Το μυθιστόρημα με τίτλο «Το δόγμα» της Μαρίας Παναγοπούλου κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Για την ίδια «Τομ δόγμα»: « είναι μια ιστορία φαντασίας, που ρίχνει φως στον ορίζοντα μιας συνθήκης όχι και τόσο φανταστικής. Μας δείχνει τι μπορεί να προκύψει όταν μια πληθωριστική επιστημοτεχνική εξέλιξη συναντηθεί με την απόσυρση του κόσμου από τα κοινά».
Για την αναγνώστρια και τον αναγνώστη είναι ένα βιβλίο που μπορεί να προκαλέσει ενδιαφέρον από τις πρώτες του σελίδες, καθώς αμέσως διαπιστώνεις ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό. Η πυκνότητα της γραφής και η εναλλαγή του μυθοπλαστικού αφηγήματος με την ανάλυση των εννοιών, οι οποίες αιτιολογούν τα συμβαίνοντα, στην αφήγηση είναι κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται. Αυτό το ενδιαφέρον παραμένει μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου καθώς το ενδιαφέρον για την ενδεχόμενη λύση του πολιτικού δράματος διατηρείται ζωντανό.
Η επικαιρότητά του είναι προφανής καθώς η αφήγηση κινείται εντός των σύγχρονων κοινωνικοπολιτικών προβληματισμών. Οι απαντήσεις που δίνονται στη μορφή και το περιεχόμενο της αφήγησης θα απασχολήσουν τον αναγνώστη και την αναγνώστρια.
Η ίδια θεωρεί ότι κάθε συγγραφέας φέρνει καταρχήν την προσωπική του ματιά και «φωνή». Σε ό,τι αφορά εμένα και το συγκεκριμένο έργο μου, προσπαθώ να υπηρετήσω -με πόση επιτυχία, μένει να κριθεί- μια αισθητική πίστης στην πυκνότητα και την ακρίβεια του λόγου, καθώς σε αυτά τα στοιχεία βρίσκω αστείρευτη ποιητικότητα.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου η συγγραφέας περιγράφει μία κοινωνία – την “φωτισμένη πολιτεία” όπως την αποκαλεί- όπου επιχειρείται, όχι να νικηθούν, αλλά να παρακαμφθούν όλες οι προαιώνιες αδυναμίες του ανθρώπου. Όλοι υποτάσσονται με δογματικό τρόπο σε αυτό που θεωρείται γενικό καλό. Υπάρχει μία δογματική αποδοχή κάποιας ορθονομίας η οποία αρθρώνεται από κάποιους τεχνοκράτες με την βοήθεια της τεχνικής νοημοσύνης.
Είναι η πολιτεία στην οποία οδηγηθήκαμε από την σημερινή έντονα ανταγωνιστική κοινωνία εξ αιτίας της έλλειψης εναλλακτικής συλλογικής στρατηγικής. Μεσολάβησε μία χαοτική εποχή ως αποτέλεσμα έντονων συγκρούσεων.
Η ζωή όμως που προηγήθηκε παραμένει σε χειμερία νάρκη στις συνειδήσεις των ανθρώπων και κάτω από ένα ευτυχές λάθος επανέρχεται ως δυναμικός παράγοντας στις εξελίξεις.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου γινόμαστε, με αμείωτο ενδιαφέρον, μάρτυρες της λύσης που δίνεται εντός των συνθηκών που το αφήγημα οικοδόμησε.
