Με τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ιδρύθηκε μια «Κοινωνική Συμμαχία» με το μεγάλο κεφάλαιο, την εργοδοσία και τους ηγεμονευόμενους από αυτούς φορείς των μικρομεσαίων (ΓΣΕΒΕΕ, ΤΕΕ, Δικηγορικοί Σύλλογοι, ΠΙΣ κ.α.), η οποία κήρυξε την 30η Μάη 2018, ως «Ημέρα Πανεθνικής Δράσης». Το όνομα και οι συμμετέχοντες παραπέμπουν σε παλαιότερη ορολογία και πρακτική της Αριστεράς, αλλά το περιεχόμενο, οι στοχεύσεις, οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης «Κοινωνικής Συμμαχίας» της προσδίδουν αντιδραστικά χαρακτηριστικά.
Οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προκήρυξαν 24ωρη γενική πανελλαδική απεργία με το δικό τους πλαίσιο διεκδικήσεων. Οι υπόλοιποι φορείς, όπως ανακοινώθηκε, θα συμμετέχουν με «στάσεις εργασίας» και «άλλες δράσεις», χωρίς να δεσμεύονται για τις μορφές συμμετοχής.
Η «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» και, ειδικά, η απεργία της 30ης Μαΐου αποτελεί ταυτόχρονα μεγάλο κίνδυνο και ευκαιρία για τις ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού, εργατικού και λαϊκού κινήματος.
«Κοινωνική Συμμαχία» Ενσωμάτωσης και Υποταγής
Η συγκρότηση της «Κοινωνικής Συμμαχίας», η φυσιογνωμία, το περιεχόμενο, η δομή και οι μορφές «δράσης» που αναλαμβάνει, δείχνουν ότι πρόκειται για μια συγκροτημένη, «πρωτότυπη», «έξυπνη» και για αυτό, επικίνδυνη κίνηση που εντάσσεται σε μακροχρόνιο σχεδιασμό, όπως δήλωσαν οι συμμετέχοντες σε συνέντευξη Τύπου στις 26 Απριλίου.
Πρόκειται για πολύ σημαντική εξέλιξη, που δείχνει ότι η αστική πολιτική επιχειρεί να αναβαθμίσει την παρέμβασή της στις πλατιές μάζες των εργαζόμενων, των αυτοαπασχολούμενων, των επιστημόνων και των μικρομεσαίων, με «σύγχρονες», «κινηματικές» μορφές.
Η συγκρότηση της «Κοινωνικής Συμμαχίας» και η «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» ενορχηστρώθηκαν μέσα από την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ). Η ΟΚΕ είναι θεσμός διαταξικής συνεργασίας με πολύμορφη δράση, συνταγματικά κατοχυρωμένος από το 2001, ο οποίος ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1994. Η συγκρότηση τέτοιων Επιτροπών αποτελεί όρο συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ισχύει από την ίδρυση της ΕΟΚ, το 1954.
Σε αυτήν συμμετέχουν εκπρόσωποι των εργοδοτών (ΣΕΒ, ενώσεις εφοπλιστών, τραπεζιτών, ξενοδόχων, μεγαλεμπόρων κ.α.), των εργαζομένων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α.) και «λοιπών κατηγοριών» (όπως ονομάζονται οι ενώσεις επαγγελματοβιοτεχνών – ΓΣΕΒΕΕ, αγροτών, επιστημονικές ενώσεις κ.λπ.). Πρόεδρός της είναι ο μεγαλοαστός Γ. Βερνίκος, και αντιπρόεδροι, ο Γ. Καρανίκας («εκπρόσωπος τομέα εργοδοτών», γγ της ΕΣΕΕ) και ο συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ, Φώτης Κολεβέντης («εκπρόσωπος τομέα εργαζομένων», αν. γρ. οργ/κου της ΓΣΕΕ) και ένας εκπρόσωπος από τον «τομέα των λοιπών κατηγοριών».
Η «Κοινωνική Συμμαχία» καθοδηγείται κρυφά από τον ΣΕΒ, την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών και Ελλήνων Εφοπλιστών, οι οποίοι έμειναν στα παρασκήνια. Σαν εκπρόσωπό τους έστειλαν τον Καρανίκα της ΕΣΕΕ, που επικοινωνεί με τα στρώματα των μικρεμπόρων. Η βρόμικη δουλειά της «νομιμοποίησης» στα μάτια των εργαζομένων ανατέθηκε στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ, Γ. Παναγόπουλο (μισθωτός, αλλά αστός και αυτός, με διευθυντική θέση στην ΕΤΕ και ετήσιες αποδοχές μεταξύ 160 – 200.000 ευρώ). Πρόκειται για μια κοινωνική συμμαχία του μεγάλου κεφαλαίου, με τις τάσεις εξάρτησης των μικρομεσαίων και με τη συνδικαλιστική εργατική αριστοκρατία και γραφειοκρατία.
