Η κατοχύρωση της πενταμερούς, με ευθύνη του έλληνα υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά, ακυρώνει το διεθνή χαρακτήρα του Κυπριακού!
«Είμαι στην πολύ δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω ότι παρά την ισχυρή δέσμευση όλων των αντιπροσωπειών και των μερών η διάσκεψη για το Κυπριακό έκλεισε χωρίς την επίτευξη συμφωνίας», ανέφερε ο γ.γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτιέρες στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου τα ξημερώματα της προηγούμενης Παρασκευής στο Κρανς Μοντάνα.
Η κατάληξη ήταν αναμενόμενη. Κανείς δεν πίστεψε ότι ήταν δυνατόν να λυθεί σε αυτήν την φάση το πρόβλημα.
Εκείνο που επεδίωξαν πρωτίστως οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι και η ΕΕ ήταν να σύρουν την Τουρκία σε μια διάσκεψη όπου το αποτέλεσμα θα ήταν να την εκθέσουν ως μια χώρα εισβολέα στην Μεσόγειο, πλήρως απομονωμένη από τη Δύση στο πλαίσιο της συνολικότερης πολιτικής πιέσεων προς το καθεστώς Ερντογάν.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Ν. Κοτζιάς υπηρέτησε επαξίως αυτό ακριβώς το σχέδιο. Επιπλέον, κατέστησε το Κυπριακό από υπόθεση του ΟΗΕ υπόθεση της «πενταμερούς» δηλαδή της Δύσης.
Από την πρώτη μέρα της συνδιάσκεψης εγκαταλείφθηκε κάθε προσπάθεια να συζητηθούν οι βασικές θέσεις τόσο της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και της Τουρκίας, σαν να ήταν δεδομένο ότι δεν ήταν αυτό το ζήτημα.
Αναλώθηκαν σε δευτερεύοντα θέματα (χρονοδιάγραμμα αποχώρησης μέρους των τουρκικών στρατευμάτων, περιουσιακό, καθεστώς εγγυήσεων κλπ) που και αυτά δεν μπορούν να διευθετηθούν αν δεν υπάρχει αποδοχή μιας συνολικής κατεύθυνσης.
Η αδιαπραγμάτευτη θέση της Τουρκίας συνίσταται στη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους αποτελούμενου από δύο ξεχωριστά κρατίδια στα πρότυπα της Βοσνίας –Ερζεγοβίνης και πάντως χωρίς την άμεση αποχώρηση όλων των Τουρκικών στρατευμάτων από το νησί.
Έτσι θα μπορεί η Τουρκοκυπριακή πλευρά (δηλαδή η Άγκυρα) να αποκτήσει νόμιμα δικαιώματα στα πετρελαϊκά αποθέματα της Κύπρου που βρίσκονται στην νοτιοδυτική πλευρά του νησιού και εντός της Κυπριακής ΑΟΖ. Αυτό είναι και το σημαντικότερο ζήτημα για τους Τούρκους.
Αντιθέτως, η Κυπριακή Δημοκρατία θέλει την δημιουργία ενός ενιαίου κράτους και από τις δύο κοινότητες επιδιώκοντας έτσι να ξαναπάρει τις σημαντικές τουριστικές περιοχές της βορειο-ανατολικής Κύπρου με τις τεράστιες αμμουδιές και τα μεγάλα ξενοδοχεία.
Όσο διαιωνίζεται η παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής , η Τουρκοκυπριακή πλευρά μαραζώνει οικονομικά εξαιτίας της απροθυμίας Τούρκων επιχειρηματιών να επενδύσουν σε μια περιοχή που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.
Η οικονομική στασιμότητα στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού μοιάζει με την αντίστοιχη στην περιοχή των συνόρων της Τουρκίας με την Αρμενία στην περιοχή του όρους Αραράτ.
Επιπλέον, οι Τούρκοι αναγκάζονται να απασχολούν 15.000 στρατιώτες και να συντηρούν τον πληθυσμό της βορειοδυτικής Κύπρου όπου παλαιότερα οι φτωχοί Τουρκοκύπριοι αγρότες δούλευαν στα ξενοδοχεία των πλούσιων «Ελληνοκυπρίων αδελφών μας» για ένα κομμάτι ψωμί.
Είναι σαφές ότι οι τούρκοι εισβολείς βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Παραμένουν όμως αμετακίνητοι στην επιδίωξη τους να αποκτήσουν πρόσβαση στα πετρέλαια της Μεσογείου και αρνούνται να εγκαταλείψουν το προγεφύρωμα που κατέκτησαν και συντηρούν εδώ και δεκαετίες.
Το πρόβλημα φαίνεται άλυτο εκτός αν προκύψει μια ασφαλής και σταθερή φιλο-αμερικάνικη κυβέρνηση τα επόμενα χρόνια.
