Τα γιγαντιαία μονοπώλια που το καθένα για λογαριασμό του εκτιμά ότι θα υπερισχύσει των ανταγωνιστών του, προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, και ελπίζουν εν τέλει να διαμορφώσουν και το νέο μοντέλο «ανθρώπου».
Πολλά φαντάσματα πλανώνται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, πλην όμως κανένα από αυτά δεν είναι δυστυχώς εκείνο του κομμουνισμού, το οποίο κρύβεται ακόμη στους σωρούς των ερειπίων του παρελθόντος αναμένοντας την αφύπνιση των γενεών. Οπότε, όσο το φάντασμα του κομμουνισμού παραμένει στα ερείπια και το εργατικό κίνημα αναζητεί ακόμα τον τρόπο να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, οι εξουσίες, μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια, κλάστερ, χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και μεγαθήριες κυβερνήσεις τους, ανακαλύπτουν στην εξαύλωση των εργαζομένων τον τρόπο αντμετώπισης της κρίσης. Φυσικά, κάθε παρόμοια λύση διαρκεί λίγο καιρό, καθώς μια επόμενη κρίση καιροφυλακτεί, και όχι σε μεγάλη χρονική απόσταση. Προς το παρόν όμως, όσο εμείς ασχολούμαστε με τα δανεικά και το αν η Ε.Ε. και το ευρώ είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους που δεν μπορούμε να θίξουμε, και αναζητώντας ουσιαστικά τον τρόπο που θα γίνει πράξη ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τους βιαστές, όπως κάνει η κυβέρνηση, στα μεγαλα σαλόνια εκπονούνται τα μεγάλα σχέδια.
Σε τι συνίστανται αυτά τα μεγάλα σχέδια; Μια Διατλαντική Συμφωνία (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, (Transatlantic Trade and Investment Partneship- TTIP) και με ανάλογη των χωρών του Ειρηνικού (Trans-Pasific Parnteship -TPP). Η πρώτη είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ-Καναδά και Ε.Ε., η δεύτερη περιλαμβάνει ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Χιλή, Περού, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Μπρουνέι και Βιετνάμ. Οι δυο συμφωνίες καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων και έχουν στόχο την άρση κάθε υφιστάμενης ρύθμισης που περιορίζει τα δυνητικά κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Προσβλέπει στη δημιουργία νέων αγορών με το άνοιγμα του δημοσίου και των δημόσιων υπηρεσιών στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και είναι ένας τρόπος να παρακαμφθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου απομονώνοντας την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και λοιπές χώρες.
Φυσικά καμιά συμφωνία δεν θα παρακάμψει και πολύ περισσότερο δεν θα σβήσει τις αντιθέσεις του πολυπολικού κόσμου μας, οι οποίες μαίνονται ούτως ή άλλως, αλλά και καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει για το εργατικό κινημα, πως αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να αποβούν προς όφελος του λαού. Οπότε τα μνημόνια που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι απλά επεισόδια μπρος στο μεγάλο κατακτητικό πόλεμο που κάνουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνητικές πλανητικές εξουσίες.
*
Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται:
1.Ανατρέπεται το ευρωπαϊκό μοντέλο για το κράτος και το δημόσιο και επιβάλλεται ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών. Η εύηχη λέξη «απελευθέρωση» είναι ο γνωστός ευφημισμός και σημαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ανοίγει ο δρόμος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα δημοσίων υπηρεσιών επιθυμούν, όπως η υγεία, η παιδεία, το νερό κ.λ.π. χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό. Επειδή το θέμα εγείρει πολλές αντιδράσεις υπήρξαν πληροφορίες ότι ενδέχεται να εξαιρεθούν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ωστόσο, τελικά, μάλλον δεν θα εξαιρεθούν και θα αντικατασταθούν από εξαιρέσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες ασφαλείας, όπως είναι η δικαιοσύνη, η φύλαξη συνόρων και ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας.
