Θα ήταν αφέλεια να πιστεύουμε ότι στα συρτάρια των κέντρων εξουσίας, ανάμεσα στους αναρίθμητους φακέλους, με καταστροφικά πολεμικά σενάρια, δεν υπάρχει και ένας που αφορά ένα γενικευμένο πόλεμο.
Με το καλημέρα του στο Κογκρέσο, ο Τραμπ ζήτησε αύξηση των κονδυλίων για τον στρατό κατά περισσότερα από 50 δις δολάρια ετησίως — διαλύοντας, έτσι, μια και καλή τις ανόητες αυταπάτες περί του δήθεν «φιλειρηνικού προέδρου».
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, την ίδια στιγμή, οι πιέσεις των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ για μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες πιάνουν τόπο: Η κυβέρνηση της Γερμανίας, για του λόγου το αληθές, παρά τις (προεκλογικές) επιφυλάξεις του SPD, διαμηνύει ότι επιδιώκει σταδιακά να πιάσει τον στόχο της διάθεσης του 2% του ΑΕΠ για τις ένοπλες δυνάμεις — και μάλιστα, με τη σύμφωνη γνώμη του …Σόιμπλε, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι για τον σκοπό αυτό λεφτά υπάρχουν!
Στην περιοχή του Ειρηνικού, επίσης, η Κίνα αναπτύσσει με φρενήρεις ρυθμούς τον δικό της στρατό, φτιάχνοντας αεροπλανοφόρα, αόρατα αεροπλάνα, βάσεις πάνω σε τεχνητά νησιά στη θάλασσα, πυραύλους που θα πλήττουν με ακρίβεια και θα καταστρέφουν τους εχθρικούς στόχους.
Για να το καταφέρει, έχει ήδη αυξήσει κατά 212% τις στρατιωτικές της δαπάνες στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας και συνεχίζει να το κάνει — προκαλώντας, έτσι, φόβο και τρόμο στους αντιπάλους και ανταγωνιστές της, οι οποίοι παίρνουν τα μέτρα τους. Με πρώτη και καλύτερη την Ιαπωνία, η οποία εγκαταλείπει άρον-άρον το φιλειρηνικό δόγμα που της κληροδότησε η ήττα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ αυξάνει για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά τις δικές της δαπάνες, οι οποίες καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Όσο για τη Ρωσία, η σημασία που δίνει σε αυτό το ζήτημα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Για τον Πούτιν, άλλωστε, στρατός και ενέργεια αποτελούν τους δίδυμους πύργους της ρωσικής ισχύος και επεκτατικότητας — δεν διστάζει, μάλιστα, να προαναγγέλλει εκσυγχρονισμό και ενίσχυση και του πυρηνικού του οπλοστασίου, με τις ΗΠΑ να ακολουθούν κατά πόδας, όπως είναι φυσικό.
Στον ίδιο ρυθμό κινούνται σχεδόν οι πάντες.
Η Ινδία και η Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, καταλαμβάνουν τις δύο πρώτες θέσεις παγκοσμίως με βάση τις δαπάνες για αγορά νέων όπλων.
Η Τουρκία, από την πλευρά της, έχει στα σκαριά νέο γιγαντιαίο εξοπλιστικό πρόγραμμα, που ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνει την αγορά και συμπαραγωγή δεκάδων αμερικανικών μαχητικών F-35, υποβρυχίων και τανκς, ενώ παζαρεύει με τη Μόσχα την προμήθεια πυραύλων S-400.
Ενδεικτικό του κλίματος είναι και το γεγονός ότι η Σουηδία, η οποία ούτως ή άλλως διαθέτει προηγμένη πολεμική βιομηχανία, αποφάσισε να επαναφέρει από το καλοκαίρι την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, με βασικό επιχείρημα το «ασταθές περιβάλλον ασφαλείας» που υπάρχει στην Ευρώπη και τη ρωσική απειλή.
Τι σημαίνουν, αλήθεια, όλα τα παραπάνω;
Σίγουρα, δεν έχουν καμία σχέση με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τη συντριβή του Ισλαμικού Κράτους — γι’ αυτά, φτάνουν και περισσεύουν τα ήδη υπάρχοντα οπλοστάσια. Η βασική αιτία δεν μπορεί να ανιχνευθεί μόνο στη δίψα του «στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος» για αύξηση της πίτας των πολεμικών δαπανών, η οποία πέρυσι άγγιξε τα 1,7 τρις δολάρια — άλλωστε, αυτά που διακυβεύονται είναι πολύ περισσότερα.
Αναζητώντας την απάντηση στον εξοπλιστικό «πυρετό» που έχει καταλάβει τις περισσότερες χώρες πρέπει να προσθέσουμε τα δεκάδες πολεμικά μέτωπα, τις συγκρούσεις «δι’ αντιπροσώπων», τα «παιχνίδια πολέμου» και τις απειλές που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι μεγάλες δυνάμεις.
Κι όλα αυτά, στη συνέχεια, να τα συνδυάσουμε με τις οξυνόμενες αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που προκαλεί η συνέχιση της κρίσης. Για να οδηγηθούμε, έτσι, στο συμπέρασμα πως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά — αλλά και ότι όσο συνεχίζει να σωρεύεται εκρηκτική ύλη τόσο πιο δύσκολη είναι η εξουδετέρωσή της χωρίς έκρηξη…
Σημαίνει, άραγε, αυτό ότι οδηγούμαστε με πολιτική ακρίβεια σε ένα γενικευμένο πόλεμο, ενδεχομένως και με τα χαρακτηριστικά του Τρίτου Παγκοσμίου;
Για την ώρα, ουδείς μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, ειδικά καθώς στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οι συνθήκες σε σύγκριση με τους δύο προηγούμενους παρουσιάζουν –σε αρκετές πλευρές– ουσιώδεις διαφορές.
Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν αφέλεια να πιστεύουμε ότι στα συρτάρια των κέντρων εξουσίας, ανάμεσα στους αναρίθμητους φακέλους με καταστροφικά πολεμικά σενάρια δεν υπάρχει και ένας που αφορά στο συγκεκριμένο.
(*) ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
