Παρέμβασή στο 17ο συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ του Στέλιου Μερμίγκη ως μέλους του Ενωτικού Κινήματος των Υγειονομικών για την Ανατροπή.
- Οι σύνεδροι έφθασαν τους 962 – αριθμός ρεκόρ συμμετοχής, εκπροσωπώντας πάνω από σαράντα οκτώ χιλιάδες εργαζόμενους στο σύνολο των δομών που υπάγονται στο Υπουργείο Υγείας.
- Από αυτούς, η πλειοψηφία δεν εμφανίστηκε την πρώτη μέρα του συνεδρίου, αλλά τη δεύτερη. Και όταν πιστοποιήθηκαν, και πάλι μια μειοψηφία συνέδρων παρακολούθησε τις εργασίες του συνεδρίου – παρότι βρέθηκαν εκεί με έξοδα των εργαζομένων και αφού προηγουμένως είχαν ζητήσει τη ψήφο τους. Είναι εύλογο, λοιπόν, οι εργαζόμενοι που τους εξέλεξαν, να αναρωτηθούν και να ζητήσουν λογοδοσία για το τι ακριβώς έκαναν στην Αθήνα.
- Μάθαμε ότι νομιμοποιήθηκαν σωματεία στα οποία ψήφισαν πανεπιστημιακοί γιατροί, όπως στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», δηλαδή εργαζόμενοι που ανήκουν και μισθοδοτούνται από το Υπουργείο Παιδείας, και οι οποίοι έχουν τη δική τους ομοσπονδία. Μάθαμε επίσης πως εγγράφηκε και ψήφισε για την ομοσπονδία γιατρός ιδιώτης, που εργάζεται με μπλοκάκι σε νοσοκομείο της περιφέρειας. Αντίθετα, τα πληβειακά στρώματα των εργολαβικών εργαζομένων – καθαρίστριες, για παράδειγμα – δεν έχουν δικαίωμα να γραφτούν στα σωματεία. Η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ το απέρριψε αυτό στο προηγούμενο συνέδριο.
- Ο οικονομικός απολογισμός έγινε δια βοής. Ο ταμίας ανέγνωσε μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια αίθουσα με μερικές δεκάδες μόνο εργαζομένων, κάποια νούμερα. Η υποχρέωση, βάσει καταστατικού, να μοιραστεί σε έντυπη μορφή σε κάθε σύνεδρο ο αναλυτικός απολογισμός με τα έξοδα και τα έσοδα – δηλαδή πού πάνε τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ των εργαζομένων – δεν τηρήθηκε. Τι ακριβώς υπερψήφισαν, λοιπόν, οι σύνεδροι της πλειοψηφίας την επόμενη μέρα, αφού δεν είχαν ιδέα;
- Κατά την προηγούμενη θητεία, και ενώ η Εκτελεστική Επιτροπή ήταν υποχρεωμένη να συνεδριάζει κάθε μήνα – δηλαδή τριάντα έξι φορές συνολικά – έγιναν μόλις πέντε συνεδριάσεις, με ευθύνη του προεδρείου της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ.
- Οι τοποθετήσεις των συναδέλφων της ΔΑΚΕ έλεγαν ότι πάμε καλά. Το ΕΣΥ, λένε, αναβαθμίζεται με ανακαινίσεις σε τόσα Κέντρα Υγείας και δεκάδες ΤΕΠ. Έχουμε, είπανε, χιλιάδες προσλήψεις, και με τα κρεβάτια ΜΕΘ που αποκτήσαμε κατά την πανδημία, κανείς ασθενής δεν μένει χωρίς περίθαλψη. Επιπλέον, αναφέρθηκε ότι για πρώτη φορά πήραμε αυξήσεις στους μισθούς μας.
- Ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ αναφέρθηκε εκτενώς στο τιτάνιο έργο του. Είπε πως η παρουσία του σε τηλεοπτικές εκπομπές αναδεικνύει τα προβλήματα και αποκαθιστά την αξιοπιστία της Ομοσπονδίας. Μίλησε για την παρουσία του στα Τέμπη, όπου – όπως είπε – άνοιγε τα ψυγεία με τα πτώματα και αντίκριζε τα διαμελισμένα μέλη τους. Αναφέρθηκε και στο φόβο του με τα αεροπλάνα, που δεν τον εμπόδισε να πετάξει μόνος για Σαντορίνη στον σεισμό. Είπε πως έχει επιχειρήματα απέναντι στους υπουργούς – και αυτό είναι, κατά τη γνώμη του, το μέσο πίεσης που φέρνει αποτελέσματα. Όσοι φωνάζουν και κριτικάρουν, είναι κατά τη γνώμη του καταστροφολόγοι. Ο υπουργός Υγείας χαρακτήρισε όλους αυτούς «συμμορία της μιζέριας». Η ταύτιση απόψεων, εν προκειμένω, είναι αξιοσημείωτη.
- Οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, όταν τους ασκήθηκε κριτική για τα φαγοπότια με σούσι ή σουβλάκια με υπουργούς Υγείας και για τις αντίστοιχες αναρτήσεις τους στα κοινωνικά δίκτυα, απάντησαν ότι δεν θα απολογούνται για τις παρέες τους. Μόνο που αυτές οι παρέες με υπουργούς που έκλεισαν νοσοκομεία στο παρελθόν, λέγοντας πως τα λοιμώδη νοσήματα ανήκουν στο παρελθόν – και που λίγα χρόνια αργότερα ξέσπασε η πανδημία χωρίς να ξανανοίξουν – είναι τουλάχιστον προβληματικές. Προφανώς, αυτοί θεωρούν πως τρώγοντας και πίνοντας με τους υπουργούς ασκούν κάποιο είδος συνδικαλισμού που εμείς οι “μίζεροι” δεν κατανοούμε.
- Ένα σημαντικό στέλεχος του χώρου της «αριστείας» και της αξιολόγησης στο Δημόσιο ανέφερε ότι πρέπει να επεκταθούν τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, μπερδεύοντας προφανώς το αίτημα για την ένταξη των υγειονομικών στα ΒΑΕ – όμως υπενθυμίζοντας άθελά του το ρητό: «γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει».
- Οι εργαζόμενοι, διά των αντιπροσώπων τους, έδωσαν 12 έδρες σε ΠΑΣΚΕ και 8 έδρες ΔΑΚΕ προσφέροντας τους απόλυτη πλειοψηφία, επί της ουσίας, μια λευκή επιταγή για να συνεχίσουν απρόσκοπτα την ίδια «υπεύθυνη πολιτική», όπως οι ίδιοι την αποκαλούν. Αν οι εργαζόμενοι συμμερίζονται όλα τα παραπάνω, τότε έπραξαν καλώς. Αν όχι, τότε θα πρέπει να αναλογιστούν πως κάθε ψήφος – σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση – έχει βαρύτητα που αντανακλάται στην καθημερινότητα, καθιστώντας την είτε καλύτερη είτε χειρότερη. Οι εκλογές στα σωματεία – και όχι μόνο – δεν είναι Γιουροβίζιον για να κάνουμε πλάκα.
ΥΓ. Όσοι επιλέγουν να βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από συνδικαλιστικές πρακτικές που βασίζονται στη συναλλαγή, το ρουσφέτι και το ατομικό βόλεμα, έχουν ακόμη δρόμο να διανύσουν ώστε οι αξίες και οι αντιλήψεις τους να γίνουν πλειοψηφικές. Στην Ελλάδα των «μοιραίων σταθμαρχών», της απέραντης διαφθοράς – γέννημα θρέμμα του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος – χρειάζεται επειγόντως από τη δική μας πλευρά περισσότερο πείσμα, περισσότερη ευρηματικότητα και κυρίως, διάθεση σύγκρουσης. Όχι μόνο με τις κυρίαρχες, βάρβαρες πολιτικές που εκπορεύονται από υπουργικούς και κυβερνητικούς θώκους, αλλά και με όλους εκείνους που τις στηρίζουν – ακόμα κι αν βρίσκονται δίπλα μας.
Ψυχή βαθιά
