Οι σπασμοί που συνοδεύουν τη σημερινή φιλελεύθερη δημαγωγία για την υπεράσπιση της εντελώς αποτυχημένης στρατηγικής της Δύσης κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία αρχίζουν να προκαλούν ρυτίδες στο μέτωπό μου.
Οι πρωταγωνιστές αυτής της δημαγωγίας ταΐζουν το κοινό με τέτοια τερατουργήματα που δεν αρκεί να αντιδράσουμε σε αυτά με ένα απλό κούνημα του χεριού. Καταλαβαίνω τη νευρικότητα στο στρατόπεδο των Σλοβάκων προοδευτικών και φιλελεύθερων. Όλοι περιμένουν με ανυπομονησία την αντικατάσταση του αποτυχημένου νεαρού προϊόντος και την άφιξη της νέας νεοφιλελεύθερης σταρ Zuzana Čaputová, η οποία, στο αναγκαστικό τέλος της προεκλογικής της περιόδου, δεν προσπαθεί πλέον ούτε καν να δημιουργήσει την εντύπωση της υπερκομματικότητας και αντιτίθεται ανοιχτά στη σημερινή κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν από αυτούς να κατηγορεί κυβερνητικούς αξιωματούχους για τέτοιες ανοησίες και τα πιο σοβαρά εγκλήματα, όπως, για παράδειγμα, ότι επιθυμούμε τη ρωσική κατοχή ή ότι τη Ρωσία ως γείτονά μας.
Από την αρχή της σύγκρουσης στην Ουκρανία, απέρριψα την οπτική του άσπρου-μαύρου, όπως την επιθυμούν στην Ουάσιγκτον ή στις Βρυξέλλες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει τις ρίζες του ήδη στο 2014 και στην εξέλιξη της ουκρανικής πολιτικής σκηνής και στη σχέση της με τους συμπατριώτες τους ρωσικής εθνικότητας. Και, φυσικά, στην απόλυτη επιρροή των ΗΠΑ σε όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Ουκρανία μετά το 2014 μέχρι σήμερα. Μπορεί να υπερβάλλω λίγο, μπορεί και όχι, αλλά ας φανταστούμε [τι θα συνέβαινε], για παράδειγμα, αν ολόκληρο το υπουργείο Άμυνας του Μεξικού, μιας χώρας που γειτονεύει με τις ΗΠΑ, βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχο της Ρωσίας, για να μην αναφέρω τους πολιτικούς ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου.
Η Ρωσία απάντησε στην κατάσταση ασφαλείας και στην πίεση της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, χρησιμοποιώντας στρατιωτική δύναμη χωρίς διεθνή εντολή. Οι μεγάλες χώρες το κάνουν συχνά αυτό, ας δούμε τι κατάφεραν οι ΗΠΑ στο Ιράκ. Και η Δύση, αντί να καταβάλει αμέσως κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιτευχθεί μια γρήγορη κατάπαυση του πυρός, στις αρχές του 2022, χωρίς να χαθεί ούτε ένα δέκατο στην Ουκρανία, έκανε ένα τεράστιο λάθος. Εκτίμησε λανθασμένα τη χρήση ρωσικής στρατιωτικής δύναμης ως μια ευκαιρία να γονατίσει η Ρωσία. Αρκεί μια ματιά στην ιστορία. Ο Χίτλερ εισέβαλε στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1941, αλλά οι Δυτικοί Σύμμαχοι δεν άνοιξαν δεύτερο μέτωπο παρά μόνο το καλοκαίρι του 1944, όταν η έκβαση του πολέμου ήταν ξεκάθαρη υπέρ της πρώην ΕΣΣΔ.
Είναι αποδεδειγμένο ότι στην αρχή του πολέμου στην Ουκρανία το 2022, η Δύση δεν επέτρεψε στους Ουκρανούς να συνάψουν κατάπαυση του πυρός με δίκαιους όρους σε τουλάχιστον δύο πολύ ελπιδοφόρες περιπτώσεις. Επειδή ήδη είχε ληφθεί μια οδυνηρά λανθασμένη απόφαση: Η Δύση να εκμεταλλευτεί την παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τη Ρωσία, να προμηθεύσει την Ουκρανία με σωρεία όπλων, δισεκατομμύρια δολάρια, να φορτώσει τη Ρωσία με μαζικές κυρώσεις, να επιτεθεί στο κύριο εισόδημα της Ρωσίας από ορυκτά και να περιμένει από τους Ουκρανούς στρατιώτες, μέχρι τον τελευταίο, να του φέρουν το κεφάλι της ρωσικής αρκούδας στο πιάτο με τη μορφή μιας στρατιωτικά εξαντλημένης, οικονομικά κατεστραμμένης, διεθνώς απομονωμένης και εσωτερικά πολιτικά υπονομευμένης Ρωσίας. Αυτή ήταν και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι η δυτική στρατηγική, για την οποία λέω ανοιχτά στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ότι δεν λειτουργεί, ότι έχει αποτύχει. Και μάλιστα δεν συμφωνώ καν μαζί της. Δεν είμαι ένας από τους Σλοβάκους πολιτικούς που χαίρονται που στη Σλοβακία η Ρωσική Ομοσπονδία μετατρέπεται σε θανάσιμο εχθρό, και δεν μου αρέσει καθόλου που μας χαρακτηρίζουν ως εχθρική χώρα στη Ρωσία για αυτό το λόγο.
