ΔΙΚΤΥΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ
Στη χώρα που τα δημοκρατικά δικαιώματα έχουν κατακρεουργηθεί με πρόφαση την πανδημία αλλά και τη καταστροφική διαχείρισή της από το κράτος με αποτέλεσμα να μετράμε ήδη πλέον των 9000 νεκρών, πολλών από αυτούς εκτός ΜΕΘ, στη χώρα που θεωρήθηκε κατάλληλος ο καιρός για την εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση στην Παιδεία, τα εργασιακά και την υγεία, την αστυνομοκρατία και την άκρατη καταστολή κατά των νέων κυρίως αλλά και γενικότερα κατά των πολιτών, στη χώρα που οι πιο γενναίες προσλήψεις και μεταφορά πόρων γίνεται στα σώματα ασφαλείας για την υπεράσπιση δήθεν της «ασφάλειας» της κοινωνίας- άλλο εάν υπονοούν την ασφάλεια του συστήματος εξουσίας- μια νέα δολοφονία πάγωσε το αίμα των πολιτών.
Πρόκειται για την επαγγελματική δολοφονία του αστυνομικού συντάκτη Γιώργου Καραϊβάζ, κυριολεκτικά μέρα- μεσημέρι και μπροστά από το σπίτι του.
Το γεγονός απασχόλησε ακόμα και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, ενώ ο διεθνής τύπος ανέδειξε πολύ περισσότερο το θέμα απ’ ότι τα εγχώρια ΜΜΕ, συνδέοντάς το με πληροφορίες τις οποίες γνώριζε, γεγονός κατανοητό, εφόσον ακόμα και του πρωθυπουργού του πήρε πάνω από 24 ώρες για να προβεί σε μία στοιχειώδη δήλωση καταγγελίας και συμπαράστασης.
Για τη φαιδρότητα του υπουργού ΠΡΟΠΟ που διαβεβαιώνει για την άμεση σύλληψη των δραστών, δε γεννάται θέμα. Αυτός θα συλλάβει τους φυσικούς του τελευταίου εγκλήματος, αμέσως μετά τη σύλληψη του χρυσαυγίτη Χρήστου Παππά, που όσο να πεις προηγείται χρονικά. Για τους οργανωτές της δολοφονίας Καραϊβάζ, τους ηθικούς αυτουργούς, οι προσδοκίες ήδη, δια του συστημικού τύπου, οι προσδοκίες της σύλληψης περιορίζονται.
Όμως η ζοφερή εικόνα παραμένει και αναδεικνύει κάθε φορά με κρότο τη σήψη ενός συστήματος εξουσίας, το οποίο πλέον δεν μπορεί να κρύψει τη διαφθορά, την διαπλοκή του κοινού εγκλήματος με μέρη του βαθέως κράτους, τον αβυσσαλέο αγώνα εξουσίας των κέντρων και παράκεντρων, του κράτους και του παρακράτους.
Τα τελευταία 4 χρόνια έχουν καταμετρηθεί περίπου 20 δολοφονίες πολιτών -δεν μας απασχολεί εδώ εάν απετέλεσαν μέλη ή όχι εγκληματικών οργανώσεων- που δεν εξιχνιάστηκαν, όπως και εξαφανίσεις ανθρώπων- κυρίως γυναικών- προφανώς στο πλαίσιο κυκλωμάτων trafficking.
Αυτή η αστυνομία του πολυπράγμονος κυρίου Χρυσοχοϊδη και του κράτους του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, είναι ικανή απόλυτα να συλλαμβάνει νέους και νέες, φοιτητές και φοιτήτριες, αγωνιστές κατά των πλειστηριασμών, συνδικαλιστές και αντιφασίστες, φορτώνοντάς τους τη μισή αντιτρομοκρατική νομοθεσία, μπορούν τα εργαστήριά της και τα βαλιτσάκια της ΕΥΠ να παρακολουθούν τους πάντες και να «ξεψειρίζουν» κυριολεκτικά κάμερες και διαδίκτυο, αλλά το οργανωμένο έγκλημα με ισχυρές πλάτες και διασυνδέσεις- σύμφωνα με όσα ο δολοφονηθείς δημοσιογράφος ανέφερε έφτανε μέχρι τις κρίσεις της Ελληνικής Αστυνομίας- ούτε που το αγγίζει.
Πολλές φορές τα συστημικά μέσα και οι οργανικοί διανοούμενοι θέτουν θρασύτατα στους πολίτες το δίλημμα «δημοκρατία και ελευθερία ή ασφάλεια».
Εμείς καταλαβαίνουμε και τα τελευταία γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι για την κοινωνία ένα είναι το δίλημμα: ή δημοκρατία ή κυριαρχία της κάθε είδους «μαφίας» είτε παρακρατικής, είτε του κοινού εγκλήματος.
Ο αγώνας λοιπόν για τα δημοκρατικά δικαιώματα σημαίνει εκτός των άλλων και έλεγχος των ίδιων των κατασταλτικών μηχανισμών, κρατικών θεσμών και οργάνων που αντί να προστατεύουν τους πολίτες και την κοινωνία από το κοινό έγκλημα, συσκοτίζουν τα γεγονότα, καλύπτοντας ενόχους και παντός είδους «συνεργάτες», αφήνοντάς τον λαό, έρμαιο εγκληματικών κύκλων που φαίνεται πλέον ότι ελέγχουν βασικές λειτουργίες της πολιτείας.
