Πηγή: εβδομαδιαία έκδοση της UNITÉ-CGT Nο 31
Μετάφραση – απόδοση: Αντωνίας Πάνου
Δύο χρόνια, μετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία στις 23 Φεβρουαρίου 2022, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος εξακολουθεί να μαίνεται. Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι και Ουκρανοί στρατιώτες έχουν χάσει τη ζωή τους. Η σύγκρουση δηλητηριάζει ολόκληρη την ήπειρο, ενώ ο θόρυβος από τις μπότες αντηχεί και ακούγεται όλο και περισσότερο μέσα από συγκεκριμένες στάσεις, ομιλίες, απειλές και απαγορεύσεις.
Το 2022 είπαμε «όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ούτε ένας στρατιώτης, ούτε ένα ευρώ, ούτε ένα όπλο» στην τροφοδοσία του διαρκούς πολέμου. Σήμερα, αυτή η θέση είναι πιο έγκυρη από ποτέ.
Ας μην ξεχνάμε ο πόλεμος στην Ουκρανία, δεν χρονολογείται από το 2022 αλλά από το 2014. Αυτή η σύγκρουση, η οποία φέρνει τη Ρωσία αντιμέτωπη με το μπλοκ ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, συνεχίζεται εδώ και 10 χρόνια. Αυτή η καταστροφή, έφερε αντιμέτωπους δύο λαούς που ήταν ενωμένοι μόλις πριν από 30 χρόνια. Αυτοί οι λαοί από το 1991 υπόκεινται στον οικονομικό και γεωπολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ διαφορετικών ιμπεριαλιστών, με συνέπεια τη μαζική έξοδο πάνω από 4 εκατομμυρίων Ουκρανών προς τη Ρωσία, την Πολωνία και τη Δυτική Ευρώπη.
Ιμπεριαλιστικός πόλεμος ή επαναστατική ειρήνη
Στην Ουκρανία και τη Ρωσία (αλλά και στη Γαλλία και αλλού), η πραγματική και συγκεκριμένη σωτηρία μπορεί να έρθει μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Στην Ουκρανία όπως και στη Ρωσία, μόνο οι εργαζόμενοι, στο μέτωπο και στα μετόπισθεν, μπορούν να σπάσουν τη διαδοχή των γεγονότων, να εκδιώξουν τους ολιγάρχες από το Κίεβο και το Κρεμλίνο και να ανατρέψουν την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση.
Στις αρχές του 2024, μπορούμε να εντοπίσουμε διάφορες σημαντικές τάσεις.
Η πρόσφατη δήλωση του πρώην προέδρου και υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών Ντόναλντ Τραμπ για το θέμα της αμερικανικής συμμετοχής στο ΝΑΤΟ έχει προκαλέσει αναστάτωση στις συμμαχικές δυνάμεις η οποία εκδηλώνεται με:
- την (προβλέψιμη) επιστροφή στην εκ θεμελίων οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής ένοπλης δύναμης,
- τα πακέτα πρόσθετης βοήθειας της ΕΕ ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων προς τον ουκρανικό στρατό,
- την ανάπτυξη στρατιωτικών διαδρόμων υλικοτεχνικής υποδομής από τη Δύση στην Ανατολή της ηπείρου,
- την πρόσφατη πρόσθετη βοήθεια ύψους 3 δισεκατομμυρίων ευρώ που χορήγησε η Γαλλία στην Ουκρανία,
- τον εκτεταμένο επανεξοπλισμό στην Ευρώπη…
Αυτές οι εξάρσεις μιλιταριστικού πυρετού μπορούν, εν μέρει, να εξηγηθούν από τα πορίσματα που αντλήθηκαν από το ουκρανικό μέτωπο.
Στο στρατιωτικό μέτωπο, το καθεστώς στο Κίεβο και οι δυτικές δυνάμεις που το στηρίζουν, είτε άμεσα, είτε μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, υποχωρούν μπροστά σε μια ρωσική πολεμική μηχανή που έχει υποτιμηθεί κατάφωρα τόσο από τους «ειδικούς» της τηλεόρασης όσο και από τους πολεμοκάπηλους στις παντόφλες τους. Τα δισεκατομμύρια δολάρια που συνεχίζουν να εισρέουν από όλη τη Δύση για να τροφοδοτήσουν τα διάφορα στρατιωτικο-βιομηχανικά συγκροτήματα τροφοδοτούν τη συνέχιση αυτού του αδελφοκτόνου πολέμου.