Η «Ατζέντα 2030» του κεφαλαίου
Η ΟΚΕ, μετά από δίχρονη επεξεργασία, εκπόνησε ένα «Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο» με τον τίτλο «Ατζέντα 2030», το οποίο συνυπέγραψαν οι εκπρόσωποι των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Πρόκειται για την καταγραφή των κρυφών και φανερών επιδιώξεων του ΣΕΒ, των τραπεζιτών, εφοπλιστών και γενικά των «εργοδοτών», για την ανάπτυξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και την «κοινωνική συνοχή» στη χώρα μας.
Το πλαίσιο με το οποίο η «Κοινωνική Συμμαχία» καλεί στην «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» στις 30 Μαΐου, αποτελεί αντιγραφή του «Σχεδίου» της ΟΚΕ με την απαραίτητη «δημιουργική ασάφεια» όσον αφορά τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες, έτσι ώστε να παρασυρθούν οι εργαζόμενοι. Με την κίνηση αυτή, οι αστικές δυνάμεις επιχειρούν να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και στο κοινωνικό ζήτημα, μετά τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, με τα οποία πήραν την πρωτοβουλία των κινήσεων στο λεγόμενα «εθνικά ζητήματα».
Η «Ατζέντα 2030» είναι η ατζέντα του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και του νεοφιλελευθερισμού, με δεξιά πολιτική ηγεμονία. Επιφανής εκπρόσωπος της ΝΔ στην «Κοινωνική Συμμαχία» είναι ο πολυπράγμων Πατούλης. Δεν είναι τυχαία η εναντίωση στο «λαϊκισμό» και το αίτημα για «ανεξάρτητη δικαιοσύνη», μέσα στο πλαίσιο της «Κοινωνικής Συμμαχίας», όροι που αποτελούν τις προπαγανδιστικές αιχμές της ΝΔ, αλλά και του μεταλλαγμένου, σε Κίνημα Αλλαγής, ΠΑΣΟΚ.
Η «Ατζέντα 2030» είναι βαθιά αντεργατική και αντιλαϊκή. Το πλαίσιο δράσης της «Κοινωνικής Συμμαχίας» είναι η «απόχη» ενσωμάτωσης της δυσαρέσκειας στην «Ατζέντα», αλλά και στην «εθνική προσπάθεια» για «έξοδο από τα μνημόνια». Βοηθά και ουσιαστικά, στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να περάσει την 4η Αξιολόγηση και τη δική της «εθνική αφήγηση» για μια «έξοδο με κοινωνική δικαιοσύνη».
Κυβερνητική «αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση
Η συμμετοχή των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην «Κοινωνική Συμμαχία» και στην «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» δείχνει, όχι μόνον το δομικό οπορτουνισμό τους, αλλά και την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στον «αστικό κορμό», τη βαθιά αποκοπή και εχθρότητα προς τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Στην ουσία, πρόκειται για την ενορχήστρωση μιας στημένης «αντιπολίτευσης» της κυβέρνησης στον εαυτό της. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις 452 λέξεις της διακήρυξης της «Κοινωνικής Συμμαχίας» δεν υπάρχουν ούτε καν οι λέξεις «κυβέρνηση» ή «μνημόνιο» και, πολύ περισσότερο, η εναντίωση σε αυτά.
Συνεπώς, η «Κοινωνική Συμμαχία» έχει χαρακτήρα, όχι μόνον εργοδοτικό και μνημονιακό, αλλά και κυβερνητικό.
Οποιαδήποτε ελπίδα για κάποια σοβαρή «αντίθεση» των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην «Κοινωνική Συμμαχία» είναι φρούδα. Πολύ περισσότερο, θα ήταν πολιτικά αφελές, κάθε αγωνιστικό, ταξικό ή «αντικαπιταλιστικό» σχέδιο που θα στηριζόταν σε μια τέτοια εκτίμηση.