Η TTIP καθιστά επιπλέον ουσιαστικά αδύνατη την ανατροπή οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης δημόσιας υπηρεσίας και την επαναφορά της στον έλεγχο του δημοσίου. Και τούτο γιατί οι ξένοι επενδυτές θα έχουν δυνατότητα προσφυγής (όπως θα δούμε παρακάτω) κατά των χωρών υποδοχής για απώλεια κερδών. Από αυτό τον κανόνα ουσιαστικά δεν εξαιρούνται και οι ντόπιες επιχειρήσεις δεδομένου ότι θα μπορούν να προσφύγουν για ανάλογες περιπτώσεις μέσω θυγατρικών τους που διατηρούν στο εξωτερικό.
Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει αντιδράσεις, καθώς το σύστημα λειτουργεί μόνο για όσους έχουν χρήματα, επιδρά, προς το παρόν, ανασταλτικά.
Μαζί με την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών ανοίγουν μέσω της συμφωνίας και οι δημόσιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί να εφαρμόζει οικονομικές πολιτικές που υπηρετούν κοινωνικούς και περιβαλλοντολογικούς σκοπούς, όπως για παράδειγμα η προώθηση προγραμμάτων για κατανάλωση τοπικών προϊόντων ή η προστασία παραλιών και δρυμών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις.
2. Καθιερώνεται μια νέα λογική στις διακρατικές συμφωνίες. Η λογική αυτή πρωτοεμφανίστηκε στη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά. Είναι γνωστή με το όνομα ’list it or lose it’ (‘δήλωσέ το ή το χάνεις’), που σημαίνει πως ό,τι δεν προβλέψεις στη λίστα εξαιρέσεων το χάνεις οριστικά. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού μιας χώρας σε αυτή τη λογική, σε αντίθεση με αυτό που μέχρι τώρα ισχύει, ότι δηλαδή κάθε συμφωνία περιλαμβάνει μόνον όσα ρητώς εμπεριέχονται σε αυτήν, καθιστά την κάθε συμφωνία παγίδα χωρίς έλεγχο και διαφυγή. Αυτό σημαίνει πως αν παραληφθεί στην αρχική συμφωνία κάποιο προϊόν ή υπηρεσία (ακόμα και δημόσια όπως η παιδεία) που προστατεύεται από την ιδιωτικοποίηση, δεν μπορεί στο μέλλον να αποφύγει την ιδιωτικοποίησή της και να επιστρέψει σε καθεστώς προστασίας.
3. Η εφαρμογή της διατλαντικής συμφωνίας αποτελεί κίνδυνο για τους φυσικούς πόρους και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Κατά τους υπολογισμούς των διαπραγματευτών η συμφωνία θα επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με έντεκα επιπλέον τόνους διοξειδίου του άνθρακα τη στιγμή που υπάρχουν δεσμεύσεις για μείωση των εκπομπών με τη συμφωνία του Κιότο. Στην πράξη καταργεί βασικούς περιβαλλοντικούς κανονισμούς που εγγυώνται σχετικά καλά επίπεδα ασφαλείας, όπως για παράδειγμα ο ευρωπαϊκός κανονισμός REACH για τα χημικά προϊόντα. Ο κανονισμός αυτός, που υπακούει στην αρχή της προφύλαξης, υποχρεώνει τις βιομηχανίες να αποδείξουν ότι μια χημική ουσία είναι ασφαλής προκειμένου να λάβουν άδεια εμπορικής εκμετάλλευσης. Στις ΗΠΑ ο σχετικός νόμος για τον Έλεγχο των Τοξικών Ουσιών υποχρεώνει το δημόσιο να αποδείξει ότι μια χημική ουσία δεν είναι ασφαλής, ώστε να υποχρεωθεί η βιομηχανία να περιορίσει τη χρήση της. Όχι να την απαγορεύσει και η βιομηχανία να αποσύρει από το εμπόριο τα σχετικά προϊόντα που περιέχουν την ακατάλληλη χημική ουσία, μέχρι να αποδείξει πως δεν είναι επιβλαβής, δεδομένου ότι ο νόμος επιτρέπει τη λήψη του ‘λιγότερου επαχθούς’ μέτρου, που εν προκειμένω μεταφράζεται ως περιορισμός και όχι απόσυρση που κοστίζει στη βιομηχανία. Για του λόγου το αληθές ο αμερικανικός Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος έχει επιβάλλει περιορισμούς σε μόνον 6 από τις 84.000 χημικές ουσίες που κυκλοφορούν στην αγορά των ΗΠΑ. Ενώ η Ε.Ε. έχει απαγορεύσει τη χρήση 1200 χημικών ουσιών στα καλλυντικά, στις ΗΠΑ απαγορεύονται μόνον 12.
