Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που παρουσίασε στο υπουργικό συμβούλιο ο Βρούτσης είναι η συμπύκνωση 50 χρόνων αντεργατικών μεθοδεύσεων και επιδιώξεων του κεφαλαίου για να κτυπηθούν οριστικά και αμετάκλητα βασικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος με πρώτα από όλα το 8ωρο , να καταργηθεί στην πραγματικότητα το δικαίωμα στην απεργία, να μετατραπούν τα συνδικάτα σε γελοίες καρικατούρες ελεγχόμενες από το κράτος και την εργοδοσία .
Η Ν.Δ μετά από 44 χρόνια επαναφέρει την βασική λογική του νόμου 330 του Λάσκαρη όσον αφορά τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που συμπληρώνουν την βασική επιδίωξη της εργοδοσίας και των πολιτικών εκφραστών της που χρόνια τώρα είναι η κατάργηση του οκταώρου.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ στην πραγματικότητα θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω κάπου στα τέλη του 19 αιώνα όπου οι εργαζόμενοι δούλευαν από νύχτα έως νύχτα με 10 και 12 ώρες δουλειά, νομοθετώντας την δεκάωρη εργασία με μισθούς που θα ξεκινούν από 200 μέχρι 534 ευρώ , με εργαζομένους χωρίς δυνατότητα να μιλήσουν, να διεκδικήσουν, να δράσουν μέσα από πραγματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και όχι ηλεκτρονικά ομοιώματα τους. Η κυβέρνηση με αυτό το νομοθέτημα επιδιώκει να μετατρέψει το σύνολο των εργαζομένων σε δουλοπάροικους επιβάλλοντας στο σύνολο της επικράτειας καθεστώς Ειδικής Οικονομικής Ζώνης .
Η αθλιότητα και το θράσος της κυβέρνησης ολοκληρώνεται με το γεγονός ότι αυτό το τερατούργημα δημοσιεύεται ακριβώς την στιγμή που υπάρχει η έξαρση της πανδημίας, στοχεύοντας στην εκμετάλλευση της υγειονομικής κρίσης για να είναι όσο το δυνατόν πιο περιορισμένες οι αντιδράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος.
Σύμφωνα λοιπόν με το νομοθετικό έκτρωμα του Κυβέρνησης «…οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν εργαζομένους ως 10 ώρες ημερησίως κατά μέγιστο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός του ίδιου 6μήνου εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες άδειας…», και παρακάτω «προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή». Δηλαδή οι εργαζόμενοι ως σύγχρονοι δουλοπάροικοι θα υποχρεούται να εργάζονται 10 ώρες με απλήρωτες υπερωρίες για 6 μήνες, με μόνη προϋπόθεση οι εργοδότες να τους δίνουν λίγες μέρες άδεια στο ίδιο διάστημα , πράγμα αμφίβολο και αυτό όταν γνωρίζουμε ότι εργοδότες ανάγκαζαν εργαζομένους να επιστρέφουν μέχρι και το δώρο Χριστουγέννων .
Καταργείτε στην ουσία το δικαίωμα στην απεργία στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, στα ΝΠΔΔ ακόμα και σε κρίσιμους εργασιακούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα όπως ακριβώς με τον νόμο του Λάσκαρη το 1976 αφού απαιτεί προσωπικό ασφάλειας , στο 40% που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας .
Δημιουργεί ένα τεράστιο μηχανισμό φακελώματος εργαζομένων με το αρχείο συνδικαλισμένων εργαζομένων, το οποίο θα είναι στη διάθεση του υπουργείου και της εργοδοσίας. «..καθίσταται προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος, η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο», Θέτοντας με τον τρόπο αυτό στο μικροσκόπιο εργοδοσίας και κυβέρνησης εργαζομένους που επιθυμούν να γραφτούν στα σωματεία που στην πραγματικότητα θα τους αποτρέπει αλλά και οι ήδη υπάρχοντες θα είναι καταγεγραμμένοι στα μητρώα των επιχειρήσεων ως ανεπιθύμητοι για εργασία αφού το πρώτο που θα κάνει ο εργοδότης πριν την πρόσληψη θα είναι να ρίχνει μια ματιά στο μητρώο των συνδικαλισμένων .
Με διάφορες μεθοδεύσεις μειώνουν ακόμα περισσότερο τον μέσο μισθό όπως γράφαμε σε προηγούμενο άρθρο μας « 200 ευρώ μισθός και πολλά μας είναι;» ενώ καθιστά τον ΟΜΕΔ και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τους μοναδικούς συνομιλητές με το κράτος και την εργοδοσία. Στην πραγματικότητα αυτός “συνδικαλισμός” θα επιτρέπεται, δηλαδή οι συναντήσεις των εργατοπατέρων με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.
Το κερασάκι στην τούρτα της αυτού του δυστοπικού εργασιακού τερατουργήματος είναι τα μέτρα καταστολής που νομοθετούνται για την περίπτωση που τα ταξικά συνδικάτα αμφισβητήσουν όλα τα παραπάνω , τότε προβλέπετε ότι “απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής(!) ή σωματικής βίας”. Αν δηλαδή εκφραστεί κάποια μορφή αλληλεγγύης από άλλους εργαζόμενους η οι εργαζόμενοι προστατέψουν την απεργία τους από την απεργοσπασία , τότε η απεργία καθίσταται παράνομη και οσοι μετέχουν τελούν ποινικώς «κολάσιμη πράξη». Έτσι λοιπόν η βία της κρατικής και εργοδοτικής ασυδοσίας γίνεται νόμος και η διεκδίκηση των εργαζομένων βαφτίζεται “βία”, ώστε να μπορεί η αστυνομία να διαλύει οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση μετά από κάλεσμα εργοδότη που θα δηλώνει ότι του ασκήθηκε «ψυχολογική βία»!
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει στην πιο κρίσιμη εποχή των τελευταίων 50 χρόνων αν και τώρα δεν επιδιωχθεί ο μέγιστος εργατικός ταξικός συντονισμός σημαίνοντας συναγερμό για μια οργανωμένη εργατική και λαϊκή αντεπίθεση , καταργώντας διαχωρισμούς υπερβαίνοντας τους κατακερματισμούς και τους άνευ νοήματος πια ηγεμονισμούς για να μην περάσουν τα άθλια νομοθετήματα των εργοδοτών και της κυβέρνησης . Οι μέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι μέρες κρίσιμες για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Εδώ και τώρα να παρθούν πρωτοβουλίες για την πιο πλατιά αγωνιστική ταξική ενότητα για να καταλήξει και αυτός ο νόμος εκεί που κατέληξε και ο νόμος του Λάσκαρη ,στα σκουπίδια της ιστορίας