Ταυτόχρονα, η «Κοινωνική Συμμαχία» υποταγής βοηθά στην ομαλή υπέρβαση της φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ «από τα κάτω και τα δεξιά». Προετοιμάζει τη διαδοχή σε πολύ πιο δεξιά, ακόμη και ακροδεξιά κατεύθυνση. Αυτό δείχνει η φράση «θέτουμε την πατρίδα μας στην πρώτη γραμμή» στο πλαίσιο της «Πανεθνικής Ημέρας Δράσης». Φράση που θυμίζει το σύνθημα του Τραμπ, «πρώτα η Αμερική».
Οι αντιδραστικοί κοινωνικοί στόχοι της «Συμμαχίας»
Οι βαθύτεροι στόχοι της «Κοινωνικής Συμμαχίας» και της «Πανεθνικής Ημέρας Δράσης» είναι:
Πρώτο, να αναβαθμιστεί «από τα πάνω», η ήδη ισχυρή και «από τα κάτω», τάση «εταιρικής» συνεργασίας και υποταγής των συνδικάτων, άρα και των εργαζομένων, στο κεφάλαιο, την εργοδοσία, τη μνημονιακή πολιτική, την ΕΕ. Η τάση αυτή έχει δυναμώσει τα τελευταία χρόνια, όπως δείχνουν η άνοδος των ποσοστών των ανοιχτά εργοδοτικών, κυβερνητικών και γραφειοκρατικών παρατάξεων (τράπεζες, ΠΟΕΔΗΝ, ακόμη και ΠΟΕ – ΟΤΑ, κ.α.).
Δεύτερο, να ενισχυθούν και σταθεροποιηθούν τα ιδεολογήματα της αστικής «πολιτικής οικονομίας» και των σύγχρονων νεοφιλελεύθερων δογμάτων της. Ειδικά το δόγμα «να αυξηθούν τα κέρδη για να κερδίσουν και οι μισθοί».
Τρίτο, να διατηρηθεί και ενισχυθεί η συμμαχία του μεγάλου κεφαλαίου με τη μικρή ιδιοκτησία, με τους μικρούς επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες, τους μικροϊδιοκτήτες γης, στέγης, καταστημάτων κ.λπ., που κλονίστηκε τα προηγούμενα χρόνια από την ευρωμνημονιακή επίθεση. Αλλά και με την ημι-διευθυντική μισθωτή εργασία, τους μικρο-μάνατζερ, οι οποίοι, από τα 2 – 5.000 ευρώ που έπαιρναν προ κρίσης, έφτασαν να παίρνουν από 1.500 έως και 900 ευρώ το μήνα. Ενώ όλα αυτά τα στρώματα θα έπρεπε να είναι σύμμαχοι της εργατικής τάξης και της ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής.
Τέταρτο, να διατηρηθεί και ενισχυθεί η ηγεμονία της αστικής πολιτικής πάνω στην εργατική τάξη, μέσα από αυτήν τη συμμαχίας, αλλά και μέσα από την απευθείας παρέμβαση της εργατικής αριστοκρατίας και γραφειοκρατίας στα συνδικάτα. Για αυτό επιχειρούν να αναβαπτισθούν «κινηματικά» και αποπροσανατολιστικά τα εκφυλισμένα συνδικάτα, ειδικά οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και να εκφυλισθούν οι μαχητικές μορφές πάλης, ειδικά οι απεργίες, σε άσφαιρες «δράσεις», ως συμπλήρωμα στο νομοθετικό «γύψο» ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας.
Πέμπτο και κυριότερο, να εξουδετερωθούν ή να απομονωθούν οι τάσεις ταξικής ανεξαρτησίας και ενότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα, να ακυρωθούν οι τάσεις μιας σύγχρονης εργατικής μετωπικής πολιτικής και λαϊκής συμμαχίας. Έτσι ώστε, τελικά, να παραμείνει κατακερματισμένη, ηγεμονευόμενη και αναποτελεσματική η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία της σύγχρονης εργατικής τάξης και των συμμαχικών λαϊκών μαζών.
Αυτό το σχέδιο πρέπει, όχι μόνον να αποκαλυφθεί, αλλά και να ηττηθεί, με μακρόχρονο αγώνα.
