μας. Η συμφωνία που υπογράψανε είναι κατώτερη και από το συσχετισμό δυνάμεων και προδοτική απέναντι στους αγώνες και τις προσδοκίες των λαών… Πετύχανε να υπογράψουν μνημόνιο ακόμα και οι ΠΑΣΟΚΟΙ που είχαν φύγει από το ΠΑΣΟΚ για να μην υπογράψουν! Υπόσχονται ανάπτυξη με την… επίβλεψη και τη φροντίδα της τρόικας! Βάλανε την πρώτη τους υπογραφή στο στρατηγικό σχέδιο του κεφαλαίου.
Μας λένε ότι άλλα θέλανε και άλλα κάνανε. Πότε το κατάλαβαν αυτό; Και αν πράγματι το πιστεύουν αυτό, γιατί δεν κάθονται στη γωνίτσα τους παρέα με τις αυταπάτες τους; Γιατί κάνουν πράγματα που δεν έκαναν οι Σαμαρο-Βενιζέλοι; Τι τους οδήγησε να φορτωθούν την ωρολογιακή βόμβα της χρεοκοπίας και να την περιφέρουν για έξι μήνες στις αποσκευές τους; Γιατί δεν έκαναν καμία ουσιαστική προσπάθεια απασφάλισης;
Ζαλίστηκαν από το θόρυβο που έκανε ο τακτικισμός τους και δεν μπόρεσαν να δουν την πραγματικότητα. Την κρίσιμη στιγμή, τα δώσανε όλα. Τα δώσανε όλα σ’εκείνους, των οποίων το ρόλο αποκαλύπτανε τόσους μήνες. Δε μπόρεσαν, αρνήθηκαν να δούν ότι η ιστορία (…και ο καπιταλισμός) δε γυρίζει πίσω. Δεν αντιλήφθηκαν, ότι η τακτική του αντίπαλου είναι υποταγμένη και υπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα του ολοκληρωτικού πια καπιταλισμού. Αντίθετα η έλλειψη δικού τους στρατηγικού στόχου οδήγησε στην πλήρη κατάρρευση της τακτικής τους την αποφασιστική στιγμή και στην ουσιαστική προσχώρηση στη στρατηγική του αντιπάλου. Έχει ήδη ξανασυμβεί με τη διεθνή Σοσιαλδημοκρατία. Απλά τώρα όλα συμβαίνουν πιο γρήγορα και πιο βίαια.
Παρ’ όλα αυτά έχει ήδη καταφερθεί πολιτικό πλήγμα στο οικοδόμημα της Ε.Ε. και στους φορείς υπεράσπισής της. Το ρήγμα θα είναι ανοιχτό στη συνέχεια με δυνατότητες διεύρυνσής του. Το επόμενο ερώτημα “ρήξη ή υποταγή”, μετά τη συντριβή της αυταπάτης (ούτε ρήξη ούτε υποταγή) πηγάζει από την πραγματική ζωή και απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση συλλογικής ανατρεπτικής σκέψης και πολιτικών δυνάμεων.
Ο λαός έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι είναι διατεθειμένος να βγει στους δρόμους στην παραμικρή υποψία σύγκρουσης που έχει νικηφόρες προοπτικές. Οπισθοχωρεί όταν αντιλαμβάνεται ότι οι ηγέτες, που αυτός επέλεξε, είναι ανίκανοι, λουφάζει, συμβιβάζεται με την ηγεμονεύουσα κοινωνική τάση, αλλά ταυτόχρονα η φύση και θέση του στη κοινωνία, τον κρατάει άγρυπνο, σε ετοιμότητα να δράσει και την επόμενη φορά που θα δει εξεγερσιακά σημάδια στον ουρανό με πιθανότητες νίκης. Οι ανάγκες του ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί. Άλλωστε γεννήθηκαν και ανατροφοδοτούνται συνεχώς από τους ανίκητους εξελικτικούς νόμους της ζωής.
Εμείς συγκεντρωνόμαστε σαν τους πρόσφυγες στα σύνορα της δικής τους κοινωνίας που μας αρνιέται τα δικαιώματα και τις δυνατότητες της εποχής μας, και αυτής που εμείς θα γίνουμε ικανοί να οικδομήσουμε, της δικής μας.
Κατανοούμε ότι η Ευρώπη που ζήσαμε δεν μπορεί να υπάρξει πια. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός των κεφαλαίων αναπτυσσόμενος πάνω στο έδαφος της παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης εμφανίζει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Οι αστικοί κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί που παρείχαν λαϊκό μέρισμα, συνθλίβονται στη μάχη της κερδοφορίας. Οι εκλογές, τα δημοψηφίσματα, η Βουλή, η τοπική αυτοδιοίκηση, είναι υπό αμφισβήτηση από το ίδιο το σύστημα.
Το κοινωνικό κράτος, οι αυξήσεις μισθών, οι συντάξεις κ.λ.π. θα είναι πλέον προϊόντα ¨ελεύθερων¨ σκληρών ταξικών συγκρούσεων-διαπραγματεύσεων χωρίς νόμους. Η αναπάντεχα σκληρή βία συνοδεύει πλέον τις ταχτικές κινήσεις του αντιπάλου. Οι κυβερνήσεις δεν απαιτούν εκλογές για να αλλάζουν! Οι υπουργοί μπορούν να αλλάζουν και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Οι δημοσκοπήσεις μαϊμού μας… πληροφορούν για τη γνώμη μας.
Εμείς συνωστιζόμαστε κοντά στα σύνορα της νέας κοινωνίας. Μπερδεύουμε συχνά τα «γεωγραφικά» με τα πολιτικά όρια. Τις επιθυμίες μας με την πραγματικότητα. Ταλαντευόμαστε ανάμεσα στη γνώση και την άγνοια. Αρνούμαστε, την άρνηση του ηττημένου και την επίμονη σχεδιασμένη αναζήτηση του νικηφόρου. Συνάπτουμε σχέσεις με την «καθαρότητα», δυσκολευόμαστε στις σχέσεις με τη λαϊκή συνείδηση.
Αριστερά πολιτικά σχήματα που γεννήθηκαν και αρκούνται στη γνώση περασμένης εποχής αποδεικνύονται ανίκανα όχι μόνο να διαβούν τα σύνορα, αλλά και να επιζήσουν με κάποια αξιοπρέπεια (ρε παιδί μου) στη νέα καπιταλιστική εποχή.
Όμως ακόμη και τα βασανιστικά βράδια των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες, αποδεικνύουν ότι η σκληρή μάχη ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η λαϊκή συνείδηση είναι παρούσα. Η εργατική τάξη θα αναζητά πάντα το νικηφόρο φορέα της. Έχει ξεπεράσει την πίστη στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Μπορεί να δοκιμάζει τα πάντα, κατά καιρούς. Θα πιστέψει όμως και θα πάει μέχρι τέλους μαζί με αυτό που θα γεννηθεί – που θα γεννηθεί και θα φέρει μέσα του αυτό που αυτή είναι. Θα είναι το «εξυπνότερο» παιδί της, θα παραμένει πάντα δικό της και γι’ αυτό και θα παλεύει μαζικά, μαζί του, δίπλα του όχι πίσω του.
Φωτογραφία: Άνεμος Αντίστασης