Ακόμα κινδυνεύουν με κατάργηση οι κανόνες αειφορείας για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, καθώς συνιστούν το βασικό εμπόδιο για να επεκτείνουν και στην Ευρώπη τις δραστηριότητές τους οι αμερικανοί παραγωγοί αγροκαυσίμων. Αποδυναμώνεται η ευρωπαϊκή οδηγία για την ποιότητα των καυσίμων, ώστε να αυξηθούν οι εξαγωγές προς την Ε.Ε. από τα διυλιστήρια των ΗΠΑ βρώμικου καναδικού πετρελαίου που εξορύσσεται από κοιτάσματα ασφαλτούχας άμμου με ανυπολόγιστες δυσμενείς επιπτώσεις στο περιβάλλον. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι η συμφωνία TTIP θα επεκτείνει και στον ευρωπαϊκό χώρο την εφαρμογή της μεθόδου της υδραυλικής ρωγμάτωσης στην εξόρυξη φυσικού αερίου, μιας μεθόδου που χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες καταστροφές τις οποίες προκαλεί στο φυσικό περιβάλλον.
4. Με την TTIP καταργούνται οι περιορισμοί που αφορούν τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, τη χρήση φυτοφαρμάκων και τη διάθεση βοδινού κρέατος με ορμόνες και αυξητικές ουσίες, οι οποίοι ισχύουν σήμερα στην Ε.Ε.
Στην Ε.Ε. ισχύει η ‘αρχή της προφύλαξης’, που σημαίνει ότι οι εταιρείες που θέλουν να κυκλοφορήσουν ένα νέο προϊόν υποχρεούνται να αποδείξουν ότι είναι ασφαλές πριν τη διάθεσή του προς κατανάλωση, αντί οι κρατικές υπηρεσίες να πρέπει να αποδείξουν ότι το προϊόν είναι επικίνδυνο και να εμποδίσουν την κυκλοφορία του. Στις ΗΠΑ δεν εφαρμόζεται αυτή η αρχή της προφύλαξης και τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων είναι πολύ κατώτερα των ευρωπαϊκών. Το 70% των μεταποιημένων τροφών που πωλούνται στις ΗΠΑ περιέχουν γενετικά τροποποιημένα συστατικά. Στην Ε.Ε. οι αντίστοιχες τροφές φέρουν υποχρεωτική σήμανση, ενώ στις ΗΠΑ δεν φέρουν καμιά διακριτική σήμανση, ώστε να γνωρίζει τα στοιχεία του προϊόντος ο καταναλωτής. Το ίδιο ισχύει και για τη χρήση φυτοφαρμάκων. Η Ε.Ε. προστατεύει τις εισαγωγές προϊόντων που αποδεδειγμένα διαταράσσουν το ανθρώπινο ορμονικό σύστημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπλοκάρεται το 40% των εξαγωγών τροφίμων από τις ΗΠΑ προς την Ε.Ε. Με την TTIP αυτά καταργούνται. Στις ΗΠΑ το 90% του βοδινού κρέατος παράγεται με τη χρήση αυξητικών ορμονών που συνδέονται με διάφορα είδη καρκίνου στον άνθρωπο και η επεξεργασία κοτόπουλου και γαλοπούλας γίνεται με τη χρήση χλωρίου πριν την κατανάλωση, μια πρακτική απαγορευμένη στην Ε.Ε. από το 1997. Οι ΗΠΑ έχουν ζητήσει την άρση αυτών των απαγορεύσεων μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και τώρα την προωθούν μέσω της TTIP. Να σημειώσουμε και πάλι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπάθησε στο παρελθόν να άρει αυτές τις απαγορεύσεις, αλλά οπισθοχώρησε μπροστά στην αντίσταση που προέβαλλαν κτηνίατροι και το Ευρωκοινοβούλιο.
