Η απεργία της προηγούμενης εβδομάδας μπορεί να μην είχε τη μαζική συμμετοχή του Μαρτίου, ωστόσο η εργατική κινητοποίηση παρουσιάζει αξιοσημείωτη διάρκεια και αντοχή.
Μετά από δύο μήνες κινητοποιήσεων, απεργιών και διαδηλώσεων πραγματοποιήθηκε μια αποφασιστική στροφή της κυβέρνησης με την επιβολή επί της ουσίας του νόμου Ελ Κομρί μέσω της χρήσης του άρθρου 49-3 του γαλλικού Συντάγματος.
Το άρθρο αυτό δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να επιβάλλει ένα νόμο όταν δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η ψήφισή του από το γαλλικό κοινοβούλιο.
Είναι η τρίτη φορά που η κυβέρνηση Βαλς εφαρμόζει αυτό το άρθρο, που ο Ολάντ είχε καταγγείλει σαν «βαρβαρότητα και άρνηση της δημοκρατίας» το 2006, πριν φυσικά… εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πλέον όμως, ο Βαλς δεν μπορεί να ρισκάρει μια μακρόσυρτη και φθοροποιό διαδικασία, με βουλευτές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης έτοιμους να καταψηφίσουν το «βελτιωμένο» σχέδιο νόμου.
Από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ο τελευταίος που είχε κάνει χρήση αυτής της διάταξης ήταν ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, για το γνωστό σύμφωνο πρώτης απασχόλησης των νέων, τον Φεβρουάριο του 2006. Ο νόμος μπορεί τότε να ψηφίστηκε, αλλά στη συνέχεια λόγω των γιγαντιαίων διαδηλώσεων ανατράπηκε και αποσύρθηκε… μαζί με τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν ο οποίος «κάηκε» πολιτικά.
Στο μέτωπο των κινητοποιήσεων της προηγούμενης εβδομάδας, η απεργία μπορεί να μην είχε τη μαζική συμμετοχή του Μαρτίου, ωστόσο παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη διάρκεια και αντοχή. Αποτελεί σαφώς μια κλιμάκωση από την πλευρά των εργαζομένων, καθώς είχαμε επέκταση των απεργιών στα μεγαλύτερα διυλιστήρια της χώρας, σε εργοστάσια χημικής βιομηχανίας καθώς και «μπλόκα» σε δρόμους, αποθήκες καυσίμων, έπειτα από κάλεσμα της CGT. Ήδη εμφανίζονται οι πρώτες ελλείψεις καυσίμων, ενώ και στο πολιτικό επίπεδο η ζημιά για το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) είναι τεράστια.
Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή ρήξη των σχέσεών του με παραδοσιακά τμήματα των εργαζομένων που το στήριζαν. Ενδεικτικά, οι συνδικαλιστές της CGT δηλώνουν πλέον ανοιχτά ότι πρόκειται για πλήρη προσχώρηση του Ολάντ και του Βαλς στη γραμμή και την πρακτική του Σαρκοζύ, σε ένα μίγμα νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία με αυταρχική επιβολή στην κοινωνία μέσω της αστυνομίας και της κατάστασης «έκτακτης ανάγκης».
Η όξυνση της αστυνομικής βίας στις διαδηλώσεις είναι εμφανής. Αποτελεί ένα νέο δεδομένο το οποίο μπορεί οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Οι πολλαπλές εκτοξεύσεις δακρυγόνων εναντίον των διαδηλωτών, με το πρόσχημα της δράσης των ομάδων του μαύρου μπλοκ, έχει φανερό στόχο τη διάλυση των διαδηλώσεων και τη τρομοκράτηση ειδικά των νέων, των μαθητών και των φοιτητών που συμμετέχουν μαζικά.
Η δράση αυτών των ομάδων, των «casseurs» (λέξη αργκό για αυτόν που κάνει βανδαλισμούς στις διαδηλώσεις) έχει αρχίσει και επεκτείνεται υπονομεύοντας τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις και δίνοντας «τροφή» και «θέαμα» στα ΜΜΕ και επιχειρήματα εναντίον των διαδηλώσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια ημέρα πριν από τη διαδήλωση των απεργών είχε ήδη «προετοιμαστεί» το έδαφος.
Κατά τη διάρκεια αντι-διαδήλωσης ενάντια στην αστυνομική βία στους δρόμους γύρω από την πλατεία της Δημοκρατίας, πυρπολήθηκε περιπολικό που έτυχε να περνάει στη γειτονική περιοχή του καναλιού Σαν Μαρτίν. Στη διαδήλωση στις 19 Μαΐου στο Παρίσι έγιναν σποραδικές επιθέσεις και προκλήσεις από τις ίδιες ομάδες εναντίον της οργανωμένης περιφρούρησης της διαδήλωσης από τη CGT και την FO.
Παράλληλα με το απεργιακό μέτωπο συνεχίζει και το κίνημα των πλατειών «Nuit Debout». Έχοντας εξαπλωθεί σε πολλές συνοικίες και πόλεις αποτελεί ένα σημείο συνάντησης και διαλόγου πολλών και διαφορετικών συλλογικοτήτων. Η πάλη και ο συντονισμός ενάντια στο νόμο Ελ Κομρί συνιστά το ενοποιητικό στοιχείο, ενώ παράλληλα γίνονται δεκάδες εκδηλώσεις με παράλληλες θεματικές ενότητες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στις 28 Απρίλη μια από τις θετικές πρωτοβουλίες ήταν η συμμετοχή των εκπροσώπων των εργατικών ομοσπονδιών στη γενική συνέλευση της πλατείας. Σε αυτό το πλαίσιο, η διαπάλη για τα χαρακτηριστικά και την πολιτική κατεύθυνσή του είναι υπαρκτή. Διανοούμενοι όπως ο οικονομολόγος Frederic Lordon και ο δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Φρανσουα Ρουφέν, επηρεάζουν σημαντικά προς την υιοθέτηση μιας πιο ριζοσπαστικής και «στρατηγικής» στόχευσης του κινήματος.
Ωστόσο, αυτή τη στιγμή η μάχη κορυφώνεται στους χώρους δουλειάς. Το επόμενο απεργιακό ραντεβού είναι στις 26 Μαΐου. Στις 14 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί γενική απεργία με πανγαλλική διαδήλωση στο Παρίσι.
Πρόκειται για ένα στοίχημα: θα γενικευτεί το απεργιακό κίνημα και θα νικήσει επιβάλλοντας την απόσυρση του νομοσχεδίου Ελ Κομρί ή όχι;
