Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Έχουμε και λέμε: α) απαγόρευση συναθροίσεων γύρω από το Σύνταγμα με τη δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, β) ποινή φυλάκισης μέχρι ενός έτους και πρόστιμο που μπορεί να φτάσει μέχρι και τις 40.000€ για όσους δεν συμμορφώνονται «προς τας υποδείξεις».
Τι σηματοδοτούν όλα αυτά;
α) Συχνά ακούμε πως τέτοιου είδους αποφάσεις είναι προϊόν της προσπάθειας της ΝΔ να κερδίσει τα ακροδεξιά ακροατήρια. Πιθανώς να είναι και αυτός ένας λόγος αλλά δεν είναι ο κύριος. Η ουσία βρίσκεται στο ότι έχει επιλεγεί ως στρατηγικός στόχος η ένταση του αυταρχισμού και η συρρίκνωση της δημοκρατίας.
β) Η επιλογή αυτή πέρα από το ότι εκφράζει το παγκόσμιο και όχι μόνο το ελληνικό κεφάλαιο σχετίζεται με την θέσπιση προληπτικών μέτρων αντιμετώπισης μελλοντικών λαικών εξεγέρσεων που θα έρθουν ως απόρροια όχι μόνο της συρρίκνωσης της δημοκρατίας αλλά και της αφόρητης συμπίεσης των εργατικών εισοδημάτων. Μηνύματα από το μέλλον λαμβάνουμε αυτή τη στιγμή τόσο από τη βόρεια Αμερική όσο και από τη Λατινική Αμερική.
γ) Υπάρχει όμως και ένας ειδικός λόγος και έχει να κάνει με τον Πάνο Ρούτσι ο οποίος έπειτα από 23 ημέρες απεργίας πείνας ανάγκασε την κυβέρνηση σε άτακτη φυγή. Μια κυβέρνηση που με ελεεινές μεθοδεύσεις επιχειρεί να συγκαλύψει εδώ και δυόμισι χρόνια το έγκλημα των Τεμπών. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός και ένα ολόκληρο κόμμα ηττήθηκαν από έναν άνθρωπο αλλά –και ας μην το ξεχνάμε– και από την αλληλεγγύη που έδειξαν χιλιάδες άνθρωποι για αυτόν τον πατέρα. Ως εκ τούτου ο συγκεκριμένος νόμος, εκτός των άλλων, είναι και μια μορφή εκδίκησης απέναντι στους νικητές.
δ) Όσο και αν φωνάζουν πως η συγκεκριμένη θέσπιση του νόμου δεν σχετίζεται με τον Πάνο Ρούτσι, δεν πείθουν κανένα. Και δεν πείθουν κανένα γιατί όλο αυτό το χρονικό διάστημα από το δυστύχημα και έπειτα είπαν σωρεία ψεμάτων, είπαν πως όσοι ασχολούνται με το μπάζωμα είναι για τα μπάζα, έβαλαν πληρωμένα τρολ να καθυβρίζουν τη Μαρία Καρυστιανού και τον Πάνο Ρούτσι και με κάθε τρόπο υποτίμησαν τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού.
Το Σύνταγμα έχει ένα υψηλό συμβολισμό. Είναι το κέντρο του κέντρου, είναι το σημείο όπου κατ’ αυτούς βρίσκεται η καρδιά της δημοκρατίας. Είναι το σημείο στο οποίο καταλήγουν απεργίες, κινητοποιήσεις, λαϊκές εξεγέρσεις. Είναι το σημείο το οποίο τον καιρό της κρίσης μετά το 2010 πνίγηκε από τα χημικά των κατασταλτικών μηχανισμών προκειμένου να εκδιωχθούν οι διαδηλωτές. Είναι το σημείο που το 1843 ο ελληνικός λαός διεκδίκησε σύνταγμα καθώς και την παύση της απόλυτης μοναρχίας. Οι συμβολισμοί αυτοί πρέπει να αδυνατίσουν στη μνήμη του ελληνικού λαού. Το Σύνταγμα πρέπει να είναι μια αποστειρωμένη περιοχή στην οποία τουρίστες θα παρακολουθούν την αλλαγή φρουράς των ευζώνων. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετείται και το δήθεν αναπτυξιακό μοντέλο που έχουν υιοθετήσει τα αστικά κόμματα και η ελληνική αστική τάξη: σουβλάκι-ξαπλώστρα-ενοικίαση βραχύβιας διαρκείας-τουρισμός.
Όσο και αν το λαϊκό κίνημα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε τέλμα, στην πραγματικότητα το φοβούνται. Φοβούνται τη λαϊκή οργή. Φοβούνται μήπως γίνει παλλαϊκό αίτημα η παραίτηση-πτώση της κυβέρνησης. Φοβούνται μήπως ο κόσμος κατέβει στους δρόμους και πάρει την τύχη στα χέρια του.
Χρέος κάθε δημοκράτη, εφεξής, είναι η ακύρωση του νόμου στην πράξη. Γιατί όπως έλεγε και ο ποιητής:
Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο,
η οργή του λαού,
κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια,
ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει,
ποιος, ποιος τη σταματάει.
