Τα λόγια που εκφώνησε δημόσια ο Jacques Rancière στις 16 Ιανουαρίου στους απεργούς του σιδηροδρομικού σταθμού της Vaugirard. Δημοσιεύτηκαν από την Le Monde στις 23 Ιανουαρίου.
«Αν βρίσκομαι εδώ σήμερα, είναι, φυσικά, για να διατρανώσω την απόλυτη στήριξη μου σε έναν παραδειγματικό αγώνα, αλλά και για να πω μερικά λόγια για τον λόγο που μου φαίνεται παραδειγματικός.
Πέρασα αρκετά χρόνια της ζωής μου μελετώντας την ιστορία του εργατικού κινήματος, και αυτό μου έδειξε ένα ουσιώδες πράγμα: αυτό που ονομάζεται «κοινωνικά κεκτημένα», είναι πολλά περισσότερα από τα οφέλη που κατέχουν συγκεκριμένες ομάδες. Ήταν η οργάνωση ενός συλλογικού κόσμου, ο οποίος κυβερνάται από την αλληλεγγύη.
Ποιος είναι αυτός ο ειδικός τρόπος διακυβέρνησης των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους (cheminots), ο οποίος μας παρουσιάζεται ως ένα αρχαϊκό προνόμιο; Πρόκειται για το στοιχείο μιας οργάνωσης ενός κοινού κόσμου όπου τα αναγκαία πράγματα για την ζωή όλων, έπρεπε να είναι ιδιοκτησία όλων. Οι σιδηρόδρομοι ανήκαν στην συλλογικότητα. Και αυτή η συλλογική κατοχή βρισκόταν εξίσου υπό την διαχείριση μιας συλλογικότητας εργαζομένων, οι οποίοι αισθάνονταν δεσμευμένοι απέναντι στην κοινότητα. Μια συλλογικότητα εργαζομένων για τους οποίους καθενός η σύνταξη ήταν το προϊόν της αλληλεγγύης ενός συγκεκριμένου συνόλου.
Είναι η συγκεκριμένη πραγματικότητα της συλλογικής αλληλεγγύης, την οποία οι δυνατοί του κόσμου μας δεν θέλουν καθόλου. Είναι αυτό το οικοδόμημα, που ξεκίνησαν για να το συντρίψουν κομμάτι-κομμάτι. Αυτό επιθυμούν: να μην υπήρχε καθόλου συλλογική ιδιοκτησία, καθόλου συλλογικότητες εργαζομένων, καθόλου αλληλεγγύη που ξεκινά από τα κάτω.
Θέλουν να μην υπάρχει τίποτα περισσότερο από τα άτομα, κατέχοντας την εργατική τους δύναμη ως ένα μικρό κεφάλαιο, το οποίο θα κάνουν να καρποφορήσει πουλώντας το σε αυτούς με μεγαλύτερο κεφάλαιο. Τα άτομα που με την πώλησή τους μέρα με τη μέρα συσσωρεύουν για τους εαυτούς τους, και μόνο για τους εαυτούς τους, τους πόντους, περιμένοντας ένα μέλλον στο οποίο οι συντάξεις δεν θα βασίζονται πλέον στην εργασία αλλά στο κεφάλαιο, δηλαδή σαν να λέμε στην εκμετάλλευση και την αυτοεκμετάλλευση.
Για αυτόν τον λόγο, η μεταρρύθμιση των συντάξεων είναι γι’ αυτούς τόσο καθοριστική, διότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα οικονομικό ζήτημα. Είναι ένα ζήτημα αρχής.
Η σύνταξη είναι ο τρόπος με τον οποίο ο χρόνος εργασίας παράγει χρόνο ζωής, και ο τρόπος που ο καθένας από εμάς συνδέεται με έναν συλλογικό κόσμο. Όλο το ζήτημα έγκειται στο να γνωρίζουμε τι διευθύνει αυτόν τον τόπο: η αλληλεγγύη ή το ιδιωτικό συμφέρον. Η συντριβή του συνταξιοδοτικού συστήματος που βασίζεται στον συλλογικό αγώνα και στην συλλογική οργάνωση, είναι για τους κυβερνώντες μας η καθοριστική νίκη. Δύο φορές ήδη έχουν προτάξει όλες τους τις δυνάμεις σε αυτήν την μάχη, και έχουν χάσει.
Πρέπει να κάνουμε τα πάντα σήμερα, για να χάσουν και τρίτη φορά, ώστε να τους κοπεί οριστικά η όρεξη για αυτήν την μάχη».
Πηγή: Φοίβος Θεολογίτης
