Σχόλιο της Εναλλακτικής Παρέμβασης – Δικηγορική Ανατροπή με αφορμή την πρόταση περί “χημικού ευνουχισμού” του Μ. Βορίδη.
Με έκπληξη παρακολουθεί κανείς την καμπάνια ποινικού λαϊκισμού που έχουν εξαπολύσει κυβερνητικά στελέχη εκμεταλλευόμενα την δυσώδη υπόθεση παιδοβιασμού, σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης 12χρονου παιδιού.
Αποκορύφωμα οι δηλώσεις του Υπουργού Εσωτερικών Μάκη Βορίδη που δεν δίστασε να υποστηρίξει πρόταση για υφ’ όρων απόλυση κρατούμενων μετά από χημικό ευνουχισμό και την ανάγκη σε ορισμένες περιπτώσεις (αναφέροντας μάλιστα την «τρομοκρατία»), τα «ισόβια να είναι ισόβια».
Τα ανατριχιαστικά δάνεια εργαλείων ποινικής καταστολής από τη ναζιστική θεωρία και πρακτική δεν εντυπωσιάζουν βέβαια για ένα πρόσωπο της πολιτικής διαδρομής του Μ. Βορίδη. Αλλά δεν αποτελούν ούτε απλώς μεμονωμένες απόψεις. Απηχούν την συστηματική προβολή από την κυβέρνηση ενός επικίνδυνου και απρόσφορου ποινικού λαϊκισμού όπου ως δια μαγείας δήθεν θα αποτραπεί το έγκλημα εάν γεμίσουν οι φυλακές και μετατραπούν σε αποθήκες χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μια πολιτική που μέσα σε λίγο μόνο χρονικό διάστημα έχει οδηγήσει σε αμέτρητες αιφνίδιες τροποποιήσεις του ΠΚ αναιρώντας θεμελιώδη δικαιώματα και αποδεδειγμένα αποτελεσματικά εργαλεία του ποινικού και σωφρονιστικού δικαίου, όπως την αναστολή έκτισης ποινής, τις τακτικές και εκπαιδευτικές άδειας κ.ά..
Η υποκρισία και ο κυνισμός των κυβερνητικών αποκαλύπτεται πλήρης ασφαλώς όταν δεν διστάζουν να αξιοποιούν ακόμη και ειδεχθή εγκλήματα μεγάλου κοινωνικού ενδειαφέροντος για να εισαγάγουν μια συζήτηση που διαρκώς διολισθαίνει στην αυστηροποίηση των ποινών και της ποινικής μεταχείρισης, την οποία βέβαια ως νομοθέτες στοχοπροσηλώνουν ιδιαίτερα σε «αδικήματα» που συσχετίζονται με τις κοινωνικές διαμαρτυρίες.
Ας το καταλάβει καλά η κυβέρνηση: Ο σκοπός σωφρονισμού και όχι εξόντωσης ή τιμωρίας που έχει η ποινή και η απαγόρευση μετατροπής των φυλακών σε κολαστήρια όπου δεν γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι ζητήματα υπό αίρεση, ούτε εξετάζονται α λα καρτ. Αποτελούν τα θεμέλια ενός σύγχρονου, δημοκρατικού και αποτελεσματικού νομικού πολιτισμού.
Να μην επιτρέψουμε στην κυβέρνηση και άλλους παράγοντες της ακροδεξιάς να εκμεταλλεύονται την δίκαιη κοινωνική οργή για τα εγκλήματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης γυναικών ή και παιδιών, για άλλες αντιδραστικές ή φασίζουσες ατζέντες. Ατζέντες αντιδραστικές που διαφημίζουν εσκεμμένα την διαρκή αύξηση των ποινών, τα βασανιστήρια στα καταστήματα κράτησης ή την πλήρη διάρρηξη της προστασίας προσωπικών δεδομένων ως δήθεν προοδευτικά αιτήματα.
Καμία απάντηση, ούτε λύση δεν παρέχει η διαρκής ποινική αυστηροποίηση στην εγκληματικότητα και δη την πραγματική βαριά εγκληματικότητα όπως αυτά τα κυκλώματα. Μια τέτοια συζήτηση όχι μόνο είναι ανειλικρινής και εξυπηρετεί αποκλειστικά τους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης, δηλαδή την συσπείρωση εκλογικών ακροατηρίων γύρω από το υποτιθέμενο «έργο» της κυβέρνησης στην ποινική καταστολή, και όχι άλλα κρίσιμα όπως η επιβίωση, η φτώχεια κ.ά. Κυρίως είναι επικίνδυνη, γιατί αρνείται να αντιμετωπίσει και διαιωνίζει τα πραγματικά προβλήματα που διευκολύνουν τέτοια εγκλήματα και συμπεριφορές. Την ανάγκη για μέτρα προστασίας των θυμάτων έμφυλης βίας και κακοποίησης, μέτρων και δομών προστασίας της παιδικής ηλικίας, την ανάγκη για ριζική αναμόρφωση του πλαισίου καταγγελιών και προστασίας κ.ά.
Η ποινική δικαιοσύνη δεν είναι πεδίο για τα πολιτικά παιχνίδια της κυβέρνησης. Είναι δείκτης πολιτισμού και εγγυήσεων ανθρωπισμού της έννομης τάξης. Αντί να ασκείται μονίμως επ’ αυτής ο κυβερνητικός αυταρχισμός, θα ήταν προτιμότερο να επιδειχθεί η ίδια ζέση για την προστασία των παιδιών, των γυναικών και την οικοδόμηση θεσμών κοινωνικής προστασίας προτού να είναι αργά την επόμενη φορά.