5. Στη διατλαντική συμφωνία προσβλέπουν και οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί για να καταργήσουν το ρυθμιστικό πλαίσιο που υιοθετήθηκε μετά την κρίση του 2008.
6. Και μέσα στις τόσες «απελευθερώσεις» να και μια απαγόρευση. Που; Στο δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών στην πληροφόρηση και τις ευρεσιτεχνίες. Η συμφωνία για την πνευματική ιδιοκτησία επεκτείνεται στα πνευματικά δικαιώματα, τις ευρεσιτεχνίες και τα εμπορικά σήματα με στόχο τον πλήρη έλεγχο της γνώσης από τη βιομηχανία και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Καταβάλλονται προσπάθειες, παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν απορρίφτηκαν, να υποχρεώνονται οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των πολιτών στο διαδίκτυο και να καταδίδουν οποιονδήποτε κρίνουν ύποπτο για παραβίαση των κανονισμών περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Τέρμα το κατέβασμα ταινιών και μουσικών. Αλλά η δραματική όψη του μέτρου είναι πως, για παράδειγμα, απαγορεύεται στις φτωχές χώρες να παρασκευάσουν φτηνά γενόσημα φάρμακα για ασθένειες που τις μαστίζουν (AIDS , ελονοσία, φυματίωση).
7. Υπάρχει και κερασάκι στην τούρτα. Το σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή-Κράτους (Investor-State Dispute Settlement, ISDS). Με αυτό αποδίδεται στα υπερεθνικά κεφάλαια νομική υπόσταση ισοδύναμη με εκείνη του κράτους. Η προσάρτηση του ISDS στην TTIP δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αμφισβητούν αποφάσεις κυρίαρχων κρατών και να διεκδικούν από τα κράτη αποζημιώσεις, όταν αυτές οι αποφάσεις επηρεάζουν αρνητικά τα κέρδη τους (εννοείται ότι στις προσφυγές υπολογίζονται και διαφυγόντα κέρδη). Το σύστημα αυτό λειτουργεί ήδη με απαίτηση των ΗΠΑ, οι οποίες το συμπεριλαμβάνουν σε όλες τις διμερείς συνθήκες επενδύσεων που έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα (μόνον η Αυστραλία έχει εξαιρεθεί). Σε αυτά τα νέου τύπου διαιτητικά δικαστήρια οι δικαστές προέρχονται από μια μικρή ομάδα δικηγόρων του εταιρικού δικαίου, διορίζονται κατά περίπτωση και έχουν προσωπικό συμφέρον να αποφαίνονται υπέρ των εταιρειών. Τόσο ωραία! Οι δίκες διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών και οι στρεψοδικίες είναι τόσο συνήθεις που ο θεσμός αμφισβητείται πλέον ακόμη και από τους πάτρωνές του. Πάνω από 500 προσφυγές έχουν γίνει μέχρι σήμερα εναντίον 95 χωρών και από αυτές οι 400 την τελευταία δεκαετία. Ο αριθμός των προσφυγών μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος με δεδομένη τη μυστικότητα που περιβάλλει αυτή τη διαδικασία διαιτησίας. Το αποκορύφωνα της υποκρισίας αλλά και της αναλγησίας στο ζήτημα αυτό το δίνει η βρετανική κυβέρνηση που ανάθεσε στο LSE (London School of Economics) τη διεξαγωγή μελέτης για το εάν συμφέρει ή όχι να προσαρτηθεί η συμφωνία ISDS στη διατλαντική με βάση την ανάλυση κόστους- οφέλους.