Είναι κυριολεκτικά σοκαριστικό να βλέπεις τον τρόπο με τον οποίο η Δύση έχει κάνει επανειλημμένα λάθη στην αξιολόγηση της κατάστασης στη Ρωσία. Τα γεγονότα είναι αμείλικτα. Η Ρωσία ελέγχει πλήρως στρατιωτικά τα κατεχόμενα εδάφη και οι προσπάθειες να πεισθεί η διεθνής κοινότητα με δημαγωγίες για την [δήθεν] κατάρρευση του ηθικού των Ρώσων στρατιωτών και τις τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό αποδεικνύονται όλο και περισσότερο κενά δημαγωγικά ευχολόγια. Η Ουκρανία δεν είναι ικανή για καμία σοβαρή στρατιωτική αντεπίθεση ενώ έχει καταστεί πλήρως εξαρτημένη από την οικονομική βοήθεια της Δύσης με απρόβλεπτες συνέπειες για τους Ουκρανούς τα επόμενα χρόνια. Είναι απλώς θέμα χρόνου πότε θα αρχίσουν να δημοσιεύονται οι επίσημες πληροφορίες για την ιδιοκτησία γης στην Ουκρανία, για τους μεγάλους ξένους ιδιοκτήτες. Η θέση του Ουκρανού προέδρου κλονίζεται, ενώ ο Ρώσος πρόεδρος αυξάνει και ενισχύει την πολιτική του υποστήριξη. Ούτε η ρωσική οικονομία ούτε το ρωσικό νόμισμα κατέρρευσαν, οι αντιρωσικές κυρώσεις αυξάνουν την εσωτερική αυτάρκεια αυτής της τεράστιας χώρας, οι ρωσικοί ενεργειακοί κολοσσοί αναφέρουν ρεκόρ παραδόσεων στην Κίνα και την Ινδία. Από την άλλη πλευρά, άνθρωποι από το περιβάλλον του Ουκρανού προέδρου, αναφέρουν στα έγκριτα, επαναλαμβάνω έγκριτα, ξένα μέσα ενημέρωσης ότι στην Ουκρανία γίνονται κλοπές σαν να μην υπάρχει αύριο.
Φυσικά, δεν τολμώ να ισχυριστώ ότι η Ρωσία δεν αισθάνεται τις αρνητικές συνέπειες της απόφασής της του Φεβρουαρίου 2022 να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία στην Ουκρανία. Αλλά σε καμία περίπτωση σε βαθμό που θα την κατέστρεφε, όπως είχαν προβλέψει οι δυτικοί σχεδιαστές.
Ποιες είναι λοιπόν οι δυνατότητες περαιτέρω εξέλιξης; Με μεγάλη πιθανότητα, όπλα και χρήματα θα συνεχίσουν να εισρέουν στην Ουκρανία για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Είναι πολιτικά αδύνατο για τους συντάκτες της να παραδεχτούν ανοιχτά την έλλειψη ορθότητας της υιοθετημένης στρατηγικής. Σε δύο ή τρία χρόνια θα είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο που είμαστε τώρα. Μόνο που η ΕΕ θα έχει ελαφρύνει ίσως κατά 50 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ στην Ουκρανία τα νεκροταφεία θα έχουν γεμίσει από χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες. Δυστυχώς, η κοινή λογική δεν θα νικήσει, αν και όλοι μας καλούμαστε να κηρύξουμε αμέσως ανακωχή και να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι προφανές ότι η μάταιη σπατάλη ανθρώπινων πόρων και χρημάτων και η πάροδος του χρόνου δεν θα επιδεινώσει τη διαπραγματευτική θέση της Ρωσίας, αντίθετα θα την ενισχύσει, διότι σε λίγα χρόνια η διεθνής κοινότητα θα αρχίσει και αυτή να σαλπίζει υποχώρηση καθώς θα διαπιστώνει την πραγματικότητα.
Συχνά αναρωτιέμαι τι το ηττοπαθές έχουν οι ρεαλιστικές και βασισμένες στα γεγονότα εκτιμήσεις σχετικά με την αναγκαιότητα μιας κατάπαυσης του πυρός στην Ουκρανία, όταν είναι απολύτως σαφές σε όλους ότι η κρίση στην Ουκρανία δεν μπορεί να επιλυθεί στρατιωτικά. Αν εύχομαι κάτι, αυτό είναι να σταματήσουν οι Σλάβοι να πολεμούν ο ένας τον άλλον για γεωπολιτικούς λόγους, τόσο από την αμερικανική όσο και από τη ρωσική πλευρά. Ας αφήσουν την Ουκρανία να ακολουθήσει τον κυρίαρχο και όχι υπαγορευμένο δρόμο της. Αν βλέπει τον εαυτό της στην ΕΕ, ας της δοθεί αυτή η ευκαιρία, αρκεί να πληροί τις προϋποθέσεις. Εμείς θα χαρούμε να βοηθήσουμε. Η Ρωσία χρειάζεται επίσης τις εγγυήσεις ασφαλείας της. Και συνεχίζω να πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ρητορική για το πώς η ΕΕ και η Ρωσία είναι κάπως συνδεδεμένα δοχεία και πώς χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Ως πρωθυπουργός της Σλοβακικής Δημοκρατίας, δεν θα διαδώσω εχθρότητα προς οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, επιθυμώ επίσης τη σταδιακή εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των χωρών μελών της ΕΕ και της Ρωσίας. Και δεν θα είμαι πλέον υποχείριο της ηλίθιας φιλελεύθερης και προοδευτικής δημαγωγίας που προσβάλλει τη βασική ανθρώπινη αίσθηση δικαίου και τελικά θα προκαλέσει τεράστια ζημιά.