> Η αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης και η προέλαση των Ρώσων στρατιωτών συνδυάστηκαν με την οικονομική σταθεροποίηση στη Ρωσία και ένα κύμα εσωτερικής καταστολής, με πιο θεαματική εκδήλωση την παύση της εξέγερσης από την παραστρατιωτική ομάδα Wagner και τον επακόλουθο αποκεφαλισμό ολόκληρης της ηγεσίας της, η οποία έχασε τη ζωή της σε ύποπτο αεροπορικό δυστύχημα. Πέρα από αυτές τις διαμάχες «μεταξύ ληστών», η σταθεροποίηση πραγματοποιείται αντίστοιχα και ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και των οργανώσεών τους, οι οποίες φιμώνονται από τις αρχές – όπως στην Ουκρανία.
Στην Ουκρανία, η απόλυση του αρχηγού του ουκρανικού επιτελείου ανέδειξε τις υποβόσκουσες (και προφανείς) εντάσεις στο εσωτερικό του καθεστώτος. Το ζήτημα της άσκοπης «θυσίας» χιλιάδων Ουκρανών στρατιωτών μπήκε στη συζήτηση, καθώς η κυβέρνηση σχεδιάζει να ολοκληρώσει το σχέδιό της για πρόσθετη γενική επιστράτευση, με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων Ουκρανών που καλούνται στην εθνική σφαγή.
> Στην Ευρώπη, η υποστήριξη της «ουκρανικής υπόθεσης», που προπαγανδίζεται μέχρι αηδίας από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς, έχει αναχαιτιστεί για τουλάχιστον 5 λόγους:
- τη συνειδητοποίηση του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της ουκρανικής χούντας,
- ένα είδος κόπωσης μπροστά σε γεγονότα που λαμβάνουν χώρα για μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο χρονικό διάστημα,
- την απογοήτευση για το πολύ υψηλό οικονομικό κόστος που πληρώνει ο λαός,
- τη (νόμιμη) άρνηση συμμετοχής σε μια πολεμική προσπάθεια κατά της Ρωσίας, η οποία βάζει αυτόματα σε μια αντιπαράθεση με μόνους νικητές τους δισεκατομμυριούχους και άλλους ολιγάρχες, και τέλος,
- την κλίμακα της σφαγής και της γενοκτονίας που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γάζα και την Παλαιστίνη και την τυφλή και άνευ όρων υποστήριξη που παρέχει η Δύση στο Ισραήλ, αποκαλύπτοντας ένα απαράδεκτα διπλό πρότυπο.
Οι πόλεμοι στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο δεν είναι μεμονωμένα σημεία ανάφλεξης. Το οικονομικό σύστημα, σε μόνιμη κρίση, είναι ελαττωματικό. Ο κύκλος του καπιταλισμού, ο οποίος μετά την αντεπανάσταση των αρχών της δεκαετίας του 1990 στην ΕΣΣΔ και τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες επωφελήθηκε από μια τρομερή στρατιωτική, οικονομική και πολιτιστική επέκταση, φτάνει στο τέλος του και φέρνει μαζί του χίλιες και μία δραματικές συνέπειες για τους λαούς και τους εργαζόμενους: γενοκτονίες, πολέμους, μαζική ανεργία, χαμηλούς μισθούς, αυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα, εξορμήσεις, εξορίες, στέρηση ελευθεριών, στρατόπεδα κράτησης.
Αυτός ο κύκλος μπορεί να σπάσει. Δεν είμαστε καταδικασμένοι, «εκ φύσεως», να ζούμε σε αυτή την αγωνία ή σε μόνιμο φόβο για μια πυρηνική ανάφλεξη.