Το ζητούμενο της αμερικανόπνευστης συνδιάσκεψης στο Κρανς Μοντάνα ήταν να καταστεί σαφές στην διεθνή κοινή γνώμη ότι εδώ συζητάει η πολιτισμένη Δύση με την «μουσουλμανική Τουρκία» που έχει εισβάλει σε ένα κράτος της ΕΕ και του ΟΗΕ.
Επίσης να καταστεί σαφές προς την Τουρκία ότι «στην Μεσόγειο κουμάντο κάνουμε εμείς».
Οι εντελώς ασυνήθιστοι πυροβολισμοί στο τουρκικό φορτηγό σκάφος στη Ρόδο εντασσόταν ακριβώς σε αυτήν την επιδίωξη της αμερικάνικης διπλωματίας.
Η υπόθεση μύριζε έντονα διπλωματική πίεση. Το φορτηγό απέπλευσε από λιμάνι της Τουρκίας για να καταπλεύσει επίσης σε λιμάνι της Τουρκίας περνώντας μέσα από ελληνικά χωρικά ύδατα για να μεταφέρει (σύμφωνα με τους Αμερικάνους) ναρκωτικά.
Οι Αμερικάνοι αντί να ειδοποιήσουν την τουρκική κυβέρνηση ειδοποίησαν την Ελληνική η οποία αντί να το πει στους Τούρκους έστειλε το λιμενικό να πυροβολήσει κατευθείαν στην πλώρη του τούρκικου φορτηγού.
Χοντροκομμένο και επικίνδυνο παραμύθι που δεν το πιστεύουν ούτε οι πλέον αφελείς!
Ο λιμενικός που τράβηξε την σκανδάλη έλαβε εντολές από άνωθεν και οι άνωθεν έλαβαν διαταγή από …πολύ πιο άνωθεν.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τούρκοι το έκαναν …γαργάρα τόσο εύκολα μουρμουρίζοντας κάτι περί «υπερβολικής ενέργειας».
Ταυτόχρονα, το ίδιο γεγονός τροφοδοτούσε την αντιπολίτευση του Ερντογάν η οποία δια των εφημερίδων της άφηνε σαφώς να εννοηθεί ότι το πλοίο μετέφερε ό,τι μετέφερε για λογαριασμό μιας εταιρείας στην οποία βασικός μέτοχος είναι ένα μέλος της οικογένειας Ερντογάν…
Δηλαδή, και για όποιον δεν κατάλαβε, ο λαθρέμπορος ναρκωτικών με τόσο ισχυρή κάλυψη αντί να πάει οδικώς από την Αλεξανδρέττα στην Νικομήδεια προτίμησε να κάνει την μεταφορά με καράβι μέσα από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Κι όταν ξέρει μάλιστα ότι οι αμερικανικοί δορυφόροι δεν αφήνουν τίποτε να κινείται στη Μεσόγειο χωρίς να το σκανάρουν ξανά και ξανά…
Οι πυροβολισμοί ενάντια στο τούρκικο φορτηγό πλοίο ήταν μια ακόμα υπενθύμιση ότι «στην Μεσόγειο κουμάντο κάνει η δυτική συμμαχία» και οι βολές δεν έχουν σχέση με την «αποφασιστικότητα των Ελλήνων» αλλά με την κάλυψη ,την εντολή και τις πλάτες των Αμερικάνων.
Ο υπουργός Εξωτερικών και ο υπουργός Εθνικής άμυνας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν τοποθετήθηκαν δια βοής σε αυτά τα δύο νευραλγικά πόστα μιας χώρας που βρίσκεται στο κέντρο της Μεσογείου.
Ειδικά ο Ν. Κοτζιάς δεν δικαιούται να θριαμβολογεί διότι εκτός των άλλων συνέβαλε ώστε να πάψει το Κυπριακό να είναι υπόθεση του ΟΗΕ και να γίνει υπόθεση των Αμερικάνων και των συμμάχων τους. Η πενταμερής, στο πλαίσιο της οποίας δεν υφίσταται Κυπριακή Δημοκρατία αλλά ελληνοκυπριακή πλευρά, αποτέλεσε διπλωματική ζημιά για τα συμφέροντα της Λευκωσίας. Κυρίως σοβαρότατη υποχώρηση, που θα οδηγήσει τον επόμενο κύκλο συνομιλιών να ξεκινήσει από ένα χειρότερο σημείο για την Κυπριακή Δημοκρατία. Κι αυτό ήταν ένα κατόρθωμα της τουρκικής διπλωματίας, που δε φεύγει με άδεια χέρια από την Ελβετία όπως την εμφανίζουν τα ελληνικά Μέσα ενημέρωσης, κατά παραγγελία προφανώς του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.
Τούτων δοθέντων, ο Νίκος Κοτζιάς, που παρακολουθώντας την πορεία του κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα βρίσκεται μετά από 1 ή 2 χρόνια, ωφελιμότερο στο ενδιάμεσο θα ήταν να συγγράψει ένα νέο πόνημα (μετά το μνημειώδες: «Η Πολωνία και εμείς») με τίτλο (ας πούμε) «Το Κρανς Μοντάνα και εμείς (οι άλλοι)»…