Η φιέστα της 30ης Μάη και το όπλο της απεργίας
Μέχρι τώρα, η ΟΚΕ, ο ΣΕΒ, η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών και η ΕΣΕΕ, δρούσαν αποκλειστικά στο πεδίο των διαδρόμων, των εκδηλώσεων και της Βουλής, «πίσω από τις κουρτίνες». Το καινούριο είναι ότι, με την «Κοινωνική Συμμαχία» τους ως μαριονέτα και την «Πανεθνική Ημέρας Δράσης» της 30ης Μαΐου ως «κίνημα», διεκδικούν «να βγουν έξω», να πάρουν ακόμη και το «πεζοδρόμιο» από τα εργατικά και λαϊκά όργανα, από τα συνδικάτα και τους λαϊκούς φορείς.
Εάν, όμως, έμεναν σε μια φιέστα, στις γνωστές «ξενέρωτες» παραστάσεις, όπως αυτές προ του δημοψηφίσματος, θα μάζευαν λιγότερους και από τους «γραβατομένους». Έτσι, επέτρεψαν στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να προκηρύξει μια στημένη 24ωρη απεργία, για να δώσουν και κάποιον αγωνιστικό και εργατικό τόνο. Κι όλα αυτά, ενώ είναι γνωστό το μίσος τους απέναντι στο όπλο της απεργίας (που εκδηλώθηκε με το νόμο ασφυκτικού περιορισμού της με το περίφημο «50 + 1%»), ενώ ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ χαρακτήρισε την απεργία ως «παρωχημένη» μορφή πάλης.
Μέσω της 24ωρης, εκφυλιστικής απεργίας στην «Πανεθνική Ημέρα Δράσης», οι αστικές δυνάμεις, έστησαν μια παγίδα, ασκώντας διπλή πίεση στις ταξικές δυνάμεις:
Είτε να συρθούν κάτω από την ομπρέλα της εργοδοτικής «Κοινωνικής Συμμαχίας» στο όνομα της συμμετοχής στην απεργία, είτε να παρασυρθούν σε ταπεινωτική απεργοσπασία ή σε άσφαιρους ακτιβισμούς, στο όνομα της «ρήξης» με αυτήν.
Καμία από αυτές τις δυο επιλογές δεν είναι σωστή. Όποιος συμμετέχει ή δορυφοροποιείται γύρω από την αντιδραστική «Κοινωνική Συμμαχία» προδίδει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Και όποιος δεν απεργεί, όποιος δεν παρεμβαίνει στην απεργία της 30ης Μαΐου, αφήνει το όπλο της απεργίας στα χέρια της εργοδοσίας και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, κάνει άθελά του «χώρο» για να καταλάβουν αυτές οι δυνάμεις το «πεζοδρόμιο» των αγώνων.
«Σύγκλιση» των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων
Ποια πρέπει να είναι η στάση των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων, της μαχόμενης και ειδικά της κομμουνιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, μπροστά στην 30η Μαΐου;
Ας διδαχτούμε από τη Γαλλία: η κυβέρνηση Μακρόν επιτίθεται σε κάθε μια εργατική και λαϊκή κατηγορία ξεχωριστά. Κάθε κοινωνικό τμήμα, μέχρι τώρα, αγωνιζόταν μόνο του, χωρίς αποτέλεσμα. Το τελευταίο διάστημα, στο στόμα όχι μόνον πρωτοπόρων δυνάμεων, αλλά και πλατιών μαζών, έχει μπει η λέξη «σύγκλιση» (convergence στα γαλλικά).
Αυτό απαιτείται και στην Ελλάδα: Σύγκλιση όλων των ταξικών, αγωνιστικών εργατικών και λαϊκών τμημάτων. Σύγκλιση όλων των αγώνων και των κινημάτων. Σύγκλιση όλων των ταξικών, αγωνιστικών δυνάμεων στο μαζικό κίνημα και ταυτόχρονα, ενάντια στην κυβέρνηση, την εργοδοσία, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την «Κοινωνική Συμμαχία» τους.
Σύγκλιση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, του ΜΕΤΑ, της Πρωτοβουλίας για Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, του Εργατικού Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια, των αναρχοσυνδικαλιστικών τάσεων και κάθε αγωνιστικού συνδικάτου, όλων των αγωνιστικών λαϊκών οργανώσεων, σε μια μαζική, ανεξάρτητη, ταξική και ενωτική πορεία, με κοινό ψήφισμα, στις 30 Μαΐου.