Ο Μακρόν και ο Μπάιντεν, ο Ζελένσκι και ο Πούτιν, οι ολιγάρχες και οι δισεκατομμυριούχοι, αυτοί είναι ο εχθρός του λαού. Μας καταδικάζουν σε ζωές κακουχιών και στέλνουν τους εργαζόμενους στο σφαγείο. Αυτά τα παράσιτα είναι έτοιμα να θυσιάσουν τα παιδιά μας για τα κέρδη τους. Ας θυμηθούμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η ΕΕ και οι κυριότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν επενδύσει πάνω από εκατό δισεκατομμύρια ευρώ σε στρατιωτική υποστήριξη για την Ουκρανία. Αυτή η «βοήθεια» δεν έχει καμία σχέση με την υποστήριξη του ουκρανικού λαού, αντίθετα έχει να κάνει με μια επιθετική πολιτική κατά της Ρωσίας, για την υπεράσπιση ιδιωτικών συμφερόντων και μεριδίων αγοράς.
Το καθεστώς στο Κίεβο νοσεί με γάγγραινα από φασιστικά στοιχεία και ο ρωσόφωνος πληθυσμός, ιδιαίτερα στο Ντονμπάς, βρίσκεται σε ένοπλη εξέγερση ενάντια σε μια χούντα που προέκυψε από το βίαιο και παράνομο πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, ενώ η ρωσική κυβέρνηση διεξάγει αυτόν τον πόλεμο για την υπεράσπιση των ρωσικών καπιταλιστικών συμφερόντων.
Η άρνηση της Δύσης να τηρήσει τις συμφωνίες του Μινσκ, μετά την ήττα του ουκρανικού στρατού από τις αυτονομιστικές δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, είναι μια βασική αιτία της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η Δύση επέλεξε τον πόλεμο μέσω μιας στρατιωτικής συμμαχίας με την ουκρανική κυβέρνηση. Αυτό το λόμπι για την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ συνδέεται με την προοπτική κατάληψης ενός εδάφους-κλειδί στον «ρωσικό και πρώην σοβιετικό κόσμο», το «καλάθι με τα ψωμιά» της Ευρώπης, τις πρώτες ύλες, τις τεράστιες βιομηχανικές υποδομές και τα εκατομμύρια ειδικευμένων εργαζομένων.
Η δυτική «υποστήριξη» προς την ουκρανική κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τις έμμεσες συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία στην παγκόσμια οικονομία, πληρώνεται από τους εργαζόμενους και τους λαούς κάθε χώρας, οι οποίοι παρασύρονται στη χρηματοδότηση ενός πολέμου δι’ αντιπροσώπων ενάντια στη θέλησή τους. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η στήριξη αυτή επεκτείνεται και στον συνδικαλιστικό χώρο, με τις αμφιλεγόμενες θέσεις που λαμβάνει η διασυνδικαλιστική, στην οποία συμμετέχει ενεργά η Συνομοσπονδία CGT, υπέρ της ουκρανικής κυβέρνησης και κατά του ρωσικού λαού.
Ως διεθνιστές, αρνούμαστε να συμμετάσχουμε στην ιμπεριαλιστική σφαγή που ωφελεί μόνο τους ισχυρούς.
Ούτε ένα ευρώ, ούτε ένας στρατιώτης, ούτε ένα όπλο για να τροφοδοτηθεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος!
Για μια πολιτική ειρήνης, η Γαλλία πρέπει να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, να έρθει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να κλείσει τις στρατιωτικές της βάσεις στο εξωτερικό. Ούτε ένας Γάλλος στρατιώτης έξω από τη Γαλλία!
Οι συνδικαλιστές της CGT, που εκτελούν το διπλό καθήκον, συνδυάζουν την άμεση άρνηση του πολέμου και της στέρησης με την απόρριψη ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που περιλαμβάνει, με συστημικό τρόπο, τον κίνδυνο γενικευμένου πολέμου, όπως έχει ήδη συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Το κεφάλαιο χρειάζεται τον πόλεμο για να «επαναφορτίσει τις μπαταρίες του», γι’ αυτό πρέπει να αφοπλίσουμε τους καπιταλιστές. Ο αγώνας για την ειρήνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
«Σπάμε τον πάγο», είπε ο Λένιν, και προχωράμε μπροστά, ανοίγοντας το δρόμο. Περισσότερο από ποτέ, αυτή η προοπτική της επαναστατικής ρήξης, που το 1917 επέτρεψε στους λαούς της Ρωσίας να βγουν από τον καπιταλισμό και τον παγκόσμιο πόλεμο, πρέπει να καθοδηγεί τις σκέψεις και τις πράξεις μας: «προλετάριοι όλων των χωρών, ας ενωθούμε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα άλλο από τις αλυσίδες μας».
