Της Leticia Martínez Hernández, από τη Granma
Αυτό το απόγευμα, δύο άνθρωποι γιόρταζαν τα γενέθλιά τους. Δεν ξέρω πόσο χρονών γίνονταν, και ούτε έπαιζε κάποιο ρόλο, καθώς σε λίγες στιγμές θα έφταναν εκεί που κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται. Στον τάπητα του διεθνούς αεροδρομίου Χοσέ Μαρτί επιβιβάστηκαν στην πτήση IL-96 που θα τους πήγαινε στη Σιέρα Λεόνε.
Οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι οι γιατροί Eldys Rodríguez και Roberto Ponce, που πριν ακριβώς επιβιβαστούν στο αεροπλάνο δέχθηκαν ευχές για τα γενέθλια τους από εκατοντάδες συναδέλφους τους του κουβανικού συστήματος υγείας. Οι ίδιοι είχαν πει αμέσως το «ναι» όταν ρωτήθηκαν για ένα ενδεχόμενο ταξίδι στην Αφρική. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να είχαν αρνηθεί, όταν από την πρώτη στιγμή που παρακολούθησαν την ιατρική επιστήμη στο πανεπιστήμιο, διδάχθηκαν να έχουν σαν ανώτερη αξία το να σώζουν ζωές.
Ο δόκτωρ Rodríguez μόλις αγκάλιασε την οικογένειά του. Τους καθησύχασε. «Το ξέρουν ότι πρέπει να πάω. Είναι μια ιστορική στιγμή που πρέπει να ζήσω. Τώρα, καθώς το αεροπλάνο είναι έτοιμο να φύγει, είμαι γεμάτος ευτυχία, νοσταλγία, συναισθηματισμό για την Επανάσταση, αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε μπροστά, να αποτρέψουμε την εξάπλωση της αρρώστιας, να την αποτρέψουμε να έρθει στη χώρα μας. Αυτό είναι μια ακόμα δοκιμασία της ζωής, την ημέρα των γενεθλίων μου. Θα πρέπει να είναι καλός οιωνός!»
Ελπίζω να μην σε πειράζει να ρωτήσω, αλλά δεν φοβάσαι;
«Όχι, μόνο θέλει προσοχή», απάντησε χαμογελώντας.
Δίπλα του στέκεται ο δόκτωρ Roberto Ponce, ένας ψηλός αποφασισμένος άντρας, που έχει επίσης αφιερώσει τη ζωή του στην ιατρική. Ειδικεύεται στην περιεκτική οικογενειακή ιατρική, που είναι εντατική θεραπεία-νοσηλεία, με δίπλωμα στην εντατική θεραπεία και μάστερ στις Ιατρικές επιστήμες. Η Σιέρα Λεόνε μπορεί να καυχιέται ότι έχει τους καλύτερους εξειδικευμένους γιατρούς στη μάχη κατά του Έμπολα.
Υποψιάζομαι ότι ο Ponce έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από μία ηρωικές προσπάθειες. Και είχα δίκιο. «Ήμουν στη Σρι Λάνκα, όταν τη χτύπησε το τσουνάμι το 2004. Και από το 2005 ως το 2007 εργάστηκα στο Λεσότο στη Νότια Αφρική. Αυτή είναι η τρίτη μου αποστολή». Σχετικά με την επιστροφή του στις περιοχές της Αφρικής, παραδέχεται ότι «Η αποστολή θα είναι δύσκολη». Αλλά δείχνει ήρεμος. Η προετοιμασία των προηγούμενων εβδομάδων τον έχει εφοδιάσει με όλα τα απαραίτητα μέτρα και τις απαιτούμενες γνώσεις. Μάλιστα μου εξομολογείται και κάτι επιπλέον:
«Οι αρρώστιες δεν με φοβίζουν, πιο πολύ φοβάμαι αυτό το αεροπλάνο εδώ πέρα!». Προσπαθώ να ζυγίσω αυτούς τους άντρες, Ήρωες με σάρκα και οστά, με ένδοξα κατορθώματα και άλλα που αξίζουν να μνημονευτούν, με χαρές και με φόβους. Άνθρωποι που αποφάσισαν, παρόλα τα ρίσκα, να αφιερώσουν τη ζωή τους σε άλλους.
Ο κουβανός πρόεδρος Raul Castro Ruz σφίγγει το χέρι καθενός από αυτούς πριν ανέβουν στο αεροπλάνο. Τους εύχεται καλό ταξίδι και γρήγορη επιστροφή, να προσέχουν τους εαυτούς τους. Αυτοί ανταπαντάνε να έχει εμπιστοσύνη στην αποστολή και ανταποδίδουν με έναν εναγκαλισμό. Μερικοί στέκονται προσοχή μπροστά στον πρόεδρο, άλλοι με τα χέρια στο ύψος της καρδιάς τους…
Έτσι η Κούβα τιμά την ομάδα των 165 αλληλέγγυων διεθνιστών, που αποτελείται από 63 γιατρούς και 102 νοσοκόμες από όλη τη χώρα, με περισσότερα από 15 χρόνια πρακτικής προϋπηρεσίας και με το 81% από αυτούς να έχει συμμετάσχει ξανά σε διεθνείς αποστολές.
Χαιρετάνε για λίγο τη χώρα τους, επιβεβαιώνοντας το αναμφίβολο γεγονός ότι η Κούβα δε δίνει ό,τι έχει περισσέψει, αλλά ό,τι καλύτερο διαθέτει, το πιο πολύτιμο δυναμικό: τα παιδιά της, τους ήρωες με τις λευκές στολές.