Σύγκλιση σε μια και ενωτική πορεία με κοινό ψήφισμα και ας κάνει ο καθένας τη δική του συγκέντρωση, με το δικό του αγωνιστικό πλαίσιο. Αρκεί να συμμετέχει στην απεργία και στον αγώνα, αρκεί να καταγγείλει και να διαχωριστεί κάθετα και πλήρως από την εργοδοτική «Κοινωνική Συμμαχία», το αντιδραστικό, δεξιό, μνημονιακό και κυβερνητικό πλαίσιό της, τις δομές, τις συγκεντρώσεις και τις «δράσεις» της.
Από εκεί και πέρα, ας υπάρξει ευγενής άμιλλα για το ποιος θα εξευτελίσει περισσότερο την εργοδοτική «Κοινωνική Συμμαχία» και τους φορείς της, με ό,τι ακτιβισμό θέλει, αρκεί να μην πέφτει σε προβοκάτσιες που θα αξιοποιούνται από την κυβέρνηση, τη ΝΔ, τα ΜΜΕ, την ΕΛΑΣ και το «βαθύ κράτος».
Συνολικό, ανεξάρτητο, αγωνιστικό σχέδιο
Σε αυτή την κατεύθυνση, απαιτείται ένα συνολικό, ανεξάρτητο, αγωνιστικό σχέδιο περιεχομένου και δράσης, στην πορεία προς την 30η Μάη, με παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας και ζωής των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, με συνελεύσεις και μαζικές εκδηλώσεις. Αλλά και ένα συνολικό σχέδιο για την πορεία μετά την 30η Μάη, που θα παίρνει σταδιακά την πρωτοβουλία των αγώνων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Σχέδιο που θα συζητείται, αποφασίζεται και υλοποιείται από τα ίδια τα συνδικάτα και όχι από αυτόκλητους «κομματικούς» εκπροσώπους των πρωτοποριών.
Χωρίς, όμως, μια μαχητική, ταξική παρέμβαση στις 30 Μάη, ένα τέτοιο σχέδιο θα καταδικαστεί στην ανυποληψία, θα ταυτιστεί με την ανημπόρια, το σκυμμένο κεφάλι, την εκ των προτέρων παράδοση της πρωτοβουλίας κινήσεων στην εργοδοσία και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Η φύση και κυρίως, η κοινωνική πάλη, απεχθάνονται τα κενά, ακόμη και μιας μέρας, ειδικά όταν είναι κρίσιμη. Διότι, στην κοινωνική πάλη, οι ταξικές δυνάμεις δεν είναι μόνες, «εμείς και οι εργάτες». Υπάρχει και δρα και ο αντίπαλος, πολύμορφα, πονηρά, με ελιγμούς. Οι ταξικές δυνάμεις δεν πρέπει να τον φοβούνται, ούτε να τον σέβονται, αλλά οφείλουν να τον υπολογίζουν στα σοβαρά, να παίρνουν υπόψη τους ελιγμούς του, για να τους ακυρώνουν ή έστω να τους απομονώνουν.
Μαχητική παρέμβαση με πολιτική προοπτική
Οι δυνάμεις που αγωνίζονται για ένα συνολικό κομμουνιστικό σχέδιο στην εποχή μας, θα συμβάλουν ενωτικά σε αυτήν την κατεύθυνση, όσο περισσότερο μπορούν.
Γιατί αγωνίζονται σταθερά, εδώ και καιρό, για τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στον ταξικό αντίπαλο με μια σύγχρονη, εργατική μετωπική πολιτική.
Γιατί πιστεύουν στη συγκρότηση του λαϊκού «στρατοπέδου» της ρήξης με πυρήνα ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο ταξικών συνδικάτων ως το αντίπαλο δέος ενάντια στην αντιδραστική αστική «Κοινωνική Συμμαχία» και πολιτική.
Για μια συμμαχία όλων των αριστερών πολιτικών δυνάμεων της ανατροπής, που θα υπερβεί το καθηλωτικό «δίπολο» σεχταρισμού – οπορτουνισμού που κυριαρχεί μέχρι σήμερα στην Αριστερά.
Για μια εργατική και λαϊκή ανατροπή της ευρωμνημονιακής επίθεσης με αντικαπιταλιστικό, αντιϊμπεριαλιστικό και σύγχρονο δημοκρατικό περιεχόμενο.
Ας γίνει η προσπάθεια «σύγκλισης» της 30ης Μαΐου ένα πρώτο βήμα σε μια πορεία αντιστροφής της αποκαρδιωτικής κατάστασης στο εργατολαϊκό «στρατόπεδο»!
