Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι απ’ την λειτουργία του Nord Stream 2 στη Βαλτική και του Turkstream στη Μαύρη Θάλασσα το ουκρανικό κράτους θα χάσει γύρω στο 5% του ΑΕΠ του – εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του Ρωσικού «ενοικίου» για την διέλευση προς την Ευρώπη γκαζιού απ’ την Ουκρανία μέσα από τις σωληνώσεις της ουκρανικής Naftogaz.
Την δεκαετία του ’90 (με αισθητά μικρότερες ποσότητες ) απ’ το ουκρανικό έδαφος περνούσε το 93% του ρωσικού αερίου προς Ευρώπη. Το 2014 το ποσοστό είχε πέσει στο 49%. Και όταν θα αρχίσει η λειτουργία των Nord Stream 2 και Turkstream θα πέσει στο 10 με 15%.
Συνεπώς το Κίεβο έχει τους δικούς του λόγους να θέλει την Μαύρη Θάλασσα σε τρικυμιώδη κατάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Έχοντας κατά νου αυτά τα δεδομένα ας δούμε τι βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία .
Κατ’ αρχήν ο επαγγελματίας κωμικός και εκλεγμένος πρόεδρος του Κίεβου Volodymyr Zelensky φαίνεται πως έχει βρει στη νέα αμερικανική διοίκηση την ευκαιρία για να ανεβάσει την πολιτική του μετοχή μέσα από μια σύμπλευση με τον αμερικανικό παράγοντα. Ας θυμηθούμε ότι ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ, το κόμμα του αλλά και θεσμικοί και οικονομικοί παράγοντες είναι συνδεδεμένοι με ουκρανούς αδιαφανείς παράγοντες, ήδη απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στο Κίεβο, το 2014. Ας θυμηθούμε επίσης ότι ο Geoffrey Pyatt σημερινός πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα είναι ο ίδιος Geoffrey Pyatt τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος στο Κίεβο… Και πώς θα μπορούσε ο Ουκρανός πρόεδρος Zelensky να φανεί χρήσιμος για τα αμερικανικά συμφέροντα; Μα με τον πιο απλό και φυσικό τρόπο… «Αναθερμαίνοντας» τον πόλεμο εναντίον των αυτονομιστών στο Donbass και βαφτίζοντας τον σε «ηρωική αντίσταση στην εισβολή της Ρωσίας».
Γιατί η Ουάσιγκτον, έχει ανάγκη από άτομα σαν τον πρόεδρο Zelensky;
Πρώτον, επειδή «επιβεβαιώνει» την άποψή της για την ρωσική επιθετικότητα.
Δεύτερον, επειδή τη «νομιμοποιεί» να προσπαθήσει να μετατρέψει την Μαύρη Θάλασσα, σε περιοχή όπου η ελεύθερη ναυσιπλοΐα χρειάζεται την προστασία της …
Τρίτον, επειδή της επιτρέπει να στοχοποιεί από κοντά τον Turk Stream (το άλλο σκάνδαλο εξάρτησης της Ευρώπης απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο) μετά τον πιο διάσημο Nord Stream 2…
Και, τέταρτον, επειδή μπορεί να εντάξει, έμμεσα ή άμεσα, την ουκρανική επικράτεια σε ασκήσεις NATO τύπου Defender…
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να αναφερθεί το ακόλουθο άξιο προσοχής. Εδώ και μερικούς μήνες η Μόσχα κατηγορεί το Βερολίνο ότι έχει αρχίσει να γίνεται «αντιρωσικό» περισσότερο απ’ ότι η ίδια θα ανεχόταν. Αλλά, επί της ουσίας αυτό είναι λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με την πιθανότητα να γεφυρωθεί το «χάσμα του Ατλαντικού» που άνοιξε επί 4 χρόνια το «America first» ο πρόεδρος Τραμπ .
Η πιθανότητα είναι υπαρκτή, ακόμα κι αν δεν είναι full. Έχοντας τον στρατό του ΝΑΤΟ να γυμνάζεται μόνιμα στα σύνορά της, η Μόσχα θα ήθελε να ελπίζει σε μια Γερμανία παραμένουσα «δυτικότερα» αυτών των «ανατολικών γυμναζόμενων» που να δημιουργεί μικροπαράσιτα στη Νατοϊκή ομαλότητα. Αλλά το γερμανικό κράτος διακηρύσσει (για άλλη μια φορά…) ότι θέλει να επανεξοπλιστεί στρατιωτικά για να παίξει τον ρόλο του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.