*
Στα εργασιακά
Φυσικά πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια υπάρχει και ο «εχθρός λαός». Ούτως ή άλλως η εποχή της κρίσης έθεσε μερικά αμείλικτα ερωτήματα τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην εργατική τάξη. Και όσο η εργατική τάξη εγκλωβίζεται στη λογική της «δικής μας Ε.Ε. και του δικού μας ευρώ», όσο θα υπολογίζει στο μικρότερο κακό, τόσο θα υποχρεώνεται στην υποταγή και στην ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης της. Καθότι οι καπιταλιστές δεν αυταπατώνται με ιδεολογήματα, είναι πρακτικοί και αδυσώπητοι, και θα παίρνουν από την εργατική τάξη ακόμα και την ανάσα της προκειμένου να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα κερδοφορίας, ρίχνοντας στις πλάτες της όλες τις συνέπειες της κρίσης. Όσον αφορά, λοιπόν, τις εργασιακές σχέσεις η TTIP προβλέπει πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και μιας σειράς συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Με το τέχνασμα της εφαρμογής ίδιων κανόνων σε ΗΠΑ και Ε.Ε. και με δεδομένη την άρνηση των ΗΠΑ να κυρώσουν (και φυσικά να εφαρμόσουν) τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας μέσω των οποίων προβλέπονται τα εργασιακά δικαιώματα, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και το συνδικαλιστικό δικαίωμα. Θυμίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη υποστηρίξει αίτημα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων για περικοπή των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ε.Ε.
Εκτιμάται ότι η TTIP θα επιφέρει παρατεταμένη και ουσιαστική ανεργία, ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους δεν θα μπορέσουν να βρουν άλλη απασχόληση. Το κύμα αυτό της ανεργίας που θα πλήξει, σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς, 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ε.Ε., προτείνουν να αντιμετωπιστεί με 70 δισ. ευρώ που ήδη έχουν προϋπολογιστεί και θα διοχετευθούν μέσω των Ειδικών Διαρθρωτικών Ταμείων σε επιδόματα συντήρησης της ανεργίας για την εξαετία 2014 – 2020. Οι εργαζόμενοι σε ανάλογες συμφωνίες βομβαρδίζονται από υποσχέσεις για νέες θέσεις εργασίες. Φυσικά η εμπειρία δείχνει ακριβώς τα αντίθετο. Έτσι συνέβη, για παράδειγμα, και με την περίφημη NAFTA, όπου οι απολυμένοι ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο στις ΗΠΑ και όσοι παρέμειναν εργαζόμενοι υπέστησαν σημαντική μείωση των αποδοχών τους.
Μια ουσιαστικά αυθαίρετη εκτίμηση είναι ότι η συμφωνία θα αυξήσει τις οικονομικές επιδόσεις της Ε.Ε. κατά 0,5% μέχρι το 2027. Εκτός του ασήμαντου ποσοστού το οποίο κινείται στα όρια στατιστικού σφάλματος το σίγουρο είναι η απώλεια θέσεων εργασίας που θα επιφέρει.
*
Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός που συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της καπιταλιστικής οικονομίας βρίσκεται πίσω (και πάνω) από την εκκολαπτόμενη εμπορική συμφωνία. Η παγκοσμιοποίηση και τα κέρδη που αυτή έδωσε στο μεγάλο κεφάλαιο, άνοιξαν την όρεξη ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού και τώρα επιχειρείται μέσω της TTIP η άλωση, κυριολεκτικά, κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια που το καθένα για λογαριασμό του εκτιμά ότι θα υπερισχύσει των ανταγωνιστών του, προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, και ελπίζουν εν τέλει να διαμορφώσουν και το νέο μοντέλο «ανθρώπου».
Οι διαπραγματεύσεις γι’ αυτή τη συμφωνία διεξάγονται από τη γραφειοκρατική ελίτ της Ε.Ε και των ΗΠΑ συνεπικουρούμενων από εκπροσώπους των μεγάλων βιομηχανικών ομίλων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Στις 20-24 Απριλίου εν κρυπτώ και παραβύστω έγινε ο 9ος γύρος των συνομιλιών, ενώ προβλέπουν, και θέλουν, να υπογράψουν τη συμφωνία μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου φέτος. Ουσιαστικά, το σύνολο των λεπτομερειών που αποτελούν τη συμφωνία αποκρύπτονται ως απόρρητα, με μοναδικό στόχο οι λαοί να μείνουν στην άγνοια και να βρεθούν μπροστά σε τελειωμένα γεγονότα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η συμφωνία μέχρι στιγμής επιχειρείται να μην περάσει προς έγκριση ούτε από το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια και να τεθεί σε εφαρμογή μόνο με την υπογραφή της ξεπουλημένης γραφειοκρατίας των Βρυξελών. Να σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ το Κογκρέσο διατηρεί πολύ μεγαλύτερες επιφυλάξεις για τη συμφωνία που θα θίξει το περίφημο ‘Buy America’ (Αγοράζω αμερικανικά).
Απέναντι στον επερχόμενο όλεθρο για τους λαούς υπάρχει αντίσταση που μεγαλώνει. Ακτιβιστές, εργαζόμενοι στους τομείς της υγείας, του περιβάλλοντος και πολλοί επιστήμονες ενώνουν τις δυνάμεις τους με συνδικάτα και ενώσεις καταναλωτών και προσπαθούν να αντιταχθούν. Είναι μια ευκαιρία οι εργαζόμενοι των διαφορετικών χωρών να ενωθούν και να αντιπαλέψουν τις προσπάθειες για την διατλαντική συμφωνία σε διεθνές επίπεδο. Είναι μια ευκαιρία, αλλά και ένα καθήκον οι έλληνες εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους ν’ αντισταθούν στα σχέδια για υπογραφή της συνθήκης. Είναι επίσης μια ευκαιρία για τους εργαζόμενους να κατανοήσουν την εγκληματική σε βάρος τους δράση των θεσμών της Ε.Ε., όλης της γραφειοκρατίας των Βρυξελών που με αδιαφανή μέσα και αντιδημοκρατικές διαδικασίες απεργάζονται έναν σύγχρονο μεσαίωνα. Είναι μια ευκαιρία να πυκνώσουν το μέτωπο για οριστική έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Φυσικά τίθενται επί τάπητος και μερικά αμείλικτα ερωτήματα προς τις κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα την ελληνική που αναφέρεται στην Αριστερά. Αγνοεί άραγε όλα τα τεκταινόμενα σχετικά με την Διατλαντική Συμφωνία; Αν δεν τα αγνοεί πως τα αντιμετωπίζει; Και το στοιχειώδες για ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που θέλει να μιλάει εξ ονόματος της Αριστεράς. Τι κάνει για να ενημερώσει τον ελληνικό λαό; Πολύ περισσότερο που οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, συλλογικές συμβάσεις κλπ. σαρώνονται από την εν λόγω συμφωνία. Ή μήπως θα ξαναβρεθούμε μάρτυρες τετελεσμένων; Όμως η σιωπή είναι συνενοχή. Και η υποταγή στους δήθεν συσχετισμούς είναι ξεπούλημα. Απέναντι στα ιστορικής σημασίας γεγονότα οι Αριστεροί, ή όσοι επικαλούνται την Αριστερά, δοκιμάζονται και κρίνονται, όχι ως εμποράκοι της πολιτικής αλλά ως καινοτόμοι.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ.