Η Γερμανία έχει τους λόγους της να ανησυχεί και ποιός είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει το γιατί; Η γερμανική ηγεσία της Ε.Ε. από πολιτική άποψη είναι μύθος! Ο θρυλικός «γαλλογερμανικός» άξονας, όπως και άλλοι θρύλοι, σαν τον «ευρωπαϊκό στρατό» ή την «ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική» έχουν πεθάνει στην κούνια τους. Ελλείψει αυτής της συμπαγούς ευρωπαϊκής πολιτικό-στρατιωτικής ομοσπονδοποίησης, ελλείψει των «ηνωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών» σα να λέμε, το Βερολίνο (και με διαφορετικό τρόπο το Παρίσι) πρέπει να ψάχνουν βάρκες για να σταθούν. Κι αν οι ΗΠΑ είναι μια απ’ αυτές, θα αναζητήσουν τα όχι εύκολα πατήματά τους προς αυτή την κατεύθυνση.
Συνεπώς η Μόσχα έχει κάθε λόγο να απειλεί ότι θα γυρίσει εντελώς την πλάτη της στην (υπόλοιπη) Ευρώπη, αν αυτή η (υπόλοιπη) Ευρώπη και ειδικά το Βερολίνο – αναζητήσει και πάλι ασφάλεια στον «Ατλαντισμό». Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν δεν θέλει πόλεμο στα σύνορά του και όχι άδικα. Αλλά η περίπτωση της Ουκρανίας θα πρέπει να έχει περιορίσει τις ελπίδες της Μόσχας ότι μπορεί να βασιστεί τόσο στο Βερολίνο όσο στο Παρίσι, είτε και στους δύο μαζί.
Αυτή τη στιγμή και όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ουάσιγκτον και άλλα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ έχουν συγκεντρώσει στη Μαύρη Θάλασσα αεροναυτικές δυνάμεις και περιπολούν παρέα με τα απομεινάρια του Ουκρανικού στόλου. Ο δε Ουκρανός πρόεδρος Zelensky συγκεντρώνει στρατό και βαρύ οπλισμό στα όρια του θύλακα του Donbass. Ταυτόχρονα η Μόσχα στέλνει ισχυρές ενισχύσεις τόσο στην Κριμαία όσο και σε κοντινές αποστάσεις γύρο από το Donbass.
Οι δε διευκρινιστικές δηλώσεις είναι και αναλόγου βαρύτητας. Ο εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ δηλώνει ότι «οι σύμμαχοι ενισχύουν την παρουσία τους στη Μαύρη Θάλασσα σαν απάντηση στην παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας απ’ την Ρωσία» . Ο δε αμερικανός πρόεδρος ότι «οι ΗΠΑ θα δράσουν σταθερά εναντίον της ρωσικής επιθετικότητας στην περιοχή». Από την μεριά του ο Ρώσος ΥΠ.ΕΞ. Lavrov προειδοποιεί πως «έχω την μεγάλη ελπίδα ότι οι στρατιωτικοί δεν θα ακολουθήσουν τις διαταγές των πολιτικών, που παίρνουν διαταγές απ’ την Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Putin το έχει ξεκαθαρίσει και εξακολουθεί να ισχύει: αυτοί που θα προσπαθήσουν να ξεκινήσουν έναν καινούργιο πόλεμο στο Donbass το μόνο που θα πετύχουν είναι η καταστροφή ολόκληρης της Ουκρανίας»…
Και κάτι τελευταίο. Σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω και έχει την σημασία του, πως θα εκλάβει και θα χειριστεί μια πιθανή ανάφλεξη η Άγκυρα; Ακολουθώντας πάντα την τακτική της υπόγειας συνεργασίας με την Μόσχα η Τουρκία έχει φροντίσει να έχει κάποιες οικονομικές σχέσεις με το Κίεβο, ενώ από «καιρού εις καιρόν» θυμάται και την μειονότητα των Τατάρων στην Κριμαία. Φυσικά, το τελευταίο που θα ήθελε είναι αμερικανικές επιτυχίες στη Μαύρη Θάλασσα, και μονιμοποίηση της παρουσίας του US ARMY – NAVY στην περιοχή. Το κατάφερε με επιτυχία να μην εμπλακούν και να μην υπάρχουν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ… Θα το επιζητήσει στα θαλάσσια βόρεια σύνορα του… πάνω και δίπλα απ’ τον αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου -Turk Stream; Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε και η απόφαση Ερντογάν να χαρακτηρίσει την επιστολή των 103 αποστράτων Ναυάρχων πολιτικό πραξικόπημα και συνοπτικά να στείλει 10 από αυτούς στη φυλακή .